Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 อาฤธโม 14 Bible Online

อาฤธโม 14 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

อาฤธโม 14

¹แลคนทั้งปวงในกองทัพนั้น, ได้ร้องไห้เสียงดังเขาก็ร้องไห้ตลอดคืนวันนั้น.

²แลบรรดาพวกยิศราเอลได้บ่นติเตียนโมเซแลอาโรน, คนเหล่านั้นได้ว่าแก่เขาว่า, ถ้าพระเจ้าได้ทำให้เราตายที่ประเทศอายฆุบโตดีกว่า, ถ้าพระเจ้าจะให้เราตายในป่านี้ก็ดีกว่านี้อีก.

³เหตุไฉนพระยะโฮวาได้พาเราออกจากประเทศนั้นมาให้ล้มตายด้วยคมกระบี่, แลลูกเมียของเราเป็นทาสชะเลยเขาเล่า, ที่เราจะกลับไปยังประเทศอายฆุบโตจะมิดีกว่าหรือ?

⁴แลเขาทั้งหลายพูดแก่กันแลกันว่า, ให้เราทั้งหลายตั้งคนหนึ่งเป็นนายขึ้น, แลให้เราทั้งหลายกลับไปยังประเทศเมืองอายฆุบโต.

⁵แลโมเซกับอาโรนได้ซบหน้าลงถึงดินต่อหน้าคนทั้งปวง, พวกยิศราเอลที่ประชุมกันนั้น.

⁶แลยะโฮซูอะบุตรนูนกับคาเลบบุตรยะฟูเน, ที่ได้ไปสอดแนมแผ่นดินนั้นก็ฉีกเสื้อผ้าของตน.

⁷แลเขาได้กล่าวแก่คนทั้งปวงในพวกยิศราเอลนั้นว่า, แผ่นดินที่เราได้เที่ยวสืบดูทั่วตลอดนั้นเป็นประเทศดียิ่งที่สุด.

⁸ถ้าพระยะโฮวาชอบพระทัยในพวกเรา, พระองค์ก็จะพาเราทั้งหลายไปถึงประเทศนั้น, ยกประเทศนั้นให้พวกเราเป็นประเทศซึ่งมีน้ำนมแลน้ำผึ้งไหลเป็นบริบูรณ์.

⁹แต่อย่าให้พวกเรามีใจกบฎต่อพระยะโฮวา, แลอย่าให้มีใจกลัวชนประเทศนั้น, เพราะเขาทั้งหลายเป็นอาหารของเรา, แลร่มฤทธิ์ของเขาก็ศูนย์ไปแล้ว, พระยะโฮวาก็อยู่ฝ่ายเราอย่ากลัวเขาเลย.

¹⁰แต่คนทั้งปวงที่ประชุมนั้นพูดกันว่าให้เอาหินขว้างคนนี้เสีย. ครั้งนั้นรัศมีของพระยะโฮวาก็มาปรากฎที่พลับพลาชุมนุม, ต่อหน้าบรรดาพวกยิศราเอลนั้น.

¹¹แลพระยะโฮวาตรัสแก่โมเซว่า, “คนทั้งปวงนี้จะขัดเคืองพระทัยของเราไปนานเท่าใด? แลเขาทั้งหลายจะไม่เชื่อฟังคำของเรา, เพราะบรรดาการสำคัญที่เราได้สำแดงท่ามกลางเขาทั้งหลายนานไปเท่าใด?

¹²เราจะประหารชีวิตเขาด้วยโรคร้าย, แลเราจะตัดเขาออกเสียจากมรดก, แลเราจะบันดาลให้เจ้าเป็นประเทศใหญ่แข็งแรงกว่าเขาอีก.”

¹³แลโมเซทูลพระยะโฮวาว่า, ชาวอายฆุบโตจะได้ยินเพราะพระองค์ได้พาคนเหล่านี้ออกมาจากท่ามกลางเขาด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์.

¹⁴แลชาวอายฆุบโตนั้นจะบอกเล่าความนั้นแก่ชาวประเทศนี้, เพราะเขาทั้งหลายได้ยินว่าพระองค์เป็นยะโฮวาอยู่ท่ามกลางคนทั้งปวงนี้, แลพระองค์เป็นยะโฮวาได้สำแดง พระพักตรพระองค์ให้เขาเห็น, แลเมฆของพระองค์ลอยอยู่เหนือเขาทั้งหลาย, แลพระองค์นำหน้าเขาในเวลากลางวันด้วยเสาเมฆ, แลเวลากลางคืนด้วยแสงไฟ.

