Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ирмиё 31 Bible Online

Ирмиё 31 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ирмиё 31

¹«Дар он замон — мегӯяд Худованд, — Ман Худои ҳамаи қабилаҳои Исроил хоҳам буд, ва онҳо қавми Ман хоҳанд буд».

²Худованд чунин мегӯяд: «Қавме ки аз шамшер саломат монданд, дар биёбон лутф пайдо карданд; биравам, то Исроилро ором намоям.

³Аз дурдаст Худованд ба ман зоҳир шуд: бо муҳаббати абадӣ туро дӯст доштам, бинобар ин туро бо марҳамат ба Худ ҷалб намудам.

⁴Боз туро, эй бокираи Исроил, бино хоҳам кард, ва ту бино хоҳӣ ёфт; боз бо дафҳои худ зинат ёфта, бо дастаи раққасони шодком берун хоҳӣ омад;

⁵Боз бар кӯҳҳои Сомария токҳо хоҳӣ шинонд; токдорон ток шинонда, худашон меваи онро хоҳанд хӯрд.

⁶Зеро рӯзе фаро хоҳад расид, ки дидбонон бар кӯҳи Эфроим нидо хоҳанд кард: „Бархезед ва назди Худованд Худои худ ба Сион бароем!“»

⁷Зеро Худованд чунин мегӯяд: «Барои Яъқуб бо шодмонӣ тараннум намоед, ва дар сари халқҳо ба ваҷд оед; нидо карда ва ҳамду сано хонда, бигӯед: „Қавми Худоро, эй Худованд, бақияи Исроилро наҷот деҳ!“

⁸Инак, Ман онҳоро аз замини шимолӣ хоҳам овард, ва онҳоро аз ақсои замин ҷамъ хоҳам кард; дар миёни онҳо кӯр ва ланг, зани ҳомиладор ва зоянда бо ҳам хоҳанд буд; анбӯҳи бузурге ба ин ҷо хоҳанд баргашт.

⁹Онҳо бо гирья хоҳанд омад, ва Ман онҳоро бо марҳамат хоҳам бурд; онҳоро сӯи ҷӯйҳои об бо роҳи рост хоҳам бурд, ки дар он пешпо нахоҳанд хӯрд; зеро ки Ман падари Исроил ҳастам, ва Эфроим нахустзодаи Ман аст.

¹⁰Каломи Худовандро бишнавед, эй халқҳо, ва ба ҷазираҳои дурдаст эълон намоед, ва бигӯед: „Ӯ, ки Исроилро пароканда намуд, ӯро ҷамъ хоҳад овард, ва ӯро нигоҳдорӣ хоҳад кард, чунон ки чӯпон рамаи худро нигоҳдорӣ мекунад“.

¹¹Зеро Худованд барои Яъқуб фидия хоҳад дод, ва ӯро аз дасти касе ки аз ӯ пурзӯртар аст, раҳо хоҳад кард.

¹²Ва онҳо омада, бар баландии Сион тараннум хоҳанд кард; ва сӯи неъмати Худованд: сӯи гандум ва шароб ва равғани зайтун, ва сӯи барраҳо ва гӯсолаҳо равон хоҳанд шуд; ва ҷони онҳо мисли боғи сероб хоҳад буд, ва онҳо дигар ғамгин нахоҳанд шуд.

¹³Он гоҳ бокира дар дастаи раққосон шодӣ хоҳад кард, ва ҷавонон ва пирон — бо якҷоягӣ; ва Ман мотами онҳоро ба шодмонӣ табдил хоҳам дод, ва онҳоро аз кулфате ки кашидаанд, тасаллӣ дода, шод хоҳам гардонид.

¹⁴Ва ҷони коҳинонро аз чарбу ба фаровонӣ ғизо хоҳам дод, ва қавми Ман аз неъмати Ман сер хоҳанд шуд», — мегӯяд Худованд.

¹⁵Худованд чунин мегӯяд: «Овозе дар Ромо шунида шуд, садои нола ва гирьяи талх: Роҳел барои фарзандони худ гирья мекунад; барои фарзандони худ наметавонад тасаллӣ ёбад, зеро ки онҳо нестанд».

¹⁶Худованд чунин мегӯяд: «Овози худро аз навҳа, ва чашмони худро аз ашк нигоҳ дор, зеро ки барои заҳмати худ подош хоҳӣ гирифт, — мегӯяд Худованд, — ва онҳо аз замини душман хоҳанд баргашт.

¹⁷Ва барои ояндаи ту умеде ҳаст, — мегӯяд Худованд, — ва фарзандонат ба ҳудуди худ хоҳанд баргашт.

¹⁸Овози Эфроимро шунидам, ки дар мотами худ сар ҷунбонда, мегуфт: „Ту маро ҷазо додӣ, ва ман мисли гӯсолаи ноозмуда ҷазо дидам; маро баргардон, ва ман хоҳам баргашт, зеро ки Ту Худованд Худои ман ҳастӣ;

¹⁹Зеро, баъд аз он ки баргаштам, пушаймон шудам, ва баъд аз он ки фаҳм кардам, бар рони худ задам; хиҷил шудам, ва нангам низ омад, зеро ки расвоии ҷавонии худро бардошта мегаштам“.

