Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 มัดธาย 27 Bible Online

มัดธาย 27 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

มัดธาย 27

¹ครั้นรุ่งเช้าบรรดาพวกปุโรหิตใหญ่และผู้เฒ่าแห่งพลเมืองปรึกษากันด้วยเรื่องพระเยซูเพื่อจะประหารพระองค์เสีย.

²เขาจึงมัดพระองค์พาไปมอบไว้แก่ปีลาตซึ่งเป็นเจ้าเมือง

³ขณะนั้นยูดาผู้มอบพระองค์, เมื่อเห็นว่าพระองค์ต้องปรับโทษ, ก็กลับใจนำเงินสามสิบแผ่นนั้นมาคืนให้แก่พวกปุโรหิตใหญ่และผู้เฒ่าแก่

⁴ว่า, “ข้าพเจ้าได้ผิดแล้วที่ได้มอบโลหิตซึ่งปราศจากราคี.” คนเหล่านั้นจึงว่า, “การนั้นไม่ใช่ธุระอะไรของเรา, เจ้าเองต้องรับธุระเอาเถอะ.”

⁵ยูดาจึงทิ้งเงินนั้นไว้ในโบสถ์แล้วออกไปผูกคอตาย.

⁶พวกปุโรหิตใหญ่จึงเก็บเอาเงินนั้นมาแล้วว่า, “เป็นการผิดกฎหมายที่จะเก็บเงินนั้นไว้ในคลัง, เพราะเป็นค่าโลหิต.”

⁷เขาก็ปรึกษาตกลงกันว่า, ให้เอาเงินนั้นไปซื้อทุ่งช่างหม้อไว้สำหรับเป็นที่ฝังศพคนต่างบ้านต่างเมือง.

⁸เหตุฉะนั้นเขาจึงเรียกตำบลนั้นว่านาเลือดจนถึงทุกวันนี้

⁹ครั้งนั้นคำของยิระมะยาศาสดาพยากรณ์ก็สำเร็จซึ่งกล่าวไว้ว่า, เขารับเงินสามสิบแผ่น, ซึ่งเป็นราคาของผู้นั้นที่เผ่าพันธุ์แห่งยิศราเอลได้ตีราคาไว้,

¹⁰แล้วไปซื้อทุ่งช่างหม้อตามที่องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ทรงกำหนดไว้แก่เรา

¹¹เมื่อพระเยซูทรงยืนอยู่ตรงหถ้าเจ้าเมืองๆ จึงถามว่า, “ท่านเป็นกษัตริย์ของชาติยูดายหรือ” พระเยซูตรัสตอบว่า, “ท่านว่าถูกแล้ว.”

¹²แต่เมื่อพวกปุโรหิตใหญ่และผู้เฒ่าได้ฟ้องกล่าวโทษพระองค์, พระองค์มิได้ทรงตอบประการใด.

¹³ปีลาตจึงกล่าวแก่พระองค์ว่า “ไม่ได้ยินหรือซึ่งเขาเบิกพะยานปรักปรำท่านเป็นหลายประการ?”

¹⁴แต่พระองค์มิได้ทรงตอบสักคำเดียวจนเจ้าเมืองประหลาดใจมาก

¹⁵ในเทศกาลนั้นเจ้าเมืองเคยปล่อยนักโทษคนหนึ่งให้แก่ฝูงคนตามใจเขาชอบ.

¹⁶คราวนั้นมีนักโทษสำคัญคนหนึ่งชื่อบาระบา.

¹⁷เมื่อคนทั้งปวงบระชุมกันแล้วปีลาตได้ถามเขาว่า, “เจ้าทั้งหลายปรารถนาให้ปล่อยผู้ใด, บาระบาหรือเยซูที่เรียกว่าพระคริสต์?”

¹⁸เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาได้มอบพระองค์โดยความอิจฉา.

¹⁹ขณะเมื่อปีลาตนั่งอยู่บนบัลลังก์, ภรรยาของท่านได้ใช้คนมาเรียนว่า, “อย่าทำอะไรแก่คนชอบธรรมนั้นเลยด้วยว่าวันนี้ฉันไม่สบายใจมากเพราะได้ฝันถึงผู้นั้น.”

²⁰ปุโรหิตใหญ่และผู้เฒ่าก็ยุยงฝูงคนให้ขอบาระบาไว้, ให้ประหารพระเยซูเสีย.

²¹เจ้าเมืองจึงถามว่า, “ในสองคนนี้เจ้าจะให้เราปล่อยคนไหน?” เขาตอบว่า, “บาระบา.”

²²ปีลาตจึงถามว่า, “ถ้าอย่างนั้น, เราจะทำอย่างไรแก่พระเยซูที่เรียกว่าพระคริสต์?” เขาพากันร้องว่า, “ให้ตรึงเสียที่กางเขนเถิด.”

