Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Марсияҳо 3 Bible Online

Марсияҳо 3 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Марсияҳо 3

¹Ман одаме ҳастам, ки аз асои ғазаби Ӯ мазаллат дидаам.

²Ӯ маро бурда, ба торикӣ даровардааст, ва на ба рӯшноӣ;

³Фақат ба зидди ман тамоми рӯз гашта — баргашта дасти Худро нигаронидааст;

⁴Гӯшт ва пӯсти маро реш‐реш карда, устухонҳои маро шикастааст;

⁵Бар ман иморат сохта, маро бо заҳр ва мусибат иҳота намудааст;

⁶Маро дар зулмот сокин гардондааст, мисли онҳое ки аз қадим мурдаанд;

⁷Гирдогирди ман тавора кашидааст, то ки натавонам берун равам; ишкели маро вазнин кардааст;

⁸Агарчи фарьёд ва истиғоса менамоям, дуои маро пешгирӣ кардааст;

⁹Роҳҳои маро бо харсангҳо бандубаст намудааст, пайроҳаҳои маро каҷ кардааст.

¹⁰Ӯ барои ман хирси каминвар аст, шерест, ки дар ҷои ниҳонӣ бошад;

¹¹Роҳҳои маро каҷ карда, маро даридааст, маро маъюс намудааст;

¹²Камони Худро зеҳ карда, маро ҳадафе барои тир қарор додааст;

¹³Тирҳои таркаши Худро ба гурдаҳои ман фурӯ фиристодааст.

¹⁴Барои тамоми қавми худ хандахариш шудаам, калимаи тамасхури ҳаррӯзаи онҳо гардидаам.

¹⁵Ӯ маро аз талхиҳо сер кардааст, маро аз явшон сероб намудааст;

¹⁶Дандонҳоямро бо сангреза шикастааст, маро бо хокистар пӯшонидааст.

¹⁷Ва ҷонам аз осоиштагӣ дур шудааст: некрӯзиро фаромӯш кардаам.

¹⁸Ва гуфтам, ки қувватам ва умеде ки аз Худованд доштам, барбод рафтааст.

¹⁹Мазаллат ва дилшикастагии маро, явшон ва заҳрро ба ёд овар.

²⁰Нағз ба ёд меоварам, ва ҷонам андаруни ман маъюс шудааст.

²¹Ба дили худ чунин ҷавоб хоҳам гардонд ва бинобар ин умедвор хоҳам буд:

²²Эҳсонҳои Худованд поён надорад, ва марҳаматҳои Ӯ беинтиҳост;

²³Онҳо ҳар субҳ аз нав зоҳир мешавад: вафои Ту бузург аст.

²⁴«Худованд насибаи ман аст, — мегӯяд ҷони ман, — бинобар ин ба Ӯ умедвор хоҳам буд».

²⁵Худованд барои умедворони худ, барои ҳар ҷоне ки толиби Ӯст, нек аст:

²⁶Хуб мешавад, ки ба наҷоти Худованд сокитона умедвор бошанд.

²⁷Барои одамизод хуб аст, ки юғро дар ҷавонии худ бардошта бошад:

²⁸Вай танҳо нишаста, сукут хоҳад кард, зеро ки Худованд юғро бар вай ниҳодааст;

²⁹Даҳони худро бар хок хоҳад ниҳод: эҳтимол дорад, ки умеде бошад;

³⁰Ба касе ки варо мезанад, рухсори худро хоҳад дошт ва аз нанг сер хоҳад шуд.

³¹Зеро ки Худованд ба сурати абадӣ тарк нахоҳад кард,

³²Балки, агар ғамгин кунад, аз рӯи эҳсонкории бузурги Худ марҳамат хоҳад намуд,

³³Зеро ки Ӯ банӣ‐одамро на ба дилхоҳи Худ ҷазо дода ғамгин мекунад.

