Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 เยเนซิศ 27 Bible Online

เยเนซิศ 27 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

เยเนซิศ 27

¹อยู่มาเมื่อยิศฮาคแก่แล้ว, ตามืดมัว, เห็นอะไรไม่ได้, จึงเรียกเอซาวบุตรหัวปีมาว่า, “ลูกเอ๋ย:” เอซาวตอบว่า, “พ่อจ๋า, ฉันอยู่นี่.”

²ยิศฮาคจึงว่า, “บัดนี้พ่อแก่แล้ว, จะถึงวันตายเมื่อไรก็ไม่รู้;

³เหตุฉะนี้จงจัดเครื่องธนูกับลูกธนูออกไปหาเนื้อกวางที่ป่ามา;

⁴ทำแกงเนื้อให้อร่อยดีที่พ่อชอบนั้นมาให้พอกิน, พ่อจะได้อวยพรแก่เจ้าก่อนพ่อจะตาย.”

⁵นางริบะคาได้ยินยิศฮาคสั่งเอซาวบุตรชายดังนั้น. เอซาวก็ออกไปหาเนื้อกวางที่ป่า.

⁶ส่วนนางริบะคาบอกยาโคบบุตรของตนว่า, “นี่แน่ะ, แม่ได้ยินพ่อของเจ้าสั่งเอซาวพี่ชายไว้ว่า,

⁷‘จงไปหาเนื้อกวางมาทำแกงเนื้อให้อร่อยดีให้พ่อกิน, แล้วจะอวยพรแก่เจ้าต่อพระพักตรพระยะโฮวาก่อนพ่อจะตาย.’

⁸เพราะเหตุฉะนี้, ลูกเอ๋ย, จงฟังทำตามคำที่แม่สั่งเถิด.

⁹บัดนี้เจ้าจงไปที่ฝูงแพะเลือกลูกแพะที่ดีๆ มาสองตัว, แม่จะทำแกงเนื้ออย่างอร่อยที่พ่อของเจ้าชอบ.

¹⁰เจ้าจงส่งให้พ่อกิน, เพื่อจะได้อวยพรแก่เจ้าก่อนท่านจะตาย”

¹¹ยาโคบจึงตอบแก่ริบะคามารดาว่า, “นี่แหละ, พี่เอซาวมีขนมาก, แต่ฉันมีเนื้อหนังเกลี้ยงเกลา.

¹²หากว่าพ่อจะจับคลำตัวฉัน, ท่านจะเห็นว่าฉันเป็นคนล่อลวง, แล้วฉันจะไม่ได้พร, จะได้แต่คำแช่งสาป.”

¹³มารดาจึงตอบว่า, “ลูกเอ๋ย, ให้คำแช่งนั้นตกอยู่กับแม่; ขอแต่เจ้าจงฟังและจับแพะมาให้แม่เถิด.”

¹⁴ยาโคบจึงไปหาลูกแพะมาให้มารดา, มารดาก็ทำแกงเนื้อรสดีเหมือนบิดาของยาโคบชอบรับประทาน.

¹⁵นางริบะคาจึงเอาเสื้อดี ๆ ของเอซาวบุตรหัวปีที่มีอยู่ในเรือนมาให้ยาโคบบุตรน้อยนุ่งห่ม;

¹⁶หนังลูกแพะก็ใส่ที่มือและที่คออันเกลี้ยงเกลาของเขา:

¹⁷แกงเนื้ออร่อยและขนมที่ได้จัดแจงไว้นั้นก็ส่งให้กับมือยาโคบบุตรชาย

¹⁸ยาโคบก็เข้าไปหาบิดา และพูดว่า, “พ่อจ๋า:” ยิศฮาคจึงตอบว่า, “พ่ออยู่นี่ลูกเอ๋ย; เจ้าเป็นผู้ใด?”

¹⁹ยาโคบจึงตอบบิดาว่า, “ฉันเป็นเอซาวบุตรหัวปีของท่าน; ฉันได้กระทำตามท่านสั่งไว้นั้นแล้ว: ขอเชิญพ่อลุกขึ้นนั่งรับประทานเนื้อกวางของฉันเถิด, เพื่อพ่อจะได้อวยพรให้.”

