Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 เพลงไพเราะ 2 Bible Online

เพลงไพเราะ 2 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

เพลงไพเราะ 2

¹“ดิฉันเหมือนดอกกุหลาบในทุ่งซาโรน, เหมือนดอกซ่อนกลิ่นในหุบเขา.”

²“ดอกซ่อนกลิ่นชูช่อเด่นในท่ามกลางหมู่ต้นหนามนั้นเป็นอย่างไร, แม่คนรักของฉันก็อยู่เด่นในท่ามกลางลูกสาวอื่นๆ อย่างนั้น.”

³“ต้นตะพูอาขึ้นอยู่ท่ามกลางต้นไม้ป่าอย่างไร, พ่อเพื่อนยากของดิฉันก็อยู่ท่ามกลางเหล่าลูกชายอื่นๆ อย่างนั้น. ดิฉันได้นั่งลงอาศัยร่มของเขาด้วยความชื่นใจ, และผลของเขาดิฉันได้ลิ้มรสหวาน.

⁴เขาได้พาดิฉันให้เข้าในอาคารเลี้ยงน้ำองุ่น, และธงสำคัญของเขาห้อยอยู่เหนือดิฉันเป็นป้ายความรัก.

⁵เขาได้ชูกำลังของดิฉันด้วยขนมองุ่นแห้ง, เขาได้ทำให้ดิฉันชื่นใจด้วยผลตะพูอา; เพราะดิฉันป่วยเป็นโรครัก.

⁶แขนซ้ายของเขาช้อนใต้ศีรษะของดิฉันไว้, และแขนขวาของเขาได้สวมกอดดิฉันไว้

⁷“โอ้เหล่าบุตรแห่งกรุงยะรูซาเลมเอ๋ย, ดิฉันขอให้เธอทั้งหลายสาบานต่อเลียงผาหรือนางกวางในทุ่งว่า, เธอทั้งหลายจะไม่เร้าหรือจะไม่ปลุกความรักให้ตื่นกะตือขึ้น, จนกว่าเธอจะจุใจแล้ว.”

⁸“แน่ะ, เสียงของพ่อเพื่อนยากของดิฉัน, แน่ะ, เขามาแล้ว, กำลังโลดเต้นอยู่บนภูเขา. กำลังเหยาะย่างอยู่บนเนินเขา.

⁹พ่อเพื่อนยากของดิฉันเป็นดุจดังเลียงผาหรือดุจดังกวางหนุ่ม, นี่แน่ะ, เขากำลังยืนอยู่ที่ข้างหลังกำแพงของเรา; เขาชะโงกหน้าเข้ามาทางหน้าต่าง, เขากำลังชำเลืองตาดูทางเกล็ดหน้าต่าง.

¹⁰พ่อเพื่อนยากของดิฉันได้เอ่ยและพูดกับดิฉันว่า, ‘แม่คนรักของฉันเอ๋ย, เธอจงดุกขึ้นเถอะ, แม่คนงามแฉล้มแช่มช้อยของฉัน, แม่จงมาเถิด.

¹¹ด้วยว่า, นี่แน่ะ, ฤดูหนาวล่วงไปแล้ว; และฝนสิ้นเขตต์แล้ว;

¹²ดอกไม้ต่างๆ นานาได้ปรากฏบนพื้นแผ่นดิน; เวลาสำหรับวิหคร้องเพลงมาถึงแล้ว, และเสียงคูของนกเขาก็ได้ยินอยู่ในประเทศของเรา;

¹³ต้นมะเดื่อเทศกำลังทำผลดิบให้สุกหวานไป, และเถาองุ่นมีดอกบานอยู่; มันส่งกลิ่นหอมฟุ้ง. แม่คนรักของฉันเอ๋ย, เธอจงลุกขึ้นเถอะ, แม่คนงามแฉล้มแช่มช้อยของฉัน, แม่จงมาเถิด.

¹⁴โอแม่นกเขาของฉันเอ๋ย, แม่นกตัวอยู่ในซอกผา, ในที่เร้นลับแห่งเขาชัน, ขอให้ฉันได้ชมรูปโฉมของเธอหน่อยเถอะ, ขอให้ฉันได้ยินสำเนียงของเธอเถิด; ด้วยว่าน้ำเสียงของเธอก็หวาน, และรูปของเธอก็งามวิไล”

¹⁵“จงจับหมาจิ้งจอกตัวใหญ่ตัวน้อย, ที่ทำลายสวนองุ่น, มาให้เรา; เพราะว่าสวนองุ่นของเรากำลังมีดอกแล้ว”

¹⁶“ตัวพ่อคนรักของดิฉันก็เป็นกรรมสิทธิ์ของดิฉัน, และตัวดิฉันก็เป็นกรรมสิทธิ์ของเขา: เขากำลังเลี้ยงฝูงสัตว์ของเขา ณ ท่ามกลางหมู่ต้นซ่อนกลิ่น.

¹⁷พอวันเยือกเย็นไป, และพอเงาหมดไปแล้ว, โอพ่อเพื่อนยากของดิฉัน, จงกลับมาเถิด, และขอเธอจงเป็นดุจดังเลียงผาหรือกวางหนุ่มที่หมู่เขาแห่งเทือกบิเธอเถิด.”