Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 มัดธาย 25 Bible Online

มัดธาย 25 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

มัดธาย 25

¹“ขณะนั้นแผ่นดินสวรรค์จะเปรียบเหมือนหญิงพรหมจารีสิบคน, ถือตะเกียงของตนออกไปรับเจ้าบ่าว.

²เป็นหญิงมีปัญญาห้าคน. เป็นคนโง่ห้าคน.

³ฝ่ายคนโง่นั้นเอาตะเกียงของตนไป. แต่หาได้เอานํ้ามันไปด้วยไม่.

⁴ส่วนคนที่มีปัญญานั้นได้เอานํ้ามันใส่กาไปกับทั้งตะเกียงของตนด้วย.

⁵เมื่อเจ้าบ่าวยังช้าอยู่ก็พากันง่วงเหงาหลับไป.

⁶ครั้นเวลาเที่ยงคืนก็มีเสียงร้องมาว่า. ‘เจ้าบ่าวมาแล้ว, จงออกมารับท่านเถิด’

⁷พวกพรหมจารีเหล่านั้นก็ลุกขึ้นตกแต่งตะเกียงของตน.

⁸พวกที่โง่นั้นก็พูดกับพวกที่มีปัญญาว่า. ‘ขอแบ่งน้ำมันของท่านให้เราบ้างตะเกียงของเราจวนจะดับอยู่แล้ว.’

⁹พวกที่มีปัญญาจึงตอบว่า. ‘น่ากลัวนํ้ามันจะไม่พอสำหรับเราและเจ้า, จงไปหาคนขาย ซื้อสำหรับตัวเองจะดีกว่า.’

¹⁰เมื่อเขากำลังไปซื้อนั้นเจ้าบ่าวก็มาถึง. ผู้ที่พร้อมอยู่แล้วก็ได้เข้าไปกับท่านในงานสมรสแล้วก็ปิดประตูเสีย.

¹¹ภายหลังพรหมจารีพวกนั้นมาร้องว่า, ท่านเจ้าข้าๆ, ขอเปิดให้ข้าพเจ้าเข้าไปด้วย.’

¹²ฝ่ายท่านตอบว่า, เราบอกเจ้าทั้งหลายตามจริงว่า, เราไม่รู้จักเจ้า.’

¹³เหตุฉะนั้นจงเฝ้าระวังอยู่, เพราะท่านทั้งหลายไม่รู้กำหนดวันหรือโมงนั้น.”

¹⁴“และยังเปรียบเหมือนชายผู้หนึ่งออกไปเที่ยวเมืองอื่น, จึงเรียกพวกบ่าวของตนมาฝากทรัพย์สมบัติไว้.

¹⁵คนหนึ่งท่านให้ถ้าตะลันต์, คนหนึ่งสองตะลันต์, และอีกคนหนึ่งตะลันต์เดียว, ตามความสามารถของบ่าวนั้นแล้วท่านก็ไป.

¹⁶คนที่ได้รับถ้าตะลันต์นั้นก็เอาเงินนั้นไปค้าขายทันทีได้กำไรเท่าตัว.

¹⁷คนที่ได้รับสองตะลันต์นั้นก็ได้กำไรเท่าตัวเหมือนกัน.

¹⁸แต่คนที่ได้รับตะลันต์เดียวนั้นได้ขุดหลุมซ่อนเงินของนายไว้.

¹⁹ครั้นอยู่มาช้านานนายจึงมาคิดบัญชีกับบ่าวเหล่านั้น.

²⁰คนที่ได้รับห้าตะลันต์นั้นก็เอาเงินกำไรอีกห้าตะลันต์มาชี้แจงว่า. ‘นายเจ้าข้า, ท่านได้มอบเงินห้าตะลันต์ไว้กับข้าพเจ้าดูเถิด, ข้าพเจ้าได้กำไรมาอีกห้าตะลันต์.’

