Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Еҳушаъ 17 Bible Online

Еҳушаъ 17 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Еҳушаъ 17

¹Ва куръа барои хонадони Менашше чунин афтод, зеро ки ӯ нахустзодаи Юсуф буд; ба Мокир, нахустзодаи Менашше, падари Ҷилъод, азбаски марди ҷангӣ буд, Ҷилъод ва Бошон расид.

²Ва ба писарони дигари Менашше мувофиқи қабилаҳои онҳо ҳиссае расид, чунончи: ба писарони Абиэзер, ба писарони Ҳелеқ, ба писарони Асриил, ба писарони Шекем, ба писарони Ҳефер ва ба писарони Шамидоъ; инҳо писарони Менашше ибни Юсуф, яъне ҷинси мардони онҳо, мувофиқи қабилаҳошон мебошанд.

³Вале Селофҳод ибни Ҳефер ибни Ҷилъод ибни Мокир ибни Менашше писар не, балки духтар дошт, ва инҳост номҳои духтаронаш: Маҳло, Нӯо, Ҳоҷло, Милко ва Тирсо.

⁴Ва онҳо пеши Элъозори коҳин ва пеши Еҳушаъ ибни Нун ва пеши раисон наздик омада, гуфтанд: «Худованд ба Мусо амр фармудааст, ки ба мо мулке дар миёни бародаронамон бидиҳад». Ва ба онҳо бар тибқи амри Худованд мулке дар миёни бародарони падарашон дода шуд.

⁵Ва ба Менашше, ғайр аз замини Ҷилъод ва Бошон, ки дар он тарафи Урдун аст, даҳ қитъа расид;

⁶Зеро ки духтарони Менашше мулке дар миёни писарони ӯ гирифтанд, ва замини Ҷилъод ба писарони дигари Менашше расид.

⁷Ва сарҳади Менашше аз Ошер сӯи Михматот мерафт, ки он дар рӯ ба рӯи Шакем аст; ва сарҳад ба тарафи рост сӯи сокинони Эйн‐Тапуҳа мерафт.

⁸Замини атрофи Тапуҳа аз они Менашше буд, вале худи Тапуҳа, ки назди сарҳади Менашше буд, ба банӣ‐Эфроим расид.

⁹Ва сарҳад сӯи водии Қоно, ба тарафи ҷанубии водӣ фурӯд меомад; ин шаҳрҳо дар миёни шаҳрҳои Менашше ба эфроимиён расид; ва сарҳади Менашше аз шимоли водӣ буд, ва интиҳои он баҳр буд.

¹⁰Тарафи ҷанубӣ аз они Эфроим ва тарафи шимолӣ аз они Менашше буда, баҳр сарҳади онҳо буд; ва онҳо аз шимол ба Ошер, ва аз шарқ ба Иссокор ҳамҳудуд буданд.

¹¹Ва ба Менашше дар мулқҳои Иссокор ва Ошер инҳо тааллуқ дошт: Байт‐Шаон ва қасабаҳояш, Иблеом ва қасабаҳояш, сокинони Дӯр ва қасабаҳояш, сокинони Эйн‐Дӯр ва қасабаҳояш, сокинони Таънок ва қасабаҳояш, сокинони Маҷиддӯ ва қасабаҳояш, — ин се ноҳияи кӯҳӣ.

¹²Вале банӣ‐Менашше сокинони ин шаҳрҳоро натавонистанд бадар ронанд, ва канъониён азм карданд ки дар ин замин сокин бошанд.

¹³Ва чун банӣ‐Исроил қувват гирифтанд, он гоҳ канъониёнро хироҷгузор гардониданд, валекин онҳоро бадар наронданд.

¹⁴Ва банӣ‐Юсуф ба Еҳушаъ сухан ронда, гуфтанд: «Чаро бар тибқи як қуръа мулкеро бо як қитъае ба ман додаӣ, ва ҳол он ки ман қавми сершумор ҳастам, чунки Худованд маро то ин дараҷа баракат додааст».

¹⁵Ва Еҳушаъ ба онҳо гуфт: «Агар ту қавми сершумор бошӣ, ба ҷангал баро ва дар он ҷо, дар замини фариззиён ва рафоиён барои худ маконе тоза намо, зеро ки кӯҳи Эфроим барои ту танг аст».

¹⁶Ва банӣ‐Юсуф гуфтанд: «Кӯҳистон барои мо кифоят намекунад; ва ҳамаи канъониёне ки дар замини водӣ сокинанд, аробаҳои оҳанин доранд, чи онҳое ки дар Байт‐Шаон ва қасабаҳояш, ва чи онҳое ки дар водии Изреъил мебошанд».

¹⁷Ва Еҳушаъ ба хонадони Юсуф, ба Эфроим ва Менашше сухан ронда, гуфт: «Ту қавми сершумор ҳастӣ, ва қуввати бузурге дорӣ, пас мулки ту бар тибқи як қуръа нахоҳад буд,

¹⁸Балки кӯҳистон аз они ту хоҳад буд, ҷангалро низ ту барои худ тоза хоҳӣ кард, ва он то ақсояш аз они ту хоҳад буд, зеро ки канъониёнро бадар хоҳӣ ронд, агарчи аробаҳои оҳанин доранд, агарчи зӯроваранд».