Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 เยเนซิศ 31 Bible Online

เยเนซิศ 31 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

เยเนซิศ 31

¹ยาโคบได้ยินคำแห่งบุตรของลาบานว่า, “ยาโคบได้แย่งทรัพย์ของบิดาของเราไปเสียหมด: เขาได้ทรัพย์สมบัตินั้นมาจากบิดาเราทั้งนั้น.”

²ยาโคบได้พิจารณาดูหน้าของลาบานเห็นว่าผิดกับแต่ก่อน.

³พระยะโฮวาจึงตรัสสั่งยาโคบว่า, “จงกลับไปยังแผ่นดินบิดาและญาติพี่น้องของเจ้าเถิด; เราจะอยู่กับเจ้า”

⁴ยาโคบก็ให้คนไปบอกนางราเฮ็ลและนางเลอาให้มาหาตัวที่ทุ่งนาเลี้ยงสัตว์,

⁵แล้วบอกนางทั้งสองว่า, “ฉันเห็นหน้าบิดาเจ้าไม่เหมือนแต่ก่อน: แต่พระเจ้าแห่งบรรพบุรุษของฉันทรงสถิตอยู่กับฉัน.

⁶เจ้าทั้งสองรู้แล้วว่าฉันเคยปรนนิบัติบิดาของเจ้าด้วยเต็มกำลัง.

⁷ส่วนบิดาของเจ้าได้บิดพลิ้วเปลี่ยนค่าจ้างของฉันเสียสิบครั้งแล้ว; แต่พระเจ้ามิได้ทรงอนุญาตให้เขาทำอันตรายแก่ฉัน.

⁸ถ้าบิดาได้ว่าสัตว์ที่เป็นลายจุดนั้นเป็นค่าจ้างของฉัน, ครั้งนั้นสัตว์ทั้งปวงก็มีลูกเป็นลายจุดอย่างนั้น: ถ้าหากบิดาว่าสัตว์ที่เป็นลายริ้วรอบเป็นค่าจ้างของฉัน, ครั้งนั้นสัตว์ทั้งปวงก็มีลูกเป็นลายริ้วรอบอย่างนั้นหมด.

⁹ดังนี้แหละพระเจ้าจึงทรงยกสัตว์ของบิดาเจ้าพระราชทานให้แก่ฉัน.

¹⁰ครั้นมาในฤดูที่สัตว์เหล่านั้นมีท้อง, ฉันได้นิมิตต์ฝันจึงเงยตาดูเห็นแกะตัวผู้ที่สมจรกับแกะตัวเมียนั้นเป็นลายรอบลายสุดด่างริ้ว.

¹¹ในนิมิตต์ฝันนั้นฉันเห็นทูตพระเจ้าเรียกว่า” ‘ยาโคบเอ๋ย:’ ฉันตอบว่า, ‘อยู่นี่, เจ้าข้า.’

¹²พระองค์ตรัสว่า, ‘จงเงยตาดูบรรดาสัตว์ตัวผู้ที่สมจรกับสัตว์ตัวเมียเป็นลายรอบลายจุดด่างริ้ว: เพราะเราได้เห็นบรรดาการนั้นที่ลาบานได้กระทำแก่เจ้าแล้ว.

¹³เราเป็นพระเจ้าของเบธเอลที่เจ้าได้ตั้งศิลาขึ้นเฉลิมไว้, และที่เจ้าได้ตั้งสัตย์สาบานไว้นั้น: บัดนี้จงลุกขึ้นกลับจากแผ่นดินนี้ไปยังเมืองญาติพี่น้องของเจ้า.’ ”

¹⁴นางราเฮ็ลกับนางเลอาจึงตอบว่า, “เรายังมีส่วนทรัพย์มฤดกในบ้านบิดาของเราอีกหรือ?

¹⁵บิดานับเราเหมือนเป็นแขกเมืองมิใช่หรือ? เพราะบิดาได้ขายเรา, ทั้งได้กินเงินของเราหมดเสียแล้ว.

¹⁶สิ่งของทั้งปวงที่พระเจ้าได้ทรงจัดมาจากบิดาของเรา, นั่นแหละเป็นของ ๆ เรากับลูกหลานของเรา: บัดนี้พระเจ้าตรัสสั่งอย่างไร, จงทำอย่างนั้นเถิด”

¹⁷ครั้งนั้นยาโคบก็ลุกขึ้นให้บุตรภรรยาขึ้นขี่อูฐ;

¹⁸จัดสัตว์และสรรพสิ่งของทั้งปวงที่ตนหาได้ในที่นั้นกับสัตว์ที่ได้ในเมืองพาดันอารำ ไปหายิศฮาคบิดาที่แผ่นดินคะนาอัน.

¹⁹เวลานั้นลาบานได้ตัดขนแกะ: ฝ่ายราเฮ็ลก็ลักรูปเคารพของบิดาไปด้วย.

