Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 โยบ 7 Bible Online

โยบ 7 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

โยบ 7

¹“อันชีวิตมนุษย์เราในโลกนี้เป็นเหมือนเวลาเข้าเกณฑ์มิใช่หรือ? และวันคืนแห่งชีวิตของเขาก็เป็นเหมือนเวลาทำงานของกรรมกรมิใช่หรือ?

²ดุจเหล่าทาสผู้มีจิตต์ใจจดจ่อคอยเวลาเย็น, และดุจกรรมกรผู้คอยรับสินจ้างของเขานั้น.

³ส่วนข้าฯ ถูกเกณฑ์ให้รับเดือนว่างงาน, และกลางคืนที่กอบไปด้วยความเบื่อหน่าย.

⁴เมื่อข้าฯ เอนกายลงนอน, ข้าฯ ก็รำพึงว่า, เมื่อไรที่จะถึงเวลาที่จะลุกขึ้นหนอ? และเมื่อไรหนอกลางคืนจะสิ้นไป? ข้าฯ ก็พลิกตัวอยู่ไปมาจนรุ่งเช้า.

⁵เนื้อหนังของข้าฯ ก็หุ้มห่อไปด้วยตัวหนอนและผงคลีดิน. หนังของข้าฯ ก็แตกระแหงและน่าสะอิดสะเอียน.

⁶วันคืนทั้งหลายของข้าฯ กำลังผ่านไปเร็วยิ่งกว่ากระสวยทอผ้า, ทั้งกำลังหมดเปลืองไปด้วยไร้ความหวังใจ

⁷“โอ ขอทรงระลึกถึงว่า, ชีวิตของข้าฯ เป็นเหมือนลม; ตาของข้าฯ จะไม่เห็นความดีอีกเลย.

⁸ตาของคนที่เคยเห็นข้าฯ จะไม่ได้เห็นข้าฯ อีกเลย; พระเนตรของพระองค์จะทรงมองหาข้าฯ แต่ข้าฯ ไปเสียแล้ว.

⁹ผู้ที่ได้ลงไปสู่หลุมฝังศพจะไม่กลับขึ้นมาอีก, ดุจเมฆจางและหายไป.

¹⁰เขาจะไม่กลับมายังเรือนเขาอีก, และสถานที่ของเขาจะไม่รู้จักเขาอีกเลย.

¹¹เหตุฉะนั้นข้าฯ จะไม่ยอมปิดปาก, ข้าฯ จะพูดด้วยความระทมทุกข์แห่งดวงจิตต์ของข้าฯ; ข้าฯ จะบ่นต่อว่าด้วยความขมขื่นแห่งดวงวิญญาณของข้าฯ.

¹²ข้าฯ เป็นทะเลหรือ? หรือเป็นมังกรทะเล? ซึ่งพระองค์จะทรงตั้งเขตต์จำกัดข้าฯ ไว้?

¹³ขณะที่ข้าฯ คิดว่า, เตียงนอนจะให้ข้าชื่นใจ, และที่นอนจะทำให้ข้าฯ คลายทุกข์;

¹⁴เมื่อนั้นพระองค์ได้ทรงกระทำให้ข้าฯ ตกใจด้วยความฝัน, และทรงกระทำให้ข้าฯ หวาดกลัวโดยนิมิตต์ร้าย.

¹⁵จนจิตต์ใจข้าฯ สมัครเลือกอัดใจตาย, และวอดวายไปเสียดีกว่าที่จะมีแต่หนังหุ้มกะดูกเช่นนี้.

¹⁶ข้าฯ ไม่อยากอยู่ต่อไปเลย, อย่าทรงรังควานข้าฯ นักเลย: ด้วยว่าวันคืนของข้าฯ ก็ไม่มีอะไรแล้ว.

¹⁷มนุษย์นะเป็นอะไรที่พระองค์จะทรงยกย่องให้เป็นใหญ่เป็นโต? ที่พระองค์จะเอาพระทัยมากังวลกับเขา?

¹⁸ที่พระองค์จะทรงมาเยี่ยมเยียนเขาทุกเช้า, และทรงคอยลองใจเขาทุกเวลา?

¹⁹พระองค์จะไม่เสด็จไปจากข้าเป็นเวลานานอีกสักเท่าใด? ไฉนไม่ปล่อยให้ข้าฯ อยู่ตามลำพังพอที่จะกลืนน้ำลายได้?

²⁰หากว่าข้าฯ ได้ทำผิด, นั่นจะเกี่ยวข้องอะไรกับพระองค์? โอ, ท่านผู้ครองมนุษย์ชาติ; เหตุไฉนพระองค์จึงได้เจาะจงเอาตัวข้าฯ เป็นตัววิบัติ, เป็นเหตุไฉนข้าฯ เบื่อหน่ายต่อตัวของตนเอง?

²¹เป็นไฉนหนอ พระองค์จึงไม่ทรงยกบาปโทษให้ข้าฯ เสีย, และปลดเปลื้องความชั่วช้าของข้าฯ ให้พ้นไปเสีย? ไม่ช้าข้าฯ จะนอนตายอยู่ในกองผงคลีดิน, และพระองค์จะทรงมองหาข้าฯ แต่ข้าฯ ก็จะศูนย์หายไปแล้ว.”