Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ҳизқиёл 23 Bible Online

Ҳизқиёл 23 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ҳизқиёл 23

¹Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

²«Эй писари одам! Ду зан духтарони як модар буданд.

³Ва онҳо дар Миср зинокор шуда, дар ҷавонии худ зино карданд; дар он ҷо синаҳои онҳоро молиш доданд, ва дар он ҷо пистонҳои бакорати онҳоро фишурданд.

⁴Ва номҳои онҳо: калонӣ Оҳола ва хоҳараш Оҳолиба буд; ва онҳо занони Ман буда, писарон ва духтарон зоиданд; ва номҳои онҳо: Оҳола — Сомария, ва Оҳолиба — Ерусалим буд.

⁵Ва Оҳола зино кард, дар сурате ки ҳанӯз аз они Ман буд; ва ба хушдорони худ, ба сипоҳиёни Ашшур дил дод, —

⁶Ба онҳое ки либоси лоҷвард мепӯшиданд; ба волиён ва сардорон, ки саросар ҷавонони дилпазир, форисони аспсавор буданд;

⁷Ва бо онҳо, ки саросар баргузидагони банӣ‐Ашшур буданд, ба зинокории худ дода шуд, ва бо ҳамаи бутҳои касоне ки ба онҳо дил дода буд, худро палид сохт.

⁸Вале аз зинокории худ, ки бо мисриён дошт, даст накашид, зеро ки онҳо бо ӯ дар айёми ҷавонии ӯ хуфтухоб доштанд, ва пистонҳои бакораташро мефишурданд, ва шаҳавоти худро бар ӯ фурӯ мерехтанд.

⁹Бинобар ин Ман ӯро ба дасти хушдоронаш, яъне ба дасти банӣ‐Ашшур, ки ба онҳо дил дода буд, супурдам.

¹⁰Онҳо аврати ӯро кушоданд, писарон ва духтаронашро гирифтанд, ва ӯро бо шамшер куштанд, ва номаш барои занон ибрат шуд, ва ӯро ба ҷазо мустаҳиқ карданд.

¹¹Ва хоҳараш Оҳолиба инро дид, ва дар шаҳватпарастии худ аз вай бештар фосид шуд, ва аз зинокории хоҳараш зиёдтар зино кард.

¹²Ба банӣ‐Ашшур дил дод, — ба волиён ва сардорони сипоҳиён, ки либоси зебо мепӯшиданд, форисони аспсавор ва саросар ҷавонони дилпазир буданд.

¹³Ва дидам, ки ӯ палид гардид: роҳи ҳар дуяшон як буд.

¹⁴Вале ӯ зинокории худро боз ҳам зиёд кард; ва мардони бар девор ҳак кардашударо, яъне суратҳои калдониёнро, ки бо ранги ҷӯша кашида шуда буд, дид,

¹⁵Ки камарбандҳо бар камарашон ва аммомаҳои дарознӯг бар сарашон буд, ва ҳамаашон намуди саркардагонро доштанд, — суратҳои банӣ‐Бобил, ки замини калдониён зодгоҳашон буд.

¹⁶Ва ҳамин ки чашмаш ба онҳо афтод, дил дод, ва назди онҳо ба замини калдониён қосидонашро фиристод.

¹⁷Ва банӣ‐Бобил назди ӯ ба ҷогаҳи ишқбозӣ дохил шуда, бо зинокории худ ӯро палид сохтанд; ва чун аз онҳо палид шуд, ҷони ӯ аз онҳо нафрат пайдо кард.

¹⁸Ва азбаски ошкоро ба зинокорӣ дода шуд, ва аврати худро кушод, ҷони Ман аз ӯ нафрат пайдо кард, чунон ки ҷони Ман аз хоҳараш нафрат пайдо карда буд.

¹⁹Ва ӯ зинокории худро афзун кард, дар холате ки айёми ҷавонии худро ба ёд меовард, ки он вақт дар замини Миср ба зино дода шуда буд.

²⁰Ва ҳамчун сурриягон ба онҳо дил дод, ки узви онҳо мисли узви харои ва нутфарезии онҳо мисли нутфарезии аспон буд.

²¹Ва ту фисқу фуҷури айёми ҷавонии худро аз нав оғоз намудӣ, ки он вақт мисриён пистонҳои туро ба хотири синаҳои ҷавонии ту мефишурданд».

²²Бинобар ин, эй Оҳолиба, Худованд Худо чунин мегӯяд: «Инак Ман хушдоронатро, ки ҷонат аз онҳо нафрат пайдо кардааст, ба зидди ту барангехта, онҳоро аз ҳар тараф бар ту хоҳам овард,

²³Яъне банӣ‐Бобил ва ҳамаи калдониёнро аз қабилаҳои фақуд ва шуа ва куа, ва тамоми банӣ‐Ашшурро ҳамроҳи онҳо, ки ҳамаашон ҷавонони дилпазир, волиён ва сардорон мебошанд, саросар саркардагон ва номдорони аспсаворанд.

²⁴Ва бо аслиҳа ва аспон ва аробаҳо ва анбӯҳи қавмҳо, бо ҷавшанҳо, сипарҳо ва хӯдҳо бар ту омада, туро иҳота хоҳанд кард, ва Ман туро ба доварии онҳо хоҳам супурд, ва онҳо туро мувофиқи аҳкоми худ доварӣ хоҳанд намуд.

²⁵Ва Ман рашки Худро ба зидди ту хоҳам нигаронид, ва ба ту бо ғазаб амал хоҳанд кард: бинӣ ва гӯшҳоятро хоҳанд бурид, ва бақияи ту аз шамшер хоҳад афтод; онҳо писарон ва духтарони туро хоҳанд гирифт, ва бақияи ту ба оташ хоҳад сӯхт.

