Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Такрори Шариат 4 Bible Online

Такрори Шариат 4 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Такрори Шариат 4

¹Ва алҳол, эй Исроил, фароиз ва аҳкомеро бишнавед, ки ба ҷо овардани онҳоро ман ба шумо таълим медиҳам, то ки шумо зинда монед, ва рафта, заминеро, ки Худованд Худои падаронатон ба шумо медиҳад, тасарруф намоед.

²Ба он чи ман ба шумо амр мефармоям, чизе илова нанамоед, ва чизе аз он кам накунед, балки фақат аҳкоми Худованд Худои худро, ки ман ба шумо амр мефармоям, риоя намоед.

³Он чиро, ки Худованд дар Баал‐Фаӯр кард, чашмони шумо дидааст: ҳар касеро, ки пайрави Баал‐Фаӯр буд, Худованд Худои шумо аз миёни шумо маҳв намуд.

⁴Вале шумо, ки Худованд Худои худро пайравӣ намудед, ҳамаатон имрӯз зинда ҳастед.

⁵Инак, чунон ки Худованд Худои ман ба ман амр фармудааст, фароиз ва аҳкомро ба шумо таълим додам, то ки шумо дар замине ки барои тасарруф кардани он ба он дохил мешавед, чунин амал намоед.

⁶Пас, онҳоро риоя намуда, ба амал оваред, зеро ки ин ҳикмат ва хиради шумо пеши назари қавмҳост, ки онҳо тамоми ин фароизро шунида, хоҳанд гуфт: „Ба яқин, ин халқи бузург қавми ҳаким ва хирадманданд!“

⁷Зеро кадом халқи бузурге ҳаст, ки худоён ба вай наздик бошанд, чунон ки Худованд Худои мост, дар ҳар вақте ки мо сӯи Ӯ мехонем?

⁸Ва кадом халқи бузурге ҳаст, ки фароиз ва аҳкоми одилонае мисли тамоми ин шариат дошта бошад, ки онро ман имрӯз ба шумо пешниҳод мекунам?

⁹Фақат эҳтиёт шав, ва ҷони худро бағоят эҳтиёт намо, мабодо чизҳоеро, ки чашмонат дидааст, фаромӯш кунӣ, ва мабодо онҳо дар тамоми айёми умри ту аз дилат дур шавад; ва дар бораи онҳо ба писаронат ва ба писарони писаронат маълумот бирасон, —

¹⁰Дар бораи он рӯзе ки ту ба хузури Худованд Худои худ дар Хӯриб истода будӣ, ва Худованд ба ман гуфт: „Қавмро назди Ман ҷамъ кун, ва Ман суханонамро ба онҳо бишнавонам, то таълим гиранд, ки дар тамоми айёме ки онҳо дар рӯи замин зинда бошанд, бояд аз Ман битарсанд, ва писарони худро таълим диҳанд“.

¹¹Ва шумо наздик омада, зери кӯҳ истодед; ва кӯҳ то миёнаи осмон дар оташ месӯхт, дар сурате ки аз абр ва меғ ҳама ҷо торик буд.

¹²Ва Худованд ба шумо аз миёни оташ сухан ронд; садои суханонро шумо шунидед, вале сурате надидед, фақат садо буд.

¹³Ва Ӯ аҳди Худро ба шумо эълон намуда, ба амал овардани онро ба шумо амр фармуд, ки он аз даҳ аҳком иборат аст; ва онҳоро бар ду лавҳи сангин навишт.

¹⁴Ва Худованд дар он вақт ба ман амр фармуд, ки он фароиз ва аҳкомро ба шумо таълим диҳам, то ки дар замине ки барои тасарруф кардани он ба он убур менамоед, онҳоро ба амал оваред.

