Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 เยเนซิศ 44 Bible Online

เยเนซิศ 44 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

เยเนซิศ 44

¹โยเซฟได้สั่งคนกับเรือนว่า “จงจัดสะเบียงอาหารมาใส่กะสอบของคนเหล่านี้ให้เต็มตามที่จะขนไปได้; และเอาเงินของเขาไว้ในปากกะสอบของทุกคน.

²จงใส่จอกเงินของเราไว้ในปากกะสอบของคนสุดท้องนั้นกับเงินค่าข้าวของเขาด้วย.” คนต้นเรือนก็ทำตามโยเซฟสั่ง,

³ครั้นเวลารุ่งเช้าก็ให้คนเหล่านั้นกับลาของเขาไป.

⁴เมื่อเขาออกไปจากเมืองยังไม่สู้ไกลนัก, โยเซฟสั่งคนต้นเรือนว่า, “จงไปตามคนเหล่านั้น; เมื่อพบแล้วให้ถามว่า, ‘พวกเจ้าทำการชั่วตอบการดีทำไมเล่า?

⁵จอกนั้นคือเป็นจอกฉะเพาะที่เจ้านายของข้าเคยใช้และได้ทำนายความจริงมิใช่หรือ? ที่ท่านกระทำนั้นเป็นการผิด’.”

⁶คนต้นเรือนก็ตามไปทัน, แล้วว่าแก่เขาตามคำเหล่านั้น,

⁷คนเหล่านั้นจึงตอบว่า, “เหตุไหนนายของข้าพเจ้าจึงว่าอย่างนี้; ซึ่งทาสของท่านจะทำการเช่นนั้นก็หามิได้;

⁸ดูกรท่าน, เงินที่ข้าพเจ้าทั้งหลายพบในปากกะสอบนั้น, ข้าพเจ้ายังได้นำมาจากเมืองคะนาอันคืนให้แก่ท่าน: ข้าพเจ้าทั้งหลายจะลักเงินทองไปจากบ้านเจ้านายของท่านทำไมเล่า?

⁹ถ้าจะพบของนั้นอยู่ที่ผู้ใดในพวกข้าพเจ้าผู้ทาสของท่าน, ก็ให้ผู้นั้นตายเถิด, และข้าพเจ้าทั้งหลายยอมเป็นบ่าวของเจ้านายด้วย.”

¹⁰คนต้นเรือนจึงว่า, “จงให้เป็นตามคำท่านว่านั้นเถิด: ถ้าเราพบของนั้นที่ผู้ใด, ผู้นั้นจะต้องเป็นบ่าวของเรา; แต่ท่านทั้งหลายจะหามีโทษไม่”

¹¹เขาทั้งหลายจึงรีบยกกะสอบลงถึงดินเปิดออกทุกกะสอบ.

¹²คนต้นเรือนก็ค้นดูตั้งแต่คนหัวปีจนถึงคนสุดท้อง, ก็พบจอกนั้นในกะสอบของเบ็นยามิน.

¹³เขาทั้งปวงก็ฉีกเสื้อผ้าของตนเสีย, ขนของบรรทุกขึ้นหลังลากลับมายังเมือง

¹⁴ฝ่ายยูดากับพี่น้องทั้งปวงก็กลับมายังบ้านโยเซฟ, ท่านก็ยังอยู่ที่นั่น: เขาได้กราบลงถึงดินต่อหน้าท่าน.

¹⁵โยเซฟจึงถามเขาว่า, “การที่เจ้าทั้งหลายทำนั้นเป็นอย่างไร? เจ้าทั้งหลายไม่รู้หรือว่าคนอย่างเราคงเป็นคนที่ทำนายได้?”

¹⁶ยูดาตอบว่า, “ข้าพเจ้าทั้งหลายจะว่ากล่าวอยู่างไร? จะแก้ตัวต่อนายอย่างไรได้? พระเจ้าทรงทราบความผิดของพวกข้าพเจ้าผู้เป็นทาสของท่านแล้ว: ข้าแต่ท่าน, พวกข้าพเจ้ายอมเป็นบ่าวของท่าน, กับทั้งคนที่จอกอยู่ในมือเขานั้นด้วย.”

¹⁷แต่โยเซฟตอบว่า, “เราจะทำดังนั้นก็หามิได้. คนที่จอกอยู่ในมือเขานั้นจะเป็นทาสของเรา; แต่ส่วนเจ้าทั้งหลายจงกลับไปยังบิดาด้วยความสุขเถิด.”

¹⁸ครั้งนั้นยูดาเข้าไปใกล้โยเซฟเรียนว่า, “ท่านเจ้าข้า, ข้าพเจ้าผู้เป็นทาสของท่านขอกราบเรียนท่านสักคำหนึ่ง, ท่านอย่าได้ถือโทษข้าพเจ้าผู้เป็นทาส; เพราะท่านก็เป็นเหมือนกษัตริย์ฟาโร.

