Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 มัดธาย 21 Bible Online

มัดธาย 21 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

มัดธาย 21

¹ครั้นพระองค์กับพวกสาวกมาใกล้กรุงยะรูซาเลมถึงหมู่บ้านเบธฟาเฆเชิงภูเขามะกอกเทศ, พระเยซูทรงใช้สาวกสองคน,

²สั่งว่า, “จงเข้าไปในบ้านที่อยู่ตรงหน้าท่าน, ในบัดเดี๋ยวนั้น ท่านจะพบแม่ลาตัวหนึ่งผูกอยู่กับลูกของมัน จงแก้จูงมาให้เรา.

³ถ้ามีผู้ใดว่าอะไรแก่ท่าน, ท่านจงว่า. ‘พระองค์ต้องประสงค์.’ แล้วเขาจะปล่อยให้มาทันที.”

⁴เหตุการณ์ซึ่งเป็นอย่างนี้เพื่อจะให้คำพยากรณ์สำเร็จตามที่กล่าวไว้ว่า,

⁵จงบอกบุตรีแห่งซีโอนว่า, “นี่แน่ะ กษัตริย์ของท่านทรงแม่ลากับลูกของมันเสด็จมาหาท่านโดยพระทัยอ่อนสุภาพ.

⁶“สาวกสองคนนั้นก็ไปทำตามพระเยซูสั่ง

⁷จึงจูงแม่ลากับลูกของมันมา, และเอาเสื้อผ้าของตนปูบนหลัง, แล้วพระองค์ได้ทรงลานั้น.

⁸ประชาชนเป็นอันมากได้ปูเสื้อผ้าของตนตามหนทาง บางคนก็ตัดใบไม้มาปู

⁹ฝ่ายประชาชนซึ่งเดินไปข้างหน้า กับผู้ที่ตามมาข้างหลัง ก็พร้อมกันโห่ร้องขึ้นว่า “โฮซันนาแก่ราชโอรสของดาวิด, ขอให้ท่านผู้ที่เสด็จมาในนามของพระเจ้าจงทรงพระเจริญสุขสวัสดิ์ยิ่งๆ ขึ้นไป.”

¹⁰เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในกรุงยะรูซาเลมแล้ว, ประชาชนทั่วทั้งกรุงก็พากันแตกตื่นถามว่า, “ท่านนี้เป็นผู้ใด?”

¹¹ประชาชนทั้งปวงก็ตอบว่า. “คือเยซูศาสดาพยากรณ์ซึ่งมาจากนาซาเร็ธแขวงฆาลิลาย.”

¹²พระเยซูจึงเสด็จเข้าในโบสถ์ของพระเจ้า, ทรงขับไล่บรรดาผู้ซื้อขาย และคว่ำโต๊ะผู้แลกเงินกับคว่ำร้านขายนกพิลาปที่นั่นเสีย

¹³แล้วตรัสแก่เขาว่า, “มีคำเขียนไว้ว่า. โบสถ์ของเราเรียกว่าเป็นที่อธิษฐานอ้อนวอน. แต่เจ้าทั้งหลายมากระทำไห้เป็นถ้ำของพวกโจร.”

¹⁴คนตาบอดและคนง่อยพากันมาเฝ้าพระองค์ในโบสถ์, พระองค์ก็ได้รักษาเขาให้หาย.

¹⁵แต่เมื่อพวกปุโรหิตใหญ่กับพวกอาลักษณ์ได้เห็นการอัศจรรย์ที่พระองค์ทรงกระทำ, ทั้งได้ยินหมู่เด็กร้องในโบสถ์ว่า, “ให้ราชโอรสแห่งดาวิดทรงสำราญเถิด,” เขาทั้งหลายก็พากันแค้นเคือง,

¹⁶จึงทูลพระองค์ว่า, “ท่านไม่ได้ยินคำที่เขาร้องหรือ” พระเยซูตรัสตอบว่า, “ได้ยินแล้ว, พวกท่านยังไม่เคยอ่านหรือว่า, เสียงที่ออกจากปากเด็กอ่อนและทารกนั้นก็เป็นคำสรรเสริญอันจริงแท้?” สดด. 8:2;

¹⁷พระองค์จึงได้ละเขาไว้ เสด็จออกจากเมืองไปประทับอยู่ที่หมู่บ้านเบธาเนีย.

