Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Такрори Шариат 32 Bible Online

Такрори Шариат 32 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Такрори Шариат 32

¹«Гӯш андоз, эй осмон, ки ман сухан хоҳам ронд, ва бигзор замин нутқи даҳонамро бишнавад.

²Сабақи ман мисли борон хоҳад борид, нутқи ман мисли шабнам хоҳад рехт, мисли қатраҳои борони маҳин бар майсазор, ва мисли борони сел бар алафзор.

³Исми Худовандро ба забон хоҳам ронд; кибриёи Худои моро мадҳ кунед.

⁴Ӯ Кӯҳпора аст, амалиёти Ӯ комил аст, зеро ки ҳамаи роҳҳои Ӯ одилона аст; Ӯ Худои амин аст ва ноинсофӣ надорад, Ӯ одил ва ҳаққонист.

⁵Онҳо фосид шудаанд; аз боиси нуқсони худ фарзандони Ӯ нестанд; насли саркаш ва каҷкоранд.

⁶Оё подоши шумо барои Худованд ҳамин аст, эй қавми разил ва беақл? Ӯ, охир, падари туст, молики туст, Ӯ туро офарид ва туро устувор кард.

⁷Айёми қадимро ба ёд овар, дар бораи солҳои наслҳои пешина мулоҳиза намо; аз падари худ бипурс, ва ӯ ба ту ҳикоят хоҳад кард; аз пирони худ бипурс, ва онҳо ба ту хоҳанд гуфт.

⁸Ҳангоме ки Ҳаққи Таоло ба халқҳо амлок дод, ҳангоме ки Ӯ банӣ‐Одамро пароканда кард, Ӯ ҳудуди қавмҳоро мувофиқи шумораи банӣ‐Исроил муқаррар намуд.

⁹Зеро ки насибаи Худованд қавми Ӯст; Яъқуб қитъаи мероси Ӯст.

¹⁰Варо дар биёбон ёфт, дар замини халои пур аз уллос; варо пуштибонӣ намуд, ба вай назорат кард, варо ҳамчун гавҳараки чашми Худ нигоҳ дошт.

¹¹Чунон ки уқоб аҳли лонаи худро бедор карда, бар чӯҷаҳои худ мепарад, ва болҳои худро паҳн карда, онҳоро мегирад, ва бар болу пари худ бардошта мебарад,

¹²Ончунон Худованд танҳо варо ҳидоят намуд, ва худои бегонае бо вай набуд.

¹³Варо Ӯ бар баландиҳои замин баровард, то ки аз маҳсулоти саҳроҳо бихӯрад, варо асал аз сахра хӯронид, ва равған аз санги хоро,

¹⁴Ва маскаи гов, ва шири гӯсфанд, ва равғани барраҳо ва қӯчқорҳои бошонӣ ва бузҳо, ва гули орди гандуми гузин; ва ту хуни раз, ки шароби фашшосӣ буд, нӯшидӣ.

¹⁵Вале Ешурун [3] фарбеҳ шуда, ба лагад задан даромад; ту фарбеҳ, ғафс ва тануманд шудаӣ; — ва Худоро, ки Офаринандаи вай аст, тарк кард, ва Кӯҳпораи наҷоти худро хорӣ дод.

¹⁶Бо худоёни ғайр онҳо рашки Ӯро оварданд, бо корҳои зишт Ӯро хашмгин карданд.

¹⁷Ба девҳо, на ин ки ба Худо, қурбонӣ карданд, ба худоёне ки намешинохтанд, ба худоёни наве ки ба қарибӣ пайдо шуда буданд, ва падаронатон аз онҳо наметарсиданд.

¹⁸Ба Кӯҳпорае ки туро ба дуньё овард, беэътиноӣ кардӣ, ва Худои Офаринандаи худро аз хотир баровардӣ.

¹⁹Ва Худованд инро дида, дарғазаб шуд, чунки писаронаш ва духтаронаш Ӯро ба хашм оварданд.

²⁰Ва гуфт: „Рӯи Худро аз онҳо пинҳон хоҳам дошт, то бубинам, ки оқибати онҳо чӣ хоҳад буд; зеро ки онҳо насли ҳардамхаёланд, фарзандонеанд, ки амин нестанд.

²¹Онҳо бо он чи худо нест, рашки Маро оварданд, бо чизҳои ҳеҷу пучи худ Маро хашмгин карданд; пас, Ман бо он чи қавм нест, рашки онҳоро хоҳам овард, бо халқи разиле онҳоро хашмгин хоҳам кард.

²²Зеро ки оташи ғазаби Ман аланга задааст, ва то асфалуссофилин фурӯзон шудааст, ва заминро бо ҳосили он фурӯ мебарад, ва асоси кӯҳҳоро месӯзонад.

²³Бар онҳо мусибатҳоро ҷамъ хоҳам овард, тирҳои Худро бар онҳо тамом хоҳам кард:

²⁴Аз гуруснагӣ беҳол, ва аз таб ва тоуни сахт нобуд хоҳанд шуд; дандони даррандагон ва заҳри ҳазандагони рӯи заминро бар онҳо хоҳам фиристод.

²⁵Аз берун онҳоро шамшер талаф хоҳад кард, ва аз даруни хонаҳо — даҳшат: ҳам ҷавонон, ҳам дӯшизагон, ҳам ширхорагон ва ҳам мӯйсафедонро.