¹⁵Пас, ҷонҳои худро бағоят эҳтиёт кунед, зеро дар рӯзе ки Худованд ба шумо дар Хӯриб аз миёни оташ сухан ронд, ҳеҷ сурате надидед, —

¹⁶Мабодо шумо фосид шуда, барои худ ҳайкале, сурати ҳар санаме: шакли марде ё зане бисозед,

¹⁷Ё шакли ҳар чорпое ки дар рӯи замин аст, ё шакли ҳар парандаи болдоре ки зери осмон парвоз мекунад,

¹⁸Ё шакли ҳар хазандае ки дар замин аст, ё шакли ҳар моҳие ки дар обҳои зери замин аст;

¹⁹Ва мабодо чашмонатро сӯи осмон баланд кунӣ, ва офтоб ва моҳ ва ситорагонро, яъне тамоми лашкари осмонро дида, фирефта шавӣ ва ба онҳо саҷда бурда, онҳоро ибодат намоӣ, ва ҳол он ки онҳоро Худованд Худои ту насибаи ҳамаи қавмҳое ки зери тамоми осмонанд, гардонидааст, —

²⁰Валекин шуморо Худованд гирифта, аз кӯраи оҳанин, яъне аз Миср берун овард, то ки барои Ӯ қавми мерос бошед, чунон ки имрӯз ҳастед.

²¹Ва Худованд аз боиси шумо ба ман ғазаб намуда, қасам хӯрд, ки ман аз Урдун убур накунам ва ба замини некӯе ки Худованд Худои ту ба ту барои тасарруф кардан медиҳад, дохил нашавам;

²²Зеро ки ман дар ин замин хоҳам мурд, аз Урдун убур нахоҳам кард, вале шумо убур намуда, он замини некӯро тасарруф хоҳед кард.

²³Пас, эҳтиёт шавед, мабодо аҳди Худованд Худои худро, ки бо шумо бастааст, фаромӯш карда, ҳайкале, сурати ҳар чизе барои худ бисозед, ки насохтани онро Худованд Худои ту ба ту амр фармудааст;

²⁴Зеро ки Худованд Худои ту оташи сӯзанда аст, Худои рашкнок аст.

²⁵Вақте ки шумо писарон ва писарони писаронро ба дуньё оварда, муддати зиёде дар ин замин сукунат намоед, ва фосид шуда, ҳайкале, сурати ҳар чизе бисозед, ва он чи дар назари Худованд Худои шумо бад аст, ба амал оваред, то ки Ӯро ба хашм оваред, —

²⁶Ман имрӯз бар шумо осмон ва заминро ба шоҳидӣ даъват менамоям, ки шумо аз замине ки барои тасарруф кардани он аз Урдун убур менамоед, ба зудӣ маҳв хоҳед шуд; айёми зиёде бар он иқомат нахоҳед кард, балки несту нобуд хоҳед шуд,

²⁷Ва Худованд шуморо дар миёни қавмҳо пароканда хоҳад кард, ва шумо дар миёни халқҳое ки Худованд шуморо ба он ҷо мебарад, камшумор хоҳед монд;

²⁸Ва дар он ҷо худоёнеро, ки бо дасти одамизод аз чӯб ва санг сохта шудаанд, ибодат хоҳед кард, ки онҳо намебинанд, ва намешунаванд, ва намехӯранд, ва бӯй намекунанд.

²⁹Ва чун аз он ҷо Худованд Худои худро ҷӯё шавӣ, Ӯро хоҳӣ ёфт, агар Ӯро бо тамоми дили худ ва бо тамоми ҷони худ биҷӯӣ.

³⁰Вақте ки ба тангӣ афтӣ, ва тамоми ин ҳодисот ба сарат ояд, дар охири айём, сӯи Худованд Худои худ баргашта, ба овози Ӯ гӯш хоҳӣ дод,

³¹Зеро ки Худованд Худои ту Худои раҳим аст; Ӯ туро тарк нахоҳад кард ва туро ба ҳалокат нахоҳад расонид, ва аҳди падаронатро, ки ба онҳо қасам хӯрдааст, фаромӯш нахоҳад кард.

