Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ҳизқиёл 39 Bible Online

Ҳизқиёл 39 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ҳизқиёл 39

¹Ва ту, эй писари одам, дар бораи Ҷуҷ нубувват намо ва бигӯй: „Худованд Худо чунин мегӯяд: инак Ман ба ту, эй сарраиси Мошак ва Тубол, зид ҳастам.

²Ва Ман туро густох хоҳам сохт, ва туро ба ҷунбиш хоҳам овард, ва туро аз ақсои шимол бароварда, бар кӯҳҳои Исроил хоҳам овард.

³Ва камони туро аз дасти чапат зада бароварда, тири туро аз дасти ростат хоҳам афтонид.

⁴Бар кӯҳҳои Исроил фурӯ хоҳӣ ғалтид, — ту, ва ҳамаи фавҷҳоят, ва қавмҳое ки бо ту мебошанд; туро ба ҳар навъ мурғони соҳибчангол ва ҳайвоноти саҳро барои хӯрок хоҳам дод.

⁵Бар рӯи саҳро фурӯ хоҳӣ ғалтид, зеро ки Ман гуфтам, мегӯяд Худованд Худо.

⁶Ва бар Моҷуҷ ва бар онҳое ки дар ҷазираҳо дар амният сукунат доранд, оташе хоҳам фиристод, ва хоҳанд донист, ки Ман Худованд ҳастам.

⁷Ва исми муқаддаси Худро андаруни қавми Худ — Исроил — зоҳир хоҳам сохт, ва дигар нахоҳам гузошт, ки исми муқаддаси Маро беҳурмат кунанд; ва халқҳо хоҳанд донист, ки Ман Худованди Қуддуси Исроил ҳастам.

⁸Инак, ин фаро мерасад ва ба амал меояд, мегӯяд Худованд Худо, ин ҳамон рӯз аст, ки дар бораи он Ман сухан рондаам.

⁹Ва сокинони шаҳрҳои Исроил берун хоҳанд омад, ва оташ даргиронида, яроқро: сипарҳо, ҷавшанҳо, камонҳо, тирҳо, калтакҳо ва найзаҳоро хоҳанд сӯзонид, ва ҳафт сол оташро бо онҳо давом хоҳанд дод.

¹⁰Ва аз саҳро ҳезум нахоҳанд овард, ва аз ҷангалҳо нахоҳанд бурид, зеро ки бо яроқ оташро хоҳанд даргиронид; ва ғораткунандагони худро ғорат хоҳанд кард, ва тороҷкунандагони худро тороҷ хоҳанд кард, мегӯяд Худованд Худо.

¹¹Ва дар он рӯз чунин воқеъ хоҳад шуд: мавзее дар он ҷо барои қабр дар Исроил, яъне дараи Аборимро ба тарафи шарқии баҳр ба Ҷуҷ хоҳам дод, ва он барои раҳгузарон садди роҳ хоҳад шуд, ва дар он ҷо Ҷуҷ ва тамоми анбӯҳи ӯро дафн хоҳанд намуд, ва онро «Дараи анбӯҳи Ҷуҷ» хоҳанд номид.

¹²Ва хонадони Исроил онҳоро дар давоми ҳафт моҳ дафн хоҳанд намуд, то ки заминро тоза кунанд.

¹³Ва тамоми қавми замин онҳоро дафн хоҳанд намуд, ва он рӯзе ки Ман ҷалол ёбам, барояшон рӯзи тазаккур хоҳад буд.

¹⁴Ва шахсони доимие таъин хоҳанд намуд, ки дар замин гардиш кунанд ва бо мадади раҳгузарон онҳоеро, ки бар рӯи замин боқӣ мондаанд, дафн намоянд, то ки онро тоза кунанд; баъд аз гузаштани ҳафт моҳ онҳо ба ҷустуҷӯ шурӯъ хоҳанд намуд.