¹⁹ท่านได้ถามข้าพเจ้าทั้งหลายผู้เป็นทาสของท่านว่า, ‘บิดาของเจ้ากับนัองชายยังมีอยู่หรือ?’

²⁰พวกข้าพเจ้าได้ตอบแก่ท่านว่า, ‘บิดาข้าพเจ้าทั้งหลายยังอยู่เป็นคนชะรา, มีบุตรคนหนึ่งเกิดเมื่อบิดาชะรา; พี่ชายของเด็กนั้นก็เสียๆ แล้ว; บุตรของมารดานั้นยังอยู่แต่คนนี้คนเดียว; บิดารักใคร่เด็กคนนี้อย่างยิ่ง.’

²¹แล้วท่านได้สั่งข้าพเจ้าทั้งหลายผู้เป็นทาสของท่านว่า, ‘จงพาน้องนั้นมานี่ให้เราดู.’

²²ข้าพเจ้าทั้งหลายได้เรียนท่านว่า, ‘คนหนุ่มนั้นจะพรากจากบิดาไม่ได้; ถ้าจะพรากบิดาไปน่ากลัวบิดาจะตาย.’

²³ท่านได้บอกข้าพเจ้าทั้งหลายทาสของท่านว่า, ‘ถ้าเจ้าทั้งหลายไม่พาน้องสุดท้องลงมาด้วยกัน, จะไม่เห็นหน้าเราอีกเลย.’

²⁴ครั้นเมื่อข้าพเจ้าไปถึงบิดาผู้เป็นทาสของท่านแล้ว, ข้าพเจ้าทั้งหลายได้นำถ้วยคำของท่านเล่าให้บิดาฟัง.

²⁵อยู่มาบิดาสั่งข้าพเจ้าทั้งหลายว่า, ‘พวกเจ้าจงไปซื้อข้าวมาให้เราอีกหน่อย.’

²⁶ข้าพเจ้าทั้งหลายตอบบิดาว่า, ‘ไปไม่ได้, เว้นแต่จะได้น้องสุดท้องไปด้วย; พวกฉันไม่ได้น้องสุดท้องไปด้วย, จะไม่ได้เห็นหน้าท่านผู้ใหญ่นั้นเลย.’

²⁷บิดาผู้เป็นทาสของท่านจึงบอกข้าพเจ้าทั้งหลายว่า, ‘เจ้ารู้ว่าภรรยาของเรามีบุตรสองคน;

²⁸บุตรคนหนึ่งก็ต้องต้องพรากไปจากเรา; เราเข้าใจว่าสัตว์ร้ายกัดฉีกกินเสีย, เราไม่ได้เห็นบุตรนั้นอีกแล้ว:

²⁹ถ้าเจ้าทั้งหลายจะเอาเด็กนี้ไปจากเรา, แม้นเกิดอันตรายแก่เขาขึ้น, เจ้าทั้งหลายจะทำให้เราซึ่งมีผมหงอกสู่หลุมฝังศพด้วยความโศกเศร้า.’

³⁰เหตุฉะนั้นเมื่อข้าพเจ้าไปถึงบิดาผู้เป็นทาสของท่าน, และคนหนุ่มนั้นมิได้กลับไปด้วยข้าพเจ้า;

³¹เมื่อบิดาไม่เห็นเด็กนั้น, บิดาคงจะตาย; ด้วยชีวิตของบิดาติดเนื่องอยู่กับเด็กนั้น: ทาสของท่านจะเป็นเหตุให้บิดาผู้เป็นทาสของท่านอันมีผมหงอกลงสู่หลุมฝังศพด้วยความโศกเศร้า;

³²ด้วยข้าพเจ้าผู้เป็นทาสของท่านได้รับประกันน้องไว้ต่อบิดาว่า, ‘ถ้าข้าพเจ้าไม่ได้พาน้องกลับมา, ข้าพเจ้าจะทนรับโทษแต่บิดาต่อไปเป็นนิตย์.’

³³เพราะฉะนั้นขอได้โปรดข้าพเจ้าผู้เป็นทาสของท่านอยู่แทนน้องนั้นเป็นบ่าวของท่าน: ขอท่านได้โปรดให้น้องนั้นกลับไปกับพวกพี่น้องเถิด.

³⁴ถ้าน้องนั้นมิได้กลับไปด้วย, ข้าพเจ้าจะกลับไปหาบิดาอย่างไรได้? กลัวเกลือกว่าจะเห็นอันตรายเกิดแก่บิดาข้าพเจ้า.”