¹⁸ครั้นเวลาเช้าเมื่อเสด็จกลับไปยังกรุงอีก, ก็ทรงหิวพระกระยาหาร.

¹⁹และเมื่อทรงทอดพระเนตรไป ทรงเห็นต้นมะเดื่อเทศต้นหนึ่งอยู่ริมทาง, ก็ทรงดำเนินเข้าไปไกล้ เห็นต้นมะเดื่อนั้นไม่มีผลมีแต่ใบเท่านั้น. จึงตรัสแก่ต้นมะเดื่อนั้นว่า. “อย่าให้เกิดผลต่อไปเป็นนิตย์.” ทันใดนั้นต้นมะเดื่อก็เหี่ยวแห้งไป.

²⁰ครั้นเหล่าสาวกได้เห็นก็ประหลาดใจแล้วว่า. “เป็นอย่างไรหนอต้นมะเดื่อจึงเหี่ยวแห้งไปในประเดี๋ยวเดียว?”

²¹ฝ่ายพระเยซูตรัสแก่เขาว่า. “เราบอกท่านทั้งหลายตามจริงว่า, ถ้าท่านมีความเชื่อและมิได้สงสัย. ท่านจะกระทำได้, ใช่ว่าเพียงต้นมะเดื่อเทศนี้เท่านั้น. ถึงแม่ท่านจะสั่งภูเขานี้ว่า. ‘จงถอยไปลงในทะเล.’ ก็จะสำเร็จได้.

²²สิ่งสารพัตรซึ่งท่านจะอธิษฐานขอโดยความเชื่อ ท่านคงจะได้.”

²³เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในโบสถ์. ในเวลาที่ทรงสั่งสอนอยู่, พวกปุโรหิตใหญ่และผู้เฒ่าผู้แก่มาเผาพระองค์ทูลถามว่า, “ท่านกระทำการนี้โดยอำนาจอะไร? ผู้ใดให้ท่านมีอำนาจอย่างนี้?”

²⁴พระเยซูตรัสตอบเขาว่า, “เราจะถามท่านทั้งหลายสักข้อหนึ่งด้วย, ถ้าตอบได้. เราจะบอกท่านเหมือนกันว่าเรากระทำการนี้โดยอำนาจอะไร.

²⁵คือบัพติศมาของโยฮันนั้นมาจากไหน? มาจากสวรรค์หรือมาจากมนุษย์?” เขาได้ปรึกษากันว่า, “ถ้าเราจะว่า. ‘มาจากสวรรค์.’ ท่านจะว่าแก่เราว่า. ‘เหตุไฉนจึงไม่เชื่อโยฮันเล่า?’

²⁶แต่ถ้าเราจะว่า. ‘มาจากมนุษย์,’ ก็กลัวประชาชน, เพราะว่าประชาชนทั้งปวงถือว่าโยฮันเป็นศาสดาพยากรณ์.”

²⁷เขาจึงทูลตอบพระเยซูว่า, “พวกข้าพเจ้าไม่ทราบ.” พระองค์ตรัสแก่เขาว่า. เราจะไม่บอกท่านทั้งหลายเหมือนกันว่า เรากระทำการนี้โดยอำนาจอะไร.

²⁸แต่ท่านทั้งหลายคิดเห็นอย่างไรถึงเรื่องคนหนึ่งมีบุตรชายสองคน? บิดาไปหาบุตรคนใหญ่ว่า. ‘ลูกเอ๋ย. วันนี้จงไปทำการในสวนองุ่นของพ่อเถิด.’

²⁹ฝ่ายบุตรนั้นตอบว่า. ‘ไม่ไป’ แต่ภายหลังได้กลับใจแล้วก็ไปทำ.

³⁰บิดาจึงไปหาบุตรที่สองพูดเช่นเดียวกันบุตรนั้นรับปากว่า. ‘จะไปขอรับ.’ แต่หาได้ไปไม่.

