Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ирмиё 50 Bible Online

Ирмиё 50 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ирмиё 50

¹Каломе ки Худованд дар бораи Бобил, дар бораи замини калдониён ба воситаи Ирмиёи набӣ гуфт:

²«Дар миёни халқҳо баён намоед ва эълон кунед, ва ливое бардошта, эълон кунед, пинҳон надоред, бигӯед: „Бобил забт гардидааст, Бил шармсор шудааст, Мерӯдах шикаст хӯрдааст, санамҳояш расво шудааст, бутҳояш ба шикаст дучор омадааст“.

³Зеро ки халқе аз шимол бар зидди он бархостаанд, ки замини онро биёбон хоҳанд гардонид, ва касе дар он сокин нахоҳад шуд: аз инсон то ҳайвон онро тарк карда, хоҳанд рафт.

⁴Дар он айём ва дар он замон, — мегӯяд Худованд, — банӣ‐Исроил хоҳанд омад, онҳо бо якҷоягии банӣ‐Яҳудо гирьякунон равона хоҳанд шуд ва Худованд Худои худро ҷустуҷӯ хоҳанд кард.

⁵Дар бораи Сион пурсуҷӯ хоҳанд намуд, рӯи худро сӯи роҳи он ниҳода, хоҳанд гуфт: „Биёед, бо аҳди ҷовидонӣ, ки фаромӯш нахоҳад шуд, ба Худованд пайванд шавем“.

⁶Қавми Ман рамаи гумроҳе буданд: чӯпононашон онҳоро гумроҳ карда, бар кӯҳҳо бурданд; онҳо аз кӯҳ ба теппа овора шуда гашта, ҷои фароғати худро фаромӯш карданд.

⁷Ҳар кӣ онҳоро меёфт, онҳоро мехӯрд, ва душманонашон мегуфтанд: „Мо гуноҳкор нестем; зеро ки онҳо пеши Худованд, ки маскани адолат аст, ва пеши Худованд, ки умеди падарони онҳо буд, гуноҳ кардаанд“.

⁸Аз даруни Бобил бигрезед, ва аз замини калдониён берун оед, ва мисли такаҳо пешопеши рама қадамгузор бошед.

⁹Зеро ки инак, Ман анбӯҳи халқҳои бузургро аз замини шимолӣ барангехта, бар Бобил меоварам, ва онҳо бар зидди вай саф хоҳанд баст, ва аз он ҷо вай забт хоҳад шуд; тирҳои онҳо, мисли тирҳои баҳодури нишонгир, холӣ нахоҳад баргашт.

¹⁰Ва калдониён толону тороҷ хоҳанд гардид, ва ҳар кӣ онҳоро тороҷ кунад, сер хоҳад шуд, — мегӯяд Худованд.

¹¹Зеро ки шумо, эй ғораткунандагони мероси Ман, шодӣ ва хурсандӣ кардед, мисли ғуноҷине ки хирманро поймол кунад, рақсидед, ва мисли аспони зӯровар шеҳа кашидед.

¹²Модари шумо бағоят хиҷил хоҳад гардид, волидаи шумо расво хоҳад шуд; инак оқибати халқҳо: биёбон, саҳрои хушк ва чӯли бедолу дарахт.

¹³Аз ғазаби Худованд он ғайримаскун хоҳад шуд, ва саросар ба харобазор табдил хоҳад ёфт; ҳар кӣ аз Бобил гузар кунад, аз ҳамаи ҷароҳатҳои он дар ҳайрат афтода, ҳуштак хоҳад зад.

¹⁴Гирдогирди Бобил саф бандед, эй ҳамаи камонкашон! Бар вай тирандозӣ кунед, тирҳоро дареғ надоред, зеро ки вай пеши Худованд гуноҳ кардааст.

¹⁵Аз ҳар тараф бар вай бонг занед; вай сари таслим ниҳодааст; буньёдҳои вай фурӯ ғалтидааст, ҳисорҳои вай хароб шудааст, зеро ки ин интиқоми Худованд аст; аз вай интиқом гиред; чӣ тавре ки вай амал карда буд, ҳамон тавр бо вай амал кунед.

