Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Такрори Шариат 9 Bible Online

Такрори Шариат 9 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Такрори Шариат 9

¹Бишнав, эй Исроил! Ту имрӯз аз Урдун убур мекунӣ, то ки омада, халқҳоеро, ки аз ту бузургтар ва пурзӯртаранд, шаҳрҳои бузургро, ки ҳисорҳояш сар ба фалак кашидааст, тасарруф намоӣ,

²Яъне қавми бузург ва қадбаланд, банӣ‐Аноқро, ки дар бораи онҳо ту медонӣ ва шунидаӣ, ки гуфтаанд: „Кист, ки пеши банӣ‐Аноқ битавонад истодагӣ намояд?“

³Пас, имрӯз бидон, ки Худованд Худои ту пешопеши ту мисли оташи сӯзанда убур менамояд; Ӯ онҳоро несту нобуд хоҳад кард, ва Ӯ онҳоро пеши ту мағлуб хоҳад сохт, ва ту онҳоро ба зудӣ бадар ронда, маҳв хоҳӣ кард, чунон ки Худованд ба ту гуфтааст.

⁴Ҳангоме ки Худованд Худои ту онҳоро аз пеши ту бадар ронад, ту дар дили худ нагӯй, ки „ба сабаби адолати ман Худованд маро овард, то ки ин заминро тасарруф намоям“, ва ҳол он ки аз боиси шарорати он халқҳо Худованд онҳоро аз пеши ту бадар меронад.

⁵На аз боиси адолати худ ва ростии дили худ ту меравӣ, то ки замини онҳоро тасарруф намоӣ, балки ба сабаби шарорати ин халқҳо Худованд Худои ту онҳоро аз пеши ту бадар меронад, то қавлеро, ки Худованд ба падаронат — ба Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб — дода қасам хӯрдааст, ба ҷо оварад.

⁶Пас, бидон, ки на аз боиси адолати ту Худованд Худои ту ин замини некӯро ба ту медиҳад, то ки онро тасарруф намоӣ, зеро ки ту қавми гарданкаш ҳастӣ.

⁷Дар хотир нигоҳ дор ва фаромӯш накун, ки чӣ гуна. ту Худованд Худои худро дар биёбон ба хашм овардӣ: аз рӯзе ки шумо аз замини Миср берун омадед, то даме ки ба ин макон расидед, шумо ба Худованд муқобилат кардед.

⁸Ва назди Хӯриб шумо Худовандро ба хашм овардед, ва Худованд ба шумо ғазаб намуда, мехост шуморо несту нобуд кунад:

⁹Ҳангоме ки ман ба кӯҳ баромадам, то ки алвоҳи санг, яъне алвоҳи аҳдеро, ки Худованд бо шумо баста буд, бигирам, ва дар кӯҳ чил рӯз ва чил шаб истода, нон нахӯрдам ва об нанӯшидам;

¹⁰Ва Худованд ду лавҳи сангро, ки бо ангушти Худо навишта шуда буд, ба ман дод, ва бар онҳо ҳамаи суханоне буд, ки Худованд дар кӯҳ, аз миёни оташ, дар рӯзи ҷамъомад ба шумо гуфта буд;

¹¹Ва чунин воқеъ шуд, ки дар анҷоми чил рӯз ва чил шаб Худованд ду лавҳи санг, яъне алвоҳи аҳдро ба ман дод;

¹²Ва Худованд ба ман гуфт: „Бархоста, зуд аз ин ҷо фурӯд ой, зеро қавми ту, ки онҳоро аз Миср берун овардӣ, фосид шудаанд; аз роҳе ки ба онҳо амр фармудам, зуд дур шуда, бути рехтае барои худ сохтаанд“.

