Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Доварон 11 Bible Online

Доварон 11 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Доварон 11

¹Ва Йифтоҳи ҷилъодӣ баҳодури ҷасуре буд; ва ӯ писари зани зинокоре буд; ва Йифтоҳро Ҷилъод ба дуньё оварда буд.

²Ва зани Ҷилъод писарон барои ӯ зоид; ва ҳангоме ки писарони занаш калон шуданд, Йифтоҳро бадар ронда, ба ӯ гуфтанд: «Ту дар хонаи падари мо мерос нахоҳӣ гирифт, зеро ки ту писари зани дигаре ҳастӣ».

³Ва Йифтоҳ аз пеши бародаронаш гурехта, дар замини Туб маскан гирифт; ва мардуми бенаво назди Йифтоҳ ҷамъ шуда, бо ӯ тохтутоз мекарданд.

⁴Ва пас аз муддате чунин воқеъ шуд, ки банӣ‐Аммӯн ба Исроил ҷанг карданд.

⁵Ва ҳангоме ки банӣ‐Аммӯн бо Исроил ҷанг мекарданд, пирони Ҷилъод рафтанд, то ки Йифтоҳро аз замини Туб даъват намоянд.

⁶Ва ба Йифтоҳ гуфтанд: «Биё ва саркардаи мо бош, то ки бо банӣ‐Аммӯн ҷанг кунем».

⁷Ва Йифтоҳ ба пирони Ҷилъод гуфт: «Шумо, охир, аз ман нафрат доштед, ва маро аз хонаи падарам бадар рондед; ва чаро акнун, дар вақти тангии худ, назди ман омадаед?»

⁸Ва пирони Ҷилъод ба Йифтоҳ гуфтанд: «Аз он сабаб акнун назди ту баргаштаем, ки ту бо мо рафта, ба муқобили банӣ‐Аммӯн ҷанг кунӣ, ва барои мо ва ҳамаи сокинони Ҷилъод пешво бошӣ».

⁹Ва Йифтоҳ ба пирони Ҷилъод гуфт: «Агар шумо маро барои ҷангидан бар зидди банӣ‐Аммӯн баргардонед, ва Худованд онҳоро ба ман таслим намояд, пас ман пешвои шумо хоҳам буд».

¹⁰Ва пирони Ҷилъод ба Йифтоҳ гуфтанд: «Худованд дар миёни мо шоҳид бошад, ки мо яқинан мувофиқи сухани ту амал хоҳем кард».

¹¹Ва Йифтоҳ бо пирони Ҷилъод равона шуд, ва қавм ӯро бар худ пешво ва саркарда таъин намуданд; ва Йифтоҳ ҳамаи суханонашро ба ҳузури Худованд дар Мисфо ба забон ронд.

¹²Ва Йифтоҳ назди подшоҳи банӣ‐Аммӯн қосидон фиристода, гуфт: «Туро бо ман чӣ кор аст, ки назди ман омадаӣ, то ки бо замини ман ҷанг кунӣ?»

¹³Ва подшоҳи банӣ‐Аммӯн ба қосидони Йифтоҳ гуфт: «Зеро ки исроилиён, вақте ки аз Миср берун омаданд, замини маро аз Арнӯн то Яббӯқ ва то Урдун гирифтанд; ва акнун онҳоро ба саломатӣ баргардон».

¹⁴Ва Йифтоҳ бори дигар назди подшоҳи банӣ‐Аммӯн қосидон фиристод,

¹⁵То ки ба ӯ бигӯянд: «Йифтоҳ чунин мегӯяд: исроилиён замини Мӯоб ва замини банӣ‐Аммӯнро нагирифтаанд;

¹⁶Зеро исроилиён, вақте ки аз Миср берун омаданд, дар биёбон то баҳри Қулзум роҳ гашта, ба Қодеш расиданд;

¹⁷Ва Исроил қосидон назди подшоҳи Адӯм фиристоданд, то бигӯянд: „Лутфан, мо аз замини ту бигзарем“, вале подшоҳи Адӯм гӯш накард; ва назди подшоҳи Мӯоб фиристоданд, ва ӯ розӣ нашуд; ва Исроил дар Қодеш монданд.

¹⁸Ва дар биёбон роҳ гашта, замини Адӯм ва замини Мӯобро давр заданд, ва ба ҷониби шарқии замини Мӯоб расида, дар он тарафи Арнӯн ӯрду заданд; вале ба ҳудуди Мӯоб надаромаданд, зеро ки Арнӯн ҳудуди Мӯоб аст.

¹⁹Ва Исроил қосидон назди Сиҳӯн подшоҳи амӯриён, подшоҳи Ҳешбӯн фиристоданд, ва Исроил ба вай гуфтанд: „Лутфан, мо аз замини ту ба макони худ бигзарем“.

²⁰Вале Сиҳӯн ба Исроил эътимод накард, ки аз ҳудуди вай бигзаранд; ва Сиҳӯн тамоми қавми худро ҷамъ овард, ва онҳо дар Яҳас ӯрду заданд; ва ӯ бо Исроил ҳарбу зарб намуд.