¹⁶Аз Бобил коранда ва касеро, ки дар мавсими дарав бо дос кор мекунад, маҳв намоед; аз тарси шамшери ҳалокатовар бигзор ҳар кас ба қавми худ рӯ оварад, ва ҳар кас ба замини худ бигрезад.

¹⁷Исроил рамаи парокандашудаест; шерон онро ронданд; аввал подшоҳи Ашшур онро ба коми худ кашид, ва сонӣ ин Набукаднесар подшоҳи Бобил устухонҳои онро шикаст.

¹⁸Бинобар ин Худованди лашкарҳо, Худои Исроил чунин мегӯяд: инак, Ман подшоҳи Бобил ва замини ӯро ҷазо хоҳам дод, чунон ки подшоҳи Ашшурро ҷазо додаам.

¹⁹Ва Исроилро ба чарогоҳи худаш хоҳам баргардонид, ва ӯ дар Кармил ва Бошон хоҳад чарид, ва ҷони ӯ бар кӯҳи Ҷилъод ва Эфроим сер хоҳад шуд.

²⁰Дар он айём ва дар он замон, — мегӯяд Худованд, — маъсияти Исроилро ҷустуҷӯ хоҳанд кард, вале нахоҳад буд, ва гуноҳҳои Яҳудоро хоҳанд ҷуст, ва ёфт нахоҳад шуд; зеро онҳоеро, ки боқӣ мегузорам, хоҳам омурзид.

²¹Бар замини Меротаим ва бар сокинони Пекӯд ҳуҷум овар, онҳоро қатл намо ва ҳар чиро, ки пас аз онҳо боқӣ монад, несту нобуд соз, — мегӯяд Худованд, — ва он чи ба ту амр фармудаам, ба амал овар.

²²Садои корзор бар замин аст, ва шикасти бузурге ҳувайдост.

²³Путки тамоми замин чӣ гуна вожгун ва торумор шудааст, ва Бобил дар миёни халқҳо мавриди даҳшат гардидааст!

²⁴Ман барои ту дом ниҳодам, ва ту ба он гирифтор шудӣ, эй Бобил, дар ҳолате ки бехабар мондӣ; ту ёфт шудӣ ва ба даст афтодӣ, зеро ки бар зидди Худованд исьён кардӣ.

²⁵Худованд қӯрхонаи Худро кушода, аслиҳаи ғазаби Худро берун овардааст, зеро ки Худованд Худои лашкарҳо бо замини калдониён коре дорад.

²⁶Аз ҳар тараф ба сари он биёед, анборҳои онро бикшоед, онро мисли ғарамҳо поймол кунед ва онро тамоман талаф намоед, то ки бақияе аз он намонад.

²⁷Ҳамаи барзаговони онро қатл кунед, бигзор гирифтори куштор шаванд; вой бар онҳо! Зеро ки рӯзи онҳо, замони ҷазои онҳо расидааст.

²⁸Овози гурезагон ва наҷотьёфтагон аз замини Бобил ба гӯш мерасад, то ки дар Сион аз интиқоми Худованд Худои мо, аз интиқоми маъбади Ӯ огоҳӣ диҳад.

²⁹Тирандозонро бар зидди Бобил ҷамъ оваред! Эй ҳамаи камонкашон, гирдогирди он ӯрду занед, то ки наҷоте барои он намонад; ба он мувофиқи аъмолаш подош диҳед; чӣ тавре ки рафтор карда буд, ҳамон тавр нисбат ба он рафтор намоед, зеро ки ба зидди Худованд, ба зидди Қуддуси Исроил густохӣ намудааст.

³⁰Бинобар ин ҷавонони он дар кӯчаҳои он хоҳанд афтод, ва ҳамаи ҷанговаронаш дар он рӯз талаф хоҳанд шуд, — мегӯяд Худованд.

³¹Инак, Ман зидди ту ҳастам, эй густоҳ, — мегӯяд Худованд Худои лашкарҳо, — зеро ки рӯзи ту, замоне ки туро ба ҷазо мустаҳиқ намоям, расидааст.