³⁴Вақте ки ҳамаи бандиёни заминро бо пойҳои худ пахш мекунанд,

³⁵Вақте ки одамро ба ҳузури Ҳаққи Таоло ноҳақ доварӣ менамоянд,

³⁶Вақте ки дар муҳокимаи даъвои одам каҷкорӣ мекунанд, — магар инро Худованд намебинад?

³⁷Кист, ки чизе гуфта бошаду он чиз иҷро шуда бошад, бе он ки Худованд амр фармояд?

³⁸Оё бадиҳо ва некиҳо аз амри Ҳаққи Таоло ба вуқӯъ намеояд?

³⁹Одами зинда чӣ ҳақ дорад гила кунад, вақте ки аз гуноҳҳои худаш ҷазо бинад?

⁴⁰Пас, роҳҳои худро бояд тафтиш ва таҳқиқ кунем ва сӯи Худованд баргардем,

⁴¹Дилҳои худро сӯи Худое ки дар осмон аст, бо дастҳо боло кунем:

⁴²«Мо гуноҳ кардаем ва саркашӣ намудаем, Ту наомурзидаӣ;

⁴³Худро бо ғазаб пӯшонида, моро таъқиб намудаӣ, куштаӣ, раҳме накардаӣ;

⁴⁴Худро бо абр пӯшонидаӣ, то ки дуо нагзарад;

⁴⁵Моро дар миёни қавмҳо хокрӯба ва ахлот гардондаӣ.

⁴⁶Ҳамаи душманони мо даҳони худро бар мо кушодаанд.

⁴⁷Даҳшат ва дом, харобӣ ва шикаст насиби мо шудааст.

⁴⁸Аз шикасти духтари қавми ман аз чашмам ҷӯйбори об мерезад.

⁴⁹Чашмам ашкбор аст ва бас намекунад, бе он ки танаффусе намояд,

⁵⁰То даме ки Худованд аз осмон назар андозад ва бубинад.

⁵¹Чашмам аз барои ҳамаи духтарони шаҳри ман ҷони маро ба дард меоварад.

⁵²Онҳое ки ноҳақ ба ман душманӣ доранд, маро мисли мурғе сайд карданӣ шуданд;

⁵³Ҳаётамро дар чоҳ нобуд карда, маро сангборон намуданд.

⁵⁴Об аз сарам гузашт; гуфтам: „Корам тамом шуд“.

⁵⁵Аз даруни чоҳи чуқур исми Туро, эй Худованд, хондам.

⁵⁶Овози маро шунидӣ: „Пас, гӯши Худро аз фарьёд ва истиғосаи ман напӯшон“.

⁵⁷Дар рӯзе ки Туро хондам, наздик шуда гуфтӣ: „Натарс!“

⁵⁸Даъвоҳои ҷони маро Ту, эй Худованд, ҳимоят кардӣ, ҳаёти маро раҳонидӣ.

⁵⁹Ноинсофиеро, ки дар ҳаққи ман содир мешавад, Ту, эй Худованд, мебинӣ; пас, доди маро бидеҳ!

⁶⁰Тамоми интиқомҷӯии онҳоро, тамоми дасисакории онҳоро дар ҳаққи ман мебинӣ;

⁶¹Таҳқири онҳоро, тамоми дасисакории онҳоро дар ҳаққи ман Ту, эй Худованд, мешунавӣ,

⁶²Низ суханони мухолифонам ва андешаҳоеро, ки онҳо ҳар рӯз ба муқобили ман доранд.

⁶³Шинухези онҳоро бубин, ки ман ашӯлаи онҳо гардидаам.

⁶⁴Сазояшонро, эй Худованд, мувофиқи аъмоли дастҳошон ба онҳо баргардон;

⁶⁵Ба онҳо маҳзунии дил бидеҳ; нафрини Ту бар онҳо бод.

⁶⁶Бо ғазаби Худ, эй Худованд, онҳоро таъқиб намо ва аз зери осмон маҳв кун».