Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ҳизқиёл 21 Bible Online

Ҳизқиёл 21 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ҳизқиёл 21

¹Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

²«Эй писари одам! Рӯи худро ба самти Ерусалим бигардон, ва дар бораи хонаҳои муқаддас ваъз гӯй, ва дар бораи замини Исроил нубувват намо.

³Ва ба замини Исроил бигӯй: „Худованд чунин мегӯяд: инак Ман ба ту рӯ меоварам, ва шамшери Худро аз ғилофаш кашида, одил ва шарирро аз даруни ту маҳв хоҳам кард.

⁴Азбаски одил ва шарирро аз даруни ту маҳв менамоям, шамшери Ман бар ҳар башар аз ҷануб то шимол аз гилофаш берун хоҳад омад,

⁵Ва тамоми башар хоҳанд донист, ки Ман, ки Худованд ҳастам, шамшери Худро аз ғилофаш баровардам, ва он дигар нахоҳад баргашт“.

⁶Ва ту, эй писари одам, ҳамчун шикастакамар оҳ каш, ва бо талхӣ пеши назари онҳо оҳ каш.

⁷Ва чун ба ту гӯянд: „Аз чӣ сабаб оҳ мекашӣ?“ — бигӯй: „Ба сабаби овозае ки меояд“, ва он гоҳ ҳар дил обу адо шуда, ҳамаи дастҳо бемаҷол хоҳад гардид, ва ҳар рӯҳ андӯҳгин шуда, ҳамаи зонуҳо ба ларзиш хоҳад омад. Инак он меояд ва воқеъ хоҳад шуд, мегӯяд Худованд Худо».

⁸Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

⁹«Эй писари одам, нубувват намуда, бигӯй: „Худованд чунин мегӯяд: бигӯй: шамшер, шамшер тез карда, сайқал зада шудааст;

¹⁰Барои қатли беамон тез карда, барои барқ задан сайқал зада шудааст. Оё мо шодӣ кунем, ки асои писари Ман аз тамоми дарахт нафрат мекунад“?

¹¹Ва Ӯ онро барои сайқал задан дод, то ки онро ба каф гирад; ва он, яъне шамшер, тез карда ва сайқал зада шудааст, то ки ба дасти қотил дода шавад.

¹²Фарьёд ва навҳа намо, эй писари одам! Зеро ки он бар қавми Ман, бар ҳамаи сарварони Исроил меояд; онҳо бо кавми Ман гирифтори шамшер хоҳанд шуд, бинобар ин дасти афсӯс бар рони худ бизан.

¹³Зеро ки имтиҳон аст. Ва чӣ хоҳад буд, агар асои нафраткунанда низ наояд? — мегӯяд Худованд Худо.

¹⁴Ва ту, эй писари одам, нубувват намо ва каф ба каф бизан; ва шамшер дуто ва сето мешавад: ин шамшер барои қатли шаҳидони бисьёр аст, шамшери қатли азим аст, ки андаруни онҳо зада медарояд.

¹⁵Барои он ки дилҳо обу адо, ва шумораи мақтулон зиёд шавад, Ман назди ҳар дарвозаи онҳо шамшери дудама хоҳам гузошт, — оҳ, шамшери барроқе ки барои куштор тез карда шуда бошад!

¹⁶Тез гардида, рӯи худро ба тарафи рост бигардон, ба тарафи чап рӯй овар! Рухсорат ба кадом тараф нигаронида шудааст?

¹⁷Ва Ман низ каф ба каф хоҳам зад, ва ғазаби Худро сокит хоҳам кард. Ман, ки Худованд ҳастам, гуфтам».

¹⁸Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

¹⁹«Ва ту, эй писари одам, ду роҳ барои худ тасвир намо, ки аз онҳо шамшери подшоҳи Бобил бояд бигзарад, — ҳар дуяш аз як сарзамин берун меояд; ва нақши дастро бикаш; дар сари ҳар роҳ нақши шаҳрро бикаш.

²⁰Роҳе тасвир намо, то ки шамшер сӯи Раббаи банӣ‐Аммӯн ва сӯи Яҳудо ва Ерусалими истеҳкомдор биёяд.

²¹Зеро ки подшоҳи Бобил бар дуроҳа, яъне дар сари ду роҳ истодааст, то ки фол кушояд: тирҳоро ба ҳам зада меомезад, ба бутҳо савол медиҳад, ба ҷигар нигоҳ мекунад.

²²Дар дасти рости ӯ фоли „Ерусалим“ аст, то ки манҷаниқҳо барпо намояд, барои куштор даҳон кушояд, дар гулбонг овоз баланд кунад, манҷаниқҳоро дар рӯ ба рӯи дарвозаҳо барпо намояд, хокрез созад, истеҳкомот бино кунад.

²³Аммо ин фол ба назари мардуми Ерусалим, ки барояшон басе қасам хӯрда буданд, фоли ботил менамояд, вале ӯ гуноҳи онҳоро ба ёд меоварад, то ки ба дасташ афтанд.

²⁴Бинобар ин Худованд Худо чунин мегӯяд: азбаски худатон маъсияти худро ба ёд оварда, ҷиноятҳои худро ошкор кардед, то ки гуноҳҳои худро дар тамоми аъмоли худ ба назар намоён созед, азбаски худатон инро ёдоварӣ намудед, бинобар ин ба даст хоҳед афтод.

²⁵Ва ту, эй раиси Исроил, ки ба туфайли шарорати худ бадном шудаӣ, ва ба сабаби авҷ гирифтани маъсияти ту рӯзи сазои ту расидааст!

²⁶Худованд Худо чунин мегӯяд: аммома аз сарат дур карда ва тоҷат бардошта хоҳад шуд, ин ҳолат дигар давом нахоҳад кард: он чи паст аст, баланд хоҳад шуд, ва он чи баланд аст, паст хоҳад гардид.

²⁷Онро харобазор, харобазор хоҳам гардонид, ба дараҷае ки ҳаргиз воқеъ нашудааст, то вақти омадани он касе ки ҳақ аз они ӯст, ва Ман онро ба ӯ хоҳам дод.

²⁸Ва ту, эй писари одам, нубувват намуда, бигӯй: „Худованд Худо дар бораи банӣ‐Аммӯн ва дар бораи нанги онҳо чунин мегӯяд, яъне бигӯй: шамшер, шамшер барои куштор кашида шудааст, то интиҳои дараҷа сайқал дода шудааст, то ки барроқ бошад,

²⁹Дар сурате ки рӯъёҳои ботил барои ту дидаанд, ва фолҳои бардурӯғ барои ту задаанд, то ки туро бар гардани шарирони бадноме бимонанд, ки ба сабаби авҷ гирифтани маъсияташон рӯзи сазои онҳо расидааст.

³⁰Онро ба ғилофаш баргардон! Дар маконе ки офарида шудаӣ, дар замини зодгоҳи ту бар ту доварӣ хоҳам кард,

³¹Ва хашми Худро бар ту фурӯ хоҳам рехт, оташи ғазаби Худро бар ту хоҳам дамид, ва туро ба дасти мардуми ваҳшие ки ба куштан моҳиранд, хоҳам супурд,

³²Ва ту тӯъмаи оташ хоҳӣ шуд, ва хунат андаруни он замин хоҳад монд, ва зикр нахоҳӣ ёфт, зеро Ман, ки Худованд ҳастам, гуфтам“».