Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 บทเพลงร้องทุกข์ 5 Bible Online

บทเพลงร้องทุกข์ 5 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

บทเพลงร้องทุกข์ 5

¹โอ้พระยะโฮวา, ขอได้โปรดสังเกตว่าได้มีอะไรตกมาต้องพวกข้าพเจ้า; ขอได้พิจารณาดูความอัปยศอดสูของพวกข้าพเจ้า.

²มฤดกของพวกข้าพเจ้าได้ไปตกอยู่กับพวกต่างประเทศ, บ้านเรือนของพวกข้าพเจ้าได้ตกไปเป็นของคนต่างชาติ.

³พวกข้าพเจ้าเป็นกำพร้าบิดา; และเหล่ามารดาของพวกข้าพเจ้าเป็นหญิงม่ายแล้ว.

⁴น้ำต้องซื้อเขาดื่ม, พื้นที่ใช้อยู่นั้นเขาขายให้.

⁵ผู้ข่มขี่ได้ขี่คอของพวกข้าพเจ้าไว้, พวกข้าพเจ้าอ่อนเปลี้ยและไม่มีเวลาพักหายเหนื่อยเลย.

⁶พวกข้าพเจ้าได้แบมือขอชนชาติอายฆุบโตและชนชาติอะซูระให้ช่วย, เพื่อจะได้อาหารกินอิ่ม.

⁷บรรพบุรุษของพวกข้าพเจ้าได้ทำบาป, และตายไปหมดแล้ว, พวกข้าพเจ้าต้องรับเคราะห์ของเขา.

⁸บ่าวกลับเป็นนายของพวกข้าพเจ้า, ไม่มีผู้ใดที่จะช่วยพวกข้าพเจ้าให้พ้นจากเงื้อมมือของเขาได้แล้ว.

⁹ข้าพเจ้าทั้งหลายได้อาหารมาโดยเอาชีวิตเข้าเสี่ยงกับคมดามในป่าทราย.

¹⁰ผิวหนังของพวกข้าพเจ้าก็คล้ำปานเตา, เพราะความเดือดร้อนแห่งทุพภิกขภัย.

¹¹เขาทั้งหลายขืนใจพวกผู้หญิงในกรุงซีโอน, และพวกลูกสาวในเมืองยะฮูดา.

¹²พวกเจ้านายต้องโทษผูกมือแขวน: ไม่มีใครนับหน้าพวกผู้ปกครอง.

¹³พวกคนหนุ่มต้องโม่แป้ง, และพวกเด็กต้องแบกฟืนหนักล้มลงคลุกคลาน.

¹⁴พวกผู้ปกครองหายตัวไปจากประตูเมือง, พวกคนหนุ่มได้หยุดดีดสีตีเป่าแล้ว.

¹⁵ความปลาบปลื้มก็ปลาตไปจากใจของพวกข้าพเจ้าสิ้นเชิง; การเต้นรำของพวกข้าพเจ้าเปลี่ยนไปเป็นการร่ำไห้.

¹⁶มาลานั้นได้ร่วงหล่นลงจากศีรษะของพวกข้าพเจ้าแล้ว: วิบัติแก่พวกของข้าพเจ้า, เพราะว่าพวกของข้าพเจ้าได้ทำบาปไว้.

¹⁷นี่เองใจพวกข้าพเจ้าจึงอ่อนระทวยลง, เพราะการเหล่านี้เองนัยน์ตาของพวกข้าพเจ้าจึงมัวไป;

¹⁸เพราะภูเขาซีโอนเกิดเริดร้าง, เจ้าพวกสุนัขจิ้งจอกจึงได้มาเดินเพ่นพ่าน ณ ที่ตำบลนั้น.

¹⁹พระยะโฮวา, พระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่เป็นนิจ, พระที่นั่งของพระองค์ดำรงอยู่ชั่วฟ้านิรันดร์.

²⁰เป็นไฉนพระองค์ได้ทรงลืมพวกข้าพเจ้าเสียเป็นนิจ, เป็นไฉนได้ทรงละทิ้งพวกข้าพเจ้าเสียนานดังนี้เล่า?

²¹โอ้พระยะโฮวา, ขอได้ทรงช่วยเอาพวกข้าพเจ้าให้ได้กลับคืนไปสู่พระองค์เถิด, แล้วพวกข้าพเจ้าจะได้หันเข้าหาพระองค์ได้, ขอได้ทรงโปรดชุบเลี้ยงชีวิตของพวกข้าพเจ้าไว้ใหม่, ให้เหมือนเมื่อครั้งอดีตกาลเถิด.

²²แต่ถ้าพระองค์ได้สลัดทิ้งพวกข้าพเจ้าเสียอย่างจริงจัง, ก็แปลว่าพระองค์ได้ทรงกริ้วพวกข้าพเจ้าอย่างเกรี้ยวกราดแล้ว.”