Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 มัดธาย 22 Bible Online

มัดธาย 22 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

มัดธาย 22

²“แผ่นดินสวรรค์อุปมาเหมือนกษัตริย์องค์หนึ่งได้จัดการเตรียมอภิเษกมเหษีให้ราชโอรสของท่าน

³แล้วใช้ข้าราชการไปตามผู้ที่รับเชิญในการนี้, แต่เขาไม่ใคร่จะมา.

⁴ท่านยังใช้ข้าราชการอื่นไปอีก รับสั่งให้บอกผู้รับเชิญนั้นว่า. ‘ดูเถอะ, เราได้จัดการเลี้ยงไว้แล้ว, ทั้งวัวและสัตว์อ้วนพีของเราก็ฆ่าไว้เสร็จ. สิ่งสารพัตรก็เตรียมไว้พร้อม. จงมาในการนี้เถิด.’

⁵แต่เขาก็เพิกเฉยเสียบางคนก็ไปไร่นาของตน. บางคนก็ไปทำการค้าขาย.

⁶ฝ่ายพวกอื่นนอกนั้นก็จับข้าราชการทำอัปยศต่างๆ แล้วฆ่าเสีย.

⁷กษัตริย์องค์นั้นก็ทรงพระพิโรธ. จึงรับสั่งให้ยกทัพไปปราบปรามคนร้ายเหล่านั้น. แล้วให้เผาบ้านเมืองเสีย.

⁸ท่านจึงรับสั่งแก่ข้าราชการว่า. ‘การสมรสก็พร้อมอยู่แล้ว. แต่ผู้รับเชิญนั้นไม่สมกับการ

⁹เหตุฉะนั้นจงออกไปตามทางแพร่ง. พบใครๆ ก็ให้เชิญมาในการนี้.’

¹⁰พวกข้าราชการจึงออกใปเชิญคนทั้งปวงตามทางแพร่ง แล้วแต่จะพบให้มาทั้งดีและชั่ว. จนการอภิเษกนั้นเต็มไปด้วยผู้รับเชิญ

¹¹แต่เมื่อกษัตริย์องค์นั้นเสด็จทอดพระเนตรผู้ที่รับเชิญ. ก็เห็นผู้หนึ่งมิได้สวมเสื้อสำหรับงาน

¹²จึงรับสั่งถามว่า. ‘สหายเอ๋ย, เหตุไฉนมาที่นี่จึงไม่สวมเสื้อสำหรับงาน?’ ผู้นั้นก็นิ่งอั้นอยู่พูดไม่ออก.

¹³ท่านจึงรับสั่งแก่พวกข้าราชการว่า. ‘จงมัดมือมัดเท้าคนนี้เอาไปทิ้งเสียที่มืดภายนอก. ที่นั่นจะมีการร้องไห้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน.’

¹⁴ด้วยผู้รับเชิญก็มาก. แต่ผู้ที่ถูกเลือกก็น้อย.”

¹⁵ขณะนั้นพวกฟาริซายไปปรึกษากันว่าจะจับผิดในถ้อยคำของพระองค์อย่างไรได้,

¹⁶จึงใช้พวกศิษย์ของตนกับพวกเฮโรดให้ไปทูลพระองค์ว่า. “อาจารย์เจ้าข้า. ข้าพเจ้าทั้งหลายทราบอยู่ว่าท่านเป็นผู้สัตย์ซื่อ. ได้สั่งสอนในทางของพระเจ้าจริงๆ โดยมิได้เกรงกลัวผู้ใดเพราะท่านมิได้เห็นแก่หน้าของบุคคล

¹⁷เหตุฉะนั้นขอโปรดให้ข้าพเจ้าทราบว่าท่านคิดเห็นอย่างไรควรจะส่งส่วยให้แก่กายะซาหรือไม่?”

¹⁸พระเยซูทรงทราบอุบายของเขาจึงตรัสว่า, “โอคนหน้าซื่อใจคด, จะทดลองเราทำไม?

¹⁹จงให้เราดูเงินส่วยนั้น.” เขาจึงเอาเงินตราแผ่นหนึ่งถวายพระองค์.

²⁰พระองค์ตรัสถามเขาว่า. “รูปและคำจารึกนี้เป็นของไคร?”

²¹เขาทูลว่า. “ของกายะซา.” พระองค์ตรัสแก่เขาว่า, “เหตุฉะนั้นของๆ กายะซาจงถวายแก่กายะซา, และของๆ พระเจ้าจงถวายแก่พระเจ้า.”

²²ครั้นเขาได้ยินก็ประหลาดใจ. จึงละพระองค์ไว้แล้วกลับไป

²³ในวันนั้นมีพวกซาดูกายมาหาพระองค์. พวกนี้เป็นผู้สอนว่า การที่เป็นขึ้นมาจากความตายไม่มี.

