Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 โยบ 10 Bible Online

โยบ 10 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

โยบ 10

¹“ดวงจิตต์ของข้าฯ เบื่อหน่ายต่อชีวิตของข้าฯ. ข้าฯ จะปล่อยตัวของข้าฯ ให้บ่นไปตามเรื่อง; ข้าฯ จะพูดด้วยความขมขื่นแห่งดวงจิตต์ของข้าฯ.

²ข้าฯ จะกล่าวแก่พระองค์ว่า, อย่าทรงลงเอาว่าข้าฯ เป็นคนผิด, แต่ทรงโปรดแจ้งเหตุให้ข้าฯ เห็นว่าพระองค์ทรงหักหาญข้าฯ ทำไม.

³เป็นการชอบหรือที่พระองค์ทรงข่มเหงเหยียดหยามผลงานแห่งพระหัตถ์ของพระองค์, และทรงโปรดให้ความคิดหารือของคนชั่วรุ่งเรือง

⁴“พระองค์ทรงมีลูกนัยน์ตาหรือ? พระองค์ทรงเห็นอย่างคนแลเห็นหรือ?

⁵วันคืนแห่งชีวิตของพระองค์เหมือนวันคืนแห่งชีวิตของมนุษย์หรือ? ปีเดือนของพระองค์เหมือนกับปีเดือนของมนุษย์หรือ?

⁶พระองค์จึงทรงสนใจคอยจับผิดข้าฯ, และทรงค้นคว้าหาความผิดของข้าฯ.

⁷พระองค์ทรงทราบแล้วว่าข้าฯ ไม่ใช่คนชั่วร้าย, และไม่มีผู้ใดจะเกียดกันข้าฯ ให้พ้นจากพระหัตถ์ของพระองค์ได้.

⁸พระหัตถ์ของพระองค์เองได้สร้างและปั้นข้าฯ มาทุกส่วน. ถึงกระนั้นพระองค์ก็ทรงทำลายข้าฯ เสีย.

⁹ขอทรงระลึกเถิดว่า, พระองค์ได้ทรงปั้นข้าฯ เหมือนทรงปั้นดินเหนียว, และพระองค์จะทรงยุบข้าลงเป็นละอองฝุ่นอีกหรือ?

¹⁰พระองค์มิได้ทรงเทข้าฯ ออกมาเช่นอย่างน้ำนม, และทรงทำข้าฯ ให้เปลี่ยนรูปไปเช่นกับเนยแข็งหรือ?

¹¹พระองค์ได้ทรงหุ้มห่อข้าฯ ด้วยเนื้อและหนัง, และทรงสานข้าฯ ด้วยกะดูกและเส้นเอ็น.

¹²พระองค์ได้ประทานชีวิตและความเมตตากรุณาแก่ข้าฯ, และการคุ้มครองของพระองค์ก็ทรงปกป้องวิญญาณข้าฯ ไว้

¹³“ส่วนเหตุการณ์เหล่านี้, พระองค์ได้ทรงซ่อนไว้ในพระทัยพระองค์. ข้าฯ รู้แล้วว่านั่นก็อยู่ในพระองค์.

¹⁴ถ้าข้าฯ ทำผิดพระองค์ก็ทรงหมายหัวข้าฯ ไว้, และพระองค์จะไม่ทรงสั่งปล่อยข้าฯ ให้พ้นจากโทษแห่งความผิดของข้าฯ

¹⁵“หากข้าฯ เป็นคนผิด, วิบัติก็ตกอยู่กับข้าฯ. และหากข้าฯ ชอบธรรม, ข้าฯ ก็ไม่อาจชูศีรษะข้าฯ ขึ้น. ด้วยว่าข้าฯ เต็มไปด้วยความละอายอย่างเหลือล้นที่ได้เห็นความไม่สมประกอบในตัวข้าฯ.

¹⁶พอข้าฯ ผงกศีรษะขึ้น, พระองค์ก็ตะครุบจับข้าฯ ดุจสิงห์โตอันดุร้าย, และพระองค์ได้ทรงสำแดงพระองค์เองแก่ข้าฯ อย่างน่ามหัศจรรย์.

¹⁷พระองค์กลับนำพะยานมาเบิกปรักปรำข้าฯ, และทวีความกริ้วของพระองค์ต่อข้าฯ ต่างก็เปลี่ยนหน้ามาต่อสู้ข้าฯเป็นกลุ่มก้อน

¹⁸“ถ้าอย่างนั้น, ไฉนหนอพระองค์ทรงให้ข้าฯ คลอดออกมาจากครรภ์, มิฉะนั้นข้าฯ ก็คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว, และคงไม่มีตาที่ได้แลเห็นข้าฯ.

¹⁹ข้าฯ ก็คงจะเป็นเช่นไม่ได้เกิดมาเลย, และข้าฯ คงจะได้ถูกนำออกมาจากครรภ์ไปสู่ที่ฝังเสียแล้ว,

²⁰วันคืนของข้าฯ เหลือน้อยแล้วมิใช่หรือ? โปรดทรงเลิกรบกวนข้าฯ เถิด, เพื่อข้าฯ จะได้ชื่นใจสักเล็กน้อย,

²¹ก่อนที่ข้าฯ จะไปในที่ซึ่งข้าฯ จะไม่กลับมาอีก; คือเมืองอันมืดมิด, มีเงาแห่งความตาย,-

²²เมืองที่มืดมน, มืดทึบ, มืดตื้อทีเดียว, วุ่นวายกาหลไม่มีระเบียบอะไรเลย, -แม้สว่างในนั้นก็คือความมืดนั้นเอง.”