Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 เยเนซิศ 41 Bible Online

เยเนซิศ 41 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

เยเนซิศ 41

¹ครั้นอยู่มาอีกได้สองปีถ้วน กษัตริย์ฟาโรก็ทรงสุบินนิมิตต์ฝันว่า ท่านยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ,

²แลเห็นโคเจ็ดตัวมีรูปร่างงามอ้วนพีขึ้นมาจากแม่น้ำนั้น. กินหญ้าอยู่ที่ท้องทุ่ง.

³และเห็นโคอีกเจ็ดตัวมีรูปร่างซูบผอมไม่งามขึ้นมาภายหลัง, ยืนอยู่กับโคอ้วนพีที่ริมแม่น้ำนั้น.

⁴และโคที่มีรูปร่างซูบผอมไม่งามก็กินโคอ้วนพีที่งามนั้นเสียหมด. แล้วกษัตริย์ฟาโรก็ตื่นบรรทมขึ้น.

⁵ท่านก็บรรทมหลับไปอีก; ทรงสุบินนิมิตต์ครั้งที่สองว่า, ต้นข้าวต้นเดียวมีรวงเจ็ดรวง เป็นข้าวงามดี,

⁶และเห็นต้นข้าวอีกต้นหนึ่งมีรวงเจ็ดรวงขึ้นมาภายหลังเป็นข้าวลีบม้านเพราะลมทิศตะวันออก.

⁷รวงข้าวลีบเจ็ดรวงนั้นได้กลืนกินรวงข้าวงามดีนั้นเสีย. แล้วกษัตริย์ฟาโรก็ตื่นบรรทมขึ้น, ทรงทราบว่าเป็นสุบินนิมิตต์.

⁸ครั้นเวลารุ่งเช้า ท่านมีพระทัยอันเศร้าโศก, รับสั่งให้หาคนมีปัญญาและโหราทั้งปวงทั่วประเทศอายฆุบโตมาเฝ้า; แล้วทรงเล่าสุบินนิมิตต์ให้เขาฟัง; แต่ไม่มีผู้ใดจะทูลแก้สุบินนิมิตต์นั้นได้

⁹ครั้งนั้นนายเจ้าพนักงานน้ำองุ่นจึงทูลกษัตริย์ฟาโรว่า, “บัดนี้ ข้าพเจ้าระลึกได้ถึงความที่ข้าพเจ้าได้ผิดพลั้งไปแต่ก่อน:

¹⁰คือฟาโรทรงพระพิโรธแก่ข้าราชการ, ได้จำข้าพเจ้าไว้ในคุกที่บ้านนายทหารรักษาพระองค์ด้วยกันกับเจ้าพนักงานเครื่องเสวย:

¹¹ข้าพเจ้าทั้งสองได้นิมิตต์ฝันในคืนวันเดียวกัน, เป็นความคนละอย่าง.

¹²มีชายหนุ่มชาติเฮ็บรายคนหนึ่ง, เป็นบ่าวของผู้บัญชาการทหารมหาดเล็ก, ติดคุกอยู่ด้วยกัน. เมื่อข้าพเจ้าทั้งสองได้เล่าความฝันให้เขาฟัง, ชายนั้นได้แก้ฝันนั้นให้ข้าพเจ้าคนละอย่าง.

¹³อยู่มาก็เป็นไปตามคำแก้ของชายนั้นทุกประการ: คือได้ทรงตั้งข้าพเจ้าไว้ในที่เจ้าพนักงานดังเก่า, แต่เจ้าพนักงานอีกคนหนึ่งนั้นถูกผูกคอแขวนเสีย.”

¹⁴ครั้งนั้นฟาโรรับสั่งให้หาโยเซฟมา, เขาก็รีบไปถอดโยเซฟออกมาจากคุก: โยเซฟก็โกนหนวด, ผลัดเสื้อผ้า, แล้วเขามาเฝ้ากษัตริย์ฟาโร.

¹⁵ฟาโรได้ตรัสแก่โยเซฟว่า, “เราได้นิมิตต์ฝัน, หามีผู้ใดแก้ได้ไม่: เราได้ยินว่าเจ้าเข้าใจแก้ฝันได้”

¹⁶โยเซฟจึงทูลกษัตริย์ฟาโรว่า, “ข้าพเจ้าจะแก้ฝันเองไม่ได้: พระเจ้าจะทรงโปรดแก้เพื่อให้กษัตริย์คลายวิตก.”

¹⁷ฟาโรจึงทรงเล่านิมิตต์ให้โยเซฟฟังว่า, “เราได้ยืนอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำ,

¹⁸แลเห็นโคเจ็ดตัว รูปงามอ้วนพีขึ้นมาจากแม่น้ำ กินหญ้าอยู่ที่ท้องทุ่ง;

¹⁹แล้วเห็นโคอีกเจ็ดตัวไม่งามซูบผอมโกโรโกโรคเป็นที่น่าเกลียด เช่นเราไม่เคยเห็นมีในประเทศอายฆุบโตเลย:

²⁰ฝ่ายโคที่ผอมซูบไม่งามนั้นได้กินโคอ้วนพีเจ็ดตัวนั้นเสียหมด:

²¹เมื่อกินหมดแล้วหามีใครรู้ว่ากินเข้าไปไม่; ยังผอมอยู่เหมือนแต่ก่อน. เราฝันดังนี้ แล้วก็ตื่นขึ้น.