²⁰ฝ่ายยาโคบก็หลบหนีไปมิได้บอกลาบานชาวซุเรียให้รู้ว่าตนจะไป.

²¹ยาโคบได้พาสัตว์และสิ่งทั้งปวงที่มีอยู่นั้นหนีข้ามแม่น้ำไป, ตั้งหน้าจะไปยังภูเขาฆิละอาด

²²ครั้นล่วงมาได้สามวันมีคนมาบอกลาบานว่ายาโคบหนีไปแล้ว.

²³ฝ่ายลาบานก็พาญาติพี่น้องของตนออกตามไป, ได้เจ็ดวันก็ทันยาโคบที่ภูเขาฆิละอาด.

²⁴ในคืนวันนั้น พระเจ้าทรงปรากฏในนิมิตต์ฝันตรัสแก่ลาบานชาวซุเรียว่า, “จงระวังตัว, อย่าพูดดีหรือร้ายแก่ยาโคบเลย.”

²⁵ลาบานได้มาทันยาโคบ. ส่วนยาโคบได้ตั้งทับอาศัยอยู่ที่ภูเขา: ส่วนลาบานกับญาติพี่น้องทั้งหลายได้ตั้งอยู่ที่ภูเขาฆิละอาดด้วย.

²⁶ลาบานก็ถามยาโคบว่า, “เจ้าทำอะไรเล่า, หนีพาบุตรหญิงของเรามาไม่บอกให้เรารู้ทำเหมือนชะเลยที่จับได้ด้วยดาบ?

²⁷เหตุไฉนเจ้าได้หลบหนีมาไม่บอกให้เรารู้, เพื่อเราจะได้จัดให้มีการเล่นขับร้องด้วยรำมะนาและเครื่องสาย, แล้วส่งเจ้าไปโดยความสุขสวัสดิภาพ?

²⁸ทำไมเจ้าไม่ยอมให้เราจุบบุตรชายหญิงของเราเล่า? เจ้าทำดังนี้เป็นการละเมิดมาก.

²⁹เรามีกำลังพอที่จะทำอันตรายแก่เจ้าได้; แต่ในเวลากลางคืนวานนี้ พระเจ้าแห่งบิดาของเจ้ามาตรัสห้ามเราไว้ว่า, ‘จงระวังตัว อย่าพูดดีหรือร้ายแก่ยาโคบเลย.’

³⁰แม้ว่าเจ้าจะไปเพราะคิดถึงบ้านบิดามาก, ทำไมจึงลักรูปเคารพของเรามาด้วยเล่า?”

³¹ยาโคบจงตอบแก่ลาบานว่า, เพราะข้าพเจ้ากลัวเกรงว่าท่านจะริบคืนบุตรสาวของท่านจากข้าพเจ้าเสีย.

³²ส่วนรูปเคารพของท่านนั้น, ถ้าพบที่คนไหน, อย่าให้ชีวิตของผู้นั้นรอดเลย: จงค้นดูต่อหน้าญาติพี่น้องของเรา; สิ่งใดๆ ที่เป็นของท่านอยู่ที่เราก็เอาไปเถิด.” ด้วยยาโคบมิรู้ว่านางราเฮ็ลได้ลักรูปเคารพเหล่านั้นมา

³³ลาบานจึงเข้าไปในทับของยาโคบ, ทับของนางเลอา, และในทับสาวใช้ทั้งสองคนนั้นค้นดูหาพบไม่; จึงได้ออกมาจากทับของนางเลอาแล้วเข้าไปในทับนางราเฮ็ล.

³⁴ส่วนนางราเฮ็ลได้ซ่อนรูปเคารพไว้ในกูบอูฐและนั่งทับไว้; ลาบานเข้ามาค้นดูทั่วทับก็หาพบไม่.

³⁵นางราเฮ็ลก็บอกว่า, “บิดาเจ้าข้า, ขออย่าโกรธที่ดิฉันลุกขึ้นต้อนรับบิดาไม่ได้, ด้วยว่าธรรมดาที่ผู้หญิงเคยมีกำลังเป็นอยู่กับดีฉัน.” ลาบานได้ค้นหารูปเคารพนั้นไม่พบเลย

³⁶ฝ่ายยาโคบก็โกรธเถียงกับลาบานว่า, “ฉันได้ทำผิดทำชั่วประการใดท่านจึงรีบตามฉันดังนี้?

³⁷เมื่อได้ค้นดูของๆ ฉันทั้งสิ้นท่านได้พบอะไรบ้างที่เป็นของมาจากเรือนของท่าน, จงเอามาตั้งไว้ที่นี้ตรงหน้าญาติพี่น้องทั้งสองฝ่ายให้เขาตัดสิน.

³⁸เมื่อฉันอยู่กับท่านยี่สิบปีแล้ว, แกะตัวเมียและแพะตัวเมียก็มิได้แท้งลูก, และแกะตัวผู้ในฝูงของท่านฉันก็มิได้กินเสีย.