²¹นายจึงตอบว่า. ‘ดีแล้ว, เจ้าเป็นบ่าวซื่อตรงดี เจ้าสัตย์ซื่อในของเล็กน้อย, เราจะตั้งเจ้าให้ดูแลของมาก เจ้าจงร่วมความยินดีกับนายเถิด.’

²²คนที่ได้รับสองตะลันต์นั้นมาชี้แจงด้วยว่า. ‘นายเจ้าข้า, ท่านได้มอบเงินสองตะลันต์ไว้กับข้าพเจ้า, ดูเถิด, ข้าพเจ้าได้กำไรมาอีกสองตะลันต์.’

²³นายจึงตอบว่า. ‘ดีแล้ว, เจ้าเป็นบ่าวซื่อตรงดี เจ้าสัตย์ซื่อในของเล็กน้อย, เราจะตั้งเจ้าให้ดูแลของมาก เจ้าจงร่วมความยินดีกับนายเถิด.’

²⁴ฝ่ายคนที่ได้รับตะลันต์เดียวนั้นมาชี้แจงด้วยว่า. ‘นายเจ้าข้า, ข้าพเจ้ารู้อยู่ว่าท่านเป็นคนใจแข็ง, เกี่ยวผลที่ท่านมิได้หว่าน, เก็บส่ำสมที่ท่านมิได้โปรย

²⁵ข้าพเจ้ากลัวจึงเอาทรัพย์ของท่านไปซ่อนไว้ใต้ดิน ดูเถิด, ของๆ ท่านเท่าไรท่านก็ได้เท่านั้น

²⁶นายจึงตอบว่า. ‘อ้ายข้าชั่วช้าและเกียจคร้าน, เจ้าก็รู้อยู่ว่าเราเกี่ยวที่เรามิได้หว่าน. เก็บส่ำสมที่เรามิได้โปรย

²⁷เหตุฉะนั้นเจ้าควรเอาเงินของเราไปฝากไว้ที่ธนาคาร. เมื่อเรามาจะได้รับเงินของเราทั้งดอกเบี้ยด้วย.

²⁸เพราะฉะนั้นจงเอาเงินตะลันต์เดียวนั้นไปไห้แก่ผู้ที่มีสิบตะลันต์.

²⁹ด้วยว่าผู้ใดมีอยู่แล้ว, จะเพิ่มเติมให้ผู้นั้นมีบริบูรณ์แต่ผู้ที่ไม่มี, แม้ว่าซึ่งเขามีอยู่นั้นก็จะต้องเอาไปจากเขา.

³⁰เอาอ้ายข้าชาติชั่วช้าไปทิ้งเสียที่มืดภายนอก ซึ่งมีแต่การร้องไห้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน.’

³¹“เมื่อบุตรมนุษย์จะเสด็จมาด้วยรัศมีภาพของพระองค์กับทั้งหมู่ทูตสวรรค์, เมื่อนั้นพระองค์จะทรงนั่งบนพระที่นั่งอันรุ่งเรืองของพระองค์

³²บรรดาชนชาติต่างๆ จะประชุมพร้อมกันต่อพระพักตรพระองค์. และพระองค์จะทรงแยกเขาทั้งหลายออกจากกัน. เหมือนอย่างผู้เลี้ยงแกะแยกแกะออกจากแพะ

³³ส่วนฝูงแกะนั้นจะทรงจัดให้อยู่เบื้องขวาพระหัตถ์ของพระองค์. แต่ฝูงแพะนั้นจะทรงจัดให้อยู่เบื้องซ้าย.

³⁴ขณะนั้นพระมหากษัตริย์จะตรัสแก่บรรดาผู้ที่อยู่เบื้องขวาว่า. ‘ท่านทั้งหลายที่ได้รับพระพรจากพระบิดาของเรา. จงมารับเอาแผ่นดินซึ่งได้ตระเตรียมไว้สำหรับท่านทั้งหลายตั้งแต่แรกสร้างโลก.