²⁰ยิศฮาคจึงถามบุตรว่า, “ลูกเอ๋ย, เจ้าทำอย่างไรจึงได้เนื้อนี้มาโดยเร็ว?” บุตรจึงตอบว่า, “เพราะเหตุพระยะโฮวาพระเจ้าของท่านทรงโปรดให้”

²¹ยิศฮาคจึงตอบยาโคบว่า, “ลูกเอ๋ยจงเข้ามาให้ใกล้พ่อเถิด, พ่อจะได้คลำดูว่าเจ้าเป็นเอซาวลูกของพ่อจริงหรือไม่.”

²²ยาโคบก็เข้าไปใกล้เคียงยิศฮาคบิดา, บิดาก็คลำดูจึงว่า, “เสียงของเจ้าเป็นเสียงของยาโคบ; แต่มือเป็นมือของเอซาว”

²³ด้วยยิศฮาคไม่ได้สังเกต, เพราะว่ายาโคบมีขนที่มือเหมือนเอซาวพี่ชาย; จึงอวยพรให้.

²⁴ยิศฮาคก็ถามอีกว่า, “เจ้าเป็นเอซาวลูกของพ่อจริงๆ หรือ?” ยาโคบตอบว่า, “จริงจ้ะ”

²⁵บิดาจึงว่า, “ส่งเนื้อกวางมาใกล้ให้พ่อกิน, แล้วพ่อจะอวยพรให้.” ยาโคบก็ส่งให้บิดารับประทาน, แล้วส่งน้ำองุ่นมาให้ดื่ม.

²⁶ยิศฮาคผู้เป็นบิดาจึงว่า, “ลูกเอ๋ย, จงขยับเข้ามาใกล้, แล้วจุบพ่อ.”

²⁷ยาโคบก็ขยับเข้ามาจุบบิดา, บิดาก็ดมกลิ่นเสื้อผ้าดู, แล้วอวยพรแก่ลูกว่า, “นี่แน่ะ, ลูกของพ่อมีกลิ่นหอมดุจกลิ่นสวนที่พระยะโฮวาได้ทรงอวยพร:

²⁸ขอพระเจ้าทรงพระราชทานให้เจ้ามีน้ำค้างจากฟ้า, และให้แผ่นดินมีผลอุดม; ให้ข้าวกับน้ำองุ่นบริบูรณ์, ให้คนทั้งปวงปรนนิบัติเจ้า,

²⁹ให้ชนประเทศต่างๆ น้อมกราบลงแก่เจ้า, ให้เจ้าเป็นนายครอบครองพี่น้องของเจ้า, ให้บุตรของมารดาน้อมกราบลงแก่เจ้า: ผู้ใดแช่งเจ้าให้ผู้นั้นถูกแช่งสาปผู้ใดอวยพรแก่เจ้าให้ผู้นั้นได้พร

³⁰ครั้นยิศฮาคได้อวยพรแก่ยาโคบแล้ว, เมื่อยาโคบพึ่งออกไปจากหน้ายิศฮาคบิดาเอซาวพี่ชายก็กลับมาจากไล่เนื้อ.

³¹เอซาวได้ทำแกงเนื้ออย่างอร่อยดีส่งให้แก่บิดา, แล้วกล่าวว่า, “เชิญบิดาลุกขึ้นรับประทานแกงเนื้อของลูกเถิด, เพื่อบิดาจะได้อวยพรแก่ลูก.”

³²ฝ่ายยิศฮาคบิดาจึงถามว่า, “เจ้าเป็นผู้ใด?” เอซาวบอกว่า, “ฉันเป็นเอซาวบุตรหัวปีของท่าน.”

³³ยิศฮาคก็สะดุ้งจนตัวสั่น, แล้วถามว่า “ใครเล่าที่จัดเนื้อมาให้พ่อกินก่อนเจ้ามานั้น; พ่อได้อวยพรให้เขาแล้ว; ผู้นั้นจะได้พรแน่.”

