Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 มัดธาย 8 Bible Online

มัดธาย 8 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

มัดธาย 8

¹เมื่อพระองค์เสด็จลงมาจากภูเขาแล้ว, ประชาชนเป็นอันมากได้ติดตามพระองค์ไป.

²มีคนโรคเรื้อนมากราบไหว้พระองค์แล้วทูลว่า, “พระองค์เจ้าข้า, ถ้าพระองค์พอพระทัยจะทรงโปรดแก่ข้าพเจ้า, พระองค์ก็อาจจะให้ข้าพเจ้าหายโรคและสะอาดได้.”

³พระเยซูทรงเหยียดพระหัตถ์ถูกต้องเขาแล้วตรัสว่า, “เราพอใจแล้ว, จงหายโรคและสะอาดเถิด. “ในทันใดนั้นโรคเรื้อนของเขาก็หายและเขาก็สะอาด.

⁴ฝ่ายพระเยซูตรัสสั่งเขาว่า, “จงระวังอย่าบอกผู้ใด, แต่จงไปแสดงตัวแก่ปุโรหิต, และนำเอาเครื่องบูชาไปตามซึ่งโมเซได้สั่งไว้, เพื่อให้ท่านเห็นเป็นพะยาน.”

⁵เมื่อพระเยซูเสด็จเข้าไปในเมืองกัปเรนาอูม, มีนายร้อยคนหนึ่งมาอ้อนวอนพระองค์

⁶ว่า, “พระองค์เจ้าข้า, บ่าวของข้าพเจ้าเป็นง่อยอยู่ที่บ้าน, ทนทุกข์เวทนามาก.”

⁷พระเยซูจึงตรัสแก่เขาว่า. “เราจะไปรักษาเขาให้หาย.”

⁸นายร้อยผู้นั้นทูลตอบพระองค์ว่า, “ข้าพเจ้าเป็นคนไม่สมควรที่พระองค์จะเสด็จเข้าใต้ชายคาของข้าพเจ้าแต่ขอพระองค์ตรัสเพียงคำเดียว, บ่าวของข้าพเจ้าก็จะหายโรค.

⁹เหตุว่าข้าพเจ้าเป็นคนอยู่ใต้บังคบเขา, แต่ยังมีทหารอยู่ใต้บังคับข้าพเจ้าข้าพเจ้าจะบอกแก่คนนี้ว่า. ‘ไป.’ เขาก็ไปบอกแก่คนนั้นว่า. ‘มา.’ เขาก็มาบอกบ่าวของข้าพเจ้าว่า. ‘จงทำสิ่งนี้.’ เขาก็ทำ.

¹⁰ครั้นพระเยซูทรงได้ยินดังนั้นก็ทรงประหลาดพระทัย, ตรัสแก่บรรดาคนที่ตามพระองค์ว่า, “เราบอกท่านทั้งหลายตามจริงว่า, เราหาได้พบความเชื่อมากเช่นนี้ในพวกยิศราเอลไม่.

¹¹เราบอกท่านทั้งหลายว่า, คนเป็นอันมากจะมาแต่ทิศตะวันออกและทิศตะวันตก, จะมาร่วมที่นั่งกับอับราฮามและยิศฮาคและยาโคบในแผ่นดินสวรรค์

¹²แต่ลูกแห่งแผ่นดินนั้นจะต้องถูกผลักทิ้งเสียในที่มืดภายนอกที่นั่นจะมีแต่เสียงร้องไห้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน.”

¹³แล้วพระเยซูจึงตรัสแก่นายร้อยว่า, “ไปเถิด, ท่านได้เชื่ออย่างไรก็ให้เป็นแก่ท่านอย่างนั้น. “ในโมงนั้นบ่าวของเขาก็หายเป็นปกติ

¹⁴ครั้นพระเยซูเสด็จเข้าไปในเรือนของเปโตร, ก็ทรงเห็นแม่ยายของเปโตรนอนเป็นไข้อยู่.

¹⁵พอพระองค์ทรงถูกต้องมือเขาไข้ก็หาย, เขาจึงลุกขึ้นปรนนิบัติพระองค์.

¹⁶ครั้นพลบลงเขาพาคนเป็นอันมากมาหาพระองค์ๆ ก็ทรงขับผีออกด้วยคำตรัสและบรรดาคนเจ็บป่วยพระองค์ได้ทรงรักษาให้หาย.

