Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ишаъё 52 Bible Online

Ишаъё 52 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ишаъё 52

¹Бедор шав, эй Сион, бедор шав, ва ҷомаи қудрати худро дар бар кун! Либоси шавкати худро бипӯш, эй Ерусалим, эй шаҳри муқаддас! Зеро ки номахтун ва палид дигар вориди ту нахоҳад шуд.

²Худро аз хок биафшон, бархоста, бинишин, эй Ерусалим! Завлонаҳоро аз гардани худ бикшо, эй духтари асиршудаи Сион!

³Зеро ки Худованд чунин мегӯяд: «Муфт фурӯхта шудаед, ва бе нуқра раҳо хоҳед шуд».

⁴Зеро ки Худованд Худо чунин мегӯяд: «Қавми Ман дар ибтидо ба Миср фурӯд омадаанд, то ки дар он ҷо сукунат кунанд, ва пас аз он Ашшур беҳуда бар онҳо ситам кардааст.

⁵Ва акнун Маро дар ин ҷо чӣ мақсуд аст, — мегӯяд Худованд, — дар сурате ки қавми Ман муфт гирифта шудаанд? Ҳокимонашон онҳоро ба дод меоваранд, — мегӯяд Худованд, — ва ҳамеша, ҳар рӯз исми Ман хор дошта мешавад.

⁶Бинобар ин қавми Ман исми Маро хоҳанд шинохт; бинобар ин дар он рӯз хоҳанд донист, ки Ман ҳамон ҳастам, ки мегӯяд: „Инак, Ман ҳозирам!“»

⁷Чӣ гуна зебост бар кӯҳҳо пойҳои мубашшир, ки аз сулҳу осоиштагӣ башорат медиҳад, аз некӣ башорат медиҳад, наҷотро зълон мекунад, ба Сион мегӯяд: «Худои ту салтанат меронад!»

⁸Овози дидбонони туст, ки овоз баланд карда, якҷоя тараннум менамоянд, зеро бо чашмони худ мебинанд, ки Худованд ба Сион бармегардад.

⁹Бо шодӣ овоз баланд карда, якҷоя тараннум намоед, эй харобаҳои Ерусалим! Зеро ки Худованд қавми Худро тасаллӣ дода, Ерусалимро раҳо кардааст.

¹⁰Худованд бозуи муқаддаси Худро пеши назари хамаи халқҳо бараҳна кардааст, ва тамоми ақсои замин наҷоти Худои моро хоҳанд дид.

¹¹Дур шавед, дур шавед, аз он ҷо берун оед! Ба чизи нопок нарасед! Аз миёни он берун равед, худро тоза кунед, эй онҳое ки зарфҳои Худовандро мебардоред!

¹²Зеро ки шитобон берун нахоҳед рафт, ва гурезон равона нахоҳед шуд, зеро ки пешопеши шумо Худованд хоҳад рафт, ва соқаи шумо Худои Исроил хоҳад буд.

¹³Инак, бандаи Ман комьёб хоҳад гардид, олиқадр ва болодаст ва ниҳоятдараҷа баланд хоҳад шуд.

¹⁴Чунон ки бисьёр касон аз Ту дар ҳайрат монда буданд, — зеро ки намуди Ӯ аз ҳар шахс, ва симои Ӯ аз банӣ‐одам бештар маиб шуда буд! —

¹⁵Ончунон Ӯ халқҳои зиёдро дар ҳайрат хоҳад андохт; подшоҳон пеши Ӯ даҳони худро хоҳанд баст, зеро он чиро, ки ба онҳо ҳикоят карда нашуда буд, хоҳанд дид, ва он чиро, ки нашунида буданд, хоҳанд фаҳмид.