¹⁵Ва чун касе аз онҳое ки дар замин гардиш мекунанд, устухони одамро бинад, нишоне назди он хоҳад гузошт, то ки дафнкунандагон онро дар дараи анбӯҳи Ҷуҷ дафн намоянд.

¹⁶Ва номи шаҳр низ Ҳамуна [5] хоҳад буд; пас заминро тоза хоҳанд кард.“

¹⁷Ва ту, эй писари одам, — Худованд Худо чунин мегӯяд: — ба ҳар навъ мурғон ва ба тамоми ҳайвоноти саҳро бигӯй: „Ҷамъ шуда биёед, аз ҳар тараф назди қурбонии Ман, ки онро ҳамчун қурбонии бузурге барои шумо бар кӯҳҳои Исроил забҳ менамоям, ғун шавед, то ки гӯшт бихӯред ва хун бинӯшед.

¹⁸Гӯшти зӯроваронро хоҳед хӯрд ва хуни раисони заминро хоҳед нӯшид: қӯчқорон, баррагон, нарбузон ва говон, ки ҳамаашон парвориёни Бошон мебошанд.

¹⁹Ва аз қурбонии Ман, ки барои шумо забҳ менамоям, то серӣ равғани дунба хоҳед хӯрд ва то мастӣ хун хоҳед нӯшид.

²⁰Ва дар сари суфраи Ман аз аспон ва саворон, аз зӯроварон ва ҳар навъ мардони ҷангӣ сер хоҳед шуд“, мегӯяд Худованд Худо.

²¹Ва Ман ҷалоли Худро дар миёни халқҳо зоҳир хоҳам сохт, ва ҳамаи халқҳо доварии Маро, ки ба амал овардаам, ва дасти Маро, ки бар онҳо ниҳодаам, хоҳанд дид,

²²Ва хонадони Исроил аз ҳамон рӯз ва минбаъд хоҳанд донист, ки Ман Худованди онҳо ҳастам.

²³Ва халқҳо хоҳанд донист, ки хонадони Исроил аз боиси гуноҳи худашон ҷалои ватан шуданд, аз боиси он ки дар ҳаққи Ман хиёнат карданд, ва Ман рӯи Худро аз онҳо пинҳон доштам, ва онҳоро ба дасти душманонашон супурдам, ва ҳамаашон аз шамшер афтоданд.

²⁴Мувофиқи нопокии онҳо ва мувофиқи ҷиноятҳошон Ман ба онҳо амал намудам, ва рӯи Худро аз онҳо пинҳон доштам.

²⁵Бинобар ин Худованд Худо чунин мегӯяд: акнун асирони Яъқубро хоҳам баргардонид, ва бар тамоми хонадони Исроил раҳм хоҳам кард, ва барои исми муқаддаси Худ рашк хоҳам намуд.

²⁶Ва онҳо нанги худро, ва тамоми хиёнати худро, ки дар ҳаққи Ман кардаанд, фаромӯш хоҳанд намуд, вақте ки дар замини худ дар амният сокин шаванд, ва касе набошад, ки онҳоро ба ҳарос андозад,

²⁷Вақте ки Ман онҳоро аз миёни қавмҳо баргардонам, ва онҳоро аз кишварҳои душманонашон ҷамъ оварам, ва Худро ба воситаи онҳо дар пеши назари халқҳои бисьёр тақдис намоям,

²⁸Ва хоҳанд донист, ки Ман Худованд Худои онҳо ҳастам, ки онҳоро дар миёни халқҳо ҷалои ватан кардам, ва онҳоро ба замини худашон ҷамъ овардам, ва касеро аз онҳо дигар дар он ҷо боқӣ нахоҳам гузошт,

²⁹Ва рӯи Худро дигар аз онҳо пинҳон нахоҳам дошт, зеро ки рӯҳи Худро бар хонадони Исроил фурӯ рехтаам, мегӯяд Худованд Худо».