Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 เยเนซิศ 42 Bible Online

เยเนซิศ 42 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

เยเนซิศ 42

¹เมื่อยาโคบรู้ว่ามีข้าวอยู่ในประเทศอายฆุบโต, จึงว่าแก่ลูกชายของตนว่า, “มองดูตากันอยู่ทำไมเล่า?

²นี่แน่ะ, เราได้ยินว่ามีข้าวอยู่ในประเทศอายฆุบโต: จงไปซื้อมาจากที่นั่น; เพื่อเราจะได้เลี้ยงชีวิต ไม่ต้องอดตาย.”

³พี่ชายของโยเซฟสิบคนนั้นก็ลงไปซื้อข้าวที่ประเทศอายฆุบโต.

⁴แต่เบ็นยามินน้องชายโยเซฟนั้นยาโคบไม่ให้ไปกับพี่ชาย; ด้วยกลัวจะเกิดอันตราย.

⁵บุตรของยิศราเอลก็ไปด้วยกันกับคนทั้งปวงที่ไปซื้อข้าว. เพราะเกิดกันดารอาหารทั่วแผ่นดินคะนาอัน.

⁶โยเซฟผู้สำเร็จราชการแผ่นดินนั้นได้จัดขายอาหารให้แก่บรรดาชาวเมือง. พวกพี่ชายของโยเซฟก็มากราบไหว้ก้มหน้าลงถึงดิน.

⁷เมื่อโยเซฟได้เห็นพี่ชายของตนก็รู้จัก, แต่ทำเป็นไม่รู้จัก, และพูดจาห้าวหาญแก่เขา; ถามว่า, “พวกเจ้ามาแต่ไหน?” เขาตอบว่า, “มาแต่แผ่นดินคะนาอัน, จะซื้อสะเบียงอาหาร.”

⁸ส่วนโยเซฟรู้จักพี่ชาย, แต่พวกพี่หารู้จักท่านไม่.

⁹โยเซฟได้ระลึกถึงความนิมิตต์ซึ่งได้เห็นแต่ก่อนด้วยเรื่องคนเหล่านั้น, จึงว่าแก่พี่ชายว่า, “พวกเจ้าเป็นคนสอดแนม; แกล้งมาดูความเสื่อมเสียของบ้านเมือง.”

¹⁰พี่ชายจึงตอบว่า, “มิใช่อย่างนั้นเจ้าข้า, ข้าพเจ้าทาสของท่านมาซื้อสะเบียงอาหาร.

¹¹ข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นบุตรร่วมบิดาเดียวกัน, เป็นคนซื่อสัตย์; ทาสของท่านมิได้เป็นคนสอดแนมเลย.”

¹²โยเซฟตอบเขาอีกว่า, “ไม่ใช่เช่นนั้น; พวกเจ้าทั้งหลายมาสอดแนมดูว่าเมืองนี้จะถอยกำลังไปอย่างไรบ้าง.”

¹³พี่ชายจึงตอบว่า, “ข้าพเจ้าทั้งหลายผู้เป็นทาสของท่านมีพี่น้องสิบสองคนร่วมบิดาเดียวกัน, อยู่ในแผ่นดินคะนาอัน; บัดนี้น้องสุดท้องนั้นยังอยู่กับบิดา, แต่น้องอีกคนหนึ่งเสีย ๆ แล้ว.”

¹⁴โยเซฟตอบแก่เขาอีกว่า, “เห็นจะถูกเหมือนเราว่าแก่เจ้าแล้วว่าพวกเจ้าเป็นคนสอดแนม:

¹⁵เราจะทดลองพวกเจ้าดังนี้: เราสาบานโดยพระชนม์กษัตริย์ฟาโรว่า, พวกเจ้าจะไปจากเมืองนี้ไม่ได้เว้นแต่จะพาน้องสุดท้องมาก่อน.

¹⁶จงให้คนหนึ่งในพวกของเจ้าพาน้องมา; เราจะจำเจ้าทั้งหลายไว้ในคุก, ลองดูก่อนว่าเจ้าพูดจริงหรือไม่: ถ้ามิฉะนั้นเราสาบานโดยพระชนม์กษัตริย์ฟาโรว่า, พวกเจ้าเป็นคนสอดแนมแท้.”

¹⁷โยเซฟก็ขังพี่ชายทั้งปวงไว้ในคุกสามวัน

¹⁸ในวันที่สามโยซฟจึงบอกเขาว่า, “จงทำดังนี้, ก็จะได้มีชีวิต; ด้วยเราเกรงกลัวพระเจ้า:

¹⁹ถ้าแม้นเจ้าทั้งหลายเป็นคนซื่อสัตย์ จงให้คนหนึ่งในพวกเจ้าจำอยู่ในคุก; นอกจากนั้นจงนำข้าวไปบ้าน เพราะกันดารอาหาร:

²⁰แล้วให้พาน้องสุดท้องมาหาเราที่นี่; ดังนั้นจึงจะเป็นที่สำคัญว่าคำที่พวกเจ้าพูดนั้นเป็นจริง, พวกเจ้าก็จะไม่ตาย” พวกพี่ชายก็ยอมทำดังนั้น.

²¹พี่ชายทั้งหลายจึงพูดกันว่า, “เราคงทำผิดไว้แก่น้องเราแต่ก่อน, เพราะเราได้เห็นความทุกข์ลำบากของน้อง, เมื่อเขาอ้อนวอน, แต่เรามิได้ฟัง; เหตุฉะนั้นความทุกข์ลำบากทั้งนี้จึงบังเกิดแก่เรา.”