³²Ва густох пешпо хӯрда, фурӯ хоҳад ғалтид, ва касе набошад, ки ӯро бархезонад; ва оташ дар шаҳрҳои ӯ хоҳам зад, ва он тамоми гирду пеши ӯро хоҳад сӯзонид.

³³Худованди лашкарҳо чунин мегӯяд: банӣ‐Исроил ва банӣ‐Яҳудо якҷоя мазлум ҳастанд, ва ҳамаи касоне ки онҳоро ба асирӣ бурданд, онҳоро маҳкам нигоҳ доштаанд ва намехоҳанд онҳоро ҷавоб диҳанд.

³⁴Лекин Раҳокунандаи онҳо, ки исмаш Худованди лашкарҳост, пуриқтидор аст; Ӯ доди онҳоро хоҳад ситонид, то ки заминро ором созад ва сокинони Бобилро ба ларза андозад.

³⁵Шамшере бар калдониён аст, — мегӯяд Худованд, — ва бар сокинони Бобил, ва бар мирон ва ҳакимони он;

³⁶Шамшере бар козибон аст, ва беақлии онҳо зоҳир хоҳад шуд; шамшере бар баҳодурони ӯст, ва онҳо ба изтироб хоҳанд афтод;

³⁷Шамшере бар аспони ӯст ва бар аробаҳои ӯст, ва бар тамоми мардуми гуногунқабилае ки андаруни ӯ ҳастанд, ва онҳо мисли занон хоҳанд буд; шамшере бар хазоини ӯст, ва онҳо толону тороҷ хоҳанд шуд;

³⁸Хушкоӣ бар обҳои ӯст, ва онҳо хушк хоҳад шуд; зеро ки он замини санамҳост, ва аз бими бутҳо девона хоҳанд шуд.

³⁹Бинобар ин дар он ҷо гурбаҳои ваҳшӣ бо рӯбоҳон сокин хоҳанд шуд, ва шутурмурғон маскан хоҳанд гирифт; ва он дигар то абад маскун нахоҳад гардид, ва то абадуддаҳр обод нахоҳад шуд.

⁴⁰Чунон ки Худо Садӯм ва Амӯро ва ҳамсояҳошонро вожгун намуд, — мегӯяд Худованд, — ончунон касе дар он ҷо сокин нахоҳад шуд, ва писари одам дар он зиндагӣ нахоҳад кард.

⁴¹Инак, қавме аз шимол меоянд, ва халқи бузурге ва подшоҳони бисьёр аз ақсои замин бармехезанд;

⁴²Онҳо камон ва мизроқ дар дасташон доранд; сангдил ҳастанд ва раҳм намекунанд; овозашон мисли баҳр мехурӯшад, ва бар аспон савор мешаванд; чун як тан барои ҷанг ба зидди ту, эй духтари Бобил, саф бастаанд.

⁴³Подшоҳи Бобил овозаи онҳоро шунид, ва дастҳояш суст шуд; азоб ва дард ӯро мисли зане ки мезояд, дар бар гирифт.

⁴⁴Инак, ӯ мисли шер аз ҷангалистони анбӯҳи Урдун ба иқоматгоҳи мустаҳкам мебарояд, зеро ки Ман дар лаҳзае онҳоро аз он ҷо хоҳам гурезонид, ва ҳар кӣ баргузида шуда бошад, Ман ӯро бар он таъин хоҳам кард. Зеро кист, ки мисли Ман бошад, ва кист, ки барои Ман мӯҳлате муқаррар намояд? Ва кист он чӯпоне ки бар зидди Ман тавонад истодагӣ кунад?

⁴⁵Бинобар ин қарори Худовандро, ки дар бораи Бобил қабул кардааст, ва тадбирҳои Ӯро, ки дар бораи замини калдониён андешидааст, бишнавед: ба ростӣ, хурдтарини рамабонон онҳоро хоҳанд рабуд; ба ростӣ, ӯ маскани онҳоро бар онҳо валангор хоҳад кард.

⁴⁶Аз садои забти Бобил замин ба ларза хоҳад омад, ва фарьёде дар миёни халқҳо шунида хоҳад шуд».