²⁶Мегуфтам: онҳоро ба ҳар ҷониб пароканда хоҳам кард, зикрашонро аз миёни мардум маҳв хоҳам сохт, —

²⁷Агар аз хашми душман хавотир намедоштам, ки мабодо бадхоҳони онҳо ғалат таъбир карда, бигӯянд: дасти мо боло шуд, ва Худованд ҳамаи инро накардааст“.

²⁸Зеро ки онҳо халқи бемулоҳизаанд, ва фаҳме надоранд.

²⁹Кошки соҳибақл буда, дар ин хусус мулоҳиза мекарданд ва чигунагии оқибати худро мефаҳмиданд:

³⁰Чӣ гуна як нафар ҳазор нафарро таъқиб менамуд, ва ду нафар як беварро мегурезонид, агар Кӯҳпораашон онҳоро таслим намекард, ва Худованд онҳоро намесупурд?

³¹Зеро ки кӯҳпораи онҳо мисли Кӯҳпораи мо нест; ва душманони мо пеши доварон мулзам хоҳанд шуд.

³²Зеро ки токи онҳо аз токҳои Садӯм аст, ва аз саҳроҳои Амӯро; ангури онҳо ангури заҳрдор аст, хӯшаҳояш талх аст;

³³Шароби онҳо кафки даҳони аждаҳост, ва заҳри қотили морони афъӣ.

³⁴Ин, охир, назди Ман пӯшида аст, дар ганҷинаҳои Ман ниҳон аст;

³⁵Интиқом ва подош назди Ман аст, вақте ки пои онҳо билағжад; зеро ки рӯзи ҳалокати онҳо наздик аст, ва шикасти ояндаи онҳо ба зудӣ фаро хоҳад расид.

³⁶Зеро ки Худованд доди қавми Худро хоҳад ситонид, ва бар бандагони Худ шафқат хоҳад кард, чун бубинад, ки онҳо аз ҳол рафтаанд, ва ҳеҷ кас — на ғуломе, на озоде — боқӣ намондааст.

³⁷Ва Ӯ хоҳад гуфт: „Куҷоянд худоёни онҳо, ва кӯҳпорае ки таваккал ба он мекарданд,

³⁸Яъне худоёне ки чарбуи қурбониҳои онҳоро мехӯрданд, ва шароби ҳадияҳои рехтании онҳоро менӯшиданд? Бигзор онҳо бархоста, ба шумо мадад расонанд, бигзор онҳо барои шумо паноҳгоҳ шаванд!

³⁹Пас, алҳол бубинед, ки Ӯ — Ман ҳастам, Ман; ва ғайр аз Ман худое нест; Ман мемиронам ва зинда мекунам, Ман маҷрӯҳ менамоям ва шифо медиҳам, ва касе наметавонад аз дасти Ман раҳо кунад.

⁴⁰Инак, дасти Худро сӯи осмон баланд мекунам, ва мегӯям: Ман то абад зинда ҳастам!

⁴¹Вақте ки шамшери барроқи Худро тез кунам, ва дасти Ман ба доварӣ шурӯъ намояд, он гоҳ аз душманони Худ интиқом хоҳам гирифт, ва ба бадхоҳони Худ подош хоҳам дод.

⁴²Тирҳои Худро аз хун маст хоҳам кард, ва шамшери Ман гӯшт хоҳад хӯрд, — аз хуни мақтулон ва асирон, аз каллаҳои кафидаи душманон“.

⁴³Эй халқҳо, бо қавми Ӯ хушнӯд шавед! Зеро ки Ӯ барои хуни бандагони Худ интиқом хоҳад гирифт, ва бо интиқом ба душманони Худ подош хоҳад дод, ва замини Худ ва қавми Худро кафорат хоҳад кард».

⁴⁴Ва Мусо омада, ҳамаи суханони ин сурудро ба самъи қавм ба забон ронд, — ӯ ва Еҳушаъ ибни Нун.

⁴⁵Ва ҳангоме ки Мусо ба забон рондани ҳамаи ин суханонро ба тамоми Исроил ба анҷом расонид,

⁴⁶Ба онҳо гуфт: «Ба ҳамаи суханоне ки ман имрӯз ба шумо талқин менамоям, диққат диҳед, то ба фарзандони худ амр фармоед, ки ҳамаи суханони ин шариатро риоя намуда, ба амал оваранд.

⁴⁷Зеро ки ин барои шумо як чизи хушкухолӣ нест, зеро ки ин ҳаёти шумост, ва ба воситаи он шумо умри худро дар замине ки барои тасарруф кардани он аз Урдун убур менамоед, дароз хоҳед кард».

⁴⁸Ва Худованд дар ҳамон рӯз ба Мусо сухан ронда, гуфт:

⁴⁹«Ба ин кӯҳи Аборим, яъне кӯҳи Набӯ, ки дар замини Мӯоб, дар рӯ ба рӯи Ериҳӯ воқеъ аст, баро, ва ба замини Канъон, ки Ман онро ба банӣ‐Исроил ҳамчун мулк медиҳам, назар андоз.

⁵⁰Ва ту дар кӯҳе ки ба он мебароӣ, бимир, ва ба қавми худ пайваст шав, чунон ки бародарат Хорун дар кӯҳи Хӯр мурда, ба қавми худ пайваст шуд,

⁵¹Аз боиси он ки шумо андаруни банӣ‐Исроил, назди обҳои Мерибо, дар биёбони Син ба ман имон наовардед; аз боиси он ки шумо Маро андаруни банӣ‐Исроил тақдис накардед.

⁵²Пас, ту аз дур ин заминро хоҳӣ дид, вале ба он ҷо, ба замине ки Ман ба банӣ‐Исроил медиҳам, дохил нахоҳӣ шуд».