²²ฝ่ายรูเบ็นจึงพูดแก่น้องทั้งปวงว่า, “ข้าได้ห้ามเจ้าว่าอย่าทำผิดต่อเด็กนั้น, แต่เจ้าทั้งหลายไม่ฟังมิใช่หรือ? เหตุฉะนี้โลหิตของน้องนั้นจึงให้เกิดโทษแก่เรา.”

²³พี่ชายไม่รู้ว่าโยเซฟรู้ภาษา, เพราะว่าเมื่อพูดกันมีคนเป็นล่าม.

²⁴โยเซฟก็หันหน้าไปจากเขาแล้วร้องไห้, จึงกลับมาพูดกับเขาอีก; ท่านจึงเอาซีโมนผูกมัดไว้ต่อหน้าคนเหล่านั้น.

²⁵โยเซฟจึงบัญชาสั่งให้ใส่ข้าวในกะสอบของพี่ชายให้เต็ม, และเงินที่นำมาซื้อข้าวนั้นให้ใส่ไว้ในกะสอบทุกคนด้วย, และให้สะเบียงอาหารไปกินกลางทาง: คนใช้ก็กระทำดังนั้น

²⁶เมื่อเขาบรรทุกข้าวบนหลังลาเสร็จแล้ว, ก็ไปจากที่นั่น.

²⁷ครั้นมาถึงที่หยุดพัก, คนหนึ่งได้เปิดกะสอบออกจะเอาข้าวให้ลากิน, ก็เห็นเงินอยู่ในปากกะสอบนั้น.

²⁸ผู้นั้นจึงบอกแก่น้องทั้งปวงว่า, “ดูเถิด, เงินของเรากลับคืนมาอยู่ในกะสอบของเรานี้.” พี่น้องทั้งปวงพากันตกใจนักจนตัวสั่น; จึงพูดกันว่า, “พระเจ้าได้บันดาลให้เป็นดังนี้แก่เราจะเป็นอย่างไร?”

²⁹แล้วเข้าไปถึงยาโคบผู้เป็นบิดาในเมืองคะนาอัน. เล่าความทั้งหมดที่เกิดขึ้นแก่ตนนั้นให้บิดาฟังว่า,

³⁰“ท่านผู้สำเร็จราชการในแผ่นดินนั้นพูดจาห้าวหาญแก่พวกฉันว่าพวกนั้นไปสอดแนมดูบ้านเมือง.

³¹พวกฉันตอบเรียนว่า, ‘ข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นคนซื่อสัตย์, หาได้เป็นคนสอดแนมไม่:

³²ข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นบุตรร่วมบิดาเดียวกัน, มีพี่น้องสิบสองคน, แต่น้องคนหนึ่งเสีย ๆ แล้ว, บัดนี้น้องสุดท้องยังอยู่กับบิดาในเมืองคะนาอัน.’

³³ท่านผู้ใหญ่เมืองนั้นตอบว่า, ‘ทำอย่างนี้เราจึงจะรู้ว่าพวกเจ้าเป็นคนซื่อสัตย์, คือจงให้คนหนึ่งในพวกพี่น้องอยู่กับเรา, แล้วเจ้าทั้งหลายจงนำข้าวกลับไปให้คนที่บ้าน,

³⁴แล้วพาน้องสุดน้องมาให้เราที่นี่, เราจึงจะรู้วาพวกท่านมิได้เป็นคนสอดแนม, แต่เป็นคนซื่อสัตย์; เราจึงจะปล่อยพี่ชายไป, แล้วท่านทั้งหลายจะได้ไปมาค้าขายในแผ่นดินนี้.’ ”

³⁵ครั้นเขาทั้งหลายแก้กะสอบข้าวออกก็เห็นห่อเงินอยู่ในกะสอบทุก ๆ คน: เมื่อเวลาเขาทั้งหลายกับบิดาเห็นห่อเงิน ดังนั้นเขาก็ตกใจกลัว.

³⁶ฝ่ายยาโคบบิดาจึงพูดว่า, “พวกเจ้าทำให้เราพลัดพรากจากลูกของเราเสีย: โยเซฟก็ตายจากกัน, และซีโมนก็ต้องพรากไป, เจ้าจะเอาเบ็นยามินไปเสียอีก: การทั้งนี้ก็ทำให้เป็นที่ขัดใจเรา.”

³⁷รูเบ็นจึงบอกบิดาว่า, “ถ้าข้าพเจ้าไม่พาเบ็นยามินมาให้ท่านแล้ว, ท่านจงเอาบุตรชายทั้งสองคนของข้าพเจ้าฆ่าเสีย: จงมอบเบ็นยามินไว้ในมือข้าพเจ้าเถิด, ข้าพเจ้าจะนำกลับมาหาท่านอีก.”

³⁸ยาโคบบอกว่า, “เราไม่ยอมให้เบ็นยามินไปกับเจ้า; เพราะพี่ชายก็ตายเสียแล้ว, เหลืออยู่แต่เบ็นยามินคนนี้: ถ้าเกิดอันตรายแก่ลูกเราในทางที่เจ้าจะไปนั้น, เจ้าจะพาผมหงอกของเราลงสู่หลุมฝังศพด้วยความทุกข์.”