Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Такрори Шариат 11 Bible Online

Такрори Шариат 11 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Такрори Шариат 11

¹Пас, Худованд Худои худро дӯст бидор, ва фармони Ӯ ва фароизи Ӯ ва дастуроти Ӯ ва аҳкоми Ӯро тамоми айём риоят намо.

²Ва имрӯз бидонед, — зеро ки на бо писарони шумо сухан меронам, ки таъдиби Худованд Худои шуморо надонистаанд ва надидаанд, яъне кибриёи Ӯ ва дасти қавии Ӯ ва бозуи тӯлонии Ӯро,

³Ва аломот ва аъмоли Ӯро, ки андаруни Миср ба фиръавн, подшоҳи Миср, ва ба тамоми замини вай зоҳир сохт;

⁴Ва он чиро, ки Ӯ ба лашкари мисриён, ба аспҳо ва аробаҳои онҳо кард, яъне обҳои баҳри Қулзумро бар онҳо ҷорӣ намуд, вақте ки шуморо таъқиб мекарданд, ва Худованд онҳоро то имрӯз ба ҳалокат расонид;

⁵Ва он чиро, ки Ӯ дар биёбон барои шумо ба амал овард, то даме ки ба ин макон расидед;

⁶Ва он чиро, ки Ӯ бо Дотон ва Абиром, писарони Элиоб ибни Реубен кард, яъне замин даҳони худро кушода, онҳо ва аҳли байти онҳо ва хаймаҳои онҳо ва тамоми дороии онҳоро, ки наздашон буд, дар миёни тамоми Исроил фурӯ бурд, —

⁷Балки бо шумо сухан меронам, ки чашмонатон тамоми аъмоли бузурги Худовандро, ки карда буд, дидааст.

⁸Пас, тамоми аҳкомеро, ки ман имрӯз ба шумо амр мефармоям, риоя намоед, то ки қавӣ шавед, ва рафта, заминеро, ки барои тасарруф кардани он ба он ҷо убур менамоед, тасарруф кунед,

⁹Ва дар он замин, ки Худованд ба падаронатон қасам хӯрда буд, ки онро ба онҳо ва ба насли онҳо бидиҳад, — замине ки шир ва асал дар он ҷорист, — шумо умри дароз дошта бошед.

¹⁰Зеро замине ки ту барои тасарруф кардани он ба он ҷо меравӣ, ба замини Миср, ки аз он ҷо берун омадӣ, монанд нест, ки тухмии худро кошта, онро мисли полиз бо пои худ об медодӣ;

¹¹Вале замине ки шумо барои тасарруф кардани он ба он ҷо убур менамоед, замини кӯҳҳо ва водиҳост, ки аз боришҳои осмон об мехӯрад;

¹²Заминест, ки Худованд Худои ту ба он ғамхорӣ менамояд, чашмони Худованд Худои ту ҳамеша, аз аввали сол то охири сол бар он аст.

¹³Ва чунин воқеъ хоҳад шуд, ки агар ба аҳкоми Ман, ки имрӯз Ман ба шумо амр мефармоям, гӯш андозед, то ки Худованд Худои худро дӯст бидоред ва бо тамоми дили худ ва бо тамоми ҷони худ Ӯро ибодат намоед,

¹⁴Дар он сурат борони замини шуморо, борони аввалин ва охиринро дар сари вақт хоҳам дод, ва ту ғаллаи худ ва шираи ангури худ ва равғани зайтуни худро ҷамъ хоҳӣ кард.

¹⁵Ва дар саҳрои ту барои чорвоят алаф хоҳам дод, ва ту хӯрда, сер хоҳӣ шуд.

¹⁶Эҳтиёт бошед, мабодо дилатон фирефта шавад, ва шумо гумроҳ гардида, худоёни дигарро ибодат намоед ва ба онҳо саҷда баред;

¹⁷Ва хашми Худованд бар шумо аланга занад, ва Ӯ осмонро бандад, ва борон наборад, ва замин ҳосили худро надиҳад, ва шумо аз замини некӯе ки Худованд ба шумо медиҳад, ба зудӣ маҳв шавед.

¹⁸Пас, ин суханони Маро дар дили худ ва дар ҷони худ ҷо диҳед, ва онҳоро ҳамчун аломат бар дасти худ бибандед, ва онҳо ҳамчун нишона дар миёни чашмони шумо бошад.

¹⁹Ва онҳоро ба писарони худ таълим диҳед, ва ҳангоми нишастанатон дар хонаи худ, ва ҳангоми роҳ рафтанатон, хобиданатон ва бархостанатон дар бораи онҳо гуфтугӯ намоед.

²⁰Ва онҳоро бар паҳлудариҳои хонаи худ ва бар дарвозаҳои худ бинависед,

²¹То ки айёми шумо ва айёми писарони шумо дар замине ки Худованд дар бораи он ба падаронатон қасам хӯрда буд, ки ба онҳо бидиҳад, ончунон афзун шавад, чунон ки айёми осмон бар болои замин аст.

²²Зеро, агар тамоми ин аҳкомро, ки ба ҷо оварданашро ман ба шумо амр мефармоям, дуруст риоя намоед, то ки Худованд Худои худро дӯст бидоред, бо роҳҳои Ӯ равона шавед ва ба Ӯ бичаспед,

²³Дар он сурат Худованд ҳамаи ин халқҳоро аз пеши шумо бадар хоҳад ронд, ва шумо халқҳоеро, ки аз шумо бузургтар ва пурзӯртаранд, мағлуб хоҳед кард.

²⁴Ҳар ҷое ки кафи пои шумо бар он гузошта шавад, аз они шумо хоҳад буд; аз биёбон ва Лубнон, аз наҳр, яъне наҳри Фурот, то баҳри ғарбӣ ҳудуди шумо хоҳад буд.

²⁵Ҳеҷ кас пеши шумо ёрои истодагӣ нахоҳад дошт: тарсу воҳимаи шуморо Худованд Худои шумо дар рӯи тамоми замине ки дар он қадамгузор шавед, паҳн хоҳад кард, чунон ки Ӯ ба шумо гуфтааст.

²⁶Инак, ман имрӯз ба шумо баракат ва лаънатро пешниҳод мекунам:

²⁷Баракатро — агар шумо ба аҳкоми Худованд Худои худ, ки ман имрӯз ба шумо амр мефармоям, гӯш андозед;

²⁸Вале лаънатро — агар шумо ба аҳкоми Худованд Худои худ гӯш накунед, ва аз роҳе ки ман имрӯз ба шумо амр мефармоям, дур шуда, худоёни дигарро, ки намешиносед, пайравӣ намоед.

²⁹Ва ҳангоме ки Худованд Худоят туро ба замине ки барои тасарруф кардани он меравӣ, дохил намояд, ту баракатро бар кӯҳи Ҷаризим ба забон хоҳӣ ронд, ва лаънатро бар кӯҳи Эбол.

³⁰Ин кӯҳҳо, охир, дар он тарафи Урдун воқеъ аст, аз қафои роҳи ғуруби офтоб, дар замини канъониёне ки дар саҳро сокинанд, дар рӯ ба рӯи Ҷилҷол, назди булутзори Мӯре.

³¹Зеро ки шумо аз Урдун убур мекунед, то ки рафта, заминеро, ки Худованд Худои шумо ба шумо медиҳад, тасарруф намоед, ва шумо онро тасарруф намуда, дар он сукунат хоҳед кард.

³²Пас, тамоми фароиз ва дастуротеро, ки ман имрӯз ба шумо пешниҳод менамоям, риоя кунед.