Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ададҳо 13 Bible Online

Ададҳо 13 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ададҳо 13

¹Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:

²«Одамонро аз ҷониби худ бифирист, то ки замини Канъонро, ки Ман ба банӣ‐Исроил медиҳам, ҷосусӣ кунанд; якнафарӣ аз ҳар сибти падарони онҳо, ки ҳар яке дар миёни онҳо сарвар бошад, бифиристед».

³Ва Мусо, мувофиқи амри Худованд, онҳоро аз биёбони Форон фиристод, ки ҳамаи он мардон сардорони банӣ‐Исроил буданд.

⁴Ва ин аст номҳои онҳо: аз сибти Реубен — Шамуа ибни Заккур;

⁵Аз сибти Шимъӯн — Шофот ибни Ҳӯрӣ;

⁶Аз сибти Яхудо — Колеб ибни Ефунне;

⁷Аз сибти Иссокор — Йиҷъол ибни Юсуф;

⁸Аз сибти Эфроим — Ҳушаъ ибни Нун;

⁹Аз сибти Биньёмин — Фалтӣ ибни Рафу;

¹⁰Аз сибти Забулун — Ҷаддиил ибни Сӯдӣ;

¹¹Аз сибти Юсуф: аз сибти Менашше — Ҷаддӣ ибни Сусӣ;

¹²Аз сибти Дон — Аммиил ибни Ҷамалӣ;

¹³Аз сибти Ошер — Сатур ибни Микоил;

¹⁴Аз сибти Нафтолӣ — Наҳбӣ ибни Вофсӣ;

¹⁵Аз сибти Ҷод — Ҷауил ибни Мокӣ.

¹⁶Ин аст номҳои одамоне ки Мусо фиристод, то ки заминро ҷосусӣ кунанд; ва Мусо Ҳушаъ ибни Нунро Еҳушаъ ном монд.

¹⁷Ва Мусо онҳоро фиристод, то ки замини Канъонро ҷосусӣ кунанд, ва ба онҳо гуфт: «Аз ин ҷо ба Наҷаб [4] равона шуда, бар кӯҳистон бароед;

¹⁸Ва заминро бубинед, ки он чӣ гуна аст, ва қавме ки дар он сокинанд, оё пурзӯранд ё камқувват? Оё камшуморанд ё сершумор?

¹⁹Ва замине ки онҳо дар он сокинанд, чӣ гуна аст: оё хуб аст ё бад? Ва шаҳрҳое ки дар онҳо сокинанд, чӣ гуна аст: оё дар хаймаҳои ӯрдугоҳҳо сокинанд ё дар қалъаҳо?

²⁰Ва замин чӣ гуна аст: оё ҳосилхез аст ё бесамар? Дарахте дорад ё не? Пас, далер бошед, ва аз меваи замин бигиред». Ва он айём мавсими ангурпазӣ буд.

²¹Ва онҳо баромада, заминро аз биёбони Син то Раҳуб, ки назди Ҳамот буд, ҷосусӣ карданд.

²²Ва ба Наҷаб баромада, то Ҳебрӯн расиданд, ки Аҳимон, Шешай ва Талмай, фарзандони Аноқ, он чо буданд; ва Ҳебрӯн ҳафт сол пеш аз Сӯани Миср бино ёфта буд.

²³Ва ба водии Эшкӯл омаданд, ва аз он ҷо шохаи токро бо як хӯша ангур бурида, бо чӯбдасте дукаса бардоштанд; аз меваи анор ва анҷир низ гирифтанд.

²⁴Он макон, ба сабаби хӯшаи ангуре ки банӣ‐Исроил аз он ҷо бурида буданд, водии Эшкӯл [5] номида шуд.

²⁵Ва онҳо, пас аз он ки заминро чил рӯз ҷосусӣ карданд, баргаштанд.

²⁶Ва раҳсипор шуда, назди Мусо ва Ҳорун ва тамоми ҷамоати банӣ‐Исроил ба биёбони Форон, ба Қодеш расиданд, ва ба онҳо ва тамоми ҷамоат хабар оварданд, ва меваи заминро ба онҳо нишон доданд.

²⁷Ва ба ӯ ҳикоят карда, гуфтанд: «Ба замине ки моро фиристодӣ, рафтем, ва дар он ҳақиқатан шир ва асал ҷорист, ва ин аст меваи он.

²⁸Аммо қавме ки сокини он заминанд, пурзӯранд, ва шаҳрҳояш ҳисордори азим аст, ва фарзандони Аноқро низ дар он ҷо дидем.

²⁹Амолеқиён дар замини Наҷаб сукунат доранд, ва ҳиттиён ва ябусиён ва амӯриён дар кӯҳистон сокинанд, ва канъониён назди баҳр ва дар соҳили Урдун сукунат доранд».

³⁰Ва Колеб қавмро пеши Мусо таскин дода, гуфт: «Ба яқин мо баромада, онро ба тасарруфи худ хоҳем даровард, зеро ки метавонем бар он ғолиб оем».

³¹Вале одамоне ки бо вай рафта буданд, гуфтанд: «Ба он қавм наметавонем муқобил бароем, зеро ки онҳо аз мо пурзӯртаранд».

³²Ва дар бораи замине ки онро ҷосусӣ карда буданд, дар миёни банӣ‐Исроил овозаи бад паҳн намуда, гуфтанд: «Замине ки онро бо мақсади ҷосусӣ карданаш тай намудем, заминест, ки сокинони худро мехӯрад, ва тамоми қавме ки андаруни он дидем, одамони бузургҷуссанд.

³³Ва дар он ҷо баҳодурони банӣ‐Аноқро дидем, ки аз насли баҳодуронанд; ва мо ба назари худамон мисли малах намудем, ва дар назари онҳо низ чунин будем».