²³เจ้าเมืองถามว่า, “ตรึงทำไม, เขาได้ทำผิดอะไรเล่า?” แต่เขาทั้งหลายยิ่งร้องว่า, “ให้ตรึงเสียที่กางเขนเถิด.”

²⁴เมื่อปีลาตเห็นว่าไม่ได้การ, มีแต่จะเกิดวุ่นวายขึ้น, ก็เอาน้ำล้างมือต่อหน้าฝูงคน แล้วว่า, “เราปราศจากเลือดของคนชอบธรรมนี้แล้ว, เจ้าทั้งหลายจงเป็นธุระเถิด.”

²⁵บรรดาฝูงคนก็เรียนว่า, “ให้เลือดของเขาตกอยู่บนเรา, ทั้งบุตรของเราด้วย.”

²⁶ท่านจึงปล่อยบาระบาให้เขา, แล้วก็สั่งให้โบยตีพระเยซูมอบให้ตรึงไว้ที่กางเขน

²⁷พวกทหารของเจ้าเมืองจึงพาพระเยซูไปไว้ในศาล, แล้วทั้งกองก็ประชุมล้อมพระองค์ไว้,

²⁸แล้วเปลื้องฉลองพระองค์ออก, เอาเสื้อสีแดงเข้มสวมให้,

²⁹เอาหนามสานเป็นมงกุฎสวมพระเศียรพระองค์, แล้วเอาไม้อ้อให้ถือไว้ในพระหัตถ์เบื้องขวาของพระองค์, และได้คุกเข่าลงต่อพระพักตรพระองค์เยาะเย้ยว่า, “กษัตริย์ชาติยูดาย, ขอให้ทรงพระเจริญ,”

³⁰แล้วก็ถ่มน้ำลายรด, และเอาไม้อ้อตีพระเศียรของพระองค์.

³¹เมื่อเยาะเย้ยพระองค์แล้วก็ถอดเสื้อนั้นออก, เอาเสื้อของพระองค์สวมให้, และพาออกไปจะตรึงไว้ที่กางเขน

³²ครั้นออกไปแล้วได้พบชาวกุเรเนคนหนึ่งชื่อซีโมน, จึงเกณฑ์ให้แบกกางเขนของพระองค์ไป.

³³เมื่อมาถึงตำบลหนึ่งที่เรียกว่าโฆละโฆธาแปลว่ากะโหลกศีรษะ,

³⁴เขาให้พระองค์เสวยน้ำองุ่นเปรี้ยวระคนกับดี เมื่อพระองค์ทรงชิมก็ไม่เสวย.

³⁵ครั้นตรึงพระองค์ที่กางเขนแล้ว, เขาก็เอาฉลองพระองค์มาจับ, สลากแบ่งกัน

³⁶แล้วก็นั่งเฝ้าพระองค์อยู่ที่นั้น.

³⁷และเขาได้เขียนคำประจารพระองค์ไว้เหนือพระเศียรว่า, “ผู้นี้คือเยซูกษัตริย์ของชาติยูดาย.”

³⁸ขณะนั้นเขาได้ตรึงโจรสองคนไว้ข้างขวาคนหนึ่งข้างซ้ายคนหนึ่งพร้อมกับพระองค์ด้วย.

³⁹คนทั้งปวงที่เดินผ่านไปมานั้นได้สั่นศีรษะและกล่าวเยาะเย้ยพระองค์,

⁴⁰ว่า, “เจ้าผู้จะทำลายโบสถ์และสร้างขึ้นใหม่ในสามวัน, จงช่วยตัวเองให้รอดถ้าเจ้าเป็นบุตรของพระเจ้า, จงลงมาจากกางเขนเถิด.”

⁴¹พวกปุโรหิตใหญ่กับพวกอาลักษณ์และผู้เฒ่าก็เยาะเย้ยพระองค์ว่า,

⁴²“เขาช่วยคนอื่นให้รอดได้ช่วยตัวของตัวเองไม่ได้. เขาเป็นกษัตริย์ของชาติยิศราเอลให้เขาลงมาจากกางเขนเดี๋ยวนี้, เราจะได้เชื่อถือบ้าง

⁴³เขาได้ไว้ใจในพระเจ้า ถ้าพระองค์พอพระทัยก็ให้ช่วยเขาเดี๋ยวนี้เถิด, ด้วยเขาได้กล่าวว่าเขาเป็นบุตรของพระเจ้า.”

⁴⁴ถึงโจรที่ต้องตรึงไว้กับพระองค์ก็ยังกล่าวคำหยาบช้าต่อพระองค์เหมือนกัน

⁴⁵เวลานั้นก็บังเกิดมืดมัวทั่วแผ่นดินตั้งแต่เวลาเที่ยงจนถึงสามนาฬิกาหลังเที่ยง.

