Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ҳабаққуқ 3 Bible Online

Ҳабаққуқ 3 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ҳабаққуқ 3

¹Дуои Ҳабаққуқи набӣ бар услуби суруди ҷонсӯз.

²Худовандо! Овозатро шунидам — ҳаросон шудам. Худовандо! Амали Худро дар солҳои наздик зинда намо, дар солҳои наздик онро зоҳир бисоз; дар вақти ғазаб раҳмро ба ёд овар.

³Худо аз Темон меояд, ва Куддус — аз Форон. Село. Шукӯҳи Ӯ осмонро фаро гирифтааст, ва ҷалоли Ӯ заминро пур кардааст.

⁴Ва дурахши Ӯ мисли найир аст, шуоъҳо аз дасти Ӯст, ва ниҳонгоҳи ҷалоли Ӯ дар он ҷост.

⁵Пешопеши Ӯ вабо равон аст, ва аз паси қадамҳояш аланга берун меояд.

⁶Чун биистад — заминро ба ҷунбиш меоварад; чун назар афканад — халқҳоро ба ларза меандозад; ва кӯҳҳои азалӣ метаркад, пуштаҳои абадӣ паст мешавад; тариқҳои Ӯ ҷовидонист.

⁷Хаймаҳои Кушонро зери бори мусибат дидам; чодирҳои замини Мидьёнро ларза гирифтааст.

⁸Оё бар наҳрҳо ғазаби Худованд аланга гирифтааст? Оё хашми Ту ба наҳрҳо, ва қаҳри Ту ба баҳрҳо нигаронида шудааст, ки Ту бар аспони Худ, бар аробаҳои наҷотбахши Худ савор шудаӣ?

⁹Камони Худро аз ғилофаш бараҳна намуда, анбӯҳи тирҳоро ба парвоз овардаӣ. Ӯмер село [1]. Заминро бо наҳрҳо чок‐чок кардаӣ.

¹⁰Кӯҳҳо Туро дида, ба ларза омад, селобҳо ҷорӣ шуд, варта овозашро баровард, мавҷҳояшро боло бардошт.

¹¹Офтоб ва моҳ аз нури тирҳои паррони Ту, аз дурахши найзаҳои барроқи Ту дар масканҳои худ истоданд.

¹²Ту бо ғазаб бар замин қадам мезанӣ, бо хашм халқҳоро поймол мекунӣ.

¹³Барои наҷот додани қавми Худ, барои наҷот додани Масеҳи Худ берун омадӣ; бурҷи хонаи шарирро зада вайрон кардӣ, онро аз буньёдаш то бомаш хароб намудӣ. Село.

¹⁴Сари ҳокимони варо бо тирҳои худи вай маҷрӯҳ кардӣ, вақте ки онҳо мисли тундбоде ҳамла оварданд, то ки маро пароканда намоянд, дар айни хол шодии онҳо мисли он буд, ки мискинеро ба таври пинҳонӣ фурӯ мебурда бошанд.

¹⁵Бо аспонат дар баҳр аз даруни гирдоби обҳои бисьёр барои Худ роҳ кушодӣ.

¹⁶Чун шунидам, ботинамро ларза гирифт, аз он садо лабҳоям ба раъша омад, заъф то мағзи устухонҳоям ҷойгир шуд, ва ман дар ҷои нишасти худ ба ларзиш омадам; ва ҳол он ки дар интизори рӯзи тангӣ, вақте ки қавме бо фавҷҳои худ бар мо ҳуҷум оваранд, ман бояд ором бошам:

¹⁷Агарчи дарахти анҷир гул накунад, ва токҳо бор наоварад, ва меваи зайтун мувофиқи чашмдошт набошад, ва киштзорҳо ҳосил надиҳад, ва гӯсфандон аз қӯра талаф шавад, ва говҳо дар оғил мавҷуд набошад, —

¹⁸Вале ман дар Худованд шод хоҳам буд, ва дар Худои наҷоти худ ба ваҷд хоҳам омад.

¹⁹Худованд Худо қуввати ман аст: Ӯ пойҳои маро, мисли пойҳои оҳуён мегардонад, ва маро бар баландиҳоям ҳидоят менамояд. Барои сардори муғанниён бар созҳои торнок.