Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Доварон 20 Bible Online

Доварон 20 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Доварон 20

¹Ва тамоми банӣ‐Исроил берун омаданд, ва ҷамоат мисли як тан, аз Дон то Беэр‐Шобаъ ва замини Ҷилъод, ба ҳузури Худованд дар Мисфо ҷамъ шуданд.

²Ва сардорони тамоми қавм, ҳамаи сибтҳои Исроил, дар ҷамъомади қавми Худо, ки аз чорсад ҳазор нафар пиёдаи шамшерзан иборат буданд, ҳозир шуданд.

³Ва банӣ‐Биньёмин шуниданд, ки банӣ‐Исроил ба Мисфо омадаанд. Ва банӣ‐Исроил гуфтанд: «Бигӯед, ки ин шарорат чӣ гуна рӯй додааст»?

⁴Ва он марди левизода, шавҳари занаке ки кушта шуда буд, ҷавоб гардонида, гуфт: «Ман бо суррияи худ ба Ҷабъа, ки мулки Биньёмин аст, омадам, то ки шабро бигзаронам.

⁵Ва сокинони Ҷабъа бар ман қиём карданд, ва хонаеро, ки дар он будам, шабона иҳота намуданд. Маро мехостанд бикушанд, ва суррияи маро он қадар азият доданд, ки вай мурд.

⁶Ва ман суррияи худро гирифта, пора‐пора кардам, ва онро ба ҳамаи шаҳрҳои мулки Исроил фиристодам, зеро ки онҳо кори қабеҳ ва зиште дар Исроил ба амал оварданд.

⁷Инак ҳамаи шумо, эй банӣ‐Исроил, муҳокима ва машварати худро дар ин ҷо бикунед».

⁸Ва тамоми қавм, чун як тан, қиём намуда, гуфтанд: «Ҳеҷ яке аз мо ба хаймаи худ нахоҳем рафт, ва ҳеҷ яке аз мо ба хонаи худ нахоҳем шитофт.

⁹Ва алҳол мо бояд дар ҳаққи Ҷабъа чунин коре бикунем: мувофиқи қуръа бар он битозем.

¹⁰Ва даҳ нафар аз сад аз ҳамаи сибтҳои Исроил, ва сад нафар аз ҳазор, ва ҳазор нафар аз бевар бигирем, то ки тӯша барои қавм биёранд; ва ҳамин ки онҳо баргарданд, мо ба Ҷабъаи Биньёмин мувофиқи тамоми қабоҳате ки вай дар ҳаққи Исроил ба амал овардааст, амал намоем».

¹¹Ва ҳамаи исроилиён якдилона, чун як тан, назди он шаҳр ҷамъ омаданд.

¹²Ва сибтҳои Исроил ба тамоми сибти Биньёмин одам фиристода, гуфтанд: «Ин чӣ шароратест, ки дар миёни шумо рӯй додааст?

¹³Ва акнун он шахсони сафилзодаро, ки дар Ҷабъа ҳастанд, таслим намоед, то ки онҳоро ба қатл расонида, шароратро аз Исроил нест кунем». Валекин банӣ‐Биньёмин нахостанд, ки овози бародарони худ банӣ‐Исроилро бишнаванд.

¹⁴Ва банӣ‐Биньёмин аз шаҳрҳо дар Ҷабъа ҷамъ шуданд, то ки бо банӣ‐Исроил ҷанг кунанд.

¹⁵Ва аз банӣ‐Биньёмин дар он рӯз аз шаҳрҳо бисту шаш ҳазор марди шамшерзан саф кашиданд; ғайр аз ин, аз сокинони Ҷабъа ҳафтсад нафар баргузидагон саф кашиданд.

¹⁶Аз тамоми ин қавм ҳафтсад марди баргузидаи чапдаст буданд, ва ҳамаи инҳо ба мӯе санг меандохтанд, ва хато намекарданд.

