Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 โยบ 30 Bible Online

โยบ 30 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

โยบ 30

¹“แต่บัดนี้คนที่มีอายุอ่อนกว่าข้าฯ, ก็เหยียดหยามข้าฯ ซึ่งแต่ก่อนแม้แต่พ่อของพวกนี้ข้าฯ ก็ไม่ยอมให้มาปะปนกับสุนัขเลี้ยงแกะของข้าฯ.

²เออ, กำลังแห่งน้ำมือของเขาหาได้ทำประโยชน์อะไรแก่ข้าฯ ไม่.

³เขาเป็นคนที่มีเรี่ยวแรงกะปลกกะเปลี้ย, เป็นคนโซอดอยากอาหารการกิน. เขาขุดดินกินรากไม้ในที่เปลี่ยวรกร้างซึ่งไม่น่ามีอะไรดีเลย.

⁴เขาเก็บผักใต้พุ่มไม้และรากหญ้ามากินเป็นอาหาร.

⁵เขาถูกขับไล่ไม่ให้อยู่ในเมือง. ใครๆ ก็ตะโกนไล่เขาเหมือนไล่ขะโมย.

⁶ดังนั้นเขาก็ไปอาศัยอยู่ในหุบเขาอันน่าหวาดกลัว, ในโพรงดินและตามถ้ำในหิน.

⁷เขากู่ก้องอยู่ตามพุ่มไม้, และนอนยัดเยียดกันใต้ซุ้มไม้หนาม.

⁸เขาเป็นพวกลูกแห่งคนโฉด; เออ, เป็นลูกของคนสาระเลว. เขาถูกไล่ตะเพิดให้ออกไปอยู่นอกบ้านนอกเมือง

⁹“แต่บัดนี้ข้าฯ กลับเป็นเนื้อเพลงสำหรับเย้ยหยัน; เออ, ข้าฯ กลับเป็นขี้ปากให้พวกนั้นด่าว่า.

¹⁰เขาทำท่าสะอิดสะเอียนข้าฯ, และยืนออกห่างจากข้าฯ, และมิได้ละลดที่จะถ่มน้ำลายรดข้าฯ.

¹¹เพราะพระองค์ทรงตัดสายธนูของข้าฯ เสีย, และทรงย่ำยีข้าฯ พวกเขาจึงไม่มีที่กีดขวางมิให้ทำอะไรแก่ข้าฯ ตามชอบใจ.

¹²เกิดมีคนพาลมาระรานข้าฯ. บ้างก็เข้ามาปัดเท้าของข้าฯ; บ้างก็มาผลักข้าฯ จะให้ล้มตาย;

¹³บ้างก็สะกัดกันข้าฯ ไว้ล้วนแต่เจตนาสังหารข้าฯ เสีย, ไม่มีใครจะมาห้ามปรามเขาไว้ได้เลย.

¹⁴เขาตรูเข้ามาดุจข้าศึกพรูเข้ามาทางช่องกำแพงโหว่. เขาไหลเข้ามาในระหว่างกำแพงพังเพื่อจะสังหารข้าฯ เสีย.

¹⁵ภัยพิบัติก็เข้ามาผจญข้าฯ, สง่าราศีของข้าก็ล่าลี้ไปดุจกระแสลม, และความสุขสำราญของข้าฯ ก็เลื่อนลอยหายไปดุจก้อนเมฆ

¹⁶“บัดนี้จิตต์วิญญาณของข้าฯ ก็ละลายไปด้วยความเศร้าสลด; และวันที่เต็มไปด้วยความทุกข์ก็มายึดข้าฯ ไว้.

¹⁷ในเวลากลางคืนกะดูกในกายของข้าฯ ก็เปื่อยผุไป, และความเจ็บปวดที่แทะข้าฯ อยู่ไม่รู้จักหยุดรู้จักหย่อน.

¹⁸อำนาจแห่งโรคนั้นได้ทำให้เนื้อหนังของข้าฯ ผิดรูปไป. มันรัดรึงข้าฯ ไว้ดุจดังคอเสื้อรัดรึงคอข้าฯ ไว้.

¹⁹พระองค์ทรงโยนข้าฯ ลงไปในปลัก, แล้วข้าฯ ก็กลับกลายเป็นเหมือนผงคลีดินและขี้เถ้า.

²⁰ข้าฯ ทูลร้องขอความช่วยเหลือจากพระองค์, แต่พระองค์ก็ไม่ทรงขานตอบข้าฯ. ข้าฯ ยืนขึ้น, แต่พระองค์ก็ทรงแลเลยจากข้าฯ ไป.

²¹พระองค์ทรงกลายเป็นผู้อำมหิตต่อข้าฯ. โดยอานุภาพแห่งพระหัตถ์ของพระองค์, พระองค์ทรงประหารข้าฯ เสีย.

²²พระองค์ทรงให้ลมหอบข้าฯ ขึ้นไปเบื้องบน, และเป็นเหตุให้ข้าฯ ล่องลอยไปตามกระแสลม, จนข้าฯ ถูกขยี้เสียให้ยับเยิน.

²³เพราะทั้งรู้ทีเดียวว่า, พระองค์จะทรงสังหารข้าฯ เสียให้ตาย, และจะทรงส่งข้าฯ ไปแออยู่ยังสำนักที่มนุษย์ทั้งหลายจะต้องไปนั้น

²⁴“อันบุคคล, เมื่อล้มลง, อดที่จะกางมือออกรับน้ำหนักของตนไม่ได้มิใช่หรือ? และคนที่ตกอยู่ในภัยพิบัติก็อดที่จะร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้มิใช่หรือ?

²⁵ข้าฯ มิได้เคยร้องไห้สงสารคนที่มีความลำบากดอกหรือ? จิตต์ใจของข้าฯ มิได้โศกสลดสงสารคนเข็ญใจดอกหรือ?

²⁶แต่เมื่อข้าฯ คอยท่าสิ่งที่ดี, สิ่งที่ร้ายก็เข้ามาถึง. เมื่อข้าฯ คอยหาแสงสว่าง, ความมืดก็เข้ามา.

²⁷อกใจของข้าฯ ก็ปั่นป่วนไม่สงบเลย. มวลวันแห่งความทุกข์มาครอบงำข้าฯ อยู่.

²⁸ผิวของข้าฯ คล้ำไปหมด, แต่ไม่ใช่เพราะแดดเผา. ข้าฯ ยืนขึ้นในที่ชุมนุมชน, และร้องขอให้เขาช่วยเหลือ.

²⁹ข้าฯ กลายเป็นพี่น้องกับหมาป่า, และเป็นผู้อยู่ร่วมกันกับนกกระจอกเทศ.

³⁰ผิวหนังของข้าฯ ก็ดำคล้ำและลอกหลุดไป. กะดูกของข้าฯ ก็ถูกเผาด้วยความร้อน.

³¹เพราะเหตุนั้นสำเนียงพิณของข้าฯ ก็กลับเป็นเสียงโศกไป; และสำเนียงปี่ของข้าฯ ก็กลายเป็นเสียงโหยหวนไป.”