Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ҳизқиёл 38 Bible Online

Ҳизқиёл 38 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ҳизқиёл 38

¹Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

²«Эй писари одам! Рӯи худро ба самти Ҷуҷ, ки дар замини Моҷуҷ сарраиси Мошак ва Тубол аст, бигардон, ва дар бораи ӯ нубувват намо.

³Ва бигӯй: „Худованд Худо чунин мегӯяд: инак Ман ба ту, эй Ҷуҷ, сарраиси Мошак ва Тубол, зид ҳастам.

⁴Ва Ман туро густох хоҳам сохт, ва сӯлуқ дар ҷоғҳоят хоҳам андохт; ва туро бо тамоми лашкарат берун хоҳам овард, бо аспон ва савороне ки ҳамаашон либосҳои зебо пӯшида бошанд, бо ҷамоати сершуморе ки ҳамаашон ҷавшан ва сипар дошта, бо шамшерҳо мусаллаҳ бошанд;

⁵Форс, Хабаш ва Фут бо онҳо буда, ҳамаашон сипар ва хӯд дошта бошанд;

⁶Ҷумар бо ҳамаи фавҷҳояш, хонадони Туҷарма, ақсои шимол бо ҳамаи фавҷҳояш, — қавмҳои бисьёр ҳамроҳи ту бошанд.

⁷Омода ва тайёр бош, — ту ва тамоми ҷамоате ки назди ту ҷамъ шудаанд; ва онҳо туро посбонӣ хоҳанд кард.

⁸Баъд аз айёми зиёде тафаққуд карда хоҳӣ шуд; дар солҳои охир ту ба замине хоҳӣ омад, ки он аз шамшер фориғ гардида, аз миёни қавмҳои бисьёр бар кӯҳҳои Исроил, ки ҳамеша харобазор буданд, ҷамъ карда шудааст, ва он аз миёни қавмҳо берун оварда шудааст, ва ҳамаашон дар амният сукунат доранд.

⁹Ва баромада, мисли тундбоде хоҳӣ омад, мисли абре ин заминро хоҳӣ пӯшонид, — ту ва ҳамаи фавҷҳоят, ва халқҳои бисьёре ҳамроҳи ту.

¹⁰Худованд Худо чунин мегӯяд: дар он рӯз чунин воқеъ хоҳад шуд, ки фикрҳо дар дилат пайдо шуда, ту тадбири баде хоҳӣ андешид,

¹¹Ва хоҳӣ гуфт: «Ба замини беҳисоре мебароям, бар касони осоиштае ки дар амният сокин буда, ҳамаашон бе ҳисоре зиндагӣ мекунанд ва ғалақаю дарвоза надоранд», —

¹²То ки толону тороҷ намоӣ ва ғанимат бигирӣ, ва дасти худро ба харобаҳои аз нав ободшуда ва ба қавми аз миёни халқҳо ҷамъомадае ки соҳиби чорво ва молу мулк гардидаанд ва бар қуллаи замин сукунат доранд, дароз кунӣ.

¹³Шабо ва Дадон ва тоҷирони Таршиш ва ҳамаи шерони ҷавони он ба ту хоҳанд гуфт: «Оё ту барои толону тороҷ омадаӣ, ва оё барои гирифтани ғанимат ҷамоати худро ҷамъ кардаӣ, то ки нуқра ва тиллоро бирабоӣ, чорво ва молу мулкро бигирӣ, ва ғанимати бузурге ба даст оварӣ?»“

¹⁴Бинобар ин, эй писари одам, нубувват намо, ва ба Ҷуҷ бигӯй: „Худованд Худо чунин мегӯяд: дар он рӯз, охир, вақте ки қавми Ман — Исроил — дар амният сокин бошанд, ту инро хоҳӣ донист,

¹⁵Ва аз макони худ, аз ақсои шимол хоҳӣ омад, — ту ва қавмҳои бисьёр ҳамроҳи ту, ки ҳамаашон аспсавор, ҷамоати бузург ва лашкари сершумор мебошанд.

¹⁶Ва бар қавми Ман — Исроил — мисли абре ки заминро мепӯшонад, хоҳӣ баромад; ин дар айёми охирин рӯй хоҳад дод, ва Ман туро ба замини Худ хоҳам овард, то ки халқҳо Маро бидонанд, вақте ки ба воситаи ту, эй Ҷуҷ, Худро дар пеши назари онҳо тақдис намоям.

¹⁷Худованд Худо чунин мегӯяд: оё ту он кас нестӣ, ки дар айёми қадим ман ба воситаи бандагони Худ, — анбиёи Исроил, ки дар он айём солҳои бисьёр нубувват мекарданд, — дар хусуси ту гуфта будам, ки туро бар онҳо хоҳам овард?

¹⁸Ва дар он рӯз, яъне дар рӯзе ки Ҷуҷ ба замини Исроил биёяд, чунин воқеъ хоҳад шуд, мегӯяд Худованд Худо, ки ғазаби Ман дар ҳини қаҳри Ман аланга хоҳад гирифт.

¹⁹Ва Ман дар рашки Худ ва дар оташи Худ гуфтаам, ки албатта дар он рӯз зилзилаи бузурге дар замини Исроил рӯй хоҳад дод.

²⁰Ва моҳиёни дарьё ва мурғони ҳаво ва ҳайвоноти саҳро, ва ҳамаи хазандагоне ки бар замин мехазанд, ва ҳар одаме ки бар рӯи замин аст, ба ҳузури Ман хоҳанд ларзид, ва кӯҳҳо хароб хоҳад шуд, ва сахраҳо фурӯ хоҳад ғалтид, ва ҳар ҳисор бар замин хоҳад афтод.

²¹Ва шамшере ба зидди ӯ бар кӯҳҳои Худ хоҳам хонд, мегӯяд Худованд Худо; ва шамшери ҳар кас ба муқобили бародараш хоҳад буд.

²²Ва бо вабо ва хун ӯро сазо хоҳам дод, ва бар ӯ ва фавҷҳояш ва бар қавмҳои бисьёре ки бо ӯ мебошанд, борони сел ва жолаи сангин ва оташ ва кибрит хоҳам боронид.

²³Ва Ман дар пеши назари халқҳои бисьёр бузургӣ ва қудсият ва шӯҳрат пайдо хоҳам кард, ва хоҳанд донист, ки Ман Худованд ҳастам“.