Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ададҳо 10 Bible Online

Ададҳо 10 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ададҳо 10

¹Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:

²«Барои худ ду карнаи нуқра бисоз, онҳоро яклухти мазруб бисоз, то ки ба ту барои даъват кардани ҷамоат ва барои қӯчонидани ӯрдуҳо хизмат кунанд.

³Ва ҳангоме ки ҳар дуро бинавозанд, тамоми ҷамоат назди ту ба дари хаймаи ҷомеъ ҷамъ хоҳанд шуд.

⁴Ва агар якеро бинавозанд, раисон, сардорони сибтҳои Исроил назди ту ҷамъ хоҳанд шуд.

⁵Ва ҳангоме ки бо садои дуру дароз бинавозед, ӯрдуҳое ки ба тарафи шарқ мебошанд, кӯч хоҳанд кард.

⁶Ва ҳангоме ки дафъаи дуюм бо садои дуру дароз бинавозед, ӯрдуҳое ки ба тарафи ҷануб мебошанд, кӯч хоҳанд кард; бигзор барои кӯч карданашон бо садои дуру дароз бинавозанд.

⁷Ва дар вақти ҷамъ кардани ҷамоат бинавозед, валекин на бо садои дуру дароз.

⁸Ва банӣ‐Ҳорун бояд карнайҳоро бинавозанд; ин барои шумо фаризаи абадӣ дар наслҳотон хоҳад буд.

⁹Ва ҳангоме ки дар замини худ бар зидди душмани ба танг оварандаи шумо ба ҷанг меравед, карнайҳоро бо садои дуру дароз бинавозед; ва дар ҳузури Худованд Худои худ ба ёд оварда хоҳед шуд, ва аз душманони худ наҷот хоҳед ёфт.

¹⁰Ва дар рӯзи хурсандии худ, ва дар идҳо ва навмоҳҳои худ карнайҳоро бар қурбониҳои сӯхтанӣ ва забҳҳои саломатии худ бинавозед, ва ин барои шумо ба ҳузури Худои шумо ёдгорӣ хоҳад буд. Ман Худованд Худои шумо ҳастам».

¹¹Ва чунин воқеъ шуд, ки дар соли дуюм, дар моҳи дуюм, дар рӯзи бистуми моҳ, абр аз болои маскани шаҳодат баланд шуд.

¹²Ва банӣ‐Исроил барои сафари худ аз биёбони Сино кӯч карданд; ва абр дар биёбони Форон таваққуф намуд.

¹³Ва онҳо дафъаи аввал мувофиқи амри Худованд, ки ба воситаи Мусо фармуда шуда буд, кӯч карданд.

¹⁴Ва байрақи ӯрдуи банӣ‐Яҳудо аввалин шуда бо фавҷҳои онҳо кӯч кард, ва бар фавҷи вай Наҳшӯн ибни Амминодоб буд.

¹⁵Ва бар фавҷи сибти банӣ‐Иссокор — Натанъил ибни Суор.

¹⁶Ва бар фавҷи сибти банӣ‐Забулун — Элиоб ибни Ҳалӯн.

¹⁷Ва маскан фурӯд оварда шуд, ва банӣ‐Ҷершӯн ва банӣ‐Марорӣ, ки бардорандагони маскан буданд, кӯч карданд.

¹⁸Ва байрақи ӯрдуи Реубен бо фавҷҳои онҳо кӯч кард, ва бар фавҷи вай Элисур ибни Шадиур буд.

¹⁹Ва бар фавҷи сибти банӣ‐Шимъӯн — Шалумиил ибни Суришаддой.

²⁰Ва бар фавҷи сибти банӣ‐Ҷод — Эльёсоф ибни Дауил.

²¹Ва қаҳотиён, ки бардорандагони қудс буданд, кӯч карданд, ва масканро то омадани онҳо барпо карда буданд.

²²Ва байрақи ӯрдуи банӣ‐Эфроим бо фавҷҳои онҳо кӯч кард, ва бар фавҷи вай Элишомоъ ибни Аммиҳуд буд.

²³Ва бар фавҷи сибти банӣ‐Менашше — Ҷамлиил ибни Фадоҳсур.

²⁴Ва бар фавҷи сибти банӣ‐Биньёмин — Абидон ибни Ҷидъӯнӣ.

²⁵Ва байрақи ӯрдуи банӣ‐Дон, ки соқаи ҳамаи ӯрдуҳо буд, бо фавҷҳои онҳо кӯч кард, ва бар фавҷи вай Аҳиозар ибни Аммишаддой буд.

²⁶Ва бар фавҷи сибти банӣ‐Ошер — Фаҷъиил ибни Окрон.

²⁷Ва бар фавҷи сибти банӣ‐Нафтолӣ — Аҳираъ ибни Энон.

²⁸Ҳамин буд тартиби сафари банӣ‐Исроил бо фавҷҳои онҳо; ва онҳо кӯч карданд.

²⁹Ва Мусо ба Ҳубоб ибни Рауили мидьёнӣ, ки додарарӯси Мусо буд, гуфт: «Мо ба маконе кӯч мекунем, ки Худованд дар бораи он гуфтааст: „Онро ба шумо хоҳам дод“. Пас, ту ҳамроҳи мо биё, ва мо ба ту некӣ хоҳем кард, зеро ки Худованд дар бораи Исроил суханони нек гуфтааст».

³⁰Вале вай ба ӯ гуфт: «Намеоям, балки ба замини худ ва ба зодгоҳи худ хоҳам рафт».

³¹Ва ӯ гуфт: «Моро тарк накун, зеро чӣ гуна дар биёбон ӯрду задани моро ту медонӣ, ва ту барои мо мисли чашм хоҳӣ буд;

³²Ва агар ҳамроҳи мо биёӣ, ҳар некие ки Худованд ба мо бикунад, он некиро мо ба ту хоҳем кард».

³³Ва онҳо аз кӯҳи Худованд роҳи серӯзаро тай карданд, ва сандуқи аҳди Худованд пешопеши онҳо равона шуда, роҳи серӯзаро тай намуд, то ки урдугоҳе барои онҳо пайдо кунад.

³⁴Ва абри Худованд бар онҳо рӯзона соя меафканд, вақте ки аз ӯрдугоҳ кӯч мекарданд.

³⁵Ва ҳангоме ки кӯч кардани сандуқ лозим мешуд, Мусо мегуфт: «Эй Худованд, бархез, то ки душманонат пароканда шаванд, ва бадхоҳонат аз пешат бигрезанд!»

³⁶Ва ҳангоми таваққуф кардани он мегуфт: «Эй Худованд, ба ҳазорон‐ҳазор исроилиён осоиш бидеҳ!»