³⁵เพราะว่าเมื่อเราอยากอาหารท่านก็ได้จัดหาให้เรากิน, เรากระหายนํ้าท่านก็ได้ให้เราดื่ม, เราเป็นแขกแปลกหน้าท่านก็ได้ต้อนรับเราไว้,

³⁶เราเปลือยกายท่านก็ได้ให้เสื้อผ้าเรานุ่งห่ม, เมื่อเราเจ็บท่านก็ได้มาเยี่ยมเรา, เมื่อเราต้องจำอยู่ในพันธนาคารท่านก็ได้มาหาเรา.

³⁷เวลานั้นบรรดาผู้ชอบธรรมจะกราบทูลว่า. ‘พระองค์เจ้าข้า. ที่ข้าพเจ้าเห็นพระองค์ทรงอยากพระกระยาหารหรือทรงกระหายนํ้าและได้จัดมาถวายแก่พระองค์แต่เมื่อไร?

³⁸ที่ข้าพเจ้าได้เห็นพระองค์ทรงเป็นแขกแปลกหน้าและได้ต้อนรับไว้. หรือเปลือยพระกายและได้สวมฉลองพระองค์ให้แต่เมื่อไร?

³⁹ที่ข้าพเจ้าเห็นพระองค์ทรงประชวรหรือต้องจำอยู่ในพันธนาคาร, และได้มาเฝ้าพระองค์นั้นแต่เมื่อไร?’

⁴⁰แล้วพระมหากษัตริย์จะตรัสแก่เขาว่า. ‘เราบอกท่านทั้งหลายตามจริงว่า. ซึ่งท่านได้กระทำแก่ผู้เล็กน้อยที่สุดคนหนึ่งในพวกพี่น้องของเรานี้. ก็เหมือนท่านได้กระทำแก่เราด้วย.’

⁴¹พระองค์จึงตรัสแก่บรรดาผู้ที่อยู่เบื้องซ้ายว่า. ‘เจ้าทั้งหลายผู้ต้องแช่งสาป, จงถอยไปจากเราเข้าไปอยู่ในไฟซึ่งไหม้อยู่เป็นนิตย์. ซึ่งเตรียมไว้สำหรับมารและพรรคพวกของมันนั้น.

⁴²เพราะว่าเมื่อเราอยากอาหารเจ้าก็มิได้ให้เรากิน, เรากระหายนํ้าเจ้าก็มิได้ให้เราดื่ม

⁴³เราเป็นแขกแปลกหน้าเจ้าก็ไม่ได้ต้อนรับเราไว้, เราเปลือยกายเจ้าก็ไม่ได้ให้เสื้อผ้าเรานุ่งห่ม. เราเจ็บและต้องจำอยู่ในพันธนาคารเจ้าก็ไม่ได้เยี่ยมเรา.’

⁴⁴เขาทั้งหลายจะทูลว่า. ‘พระองค์เจ้าข้า, ที่ข้าพเจ้าได้เห็นพระองค์ทรงอยากพระกระยาหาร, หรือทรงกระหายน้ำ, หรือทรงเป็นแขกแปลกหน้าและเปลือยพระกาย. หรือทรงประชวรและต้องจำอยู่ในพันธนาคาร, และข้าพเจ้ามิได้ปรนนิบัติพระองค์นั้นแต่เมื่อไร?’

⁴⁵เมื่อนั้นพระองค์จะตรัสแก่เขาว่า. ‘เราบอกเจ้าทั้งหลายตามจริงว่า. ซึ่งเจ้ามิได้กระทำแก่ผู้เล็กน้อยที่สุดสักคนหนึ่งในพวกนี้. เจ้าก็มิได้กระทำแก่เราด้วย.’

⁴⁶และพวกเหล่านี้จะต้องไปรับโทษอยู่เป็นนิตย์, แต่ผู้ชอบธรรมจะเข้าในชีวิตนิรันดร์.”