Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Сафанё 3 Bible Online

Сафанё 3 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Сафанё 3

¹Вой ба ҳоли шаҳри палид ва наҷиси ситампеша!

²Вай овозро намешунавад, пандро намепазирад, ба Худованд таваккал намекунад, ба Худои худ наздик намешавад.

³Сарваронаш андаруни вай шерони ғурранда, доваронаш гургони шабгард мебошанд, ки то субҳ устухонеро боқӣ намегузоранд.

⁴Анбиёяш шахсони сабукмағз ва ғаддор ҳастанд; коҳинонаш қудсро палид, ва шариатро хор мекунанд.

⁵Худованд андаруни вай одил аст, ноинсофӣ намекунад; ҳар субҳ доварии Худро ошкоро зоҳир месозад, пай дарҳам амал мекунад, вале шахси ноинсоф шармро намедонад.

⁶Ман халқҳоро маҳв намудаам, ба дараҷае ки бурҷҳошон вайрон гардидааст; кӯчаҳошонро чунон хароб кардаам, ки касе аз онҳо намегузарад; шаҳрҳошон тавре валангор шудааст, ки касе дар онҳо нест, сокине боқӣ намондааст.

⁷Гуфтам: «Кошки аз Ман метарсидӣ, ва пандро қабул мекардӣ»; ва дар он сурат маскани вай маҳв намешуд, ва ҳар он чи дар ҳаққи вай амр фармуда будам, ба амал намеомад; лекин онҳо барои бад кардани тамоми амалиёти худ шитофтанд.

⁸«Бинобар ин Маро», мегӯяд Худованд, «интизор бошед, то рӯзе ки барои шоҳидӣ бархезам, зеро ҳукми Ман ин аст, ки халқҳоро ҷамъ кунам, ва мамлакатҳоро фароҳам оварам, то ки ғазаби Худро, тамоми шиддати хашми Худро бар онҳо бирезам, зеро ки тамоми замин бо оташи рашки Ман фурӯ бурда хоҳад шуд.

⁹Зеро ки он вақт ба қавмон забони поке хоҳам бахшид, то ки ҳамаашон исми Худовандро бихонанд, ва Ӯро якдилона ибодат намоянд.

¹⁰Аз он тарафи наҳрҳои Ҳабаш парастишкунандагони Ман, фарзандоне ки Ман пароканда кардаам, ҳадияе барои Ман хоҳанд овард.

¹¹Дар он рӯз ту аз тамоми амалиёти худ, ки бо он пеши Ман гуноҳ кардаӣ, хиҷил нахоҳӣ шуд, зеро ки он вақт Ман мутакаббирони пурсурури туро аз даруни ту дур хоҳам кард, ва ту дигар дар кӯҳи муқаддаси Ман такаббур нахоҳӣ намуд.

¹²Ва ман андаруни ту қавми фурӯтан ва бенаворо боқӣ хоҳам гузошт, ва онҳо ба исми Худованд паноҳ хоҳанд бурд.

¹³Бақияи Исроил ноинсофӣ нахоҳанд кард, ва дурӯғ нахоҳанд гуфт, ва дар даҳонашон забони фиребгарона ёфт нахоҳад шуд, зеро ки худашон чаро карда, хоҳанд хобид, ва касе онҳоро безобита нахоҳад кард».

¹⁴Тараннум намо, эй духтари Сион! Нидоҳои шодмонӣ бидеҳ, эй Исроил! Аз тамоми дил шодӣ ва хурсандӣ бикун, эй духтари Ерусалим!

¹⁵Худованд азиятҳои туро дур карда, душманонатро аз миён бардоштааст; Худованд, ки подшоҳи Исроил аст, андаруни туст, ва ту дигар бадӣ нахоҳӣ дид.

¹⁶Дар он рӯз ба Ерусалим гуфта хоҳад шуд: «Натарс!» ва ба Сион: «Бигзор дастҳоят суст нашавад!»

¹⁷Худованд Худои ту андаруни туст, Ӯ ҷаббор аст, ва наҷот хоҳад дод; дар ҳаққи ту бо шодмонӣ дилхуш хоҳад шуд, дар муҳаббати Худ хомӯш хоҳад монд, дар ҳаққи ту бо тараннум шодӣ хоҳад кард.

¹⁸«Онҳоеро, ки аз ҷиҳати идҳо ғамгинанд, Ман ҷамъ хоҳам кард, — онҳо аз ту дур буданд, ва бори нанги ту насибашон гардида буд.

¹⁹Инак, Ман дар он замон ҳамаи онҳоеро, ки бар ту ситам мекарданд, ба танг хоҳам овард, ва лангонро наҷот хоҳам дод, ва рондашудагонро фароҳам хоҳам овард, ва онҳоро дар ҳар кишваре ки гирифтори нанг буданд, соҳиби иззат ва шӯҳрат хоҳам гардонид.

²⁰Дар он замон шуморо хоҳам овард, ва дар он замон шуморо ҷамъ хоҳам кард, зеро ки шуморо дар миёни ҳамаи қавмони замин соҳиби шӯҳрат ва иззат хоҳам гардонид, вақте ки асирони шуморо пеши назари шумо баргардонам», мегӯяд Худованд.