²²เราได้เห็นนิมิตต์อีกว่า, ต้นข้าวงอกขึ้นมาต้นหนึ่ง, มีรวงเจ็ดรวงเป็นข้าวบริบูรณ์ดี;

²³กับเห็นข้าวอีกเจ็ดรวงงอกขึ้นมาภายหลัง, เป็นข้าวม้านเหี่ยวแห้งลีบเพราะลมทิศตะวันออก:

²⁴รวงข้าวลีบนั้นได้กลืนกินรวงข้าวดีเจ็ดรวงนั้นเสีย: เราเล่าความฝันนั้นให้โหรฟัง, เขาก็แก้ไม่ได้.”

²⁵โยเซฟจึงทูลฟาโรว่า, “นิมิตต์ฝันที่ท่านทรงเห็นนั้นเป็นความอันเดียวกัน: พระเจ้าทรงสำแดงให้ท่านรู้กิจการที่พระองค์จะทรงกระทำในภายหน้า.

²⁶โคอ้วนพีเจ็ดตัวนั้นคือเจ็ดปี, และรวงข้าวดีเจ็ดรวงนั้นก็เป็นเจ็ดปีเหมือนกัน: นิมิตต์ทั้งสองนี้ก็เป็นความอันเดียวกัน.

²⁷โคผอมเจ็ดตัวรูปร่างน่าเกลียดที่ขึ้นมาภายหลังนั้นกับรวงข้าวลีบม้านเพราะลมตะวันออกนั้นเป็นเจ็ดปีที่กันดารอาหาร.

²⁸ข้อนี้ข้าพเจ้าทูลพระองค์แล้ว: เหตุการณ์ที่พระเจ้าจะทรงบันดาลให้บังเกิดในภายหน้า, พระองค์ทรงโปรดให้ฟาโรรู้ล่วงหน้า.

²⁹แต่นี้ไป จะมีอาหารบริบูรณ์ทั่วแผ่นดินอายฆุบโตถึงเจ็ดปี:

³⁰เมื่อเจ็ดปีนั้นล่วงไปแล้ว, จะบังเกิดกันดารอาหารอีกเจ็ดปี, จนเขาจะลืมการบริบูรณ์ในแผ่นดินนั้นเสีย;

³¹แผ่นดินอายฆุบโตจะเสื่อมถอยกำลังลงมากเพราะกันดารอาหาร; เขาจะไม่รู้สึกถึงกาลอันบริบูรณ์ที่ล่วงมาแล้วนั้น, เพราะการกันดารอาหารที่เกิดขึ้นภายหลังจะมากยิ่งนัก.

³²ที่กษัตริย์ฟาโรทรงนิมิตต์เห็นสองครั้งนั้น, ก็เพราะว่าพระเจ้าจะทรงให้บังเกิดแน่นอนและในเร็ว ๆ ด้วย.

³³เหตุดังนั้นให้พระองค์หาคนที่มีความคิดดี, ตั้งไว้ให้ดูแลทั่วแผ่นดินอายฆุบโต.

³⁴ขอให้พระองค์จัดพนักงานไว้ทั่วแผ่นดิน, จะได้เก็บผลไว้ส่วนหนึ่งในห้าส่วนทั่วแผ่นดินตลอดเจ็ดปีที่บริบูรณ์.

³⁵ให้คนเหล่านั้นเก็บอาหารข้าวไว้, เป็นของหลวงในทุกหัวเมือง.

³⁶อาหารนี้จะได้เป็นสะเบียงเลี้ยงชาวแผ่นดินในระหว่างเจ็ดปีที่จะเกิดกันดารอาหารทั่วแผ่นดินอายฆุบโตมิให้แผ่นดินเสื่อมศูนย์เสียด้วยการกันดารอาหารนั้น.”

³⁷ฝ่ายกษัตริย์ฟาโรและข้าราชการทั้งปวงก็เห็นชอบด้วยในการนี้.

³⁸ฟาโรตรัสแก่ข้าราชการทั้งปวงว่า, “เราจะหาคนที่พระวิญญาณพระเจ้าอยู่ในตัวเหมือนคนนี้ได้หรือ?”

³⁹ฟาโรจึงตรัสแก่โยเซฟว่า, “เพราะเหตุพระเจ้าได้ทรงสำแดงความนี้แก่ท่าน, จะหาผู้อื่นที่มีปัญญาดีเหมือนท่านก็หามิได้:

⁴⁰เราจะตั้งท่านไว้ให้เป็นใหญ่ในราชวัง, และให้พลไพร่ทั้งปวงของเราอยู่ในบังคับบัญชาของท่าน: เว้นแต่ฝ่ายพระที่นั่งเท่านั้นเราจะเป็นใหญ่กว่าท่าน.”