³¹ก็บุตรสองคนนี้คนไหนเป็นผู้ทำตามใจของบิดาเล่า?” เขาทูลตอบพระองค์ว่า. “คือบุตรคนใหญ่.” พระเยซูตรัสตอบเขาว่า, “เราบอกแก่ท่านทั้งหลายตามจริงว่า. พวกเก็บภาษีและหญิงแพศยาก็เข้าในแผ่นดินของพระเจ้าก่อนท่านทั้งหลาย

³²ด้วยโยฮันได้มาหาพวกท่านโดยทางชอบธรรม. ท่านหาเชื่อไม่ แต่พวกเก็บภาษีและพวกหญิงแพศยาได้เชื่อ. ฝ่ายท่านทั้งหลายเมื่อเห็นแล้วภายหลังมิได้กลับใจเชื่อโยฮัน.”

³³“จงฟังคำอุปมาอีกว่า. ยังมีเจ้าของสวนผู้หนึ่งได้ทำสวนองุ่นแล้วล้อมรั้วไว้รอบ. เขาได้ขุดบ่อสำหรับบีบน้ำองุ่นและก่อหอเฝ้า. ให้ชาวสวนเช่าแล้วก็ไปเสียเมืองอื่น.

³⁴ครั้นถึงฤดูผลองุ่นจึงใช้พวกบ่าวไปหาผู้เช่าสวนเพื่อจะรับผลของท่าน

³⁵แต่ผู้เช่าสวนนั้นจับคนของท่านเฆี่ยนตีเสียคนหนึ่ง. ฆ่าเสียคนหนึ่ง. เอาหินขว้างเสียคนหนึ่ง.

³⁶อีกครั้งหนึ่งท่านก็ใช้บ่าวอื่นๆ ไปมากกว่าครั้งก่อน, แต่คนเช่าสวนก็ได้ทำแก่เขาอย่างนั้นอีก.

³⁷ครั้งที่สุดท่านก็ใช้บุตรของท่านไปหาเขาพูดว่า. ‘เขาคงจะเคารพบุตรของเรา.’

³⁸เมื่อคนเช่าสวนเห็นบุตรเจ้าของสวนมาก็พูดกันว่า. ‘คนนี้แหละเป็นผู้รับมฤดกให้เราฆ่าเสียเถอะ. แล้วก็ริบเอามฤดกของเขา.’

³⁹เขาจึงพากันจับบุตรนั้นผลักออกไปนอกสวนแล้วฆ่าเสีย.

⁴⁰เหตุฉะนั้นเมื่อเจ้าของสวนมา. ท่านจะทำอย่างไรแก่ผู้เช่าสวนเหล่านั้น?”

⁴¹เขาทั้งหลายทูลตอบว่า, “ท่านจะล้างผลาญคนชั่วเหล่านั้นด้วยโทษร้ายแรง. และสวนนั้นจะให้คนอื่นที่จะนำผลมาส่งให้ท่านตามฤดูเช่าต่อไป.”

⁴²พระเยซูตรัสแก่เขาว่า, “ท่านทั้งหลายยังไม่ได้อ่านในคัมภีร์หรือซึ่งว่า ศิลาซึ่งช่างก่อได้ทอดทิ้งเสียยังประกอบเข้าเป็นหัวมุมได้และการนี้เป็นมาจากพระเจ้า, และเป็นที่อัศจรรย์ประจักษ์แก่ตาของเรา?

⁴³เหตุฉะนั้นเราบอกท่านว่า, แผ่นดินของพระเจ้าจะต้องเอาไปจากท่าน, ยกให้แก่ประเทศหนึ่งประเทศใดซึ่งจะกระทำให้ผลเจริญสมกับแผ่นดินนั้น.[8]

⁴⁴(ผู้ใดล้มทับศิลานี้ผู้นั้นจะต้องแตกหักไป, แต่ศิลานั้นจะตกทับผู้ใดผู้นั้นจะแหลกละเอียดเป็นธุลีไป.”)

⁴⁵ครั้นพวกปุโรหิตใหญ่กับพวกฟาริซายได้ยินคำเปรียบเหล่านั้น, ก็รู้ว่าพระองค์ตรัสเล็งถึงพวกเขา.

⁴⁶แต่ครั้นเขาจะหาเหตุจับพระองค์ก็กลัวประชาชน, เพราะเขานับถือพระองค์ว่าเป็นศาสดาพยากรณ์.