¹³Ва Худованд ба ман сухан ронда, гуфт: „Ин қавмро Ман дидам, ва инак, онҳо қавми гарданкаш ҳастанд;

¹⁴Маро бигзор, то ки онҳоро несту нобуд карда, номашонро аз зери осмон маҳв намоям, ва туро халқе гардонам, ки аз онҳо пурзӯртар ва сершумортар бошад“.

¹⁵Ва ман тоб хӯрда, аз кӯҳ фурӯд омадам, дар сурате ки кӯҳ дар оташ месӯхт, ва ду лавҳи аҳд дар ду дастам буд.

¹⁶Ва дидам, ки инак, шумо пеши Худованд Худои худ гуноҳкор гардидаед: гӯсолаи рехтае барои худ сохта, аз роҳе ки Худованд ба шумо амр фармуда буд, зуд дур шудаед.

¹⁷Ва ман ду лавҳро гирифтам, ва онҳоро аз ду дасти худ партофта, пеши назари шумо шикастам.

¹⁸Ва ба ҳузури Худованд мисли аввала бар рӯи худ афтодам: чил рӯз ва чил шаб нон нахӯрдам ва об нанӯшидам, аз боиси ҳамаи гуноҳҳое ки шумо карда, он чи дар назари Худованд бад аст, ба амал овардед, то ки Ӯро ба хашм оваред.

¹⁹Зеро ки ман аз хашм ва ғазаби Худованд, ки бар шумо аланга зада буд, то ки шуморо маҳв созад, тарсидам; ва Худованд ҳамин дафъа ҳам маро иҷобат намуд.

²⁰Ва Худованд бар Ҳорун бағоят ғазаб намуда буд, то ки ӯро маҳв созад, вале ман барои Ҳорун низ он вақт дуо гуфтам.

²¹Ва гуноҳи шумо, яъне гӯсоларо ки сохта будед, ман гирифтам, ва онро дар оташ сӯзонидам, ва онро пора‐пора карда, дурустакак соидам, то ба дараҷае ки мисли ғубор гард‐гард шуд, ва ғубори онро ба наҳре ки аз кӯҳ ҷорӣ буд, партофтам.

²²Ва дар Табъира, Массо ва Қибрӯт‐Ҳатааво шумо Худовандро ба хашм овардед.

²³Ва ҳангоме ки Худованд шуморо аз Қодеш‐Барнеа фиристода, гуфт: „Рафта, заминеро, ки ба шумо медиҳам, тасарруф намоед“, — шумо ба амри Худованд Худои худ муқобилат кардед, ва ба Ӯ имон наовардед, ва ба овози Ӯ гӯш наандохтед.

²⁴Аз рӯзе ки ман шуморо шинохтаам, шумо ба Худованд беитоатӣ мекардед,

²⁵Ва ман ба ҳузури Худованд бар рӯи худ афтодам дар он чил рӯз ва чил шаб, ки афтода будам, зеро ки Худованд мехост шуморо маҳв созад.

²⁶Ва сӯи Худованд дуо хонда, гуфтам: „Худоё Худовандо! Қавми Худ ва мероси Худро, ки бо кибриёи Худ раҳо кардаӣ ва бо дасти қавӣ аз Миср берун овардаӣ, ба ҳалокат нарасон.

²⁷Бандагони Худ — Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқубро ба ёд овар! Ба гарданкашии ин қавм, ба шарорат ва гуноҳи онҳо назар накун;

²⁸Мабодо сокинони замине ки моро аз он ҷо берун овардӣ, бигӯянд: азбаски Худованд натавонист онҳоро ба замине ки ба онҳо ваъда дода буд, дохил кунад, ва азбаски Ӯ аз онҳо нафрат дошт, бинобар ин онҳоро берун овард, то ки дар биёбон онҳоро ба ҳалокат расонад.

²⁹Ва ҳол он ки онҳо қавми Ту ва мероси Ту ҳастанд, ки онҳоро бо куввати бузурги Худ ва бо бозуи тӯлонии Худ берун овардаӣ“.