³⁹ที่สัตว์กัดฉีกกินเสีย, ฉันก็มิได้นำมาให้ท่าน; ฉันเองสู้ใช้ให้; ที่หายไปในเวลากลางวันหรือกลางคืนก็ดี ท่านได้หักจากฉันทั้งนั้น.

⁴⁰ฉันเคยเป็นเช่นนี้; เวลากลางวันในฤดูแล้งแดดก็ร้อน, กลางคืนก็หนาวน้ำค้างแข็งทำให้ฉันนอนไม่หลับจึงถอยกำลังไป.

⁴¹ฉันได้อาศัยอยู่ในบ้านเรือนของท่านยี่สิบปีมาแล้ว: คือได้ปรนนิบัติสิบสี่ปีเป็นค่าตัวบุตรสาวสองคน, แล้วได้ปรนนิบัติเลี้ยงฝูงสัตว์ของท่านเป็นค่าจ้างอีกหกปี; แต่ท่านได้เปลี่ยนค่าจ้างถึงสิบครั้งแล้ว’.

⁴²ถ้าแม้นพระเจ้าของบรรพบุรุษของฉัน, คือพระเจ้าของอับราฮามและผู้ที่ยิศฮาคเกรงกลัวไม่ทรงสถิตอยู่กับฉัน, ครั้งนี้ท่านคงได้ให้ไปตัวเปล่าเป็นแน่. พระเจ้าทรงเห็นความทุกข์ลำบากเหน็ดเหนื่อยของฉัน, จึงได้ทรงห้ามท่านเสียเมื่อคืนนี้.”

⁴³ลาบานจึงตอบยาโคบว่า, “หญิงนี้เป็นบุตรสาวของเรา, และเด็กเหล่านี้ก็เป็นหลานของเรา, และสัตว์ทั้งปวงนี้ก็เป็นของเรา; สิ่งของที่ท่านเห็นนั้นก็เป็นของๆ เราทั้งสิ้น: วันนี้เราจะทำอะไรแก่ลูกหลานของเราได้บ้าง?

⁴⁴บัดนี้จงให้เราทำสัญญากันเถิด; ให้คำสัญญานั้นเป็นพะยานในระหว่างเราทั้งสอง.”

⁴⁵ฝ่ายยาโคบก็ปักศิลาก้อนหนึ่งตั้งไว้ให้เป็นเสาสำคัญ.

⁴⁶แล้วยาโคบจึงบอกแก่ญาติพี่น้องว่า, “จงเก็บรวมก้อนหินมาเถิด;” เขาก็เก็บก้อนหินกองสุมไว้มาก: แล้วนั่งเลี้ยงกันที่กองหินนั้น.

⁴⁷ลาบานจึงตั้งชื่อกองหินนั้นว่ายะฆัรซาฮาดูธา: แต่ยาโคบตั้งชื่อว่าฆาเลด.

⁴⁸ลาบานก็ว่า, “วันนี้กองศิลานี้จะเป็นพะยานในระหว่างเราทั้งสอง.” เหตุฉะนี้เขาตั้งชื่อว่าฆาเลด:

⁴⁹ทั้งให้ชื่อมิศพา, เพราะลาบานได้ว่า, “ให้พระยะโฮวาทรงพิจารณาดูเราทั้งสองเมื่อจากกันไป.

⁵⁰ถ้าท่านจะข่มเหงบุตรีของเรา, หรือจะรับหญิงอื่นมาเป็นภรรยาถึงไม่มีคนอยู่ด้วยก็จริง; แต่ดูเถิด, พระเจ้าเป็นพะยานในระหว่างเราทั้งสอง.”

⁵¹ลาบานจึงบอกยาโคบว่า, “จงดูกองหินและเสาหินนี้เถิด, ที่เราได้ตั้งไว้ท่ามกลางเรากับท่าน.

⁵²ให้กองศิลาและเสาศิลานี้เป็นพะยานว่า เราจะไม่ล่วงข้ามกองนี้ทำอันตรายแก่เจ้า, และเจ้าจะไม่ล่วงข้ามกองศิลาและเสาศิลานี้มาทำอันตรายแก่เรา.

⁵³ให้พระเจ้าของอับราฮาม, และพระเจ้าของนาโฮร, พระเจ้าแห่งบรรพบุรุษเป็นพะยานพิพากษาในระหว่างเรากับท่าน.” ฝ่ายยาโคบก็ตั้งสัตว์สาบานต่อพระเจ้าที่ยิศฮาคผู้เป็นบิดาของตนเคยเกรงกลัว.

⁵⁴ยาโคบจึงทำการบูชาบนภูเขานั้น, แล้วได้เชิญพวกญาติพี่น้องมากินเลี้ยงด้วยกัน: ครั้นกินแล้วก็ยับยั้งอยู่บนภูเขาในคืนวันนั้น.

⁵⁵ต่อรุ่งเช้าลาบานตื่นขึ้นกอดจุบบุตรหลานชายหญิงของตนให้พร, แล้วลาบานก็กลับไปบ้าน