Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Такрори Шариат 2 Bible Online

Такрори Шариат 2 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Такрори Шариат 2

¹Ва мо рӯй ниҳода, бо роҳи баҳри Қулзум сӯи биёбон кӯч кардем, чунон ки Худованд ба ман гуфта буд; ва кӯҳи Сеирро айёми зиёде давр задем.

²Ва Худованд ба ман сухан ронда, гуфт:

³„Ин кӯҳро давр задани шумо бас аст, ба тарафи шимол рӯй оваред.

⁴Ва ту ба қавм амр фармуда, бигӯ: шумо бояд аз ҳудуди бародарони худ, банӣ‐Эсов, ки дар Сеир сокинанд, убур намоед, ва онҳо аз шумо хоҳанд тарсид; вале шумо бағоят эҳтиёт бошед.

⁵Бо онҳо низоъ накунед, зеро ки аз замини онҳо ба андозаи як кафи пой ҳам ба шумо нахоҳам дод, чунки кӯҳи Сеирро ба тасарруфи Эсов додаам.

⁶Хӯрокро аз онҳо ба нуқра харида, бихӯред, ва обро низ аз онҳо ба нуқра харида, бинӯшед.

⁷Зеро ки Худованд Худоят туро дар тамоми амали дастат баракат додааст; дар ин биёбони бузург роҳ паймуданатро медонист — ин чил сол аст, ки Худованд Худоят бо туст, ва ту аз ҳеҷ чиз камӣ надоштӣ“.

⁸Ва мо аз пеши бародарони худ, банӣ‐Эсов, ки дар Сеир сукунат доранд, қафо гашта, аз роҳи саҳро, аз Эйлат ва аз Эсьйӯн‐Ҷобар убур намудем, ва тоб хӯрда, аз роҳи биёбони Мӯоб гузаштем.

⁹Ва Худованд ба ман гуфт: „Бо Мӯоб адоват нанамо ва ба зидди онҳо ҷанг накун, зеро ки аз замини онҳо чизе ба тасарруфи ту нахоҳам дод, чунки Орро ба тасарруфи банӣ‐Лут додаам.

¹⁰Дар он ҷо пештар эмиён сукунат доштанд, ки қавми бузург ва сершумор ва мисли аноқиён қадбаланд буданд.

¹¹Онҳо низ мисли аноқиён аз рафоиён ҳисоб меёфтанд, вале мӯобиён онҳоро эмиён мехонданд.

¹²Ва дар Сеир пештар ҳӯриён сукунат доштанд, ва банӣ‐Эсов онҳоро аз пеши худ бадар ронданд ва дар ҷои онҳо маскан гирифтанд, чунон ки Исроил дар замини мероси худ, ки Худованд ба онҳо дода буд, амал карданд.

¹³Алҳол бархоста, аз наҳри Зорад убур намоед!“

¹⁴Ва айёме ки аз Қодеш‐Барнеа роҳ паймудем, то даме ки аз наҳри Зорад убур кардем, сию ҳашт сол буд, яъне то вақте ки тамоми он мардуми ҷангӣ аз миёни ӯрду тамом шуданд, чунон ки Худованд ба онҳо қасам хӯрда буд.

¹⁵Ва дасти Худованд низ бар онҳо буд, то ки онҳоро аз миёни ӯрду несту нобуд кунад, то вақте ки тамом шаванд.

¹⁶Ва ҳангоме ки тамоми он мардуми ҷангӣ тамом шуда, аз миёни қавм мурданд,

¹⁷Худованд ба ман сухан ронда, гуфт:

¹⁸„Ту имрӯз аз пеши ҳудуди Мӯоб, аз пеши Ор убур менамоӣ,

¹⁹Ва ба ҳудуди банӣ‐Аммӯн наздик мешавӣ; ба онҳо адоват нанамо ва бо онҳо ҷидол накун, зеро ки аз замини банӣ‐Аммӯн чизе ба тасарруфи ту нахоҳам дод, чунки онро ба тасарруфи банӣ‐Лут додаам“.

²⁰Он низ замини рафоим ҳисоб меёфт: дар он ҷо пештар рафоим сукунат доштанд, ва аммӯниён онҳоро замзуммиён мехонданд.