²¹Ва Худованд Худои Исроил Сиҳӯн ва тамоми қавми варо ба дасти Исроил супурд, ва ба онҳо шикаст расониданд; ва Исроил тамоми замини амӯриёнро, ки дар он замин сокин буданд, тасарруф карданд.

²²Ва тамоми ҳудуди амӯриёнро аз Арнӯн то Яббӯқ, ва аз биёбон то Урдун тасарруф карданд.

²³Ва алҳол Худованд Худои Исроил амӯриёнро аз пеши қавми Худ Исроил бадар рондааст, ва ту мехоҳӣ он заминро тасарруф намоӣ?

²⁴Ту, охир, он чиро, ки худоят Камуш барои тасарруфи ту додааст, тасарруф намо; вале ҳар киро, ки Худованд Худои мо аз пеши мо бадар рондааст, замини варо мо тасарруф хоҳем кард.

²⁵Ва алҳол оё ту аз Болоқ ибни Сиффӯр, подшоҳи Мӯоб, беҳтар ҳастӣ? Оё вай бо Исроил низоъ намуд, ё бо онҳо ҷанг кард?

²⁶Дар сурате ки Исроил дар Ҳешбӯн ва деҳоташ, ва дар Аръӯр ва деҳоташ, ва дар ҳамаи шаҳрҳои атрофи Арнӯн сесад сол боз сукунат дорад, чаро дар ни муддат онҳоро кашида нагирифтаед?

²⁷Ман пеши ту гуноҳе накардаам, вале ту ба ман бадӣ карда, бо ҷанг ба сари ман омадаӣ; пас бигзор Худованди Довар имрӯз дар миёни банӣ‐Исроил ва банӣ‐Аммӯн доварӣ намояд!»

²⁸Валекин подшоҳи банӣ‐Аммӯн ба суханони Йифтоҳ, ки назди ӯ фиристода буд, гӯш накард.

²⁹Ва Рӯҳи Худованд бар Йифтоҳ буд, ва ӯ аз Ҷилъод ва Менашше гузашт, ва аз Мисфои Ҷилъод гузашт, ва аз Мисфои Ҷилъод ба ҳудуди банӣ‐Аммӯн гузашт.

³⁰Ва Йифтоҳ барои Худованд назр карда, гуфт: «Агар Ту банӣ‐Аммӯнро ба дасти ман таслим намоӣ,

³¹Он гоҳ бигзор чунин шавад: ҳангоме ки аз банӣ‐Аммӯн ба саломатӣ баргардам, ҳар кӣ аз дари хонаи ман ба пешвози ман берун ояд, бигзор аз они Худованд бошад, ва ман варо ҳамчун қурбонии сӯхтанӣ хоҳам овард».

³²Ва Йифтоҳ ба ҳудуди банӣ‐Аммӯн гузашт, то ки бо онҳо ҷанг кунад; ва Худованд онҳоро ба дасти ӯ супурд.

³³Ва ӯ ба онҳо аз Арӯэр то даромадгоҳи Минит, ки бист шаҳр воқеъ буд, ва то Обил‐Каромим шикасти бағоят бузурге расонид; ва банӣ‐Аммӯн пеши банӣ‐Исроил сар фуроварданд.

³⁴Ва Йифтоҳ ба Мисфо ба хонаи худ омад, ва инак, духтараш ба пешвози ӯ бо дойра ва рақс берун омад; вай фарзанди ягонаи ӯ буд; ғайр аз вай ӯ писаре ё духтаре надошт.

³⁵Ва ҳамин ки ӯ варо дид, либоси худро дарронида, гуфт: «Оҳ, духтарам! Ту маро дар залолат андохтӣ ва яке аз ғамоварони ман гаштӣ: ман даҳони худро ба ҳузури Худованд кушодаам, ва наметавонам баргардам».

³⁶Вай ба ӯ гуфт: «Эй падарам! Ту даҳони худро ба ҳузури Худованд кушодаӣ, пас чунон ки аз даҳонат берун омадааст, бо ман амал намо, дар сурате ки Худованд барои ту аз душманонат, аз банӣ‐Аммӯн интиқом гирифтааст».

³⁷Ва ба падари худ гуфт: «Фақат барои ман чунин бикун: ду моҳ маро ба ҳолам вогузор, то ки ба кӯҳҳо фурӯд омада, барои бакорати худ бо дугонаҳоям навҳа кунам».

³⁸Ва ӯ гуфт: «Бирав». Ва ба мӯҳлати ду моҳ варо фиристод. Вай бо дугонаҳояш рафта, бар кӯҳҳо барои бакорати худ навҳа кард.

³⁹Ва чунин воқеъ шуд, ки баъд аз гузаштани ду моҳ вай назди падари худ баргашт, ва ӯ назреро, ки дода буд, бар вай ба амал овард; ва вай рӯи мардро надид; ва дар Исроил чунин таомул шуд,

⁴⁰Ки духтарони Исроил сол ба сол мерафтанд, то ки барои духтари Йифтоҳи ҷилъодӣ соле чор рӯз навҳагарӣ кунанд.