Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ҳизқиёл 27 Bible Online

Ҳизқиёл 27 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ҳизқиёл 27

¹Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

²«Ва ту, эй писари одам, дар ҳаққи Сӯр навҳа намо,

³Ва ба Сӯр бигӯй: эй, ки назди бандарҳои баҳр сокин шудаӣ, ва бар ҷазираҳои бисьёр бо қавмҳо тиҷорат мекунӣ! Худованд Худо чунин мегӯяд: эй Сӯр! Ту гуфтаӣ: „Ман камоли зебоӣ ҳастам!“

⁴Худуди ту дар дили баҳр аст; бинокоронат зебоии туро мукаммал кардаанд:

⁵Ҳамаи тахтаҳоятро аз сарви Санир тайёр кардаанд; арзи Лубнонро гирифтаанд, то ки дагале бар ту бисозанд.

⁶Белҳоятро аз булутҳои Бошон сохтаанд; тахтаҳои рӯйбастатро аз дарахти шамшоди ҷазираҳои Киттим сохта, бо оҷ мурассаъ кардаанд;

⁷Катони гулдӯзии Миср бодбони ту буд, то ки ливое барои ту бошад. Матои лоҷвард ва арғувон аз ҷазираҳои Алишо чодири ту буд.

⁸Сокинони Сидӯн ва Арвад белкашҳои ту буданд; донишмандони ту, эй Сӯр, ки дар ту буданд, суккондорони ту буданд.

⁹Пирони Ҷабал ва донишмандони он дар ту буданд, рахнаҳои туро таъмир мекарданд; ҳама гуна киштиҳои баҳр ва маллоҳонашон дар ту буданд, то бо ту додугирифт намоянд.

¹⁰Форс ва Луд ва Фут дар қӯшуни ту ҷанговарони ту буда, сипар ва хӯд бар ту меовехтанд; онҳо туро шавкат мебахшиданд.

¹¹Банӣ‐Арвад бо қӯшуни ту бар ҳисорҳоят гирдогирд меистоданд, ва ҷаммодон дар бурҷҳои ту буданд; онҳо сипарҳои худро бар ҳисорҳоят гирдогирд овехта, зебоии туро мукаммал мекарданд.

¹²Таршиш ба сабаби фаровонии ҳар навъ дороии он бо ту тиҷорат мекард ва дар ивази молҳоят нуқра, оҳан, қалъагӣ ва қӯрғошим медод.

¹³Ёвон, Тубол ва Мошак тоҷирони ту буда, дар ивази молҳоят ҷонҳои одам ва колои мисин медоданд.

¹⁴Аз хонадони Туҷармо дар ивази молҳоят аспони ёбу ва саворӣ ва хачирон медоданд.

¹⁵Банӣ‐Дадон тоҷирони ту буданд; аз ҷазираҳои бисьёр молҳо ба дасти ту медаромад; дандонҳои ашкии фил ва обнус ба ту инъом мекарданд.

¹⁶Аҳли Арам бо ту, ба сабаби фаровонии маснӯотат, тиҷорат менамуданд; дар ивази молҳоят санги баҳрамон, матоъҳои арғувон, гулдӯзӣ ва катони нозук, ва марҷон ва ёқути руммонӣ медоданд.

¹⁷Яҳудо ва замини Исроил бо ту тиҷорат мекарданд; дар ивази молҳоят гандуми Минит ва ҳалво ва асал ва равған ва баласон медоданд.

¹⁸Димишқ, ба сабаби фаровонии маснӯотат ва аз бисьёрии ҳар гуна дороӣ, бо ту бо шароби Ҳалбун ва пашми сафед тиҷорат мекард.

¹⁹Ва Дон ва Ёвон дар ивази молҳоят калоба медоданд; оҳани сайқалдор, пӯсти дарахти хушбӯй ва наи атрогин дар миёни молҳоят буд.

²⁰Дадон бо ту бо зинпӯшҳои зебо барои маркабҳо тиҷорат менамуд.

²¹Араб ва ҳамаи раисони Қедор бо ту додугирифт доштанд: бо гӯсфандони парворӣ ва қӯчқорҳо ва нарбузҳо бо ту тиҷорат мекарданд.

²²Тоҷирони Шабо ва Раъмо бо ту тиҷорат доштанд; ҳар атриёти беҳтарин ва ҳар навъ сангҳои гаронбаҳо ва тилло дар ивази молҳоят медоданд.

²³Ҳорон ва Канна ва Адан, ва тоҷирони Шабо, ва Ашшур ва Килмод бо ту додугирифт доштанд.

²⁴Онҳо бо либосҳои зебо, ва ҷомаҳои лоҷвард ва гулдӯзӣ, ва сандуқҳои пур аз матоъҳои рангин, ки бо танобҳо маҳкам баста шуда буд, дар бозорҳоят бо ту тиҷорат мекарданд.

²⁵Киштиҳои Таршиш қофилаҳои тиҷорати ту буданд, ва ту пур шуда, дар дили баҳрҳо бағоят гарон гардидӣ.

²⁶Белкашҳоят туро ба обҳои азим бурданд, боди шарқӣ туро дар дили баҳрҳо дарҳам шикаст.

²⁷Дороият ва молҳоят, тиҷоратат, маллоҳонат ва суккондоронат, онҳое ки рахнаҳоятро таъмир мекарданд, ва онҳое ки бо ту додугирифт доштанд, ва ҳамаи ҷанговароне ки дар ту буданд, ва тамоми ҷамоате ки андаруни ту буданд, дар рӯзи шикасти ту дар дили баҳрҳо меафтанд.

²⁸Аз садои фиғони суккондоронат чарогоҳҳои гирду атроф ба ларза меояд.

²⁹Ва ҳамаи белкашҳо, маллоҳон, ҳамаи суккондорони баҳр аз киштиҳои худ фуромада, дар замин меистанд.

³⁰Ва дар ҳаққи ту овози худро баланд карда, бо талхӣ фарьёд мезананд, ва хок бар сари худ рехта, дар хокистар меғеланд;

³¹Ва барои ту мӯйсари худро тамоман тарошида, палос мепӯшанд, ва бо талхии ҷон барои ту зор‐зор гириста, навҳа мекунанд;

³²Ва дар гирьяи худ барои ту овозандозӣ мекунанд ва навҳа намуда, мегӯянд: „Кист мисли Сӯр, ки андаруни баҳр хомӯш гардидааст!

³³Ҳангоме ки молҳоят аз баҳрҳо берун меомад, қавмҳои бисьёрро сер мекардӣ, бо фаровонии дороӣ ва тиҷорати худ подшоҳони заминро бой мегардондӣ.

³⁴Алҳол, ки дар баҳрҳо, дар умқҳои обҳо шикаст хӯрдаӣ, молҳои ту ва тамоми ҷамоати ту андаруни ту фурӯ ғалтидаанд.

³⁵Ҳамаи сокинони ҷазираҳо дар бораи ту моту мабҳут шудаанд, ва подшоҳонашон бисьёр ба ҳаяҷон омада, пажмурдарӯй гардидаанд.

³⁶Тоҷирони қавмҳо дар бораи ту хайрон шуда ҳуштак мекашанд; ту мавриди даҳшат гардидаӣ, ва то абад дигар нахоҳӣ буд“».