¹⁵บัดนี้พระองค์จะประหารชีวิตคนทั้งปวงดุจดังคนเดียว, ชนประเทศทั้งปวงที่ได้ยินกิตติศัพท์ของพระองค์จะพูดกันว่า.

¹⁶เพราะพระยะโฮวาจะพาคนเหล่านี้ไปถึงแผ่นดินที่พระองค์สัญญาแก่เขานั้นไม่ได้, พระองค์จึงได้ประหารชีวิตเขาเสียที่ป่า.

¹⁷บัดนี้ข้าพเจ้าขอพระองค์จงบันดาลฤทธิ์เดชของพระองค์เจ้าของข้าพเจ้าให้เป็นใหญ่ปรากฎตามคำที่พระองค์ได้ตรัสไว้ว่า.

¹⁸พระยะโฮวาอดทนไว้นานประกอบด้วยความเมตตาทรงโปรดยกโทษความบาปแลความผิดของเขา, แต่ผู้ประพฤติชั่วนั้นจะโปรดให้พ้นโทษก็หามิได้, พระองค์ทรงปรับโทษบิดาถึงลูกหลานต่อๆ ลงมาจนถึงสามชั่วสี่ชั่ว.

¹⁹ข้าพเจ้าอ้อนวอนขอพระองค์ได้ทรงโปรดยกโทษการบาปของคนเหล่านี้, ตามความเมตตากรุณาอันใหญ่ของพระองค์, เหมือนอย่างพระองค์ได้ทรงโปรดแก่เขาทั้งหลาย, ตั้งแต่ออกมาจากประเทศอายฆุบโตจนถึงบัดนี้.

²⁰แลพระยะโฮวาตรัสว่า, “เราได้ยกโทษนั้นตามคำของเจ้า.

²¹แท้จริงเรามีชีวิตอยู่ฉันใด, ทั้งแผ่นดินโลกจะเต็มไปด้วยรัศมีพระยะโฮวาฉันนั้น.

²²เพราะคนทั้งหลายนั้นที่ได้เห็นรัศมีของเรา แลได้เห็นการอัศจรรย์สำคัญที่เราได้กระทำที่แผ่นดินอายฆุบโตก็ดี, แลที่ป่าก็ดี, ได้ทดลองเรามาสิบครั้งดังนี้, แลไม่ฟังคำของเรา.

²³แท้จริงเขาจะไม่ได้เห็นแผ่นดินที่เราสัญญาไว้กับปู่ย่าตายายของเขา, คนทั้งปวงที่ได้ขัดเคืองพระทัยของเราจะไม่เห็นแผ่นดินนั้นเลย.

²⁴แต่คาเลบทาสของเราเขามีใจอย่างหนึ่งอยู่ในเขา, แลได้เชื่อฟังคำของเราๆ จะพาเขาให้มาถึง แผ่นดินที่เขาไปดู, แลเผ่าพันธ์ของเขาจะอยู่เมืองนั้น.”

²⁵คราวนั้นพวกอาเมเล็กและพวกคะนาอันนั้นอยู่ที่ราบ, พรุ่งนี้เจ้าทั้งหลายจงกลับเข้าไปในป่าตามทางทะเลแดง

²⁶แลพระยะโฮวาตรัสแก่โมเซแลอาโรนว่า,

²⁷“เราจะทนพวกคนชั่วนี้ที่พูดกะทบกะเทียบเรานานเท่าใด? เราได้ยินคำติของพวกยิศราเอลที่เขาได้พูดกะทบกะเทียบต่อเรา.

²⁸เจ้าจงกล่าวแก่เขาทั้งหลายว่า. พระยะโฮวาตรัสว่าเรามีชีวิตฉันใดเจ้าทั้งหลายได้กล่าวไว้ในกรรณของเราอย่างไร, เราจะกระทำแก่เจ้าทั้งหลายอย่างนั้นเป็นแท้ฉันนั้น.

²⁹ศพของเจ้าทั้งหลายจะตกเสียในป่านี้, แลบรรดาคนในพวกของเจ้าที่ต้องนับนั้น, บรรดาที่มีอายุยี่สิบปีขึ้นไปที่ได้พูดจากะทบกะเทียบต่อเรา.