⁴⁶ครั้นประมาณสามนาฬิกาหลังเที่ยงพระเยซูทรงเปล่งเสียงดังว่า, “เอลีๆ ลามาซะบัคทานี?” แปลว่า, “พระเจ้าข้าๆ เหตุไฉนพระองค์ทรงทอดทิ้งข้าพเจ้าเสีย?”

⁴⁷บางคนที่ยืนอยู่ที่นั่นเมื่อได้ยินก็พูดว่า. “คนนี้เรียกเอลียา.”

⁴⁸ในทันใดนั้นคนหนึ่งในพวกเขาวิ่งไปเอาฟองน้ำชุบน้ำองุ่นเปรี้ยวเสียบปลายไม้อ้อส่งให้พระองค์เสวย.

⁴⁹แต่คนอื่นร้องว่า, “อย่าเพ่อก่อน, ให้เราคอยดูเอลียาจะมาช่วยเขาให้รอดกระมัง.”

⁵⁰ฝ่ายพระเยซูทรงเปล่งเสียงดังอีกครั้งหนึ่ง, แล้วทรงปลงพระชนม์.

⁵¹และนี่แน่ะ ม่านในโบสถ์ก็ขาดออกเป็นสองท่อนตั้งแต่บนตลอดล่าง แผ่นดินก็ไหว ศิลาก็แตกออกจากกัน

⁵²อุโมงค์ฝังศพก็เปิดออก และเมื่อพระเยซูทรงเป็นขึ้นมาแล้ว, ศพของสิทธิชนหลายคนที่ล่วงหลับไปแล้วได้เป็นขึ้นมา,

⁵³ออกจากอุโมงค์ พากันเข้าไปในเมืองบริสุทธิ์ปรากฏแก่คนเป็นอันมาก.

⁵⁴ส่วนนายร้อยและคนที่เฝ้าพระศพพระเยซูอยู่ด้วยกัน, เมื่อได้เห็นแผ่นดินไหวและการทั้งปวงซึ่งบังเกิดขึ้นนั้น, ก็พากันกลัวยิ่งนักจึงพูดกันว่า. “แท้จริงท่านผู้นี้เป็นพระราชบุตรของพระเจ้า.”

⁵⁵ที่นั่นมีหญิงหลายคนที่ได้ติดตามพระองค์มาจากฆาลิลายเพื่อจะปรนนิบัติพระองค์ ได้มองดูแต่ไกลๆ.

⁵⁶ในพวกนั้นมีมาเรียมัฆดาลา, มาเรียมารดาของยาโกโบและโยเซ, และภรรยาของเซเบดาย

⁵⁷ครั้นถึงเวลาพลบค่ำ, มีเศรษฐีคนหนึ่งมาแต่บ้านอะริมาธาย. ชื่อโยเซฟ, เป็นศิษย์ของพระเยซู.

⁵⁸ได้เข้าไปขอพระศพต่อปีลาต ปีลาตจึงสั่งให้มอบแก่เขา.

⁵⁹โยเซฟก็เชิญพระศพมาพันหุ้มด้วยผ้าป่านที่สะอาด.

⁶⁰ไปประดิษฐานไว้ที่อุโมงค์ใหม่ของตน ซึ่งได้เจาะไว้ในศิลา กลิ้งหินใหญ่ปิดปากอุโมงค์ไว้. แล้วก็ไป.

⁶¹ฝ่ายมาเรียมัฆดาลากับมาเรียอีกคนหนึ่งนั้น ก็นั่งอยู่ตรงหน้าอุโมงค์

⁶²รุ่งขึ้นเป็นวันถัดจากวันตระเตรียม, พวกปุโรหิตใหญ่และพวกฟาริซายพากันไปหาปีลาต,

⁶³เรียนว่า, “เจ้าคุณขอรับ, ข้าพเจ้าทั้งหลายจำได้ว่า, คนล่อลวงผู้นั้นเมื่อยังมีชีวิตอยู่ได้พูดว่า, ‘ล่วงไปสามวันแล้วเราจะเป็นขึ้นมาใหม่.’

⁶⁴เหตุฉะนั้นขอเจ้าคุณได้มีบัญชาสั่งให้ปิดอุโมงค์ไว้ให้มั่นคงจนถึงวันที่สาม, เกลือกว่าพวกสาวกของเขาจะมาลักเอาศพไปในเวลากลางคืน, แล้วจะประกาศแก่ฝูงคนว่าเขาเป็นขึ้นมาจากความตายแล้ว, และการบกพร่องข้างปลายมือนี้จะร้ายแรงยิ่งกว่าข้างต้นมืออีก.”

⁶⁵ปีลาตจึงบอกเขาว่า “พวกเจ้าจงพาทหารยามไปเฝ้าให้แข็งแรงให้เป็นที่มั่นใจที่สุด.”

⁶⁶เขาจึงไปทำอุโมงค์ไห้มั่นคง, ประทับตราไว้ที่หิน, ให้ทหารยามประจำอยู่