³²Зеро дар бораи айёми пешина, ки пеш аз ту мурур намудааст, аз рӯзе ки Худо одамро бар замин офарид, аз як канори осмон то канори дигари осмон, бипурс, ки оё мисли ин кори бузурге ба вукӯъ омадааст, ё мисли ин шунида шудааст?

³³Оё қавме овози Худоро, ки аз миёни оташ сухан ронда бошад, шунидааст, — ва зинда мондааст, — чунон ки ту шунидаӣ?

³⁴Оё худое кӯшидааст, ки омада, халқеро аз миёни халқе бо озмоишҳо, аломатҳо ва мӯъҷизаҳо, ва ҷанг ва дасти қавӣ ва бозуи тӯлонӣ ва даҳшатҳои азим барои худ бигирад, мисли ҳар он чи Худованд Худои шумо барои шумо дар Миср пеши назари шумо ба амал овард?

³⁵Ин чизҳо бар ту зоҳир шуд, то бидонӣ, ки Худованд Худост, ва ғайр аз Ӯ дигаре нест.

³⁶Аз осмон овози Худро ба ту шунавонид, то ки туро адаб омӯзад, ва бар замин оташи бузурги Худро ба ту нишон дод, ва сухани Ӯро ту аз миёни оташ шунидӣ.

³⁷Ва азбаски Ӯ падарони туро дӯст дошта, насли онҳоро баъд аз онҳо баргузид, Худаш туро бо кувваи бузурги Худ аз Миср берун овард,

³⁸То ки халқҳои аз ту бузургтар ва азимтарро аз пеши ту бадар ронад, ва туро дохил карда, замини онҳоро ба ту ҳамчун мулк бидиҳад, чунон ки имрӯз воқеъ шудааст.

³⁹Пас, имрӯз бидон ва дар дили худ ҷойгир кун, ки Худованд Худост дар осмон аз боло ва бар замин аз поён, ва дигаре нест.

⁴⁰Ва фароизу аҳкоми Ӯро, ки ман имрӯз ба ту амр мефармоям, риоя намо, то ки барои ту ва барои писаронат баъд аз ту некӯ бошад, ва ту дар замине ки Худованд Худоят ба ту ба сурати абадӣ медиҳад, умр гузаронӣ».

⁴¹Он гоҳ Мусо се шаҳрро дар он тарафи Урдун, дар ҷониби шарқии офтоббаро ҷудо кард,

⁴²То қотиле ки ёри худро нодониста кушта бошад, дар сурате ки пештар бо вай адовате надошта бошад, ба он ҷо бигрезад, яъне ба яке аз ин шаҳрҳо гурехта, зинда бимонад:

⁴³Босар дар биёбон, дар кишвари даштрӯя, барои реубениён; ва Ромӯт дар Ҷилъод барои ҷодиён; ва Ҷӯлон дар Бошон барои менашшеиён.

⁴⁴Ва ин аст шариате ки Мусо ба банӣ‐Исроил пешниҳод кард;

⁴⁵Ин аст шаҳодот ва фароиз ва аҳкоме ки Мусо ба банӣ‐Исроил гуфт, вақте ки онҳо аз Миср берун омаданд,

⁴⁶Дар он тарафи Урдун, дар дараи рӯ ба рӯи Байт‐Фаӯр, дар замини Сиҳӯн, подшоҳи амӯриён, ки дар Ҳешбӯн сукунат дошт, ва Мусо ва банӣ‐Исроил, вақте ки аз Миср берун омаданд, варо торумор карданд,

⁴⁷Ва замини вай ва замини Ӯҷ, подшоҳи Бошонро, — ин ду подшоҳи амӯриёнро, ки дар он тарафи Урдун, дар ҷониби шарқии офтоббаро буданд, — тасарруф карданд,

⁴⁸Аз Арӯэр, ки дар соҳили наҳри Арнӯн аст, то кӯҳи Сион, ки Ҳермӯн бошад,

⁴⁹Ва тамоми саҳрои он тарафи Урдун, дар ҷониби шарқӣ, то баҳри биёбон, ки дар домани Фисҷа аст.