³⁰เจ้าทั้งหลายจะไม่มาถึงแผ่นดินที่เราตรัสสัญญาไว้จะให้นั้น, เว้นไว้แต่คาเลบบุตรยะฟูเนแลยะโฮซูอะบุตรนูน.

³¹แต่ลูกเล็กที่เจ้าทั้งหลายว่าจะเป็นทาสชะเลยนั้น เราจะพาเขาทั้งหลายมาถึงแผ่นดิน, แลเขาจะรู้จักแผ่นดินที่เจ้าทั้งหลายได้ประมาทดูหมิ่นนั้น.

³²แต่ฝ่ายเจ้าทั้งหลายศพของเจ้าจะตกเสียในป่านี้.

³³แลลูกเจ้าทั้งหลายจะเดินเที่ยวไปมาในป่าถึงสี่สิบปีแลทนโทษแห่งการล่วงประเวณีของเจ้า, จนศพเจ้าทั้งหลายเสียไปในป่า.

³⁴ตามวันทั้งหลายที่เจ้าได้ไปสอดแนมแผ่นดินนั้น, คือสี่สิบวัน เอาวันเป็นปีเจ้าทั้งหลายจะทนโทษแห่งการผิดของเจ้า นานถึงสี่สิบปีนั้น, แลเจ้าทั้งหลายจะรู้ว่าเราปราศจากคำสัญญาของเรา.

³⁵เรายะโฮวาได้ตรัสแล้วเราจะกระทำได้นั้นแก่บรรดาพวกคนชั่วนี้ที่ประชุมต่อสู้เราเป็นมั่นคง, เขาทั้งหลายจะตายสูนย์เสียในป่านี้.”

³⁶แลเหล่าคนที่โมเซได้ใช้ไปสอดแนมแผ่นดินนั้น, ที่กลับมาเล่าความร้ายด้วยประเทศนั้น, กระทำให้คนทั้งปวงติเตียนโมเซ.

³⁷คือเหล่าคนที่ได้นำข่าวร้ายถึงแผ่นดินนั้นก็ได้ตายเสียด้วยอาญาต่อพระพักตรพระยะโฮวา.

³⁸แต่ยะโฮซูอะบุตรนูน, แลคาเลบบุตรยะฟูเนสองคนที่ได้ไปสืบดูแผ่นดินนั้นด้วยก็มิได้ต้องอาญา.

³⁹แลโมเซบอกเล่าข้อความเหล่านี้ให้พวกยิศราเอลฟัง, แลคนทั้งปวงนั้นได้ร้องไห้เป็นทุกข์โศกนัก.

⁴⁰ครั้นรุ่งเช้าแล้วคนทั้งปวงนั้นก็ขึ้นไปสู่ยอดภูเขาพูดกันว่า, นี่แหละเราจะขึ้นไปสู่ที่พระยะโฮวาได้สัญญาไว้นั้น เพราะเราทั้งหลายได้ทำผิดแล้ว.

⁴¹แลโมเซก็ว่าเหตุไฉนเจ้าทั้งหลายนี้ขืนทำผิดจากคำสั่งของพระยะโฮวา, การนี้จะไม่เจริญ.

⁴²อย่าขึ้นไปเลยเพราะพระยะโฮวาไม่อยู่ท่ามกลางพวกเจ้าแล้ว, กลัวเกลือกว่าเจ้าทั้งหลายจะล้มตายต่อหน้าสัตรูนั้น.

⁴³เพราะพวกอาเมเล็กแลพวกคะนาอันอยู่ข้างหน้าเจ้าในที่นั้น, แลเจ้าทั้งหลายจะล้มตายด้วยคมกระบี่, เพราะเจ้าทั้งหลายได้หันกลับไปเสียจากพระยะโฮวาแล้ว, เหตุฉะนี้พระยะโฮวาไม่อยู่ด้วยเจ้าทั้งหลาย.

⁴⁴แต่เขาทั้งหลายได้ขืนขึ้นไปสู่ที่ยอดภูเขา, แต่หีบไมตรีโอวาทพระยะโฮวากับโมเซหาได้ออกไปจากที่หยุดพักนั้นไม่.

⁴⁵ครั้งนั้นพวกอาเมเล็กกับพวกคะนาอันที่อยู่กับเขานั้น, กรูลงมาจากภูเขาตีเอาชัยชะนะแก่เขาทั้งหลายมาจนลงตำบลฮัลมา.