Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ҳизқиёл 26 Bible Online

Ҳизқиёл 26 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ҳизқиёл 26

¹Ва дар соли ёздаҳум, дар рӯзи якуми моҳ, каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

²«Эй писари одам! Азбаски Сӯр дар бораи Ерусалим гуфтааст: „Ҳай‐ҳай! Дарвозаи қавмҳо шикаст хӯрд; ҳама чиз ба ман мегузарад; ман пур мешавам, чунки вай хароб шуд“,

³Бинобар ин Худованд Худо чунин мегӯяд: инак Ман, эй Сӯр, ба ту зид ҳастам! Ва халқҳои бисьёрро ба муқобили ту хоҳам бархезонид, чунон ки баҳр мавҷҳояшро бармехезонад.

⁴Ва онҳо ҳисорҳои Сӯрро вайрон хоҳанд кард, ва бурҷҳои онро хароб хоҳанд намуд, ва Ман хоки онро аз он хоҳам рӯфт, ва онро ба сахраи суфтае табдил хоҳам дод.

⁵Он андаруни баҳр маконе барои паҳн кардани тӯрҳои моҳигирӣ хоҳад гардид; зеро ки Ман гуфтам, мегӯяд Худованд Худо; ва он тӯъмаи тороҷи халқҳо хоҳад шуд.

⁶Ва деҳоти атрофи Сӯр, ки дар саҳро мебошанд, ба дами шамшер кушта хоҳанд шуд, ва хоҳанд донист, ки Ман Худованд ҳастам.

⁷Зеро ки Худованд Худо чунин мегӯяд: инак Ман Набукаднесар подшоҳи Бобил, подшоҳи подшоҳонро аз шимол бар Сӯр бо аспон ва аробаҳо ва саворон ва бо ҷамоат ва қавми зиёде хоҳам овард.

⁸Деҳоти атрофи туро ӯ дар саҳро ба дами шамшер хоҳад кушт; ва истеҳкомот ба муқобили ту хоҳад сохт, ва хокрез ба муқобили ту барпо хоҳад кард, ва сипарҳо ба муқобили ту ба вуҷуд хоҳад овард;

⁹Ва манҷаниқҳои худро назди ҳисорҳои ту барқарор хоҳад намуд, ва бурҷҳои туро бо табарзинҳои худ вайрон хоҳад кард.

¹⁰Аз бисьёрии аспони ӯ туро ғубор хоҳад пӯшонид; ҳангоме ки ӯ ба дарвозаҳоят дарояд, чунон ки ба шаҳри рахнадор медароянд, аз садои саворон ва чархҳо ва аробаҳо ҳисорҳоят ба ларза хоҳад омад.

¹¹Бо сумҳои аспонаш ҳамаи кӯчаҳоятро поймол хоҳад кард; қавматро ба дами шамшер хоҳад кушт, ва биноҳои ёдгории ҷалоли ту бо замин яксон хоҳад шуд.

¹²Ва дорони туро тороҷ хоҳанд кард, ва молҳои туро ба яғмо хоҳанд бурд, ва ҳисорҳои туро вайрон хоҳанд намуд, ва хонаҳои дилпазири туро хароб хоҳанд кард, ва сангҳо ва чӯб ва хоки туро андаруни об хоҳанд андохт.

¹³Ва Ман ба ғулғулаи сурудҳоят хотима хоҳам дод; ва садои барбатҳоят дигар шунида нахоҳад шуд.

¹⁴Ва туро ба сахраи суфтае табдил хоҳам дод; маконе барои паҳн кардани тӯрҳои моҳигирӣ хоҳӣ шуд; дигар бино нахоҳӣ ёфт; зеро Ман, ки Худованд ҳастам, гуфтам, мегӯяд Худованд Худо.

¹⁵Худованд Худо ба Сӯр чунин мегӯяд: охир, аз садои фурӯ ғалтидани ту, вақте ки андаруни ту маҷрӯҳон оҳу нола кунанд, ва куштори азиме ба амал ояд, ҷазираҳо ба ларза хоҳад омад.

¹⁶Ва ҳамаи ҳокимони баҳр аз тахтҳои худ фурӯд хоҳанд омад, ва ҷомаҳои зебои худро дур хоҳанд кард, ва либосҳои гулдӯзии худро хоҳанд кашид; тарсу бим дар бар хоҳанд кард, бар замин хоҳанд нишаст, ва ҳар лаҳза хоҳанд ларзид, ва аз боиси ту моту мабҳут хоҳанд шуд;

¹⁷Ва дар ҳаққи ту навҳа хоҳанд кард, ва ба ту хоҳанд гуфт: „Эй, ки аз баҳрҳо маскун будӣ, чӣ гуна ба ҳалокат расидаӣ, — ин шаҳри шӯҳратманде ки дар баҳр пурзӯр буд, ва худаш ва сокинонаш ҳайбати худро бар ҳамаи сокинони баҳр ҷорӣ карда буданд!

¹⁸Акнун, дар рӯзи фурӯ ғалтидани ту, ҷазираҳо ба ларза хоҳад омад, ва ҷазираҳое ки дар баҳр мебошад, аз риҳлати ту ба даҳшат хоҳад афтод“.

¹⁹Зеро ки Худованд Худо чунин мегӯяд: чун туро монанди шаҳрҳои ғайримаскун ба шаҳри вайронае табдил диҳам, ва вартаро бар ту барорам, то ки обҳои бисьёр туро бипӯшонад,

²⁰Он гоҳ туро бо ҳамаи онҳое ки дар гӯр фурӯд меоянд, назди қавми қадимӣ фурӯд хоҳам овард, ва туро дар асфалҳои замин, дар вайронаҳои абадӣ, бо онҳое ки дар гӯр фурӯд омадаанд, ҷойгир хоҳам кард, то ки дигар маскун нашавӣ; ва ҷалолро бар замини зиндагон зоҳир хоҳам сохт.

²¹Туро рамзи даҳшат хоҳам гардонид, ва ба олами адам хоҳӣ рафт; ва туро ҷустуҷӯ хоҳанд кард, вале дигар то абад ёфт нахоҳӣ шуд, мегӯяд Худованд Худо».