²⁴เขาถามว่า. “อาจารย์เจ้าข้า, โมเซสั่งว่า, ‘ถ้าผู้ใดตายยังไม่มีบุตรก็ให้น้องชายรับพี่สะใภ้สืบเผ่าพันธุ์ต่อไป.’

²⁵ฝ่ายพวกข้าพเจ้ามีพี่น้องผู้ชายเจ็ดคน พี่ห้วปีมีภรรยาแล้วก็ตายเมื่อยังไม่มีบุตร. แล้วก็ละภรรยาไว้ให้แก่น้องชาย

²⁶ครั้นน้องที่สองที่สามตายก็ได้ละภรรยาไว้ให้เป็นภรรยาต่อๆ กันไปจนถึงคนที่เจ็ด.

²⁷ในที่สุดหญิงนั้นก็ตายด้วย.

²⁸ในวันที่เป็นขึ้นมาจากความตาย. หญิงนั้นจะเป็นภรรยาของผู้ใดในเจ็ดคนนั้น? ด้วยนางได้เป็นภรรยาของชายทั้งเจ็ดแล้ว”

²⁹พระเยซูตรัสแก่เขาว่า, “พวกท่านเข้าใจผิดไม่รู้จักพระคัมภีร์หรือฤทธิ์เดชของพระเจ้า.

³⁰เพราะว่าเมื่อเป็นขึ้นมาจากความตายนั้น จะไม่มีการสมรสหรือยกให้เป็นสามีภรรยากันอีก, แต่เป็นเหมือนทูตสวรรค์.

³¹แต่เรื่องที่เป็นขึ้นมาจากความตายนั้น, ท่านทั้งหลายยังไม่ได้อ่านหรือ, ซึ่งพระเจ้าได้ตรัสไว้แก่พวกท่านว่า,

³²‘เราเป็นพระเจ้าของอับราฮาม, พระเจ้าของยิศฮาค, และพระเจ้าของยาโคบ,’ ไม่ได้เป็นพระเจ้าของคนตาย, แต่เป็นพระเจ้าของคนเป็น?”

³³ประชาชนทั้งปวงเมื่อได้ยินแล้วก็ประหลาดใจด้วยคำโอวาทของพระองค์.

³⁴ฝ่ายพวกฟาริซายเมื่อได้ยินว่าพระองค์ทรงกระทำไห้พวกซาดูกายนิ่งอั้นอยู่, จึงประชุมกันที่นั่น.

³⁵มีบาเรียนผู้หนึ่งในพวกเขาจะใคร่ทดลองพระองค์, จึงถามว่า,

³⁶“อาจารย์เจ้าข้า. พระบัญญัติข้อใดเป็นใหญ่?”

³⁷พระเยซูทรงตอบเขาว่า, “จงรักพระองค์ผู้เป็นพระเจ้าด้วยสุดใจสุดจิตต์ของเจ้า, และด้วยสิ้นสุดความคิดของเจ้า.

³⁸นั่นแหละเป็นพระบัญญัติข้อต้นข้อใหญ่.

³⁹ข้อที่สองก็เหมือนกันคือ. จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง.

⁴⁰บัญญัติและคำพยากรณ์ทั้งสิ้นก็รวมอยู่ในพระบัญญัติสองข้อนี้.”

⁴¹เมื่อพวกฟาริซายยังประชุมอยู่ที่นั่น, พระเยซูทรงถามว่า.

⁴²“พวกท่านคิดเห็นอย่างไรด้วยเรื่องพระคริสต์? ท่านเป็นบุตรของผู้ใด?” เขาตอบว่า, “เป็นบุตรของดาวิด.”

⁴³พระองค์ตรัสถามเขาว่า. “ถ้าอย่างนั้นเป็นไฉนดาวิดโดยเดชพระวิญญาณจึงได้เรียกว่าพระเจ้า เช่น,

⁴⁴พระยะโฮวาเจ้าได้ตรัสแก่พระองค์ผู้เป็นพระเจ้าของข้าพเจ้าว่า. ‘จงนั่งที่ข้างขวาพระหัตถ์ของเรา กว่าเราจะปราบศตรูทั้งหลายของท่านให้อยู่ใต้พระบาทท่าน?’

⁴⁵ถ้าดาวิดเรียกว่าพระเจ้า, ท่านจะเป็นบุตรของดาวิดอย่างไรได้?”

⁴⁶ไม่มีผู้หนึ่งผู้ใดอาจที่จะตอบพระองค์สักคำหนึ่ง. ตั้งแต่วันนั้นมาไม่มีใครกล้าซักถามพระองค์ต่อไป