²¹Онҳо қавми бузург ва сершумор ва мисли аноқиён қадбаланд буданд; ва Худованд онҳоро аз пешашон несту нобуд кард, ва онҳоро бадар ронда, дар ҷояшон маскан гирифтанд,

²²Чунон ки Ӯ барои банӣ‐Эсов, ки дар Сеир сукунат доранд, амал кард, яъне ҳӯриёнро аз пешашон несту нобуд кард, ва онҳоро бадар ронданд ва дар ҷояшон то имрӯз сукунат доранд.

²³Ва аввиёнро, ки дар деҳот то Ғазза сукунат доштанд, кафтӯриён, ки аз Кафтӯр берун омаданд, несту нобуд карда, дар ҷояшон маскан гирифтанд.

²⁴„Бархоста, кӯч кунед ва аз наҳри Арнӯн убур намоед! Инак, Сиҳӯн, подшоҳи Ҳешбӯнро, ки подшоҳи амӯриён аст, бо замини вай ба дасти ту месупорам; ба тасарруфи он шурӯъ намуда, ба зидди ӯ ҷанг кун.

²⁵Аз имрӯз эътиборан тарсу ваҳми туро дар миёни қавмҳои зери тамоми осмон паҳн мекунам, то ки онҳо овозаи туро шунида, дар изтироб афтанд ва пеши ту ба ларза оянд“.

²⁶Ва ман қосидонро аз биёбони Қадимӯт бо суханони сулҳҷӯёна назди Сиҳӯн, подшоҳи Ҳешбӯн, фиристодам, то ки бигӯянд:

²⁷„Изн бидеҳ, ки аз замини ту убур намоям; фақат бо шоҳроҳ хоҳам рафт, ба тарафи рост ё чап тоб нахоҳам хӯрд.

²⁸Хӯрокро ба нуқра ба ман бифрӯш, то ки бихӯрам, ва обро ба нуқра ба ман бидеҳ, то ки бинӯшам; фақат бо поҳои худ убур хоҳам кард, —

²⁹Чунон ки банӣ‐Эсов, ки дар Сеир сукунат доранд, ва мӯобиён, ки дар Ор сукунат доранд, бо ман рафтор карданд, — то даме ки аз Урдун ба замине ки Худованд Худои падарони мо ба мо медиҳад, убур намоям“.

³⁰Валекин Сиҳӯн, подшоҳи Ҳешбӯн, розӣ нашуд, ки барои гузаштани мо аз замини худ роҳ диҳад, зеро ки Худованд Худои ту рӯҳи варо бемурувват ва дили варо сахт гардонид, то ки варо ба дасти ту бисупорад, чунон ки имрӯз воқеъ шудааст.

³¹Ва Худованд ба ман гуфт: „Инак, Ман ба он оғоз менамоям, ки Сиҳӯн ва замини варо ба дасти ту бисупорам; пас, ба тасарруф кардани замини вай шурӯъ намо“.

³²Ва Сихӯн бо тамоми қавми худ ба муқобили мо берун омад, то ки дар Ёҳас бо мо ҷанг кунад.

³³Ва Худованд Худои мо варо ба дасти мо супурд, ва мо варо бо писаронаш ва тамоми қавмаш торумор кардем.

³⁴Ва ҳамаи шаҳрҳои варо дар он вақт забт намудем, ва мардону занону кӯдакони ҳар шаҳрро несту нобуд кардем, ҳеҷ якеро зинда нагузоштем.

³⁵Фақат чорпоёнро бо ғанимати шаҳрҳое ки забт кардем, тороҷ намудем.

³⁶Аз Арӯэр, ки дар соҳили наҳри Арнӯн аст, ва шаҳре ки дар водӣ воқеъ аст, то Ҷилъод ҳеҷ шаҳри ҳисордоре набуд, ки аз мо зӯртар бошад; Худованд Худои мо ҳамаро ба дасти мо супурд.

³⁷Фақат ба замини банӣ‐Аммӯн: ба тамоми соҳили наҳри Яббӯқ ва шаҳрҳои кӯҳистон, ва ба ҳар ҷое ки Худованд Худои мо манъ карда буд, ту наздик нашудӣ.