¹⁷Ва аз исроилиён, ғайр аз Биньёмин, чорсад ҳазор нафар шамшерзан саф кашиданд, ки ҳамаашон мардони ҷангӣ буданд.

¹⁸Ва бархоста, ба Байт‐Ил рафтанд, ва аз Худо пурсиданд, ва банӣ‐Исроил гуфтанд: «Кист, ки аз миёни мо аввал бар зидди банӣ‐Биньёмин ба ҷанг барояд?» Ва Худованд гуфт: «Яҳудо аввал барояд».

¹⁹Ва банӣ‐Исроил бомдодон бархоста, назди Ҷабъа ӯрду заданд.

²⁰Ва исроилиён берун омаданд, то ки бо Биньёмин ҷанг кунанд, ва исроилиён назди Ҷабъа ба муқобили онҳо барои ҷанг саф бастанд.

²¹Ва банӣ‐Биньёмин аз Ҷабъа берун омада, дар он рӯз бисту ду ҳазор нафарро аз исроилиён кушта бар замин ғалтониданд.

²²Вале қавм, яъне исроилиён, қувват ёфта, дар ҳамон ҷое ки рӯзи якум саф баста буданд, аз нав барои ҷанг саф бастанд.

²³Ва банӣ‐Исроил баромада, ба ҳузури Худованд то шом гиристанд, ва аз Худованд пурсида, гуфтанд: «Оё боз бар зидди бародарони худ банӣ‐Биньёмин барои ҷанг наздик оем?» Ва Худованд ғуфт: «Бар зидди онҳо бароед».

²⁴Ва банӣ‐Исроил дар рӯзи дуюм ба ҷониби банӣ‐Биньёмин пеш омаданд.

²⁵Ва биньёминиён дар рӯзи дуюм ба пешвози онҳо аз Ҷабъа берун омаданд ва аз банӣ‐Исроил боз ҳаждаҳ ҳазор нафарро кушта бар замин ғалтониданд, ки ҳамаашон шамшерзан буданд.

²⁶Ва тамоми банӣ‐Исроил, тамоми қавм баромада, ба Байт‐Ил омаданд, ва гириста, дар он ҷо ба хузури Худованд нишастанд, ва дар он рӯз то шом рӯза доштанд, ва қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои саломатӣ ба ҳузури Худованд оварданд.

²⁷Ва банӣ‐Исроил аз Худованд пурсиданд, — ва сандуқи аҳди Худо дар он вақт дар он ҷо буд,

²⁸Ва Финҳос ибни Элъозор ибни Ҳорун дар он айём пеши он меистод, — ва гуфтанд: «Оё боз бар зидди бародарони худ банӣ‐Биньёмин ба ҷанг бароям, ё даст кашам?» Ва Худованд гуфт: «Бароед, зеро ки фардо онҳоро ба дасти ту хоҳам супурд».

²⁹Ва исроилиён гирдогирди Ҷабъа каминҳо гузоштанд.

³⁰Ва банӣ‐Исроил дар рӯзи сеюм ба муқобили банӣ‐Биньёмин баромаданд, ва мисли дафъаҳои пеш назди Ҷабъа саф бастанд.

³¹Ва банӣ‐Биньёмин ба пешвози қавм берун омада, аз шаҳр дур шуданд, ва дар роҳҳо, ки яке сӯи Байт‐Ил ва дигаре сӯи Ҷабъа мебурд, мисли дафъаҳои пеш ба куштани қавм шурӯъ карданд, ва қариб сӣ нафар аз исроилиён дар саҳро кушта шуданд.

³²Ва банӣ‐Биньёмин гуфтанд: «Онҳо пеши мо, мисли пештара, фурӯ меғалтанд». Вале банӣ‐Исроил гуфтанд: «Бигрезем, то ки ӯро аз шаҳр ба сӯи роҳҳо дур кунем».