³⁴เมื่อเอซาวได้ยินถ้อยคำของบิดาก็ร้องไห้เสียงดังเป็นทุกข์นัก, แล้วพูดแก่บิดาว่า “บิดาเจ้าข้า, ขออวยพรแก่ฉันด้วยเถิด”

³⁵บิดาจึงว่า, “น้องของเจ้ามาล่อลวงแย่งพรของเจ้าไปเสียแล้ว.”

³⁶เอซาวจึงว่า, “น้องมีชื่อว่ายาโคบ (ชิง) นั้นสมควรแล้วมิใช่หรือ? เพราะว่าเขาแกล้งให้ฉันเสียเปรียบสองครั้งแล้ว: ได้แย่งชิงส่วนประโยชน์บุตรหัวปีที่เป็นของฉันไปเสีย; และมิหนำซ้ำแย่งพรของฉันไปเสียอีกด้วย.” เอซาวจึงถามว่า, “พ่อไม่มีพรให้ฉันอีกหรือ?”

³⁷ยิศฮาคก็ตอบกับเอซาวว่า, “นี่แน่ะ, พ่อได้ตั้งเขาไว้เป็นนายของเจ้า, และให้พี่น้องทั้งหลายเป็นทาสของเขา, ให้มีข้าวและน้ำองุ่นบริบูรณ์;

³⁸ลูกเอ๋ยพ่อจะทำอย่างไรให้เจ้าอีกได้เล่า?” เอซาวจึงว่าแก่บิดาว่า, “บิดาเจ้าข้า, บิดามีพรแต่เท่านั้นหรือ? โอบิดาเจ้าข้า, ขออวยพรแก่ฉันด้วยเถิด.” เอซาวก็ร้องไห้เสียงดัง.

³⁹ยิศฮาคบิดาจึงบอกว่า, “นี่แน่ะ, เจ้าจะได้อาศัยอยู่ในแผ่นดินอันอุดมบริบูรณ์มีน้ำค้างลงมาจากฟ้า.

⁴⁰เจ้าจะได้เลี้ยงชีวิตด้วยกระบี่, และปรนนิบัติน้องของเจ้า; แต่เมื่อเจ้ามีกำลังขึ้น, เจ้าจะหักแอกของน้องเสียจากคอของตน.”

⁴¹ฝ่ายเอซาวก็เกลียดชังยาโคบเพราะเหตุพรที่บิดาได้ให้แก่เขานั้น; เอซาวจึงคิดในใจว่า, “เวลาที่จะไว้ทุกข์ให้แก่บิดาก็ใกล้อยู่แล้ว; ในคราวนั้นเราจะฆ่ายาโคบน้องชายเสีย.”

⁴²คำที่เอซาวบุตรหัวปีพูดดังนี้รู้ถึงนางริบะคา, นางริบะคาจึงเรียกยาโคบมาบอกว่า, “นี่แน่ะ, เอซาวพี่ชายได้ปลอบโยนใจโดยคิดจะฆ่าเจ้าเสีย.

⁴³ลูกเอ๋ย, จงฟังคำของแม่เถิด; ลุกขึ้นหนีไปเมืองฮาราน, หาลาบานพี่ชายของแม่,

⁴⁴พักอยู่กับลาบานหน่อยหนึ่งกว่าพี่ชายจะหายโกรธ,

⁴⁵และลืมเหตุการณ์ที่เข้าได้กระทำไว้แก่เขานั้นเลย: เมื่อนั้นแม่จะให้คนไปรับเจ้ามาจากที่นั่น: จะทำให้แม่เสียลูกทั้งสองคนในวันเดียวกันทำไมเล่า?”

⁴⁶นางริบะคาจึงบอกยิศฮาคว่า, “ฉันเบื่อหน่ายด้วยบุตรสาวชาติเฮธนั้น: ถ้าแม้นยาโคบจะรับบุตรสาวชาติเฮธคือหญิงชาวเมืองนี้เป็นภรรยาแล้ว, ฉันจะมีชีวิตต่อไปเป็นประโยชนอะไรเล่า?”