²⁶Ва либосҳои туро хоҳанд кашид, ва колои зебу зинати туро хоҳанд гирифт.

²⁷Ва фисқу фуҷури ту ва зинокории туро, ки аз замини Миср овардаӣ, аз ту нест хоҳам кард; ва чашмони худро сӯи онҳо баланд нахоҳӣ кард, ва Мисрро дигар ба ёд нахоҳӣ овард.

²⁸Зеро ки Худованд Худо чунин мегӯяд: инак Ман туро ба дасти онҳое ки бад мебинӣ, ба дасти касоне ки ҷонат аз онҳо нафрат пайдо кардааст, хоҳам супурд.

²⁹Ва онҳо ба ту бо адоват амал намуда, тамоми молу мулки туро хоҳанд гирифт, ва туро дар ҳолати бараҳна ва урьён тарк хоҳанд кард, ва аврати пурзинои ту ва фисқу фуҷури ту ва зинокории ту кушода хоҳад шуд.

³⁰Ин амалҳо ба ту карда хоҳад шуд барои он ки ту бо халқҳо зино намуда, худро бо бутҳои онҳо палид сохтаӣ.

³¹Ту бо роҳи хоҳари худ рафтаӣ, ва Ман косаи ӯро ба дасти ту хоҳам дод.

³²Худованд Худо чунин мегӯяд: Ту косаи амиқу васеи хоҳари худро хоҳӣ нӯшид, ва мавриди истеҳзо ва тамасхур хоҳӣ гардид, чунки гунҷоиши он бузург аст.

³³Аз мастӣ ва андӯҳ пур хоҳӣ шуд: косаи даҳшат ва харобист, косаи хоҳарат Сомария!

³⁴Ва онро нӯшида, то охир холӣ хоҳӣ кард, ва шикастапораҳои онро хоҳӣ лесид, ва синаҳои худро чок хоҳӣ кард, зеро ки Ман гуфтам, мегӯяд Худованд Худо.

³⁵Бинобар ин Худованд Худо чунин мегӯяд: азбаски ту Маро фаромӯш кардӣ, ва пушти худро ба тарафи Ман гардондӣ, пас ту низ подоши фисқу фуҷур ва зинокории худро бардор!»

³⁶Ва Худованд ба ман гуфт: «Эй писари одам! Оё мехоҳӣ бар Оҳола ва Оҳолиба доварӣ намоӣ? Пас, аъмоли зишташонро ба онҳо баён намо.

³⁷Зеро ки онҳо зино карданд, ва дастҳошон хунолуд аст, ва бо бутҳои худ зино карданд, ва писарони худро низ, ки барои Ман зоида буданд, ба сифати хӯроки бутҳо аз оташ гузарониданд.

³⁸Боз ин корҳоро дар ҳаққи Ман карданд: дар ҳамон рӯз хонаи муқаддаси Маро палид сохтанд, ва шанбеҳои Маро поймол карданд.

³⁹Ва ҳангоме ки писарони худро барои бутҳои худ забҳ карданд, дар ҳамон рӯз ба хонаи муқаддаси Ман омаданд, то ки онро палид созанд; ва инак андаруни хонаи Ман онҳо чунин амал карданд!

⁴⁰Ва ҳатто назди одамоне ки аз дур омада буданд, кас мефиристоданд; назди онҳо қосиде фиристода шуд, ва инак онҳо омаданд, ва ту худро барояшон шустушӯй менамудӣ, сурма ба чашмонат мекашидӣ, ва худро бо колои зебу зинат оро медодӣ,

⁴¹Ва бар ҷогаҳи боҳамашате менишастӣ, ки суфрае назди он ороста буд, ва бухур ва равғани Маро бар он мегузоштӣ.

⁴²Ва садои хуше назди он танинандоз буд, ва илова бар одамоне ки аз аҳолии мавзеъҳои гуногун буданд, сабоиён аз биёбон оварда мешуданд, ва дастпонаҳо бар дастҳошон ва тоҷҳои зебо бар сарҳошон мегузоштанд.

⁴³Ва Ман гуфтам: оё ин зани фарсуда боз бо зинокорӣ машғул хоҳад шуд? Оё хушдоронаш алҳол бо ӯ зино хоҳанд кард? Вале ӯ зинокории худро давом медод.

⁴⁴Ва назди ӯ меомаданд; чунон ки назди зани фоҳиша меоянд, ончунон назди ин занони пурфисқу фуҷур, яъне назди Оҳола ва Оҳолиба меомаданд.

⁴⁵Ва мардони одил бар онҳо доварӣ хоҳанд кард, чунон ки бар занони зинокор ва хунрез доварӣ мекунанд, зеро ки онҳо зинокоранд, ва дастҳошон хунолуд аст.

⁴⁶Зеро ки Худованд Худо чунин мегӯяд: ҷамоатро ба зидди онҳо барангез, ва онҳоро ба даҳшат ва тороҷ бисупор.

⁴⁷Ва ҷамоат онҳоро сангборон хоҳанд кард, ва бо шамшерҳои худ онҳоро пора‐пора хоҳанд намуд, ва писарону духтарони онҳоро хоҳанд кушт, ва хонаҳои онҳоро ба оташ хоҳанд сӯзонид.

⁴⁸Ва Ман фисқу фуҷурро аз ин замин барҳам хоҳам дод, ва ҳамаи занон дарси ибрат хоҳанд гирифт, ва мисли шумо ба фисқу фуҷур машғул нахоҳанд шуд.

⁴⁹Ва сазои фисқу фуҷури шуморо бар шумо бор хоҳанд кард, ва шумо барои гуноҳҳои бутпарастии худ ҷазо хоҳед кашид, ва хоҳед донист, ки Ман Худованд Худо ҳастам».