²⁰Оё Эфроим писари азизи Ман аст? Оё ӯ валади сурурангез аст? Зеро, ҳар бор, ки дар бораи ӯ сухан меронам, ӯро бисьёр ёд мекунам; бинобар ин ба ӯ дилам месӯзад, ба ҳар ҳол ба ӯ раҳм хоҳам кард», — мегӯяд Худованд.

²¹Нишонаҳо барои худ бимон, сутунҳо барои худ барпо бикун, ба ҷодда ва роҳе ки рафтаӣ, диққат намо; баргард, эй бокираи Исроил, ба ин шаҳрҳои худ баргард!

²²То ба кай рӯ хоҳӣ тофт, эй духтари муртад? Зеро Худованд бар замин таомули наве офаридааст: зан гирди мард хоҳад гашт.

²³Худованди лашкарҳо, Худои Исроил чунин мегӯяд: «Боз дар замини Яҳудо ва шаҳрҳояш, вақте ки асирони онҳоро баргардонам, ин каломро хоҳанд гуфт: „Эй маскани адолат ва эй кӯҳи муқаддас, Худованд туро муборак созад!“

²⁴Ва Яҳудо бо якҷоягии ҳамаи шаҳрҳояш, зироаткорон ва онҳое ки бо рама мегарданд, дар он сокин хоҳанд шуд.

²⁵Зеро ки Ман ҷони ташнаро хоҳам нӯшонид, ва ҳар ҷони ғамгинро сер хоҳам кард».

²⁶Дар айни ҳол ман бедор шудам ва ба гирду пешам назар андохтам, ва хобам барои ман хуш буд.

²⁷«Инак, айёме фаро мерасад, — мегӯяд Худованд, — ки Ман хонадони Исроил ва хонадони Яҳудоро бо тухми одам ва тухми чорпоён кишт хоҳам кард.

²⁸Ва воқеъ хоҳад шуд: чунон ки Ман бар онҳо барои аз беху бор кандан, ва вожгун сохтан, ва хароб кардан, ва барҳам задан, ва осеб расондан диққат намудаам, ончунон бар онҳо барои бино кардан ва ниҳол шинондан диққат хоҳам намуд, — мегӯяд Худованд.

²⁹Дар он рӯзҳо дигар нахоҳанд гуфт: „Падарон ғӯра хӯрданд, ва дандони писарон кунд шуд“,

³⁰Балки ҳар кас ба гуноҳи худ хоҳад мурд: ҳар одаме ки ғӯра хӯрад, дандонаш кунд хоҳад шуд.

³¹Инак, айёме фаро мерасад, — мегӯяд Худованд, — ки Ман бо хонадони Исроил ва бо хонадони Яҳудо аҳди нав хоҳам баст, —

³²На мисли он аҳде ки бо падарони онҳо бастам, дар рӯзе ки дасташонро гирифтам, то ки онҳоро аз замини Миср берун оварам; онҳо он аҳди Маро поймол карданд, гарчанде ки Ман оғои онҳо будам, — мегӯяд Худованд.

³³Чунин аҳде Ман бо хонадони Исроил баъд аз он айём хоҳам баст, — мегӯяд Худованд: — шариати Худро дар ботини онҳо ҷойгир хоҳам кард, ва онро бар дили онҳо хоҳам навишт, ва Ман Худои онҳо хоҳам буд, ва онҳо қавми ман хоҳанд буд,

³⁴Ва касе ба ёри худ ва касе ба бародари худ дигар таълим дода нахоҳад гуфт: „Худовандро бишносед“, зеро ки ҳамаашон, аз хурд то калон, Маро хоҳанд шинохт, — мегӯяд Худованд, — чунки Ман маъсияти онҳоро хоҳам омурзид ва гуноҳи онҳоро дигар ба ёд нахоҳам овард».

³⁵Чунин мегӯяд Худованде ки офтобро барои рӯшноии рӯз, ва қонунҳои моҳ ва ситорагонро барои рӯшноии шаб додааст, ва баҳрро тавре ба шӯр меоварад, ки мавҷҳояш хурӯш бардорад; исми Ӯ Худованди лашкарҳост.

³⁶«Агар ин қонунҳо аз ҳузури Ман барҳам хӯрад, — мегӯяд Худованд, — он гоҳ насли Исроил низ дигар дар ҳузури Ман ба таври доимӣ халқ нахоҳанд буд».

³⁷Худованд чунин мегӯяд: «Агар дар боло чен кардани осмон ва дар поён тадқиқ намудани асосҳои замин имконпазир бошад, он гоҳ Ман низ аз тамоми насли Исроил аз боиси ҳар он чи онҳо карданд, безор хоҳам шуд», — мегӯяд Худованд.

³⁸«Инак, айёме фаро мерасад, — мегӯяд Худованд, — ки ин шаҳр, аз бурҷи Ҳананъил то дарвозаи кунҷакӣ барои Худованд бино хоҳад ёфт.

³⁹Ва боз ресмони андоза дар рӯ ба рӯи он то теппаи Ҷореб берун рафта, сӯи Ҷӯот давр хоҳад зад.

⁴⁰Ва тамоми водии лошаҳо ва хокистар, ва тамоми саҳро то наҳри Қидрӯн, то гӯшаи дарвозаи аспон ба тарафи шарқ, барои Худованд муқаддас хоҳад буд; дигар ҳаргиз решакан ва хароб нахоҳад шуд».