⁴¹ฟาโรจึงตรัสแก่โยเซฟว่า, “ดูกรท่าน, เราได้ยกท่านให้เป็นใหญ่ครอบครองทั่วแผ่นดินอายฆุบโตแล้ว.”

⁴²ฟาโรจึงถอดธำมรงค์ออกจากพระหัตถ์สวมมือให้โยเซฟ, กับประทานเสื้อผ้าป่านเนื้อละเอียดให้สวม, และประทานลูกประคำให้สวมคอ;

⁴³ให้โยเซฟใช้รถหลวงที่สอง. มีคนร้องประกาศไปข้างหน้าว่า, “จงคุกเข่าลงเถิด: กษัตริย์ได้ตั้งให้ท่านครองประเทศอายฆุบโตทั้งสิ้น.”

⁴⁴ฝ่ายกษัตริย์จึงตรัสแก่โยเซฟว่า, “เราคือฟาโร; จะมิให้คนทั่วแผ่นดินอายฆุบโตยกมือยกเท้าได้, เว้นไว้แต่ท่านจะอนุญาต.”

⁴⁵ฟาโรได้ประทานนามให้โยเซฟว่าซาฟนัธปาเนอา; และได้ประทานนางสาวอาฮะนัธบุตรโพติเฟราผู้เป็นปุโรหิตเมืองโอนให้เป็นภรรยา. และโยเซฟก็ตรวจตราไปทั่วแผ่นดินอายฆุบโต

⁴⁶เมื่อโยเซฟเข้าเฝ้าฟาโรกษัตริย์อายฆุบโตนั้นอายุได้สามสิบปี; แล้วออกจากที่เฝ้า: เที่ยวไปตลอดแผ่นดินอายฆุบโต.

⁴⁷ในเจ็ดปีบริบูรณ์นั้นดินก็งอกผลข้าวมากบริบูรณ์เต็มมือ.

⁴⁸โยเซฟได้เก็บอาหารที่เกิดทั้งเจ็ดปีนั้นไว้หมด, ส่ำสมไว้ในหัวเมือง: ผลที่เกิดขึ้นในนารอบหัวเมืองใดๆ, ก็เก็บไว้ในเมืองนั้นๆ.

⁴⁹โยเซฟได้ส่ำสมสะเบียงอาหารไว้ดุจเม็ดทรายในทะเล, มากมายจนมิได้คิดบัญชี, เพราะนับไม่ถ้วน.

⁵⁰โยเซฟมีบุตรชายสองคน, เกิดแต่นางอาฮะนัธบุตรโพติเฟราปุโรหิตเมืองโอนก่อนปีกันดารอาหารนั้น.

⁵¹โยเซฟได้เรียกชื่อบุตรหัวปีว่า มะนาเซ (ลืมเสีย): หมายความว่า, “พระเจ้าทรงบันดาลให้ข้าพเจ้าลืมเสียซึ่งบรรดาความยากลำบากและบรรดาพงศ์พันธุ์ของบิดา.”

⁵²บุตรที่สองตั้งชื่อว่า เอ็ฟรายิม (บริบูรณ์): หมายว่า, “พระเจ้าทรงโปรดให้ข้าพเจ้ามีพงศ์พันธุ์ทวีขึ้นในแผ่นดินที่ข้าพเจ้ามีความโศกเศร้าก่อนนั้น.”

⁵³เจ็ดปีที่บริบูรณ์ทั่วแผ่นดินอายฆุบโตก็ล่วงไป;

⁵⁴จึงเกิดกันดารอาหารเจ็ดปี, เหมือนโยเซฟได้ทำนายไว้: การกันดารอาหารนั้นเกิดทั่วแผ่นดินต่าง ๆ, เว้นแต่ในแผ่นดินอายฆุบโตนั้นยังมีอาหารอยู่.

⁵⁵เมื่อบรรดาชาวแผ่นดินอายฆุบโตอดอยากอาหารนัก, ก็ร้องทูลขอสะเบียงอาหารต่อฟาโร, ฟาโรก็รับสั่งแก่คนทั้งปวงว่า, “จงไปหาโยเซฟ; ท่านบอกอย่างไร, จงทำตามอย่างนั้น”

⁵⁶การกันดารอาหารก็มีอยู่ทั่วพื้นแผ่นดินโลก: โยเซฟจึงได้เปิดฉางออกขายข้าวแก่ชาวอายฆุบโต; การกันดารอาหารก็หนักขึ้นในแผ่นดินนั้น.

⁵⁷ชนชาวทุกประเทศก็เข้ามายังแผ่นดินอายฆุบโต, เพื่อหาโยเซฟจะได้ซื้อข้าว; เพราะการกันดารอย่างใหญ่ยิ่งมีทั่วแผ่นดินโลก