³³Ва ҳамаи исроилиён аз ҷои худ бархоста, дар Баал‐Томор саф бастанд; ва каминварони Исроил аз камингоҳи худ, аз майдони назди Ҷабъа ҷаста баромаданд.

³⁴Ва даҳ ҳазор марди баргузида, ки аз тамоми Исроил буданд, аз пеши Ҷабъа наздик омаданд, ва ҳарбу зарби сахте рӯй дод, ва биньёминиён надонистанд, ки фалокате ба сарашон меояд.

³⁵Ва Худованд ба Биньёмин пеши Исроил шикаст расонид, ва банӣ‐Исроил дар он рӯз бисту панҷ ҳазору сад нафарро аз Биньёмин куштанд, ки ҳамаашон шамшерзан буданд.

³⁶Ба назари банӣ‐Биньёмин чунин намуд, ки шикаст расонидаанд; вале исроилиён барои Биньёмин ҷой холӣ карда буданд, зеро умедашон ба он камине буд, ки назди Ҷабъа гузошта буданд.

³⁷Ва каминварон шитофта, ба Ҷабъа ҳуҷум карданд; ва каминварон паҳн шуда рафта, тамоми аҳли шаҳрро ба дами шамшер куштанд.

³⁸Ва аломате дар миёни исроилиён ва каминварон қарор дода шуда буд, ки онҳо бояд аз даруни шаҳр сутунҳои ғафси дудро баланд кунанд.

³⁹Ва ҳангоме ки исроилиён дар ҷанг қафо гаштанд, ва Биньёмин ба задани исроилиён шурӯъ намуда, тақрибан сӣ нафарро аз онҳо куштанд, ва гуфтанд: «Онҳо пеши мо мисли ҷанги якум фурӯ меғалтанд», —

⁴⁰Дар ҳамин вақт аз шаҳр сутуни ғафси дуд баланд шудан гирифт, ва биньёминиён ба ақиби худ назар андохтанд, ва инак, дуд аз тамоми шаҳр сӯи осмон мебарояд,

⁴¹Ва исроилиён баргаштанд, ва биньёминиён ба воҳима афтоданд, зеро диданд, ки фалокат бар сарашон омадааст.

⁴²Ва онҳо аз пеши исроилиён ба тарафи роҳи биёбон рӯй тофтанд, вале ҳарбу зарб онҳоро дар он ҷо низ таъқиб мекард, ва касонеро, ки аз шаҳрҳо мебаромаданд, андаруни он мекуштанд.

⁴³Биньёминиёнро иҳота намуда, гирифтори таъқиб карданд, ва дар Менуҳо, ки дар рӯ ба рӯи тарафи шарқии Ҷабъа воқеъ аст, онҳоро торумор сохтанд.

⁴⁴Ва ҳаждаҳ ҳазор нафар аз биньёминиён фурӯ ғалтиданд, ки ҳамаашон мардони ҷангӣ буданд.

⁴⁵Ва онҳо тоб хӯрда, ба биёбон, сӯи сахраи Риммӯн гурехтанд, вале аз онҳо панҷ ҳазор нафарро дар роҳҳо ба ҳалокат расониданд; ва онҳоро то Ҷидъӯм таъқиб карда, аз онҳо ду ҳазор нафарро куштанд.

⁴⁶Ҳамаи касоне ки аз Биньёмин дар он рӯз талаф шуданд, бисту панҷ ҳазор нафар шамшерзан буданд, ки ҳамаашон мардони ҷангӣ буданд.

⁴⁷Ва шашсад нафар тоб хӯрда, ба биёбон, сӯи сахраи Риммӯн гурехтанд, ва чор моҳ дар сахраи Риммӯн истоданд.

⁴⁸Ва исроилиён назди банӣ‐Биньёмин баргашта, онҳоро ба дами шамшер куштанд: тамоми аҳли шаҳр ва чорпоён ва ҳар чиро, ки ёфтанд; низ ҳамаи шаҳрҳоеро, ки ёфтанд, оташ дода сӯзониданд.