¹⁷คำของยะซายาศาสดาพยากรณ์ก็สำเร็จซึ่งว่า, บรรดาความทุกข์ภัยไข้เจ็บของเราท่านได้ทรงรับเอาเอง

¹⁸ครั้นพระเยซูทรงเห็นประชาชนเป็นอันมากมาล้อมพระองค์ไว้, พระองค์จึงตรัสสั่งให้เตรียมข้ามฟากไป.

¹⁹ขณะนั้นมีอาลักษณ์คนหนึ่งมาหาพระองค์ทูลว่า, “อาจารย์เจ้าข้า, ท่านจะเสด็จไปที่ไหนข้าพเจ้าจะตามท่านไปด้วย.”

²⁰พระเยซูจึงตรัสว่า, “สุนัขจิ้งจอกยังมีโพรง, และนกในอากาศก็ยังมีรัง, แต่บุตรมนุษย์ไม่มีที่ๆ จะวางศีรษะ.”

²¹อีกคนหนึ่งในพวกศิษย์ของพระองค์มาทูลพระองค์ว่า, “พระองค์เจ้าข้า, ขอทรงโปรดให้ข้าพเจ้าไปฝังศพบิดาข้าพเจ้าก่อน.”

²²พระเยซูจึงตรัสแก่เขาว่า, “จงตามเรามา, และให้คนตายฝังคนตายเองเถิด.”

²³เมื่อพระองค์เสด็จลงเรือ, พวกศิษย์ของพระองค์ก็ตามพระองค์ไปด้วย.

²⁴เวลานั้นก็เกิดพายุใหญ่ที่ทะเลจนคลื่นซัดท่วมเรือ, แต่พระองค์บรรทมหลับอยู่.

²⁵และพวกศิษย์ได้มาปลุกพระองค์ทูลว่า, “พระองค์เจ้าข้า, ขอพระองค์ทรงโปรดช่วยเถิด, ข้าพเจ้ากำลังจะพินาศอยู่แล้ว.”

²⁶พระองค์จึงตรัสแก่เขาว่า, “โอคนมีความเชื่อน้อย, เจ้ากลัวทำไม?” แล้วพระองค์ทรงลุกขึ้นห้ามลมและทะเล, คลื่นก็สงบเงียบทันที.

²⁷ฝ่ายคนเหล่านั้นก็อัศจรรย์ใจพูดกันว่า, “ท่านนี้เป็นคนอย่างไรหนอ, จนชั้นลมและทะเลก็ฟังท่าน.”

²⁸ครั้นพระองค์ข้ามฟากไปถึงแดนฆะดาราแล้ว, มีคนสองคนที่ผีสิงประจำตัวอยู่ออกจากป่าช้ามาพบพระองค์. เขาดุร้ายนักจนไม่มีผู้ใดอาจเดินทางนั้นได้.

²⁹เขาร้องตะโกนว่า, “เยซูบุตรพระเจ้า, พวกข้าพเจ้ามีสาเหตุอะไรกับท่าน? ท่านจะมาทรมานพวกข้าพเจ้าก่อนเวลาหรือ?”

³⁰ไกลจากที่เขาอยู่นั้นมีสุกรฝูงใหญ่กำลังหากินอยู่.

³¹ผีเหล่านั้นได้อ้อนวอนพระองค์ว่า, “ถ้าท่านขับพวกข้าพเจ้าออก, ขอโปรดให้เข้าสิงอยู่ในฝูงสุกรนั้นเถิด.”

³²พระองค์จึงตรัสแก่ผีเหล่านั้นว่า, “ไปเถอะ.” ผีเหล่านั้นก็ออกไปเข้าสิงอยู่ในฝูงสุกรสุกรทั้งฝูงก็วิ่งกะโจนจากที่สูงลงไปในทะเล, จมน้ำตายหมด.

³³ฝ่ายคนที่เลี้ยงสุกรนั้นก็หนีเข้าไปในเมืองเล่าบรรดาเหตุซึ่งเป็นไปนั้น, กับเหตุที่เกิดขึ้นแก่คนที่มีผีสิงอยู่นั้น

³⁴คนทั้งเมืองก็ออกมาหาพระองค์. เมื่อพบพระองค์แล้วเขาจึงอ้อนวอนขอให้พระองค์ไปเสียจากเขตต์แดนของเขา