Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Такрори Шариат 21 Bible Online

Такрори Шариат 21 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Такрори Шариат 21

¹Агар дар замине ки Худованд Худоят барои тасарруф кардани он ба ту медиҳад, мақтули дар саҳро хобидае ёфт шавад, ва маълум набошад, ки қотили вай кист, —

²Бигзор пирон ва доварони ту берун омада, масофаи шаҳрҳоеро, ки дар гирду пеши мақтул аст, чен кунанд;

³Ва шаҳре ки ба мақтул аз ҳама наздиктар бошад, — бигзор пирони он шаҳр гӯсолаи модае бигиранд, ки онро ҳанӯз кор нафармудаанд ва юғе ба гарданаш набастаанд,

⁴Ва бигзор пирони он шаҳр он гӯсоларо ба водии санглохе ки шудгор ва кишт карда намешавад ва наҳри оби ҷорӣ дорад, фурӯд оваранд, ва дар он ҷо, дар водӣ гардани гӯсоларо бишкананд.

⁵Ва коҳинон, писарони Левӣ, наздик меоянд, чунки онҳоро Худованд Худои ту баргузидааст, то ки хизмати Ӯро ба ҷо оваранд ва ба исми Худованд баракат диҳанд, ва бар тибқи сухани онҳо ҳар низоъ ва ҳар осеб бояд яктарафа карда шавад.

⁶Ва ҳамаи пирони он шаҳре ки ба мақтул аз ҳама наздиктар аст, бигзор дастҳои худро бар гӯсолае ки дар водӣ гарданаш шикаста шудааст, бишӯянд,

⁷Ва хитоб намуда, гӯянд: „Дастҳои мо ин хунро нарехтааст, ва чашмони мо надидааст;

⁸Қавми Худ — Исроилро, ки Ту, эй Худованд, фидия дода раҳо кардаӣ, кафорат намо, ва намон, ки хуни ноҳақ дар миёни қавми Ту — Исроил рехта шавад“. Пас, он хун барои онҳо кафорат карда хоҳад шуд.

⁹Ва ту хуни ноҳақро аз миёни худ барҳам хоҳӣ дод, агар он чиро, ки дар назари Худованд дуруст аст, ба амал оварӣ.

¹⁰Ҳангоме ки барои ҷанг кардан ба муқобили душманони худ берун равӣ, ва Худованд Худоят онҳоро ба дасти ту бисупорад, ва ту онҳоро асир кунӣ,

¹¹Ва дар миёни асирон зани хушрӯе дида, ошиқи вай бишавӣ, ва бихоҳӣ варо барои худ ба занӣ бигирӣ,

¹²Пас, варо ба хонаи худ биёр, ва бигзор вай сари худро тарошад, ва нохунҳои худро гирад,

¹³Ва либоси асирии худро аз тани худ дур кунад, ва дар хонаи ту нишаста, барои падар ва модари худ як моҳ мотам гирад; ва баъд аз он ту назди вай даромада, шавҳари вай бишав, ва вай зани ту хоҳад буд.

¹⁴Ва агар ту варо дигар нахоҳӣ, метавонӣ варо мувофиқи дилхоҳаш бифиристӣ, вале набояд варо ба нуқра бифрӯшӣ; ба вай сахтгирӣ накун, чунки варо бо зӯрӣ тобеъ намудаӣ.

¹⁵Агар марде ду зан дошта бошад, — яке маҳбуба ва дигаре манфура, — ва ҳар ду — маҳбуба ва манфура — барои ӯ писарон зоянд, ва писари манфура нахустзода бошад,

¹⁶Пас, дар рӯзе ки ӯ дороии худро ба писаронаш тақсим кунад, наметавонад ба писари маҳбуба бар писари манфура, ки нахустзода аст, ҳуқуқи нахустзодагӣ диҳад,

¹⁷Балки бояд нахустзодагии писари манфураро эътироф намуда, аз ҳар дороии худ ба вай ҳиссаи дучанд диҳад, зеро ки вай ибтидои қуввати ӯст, ва ҳуқуқи нахустзодагӣ ба вай тааллуқ дорад.

¹⁸Агар касе писари саркаш ва беитоате дошта бошад, ки сухани падар ва модари худро нашнавад, ва ҳар чанд варо ҷазо диҳанд, ба онҳо гӯш наандозад, —

¹⁹Бигзор падар ва модараш варо гирифта, назди пирони шаҳраш, ба дарвозаи маконаш берун оваранд,

²⁰Ва ба пирони шаҳраш гӯянд: „Ин писари мо саркаш ва беитоат аст, сухани моро намешунавад, пурхӯр ва майзада аст“.

²¹Ва бигзор варо тамоми мардуми шаҳраш сангсор кунанд, то ки бимирад, — ва шароратро аз миёни худ барҳам хоҳӣ дод; ва тамоми Исроил инро шунида, ҳаросон хоҳанд шуд.

²²Ва агар касе гуноҳи сазовори қатл карда бошад, ва ба қатл расонида шавад, ва ту варо ба дор овехта бошӣ, —

²³Набояд ҷасади мурдаи варо шабона бар дор бимонӣ, балки ҳатман варо дар ҳамон рӯз дафн намо, зеро касе ки ба дор кашида шудааст, ба лаънати Худо гирифтор аст, ва ту замини худро, ки Худованд Худоят онро ҳамчун мулк ба ту медиҳад, наҷис нагардон.