Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 ลูกา 15 Bible Online

ลูกา 15 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

ลูกา 15

¹ครั้งนั้นบรรดาคนเก็บภาษีและพวกคนบาปเข้ามาใกล้เพื่อจะฟังพระองค์.

²ฝ่ายพวกฟาริซายและพวกอาลักษณ์บ่นว่า, “คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินด้วยกันกับเขา.”

³พระองค์ตรัสคำเปรียบให้เขาฟังดังต่อไปนี้ว่า

⁴“ในพวกท่านมีคนใดที่มีแกะร้อยตัว, และตัวหนึ่งหายไป, จะไม่ละเก้าสิบเก้าตัวนั้นไว้ในป่า, และไปเที่ยวหาตัวที่หายไปนั้นจนกว่าจะได้พบหรือ

⁵เมื่อพบแล้วเขาก็ยกขึ้นใส่บ่าแบกมาด้วยความยินดี.

⁶เมื่อมาถึงบ้านแล้วจึงเชิญพวกมิตรสหายและเพื่อนบ้านให้มาพร้อมกันพูดกับเขาว่า, จงยินดีกับข้าพเจ้า, เพราะข้าพเจ้าได้พบแกะของข้าพเจ้าที่หายไปนั้น.’

⁷เราบอกท่านทั้งหลายว่า. เช่นนั้นแหละ, จะมีความยินดีในสวรรค์เพราะคนบาปคนเดียวที่กลับใจเสียใหม่, มากกว่าคนชอบธรรมเก้าสิบเก้าคนที่ไม่ต้องการกลับใจเสียใหม่.”

⁸“หญิงคนใดที่มีเงินสิบบาท, และบาทหนึ่งหายไป, จะไม่จุดตะเกียงกวาดเรือนค้นหาให้ละเอียดจนกว่าจะได้พบหรือ

⁹เมื่อพบแล้วจึงเชิญเหล่ามิตรสหายและเพื่อนบ้านให้มาพร้อมกัน พูดกับเขาว่า. ‘จงยินดีกับข้าพเจ้าเถิด, เพราะข้าพเจ้าได้พบเงินบาทที่หายไปนั้น.’

¹⁰เช่นนั้นแหละ, เราบอกท่านทั้งหลายว่า, จะมีความยินดีในพวกทูตของพระเจ้า เพราะคนบาปคนเดียวที่กลับใจเสียใหม่.”

¹¹พระองค์ตรัสว่า, “คนหนึ่งมีบุตรชายสองคน.

¹²บุตรน้อยนั้นพูดกับบิดาว่า. ‘บิดาเจ้าข้า, ขอทรัพย์ที่เป็นส่วนของข้าพเจ้าเถิด.’ บิดาจึงแบ่งทรัพย์ให้แก่บุตรทั้งสองนั้น.

¹³ต่อมาไม่กี่วันบุตรน้อยนั้นก็รวบรวมทรัพย์ทั้งหมดแล้วไปเที่ยวเมืองไกล, และได้ผลาญทรัพย์ของตนที่นั่นด้วยการเป็นนักเลง.

¹⁴เมื่อผลาญทรัพย์หมดแล้วก็เกิดกินดารอาหารยิ่งนักทั่วเมืองนั้น, เขาก็มีความขัดสน

¹⁵เขาจึงไปอาศัยอยู่กับชาวเมืองนั้นคนหนึ่ง, และคนนั้นก็ใช้เขาไปเลี้ยงหมูที่ทุ่งนา.

¹⁶เขาใคร่จะได้อิ่มท้องด้วยฝักถั่วที่หมูกินนั้น, แต่ไม่มีใครให้อะไรเขากิน.

¹⁷เมื่อเขารู้สำนึกตัวแล้ว จึงพูดว่า. ‘ลูกจ้างของบิดาเรามีมาก ก็ยังมีอาหารกินอิ่มและยังเหลืออีก ส่วนเราจะมาตายเสียที่นี่เพราะอดอาหาร

¹⁸จำเราจะลุกขึ้นไปหาบิดาเรา, และพูดกับท่านว่า. “บิดาเจ้าข้า, ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่านด้วย

¹⁹ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่าน ขอท่านให้ข้าพเจ้าเป็นเหมือนลูกจ้างของท่านคนหนึ่งเถิด.”

²⁰แล้วเขาก็ลุกขึ้นไปหาบิดาของตน. แต่เมื่อเขายังอยู่แต่ไกล. บิดาแลเห็นเขาก็มีความเมตตา, จึงวิ่งออกไปกอดคอจุบเขามาก.

²¹ฝ่ายบุตรนั้นจึงกล่าวแก่บิดาว่า. ‘บิดาเจ้าข้า. ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่าน, ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่านต่อไป.’

²²แต่บิดาสั่งบ่าวของตนว่า. ‘จงรีบไปเอาเสื้ออย่างดีที่สุดมาสวมให้เขา. และเอาแหวนมาสวมนิ้วมือ. กับเอารองเท้ามาสวมให้เขา.

²³จงเอาลูกวัวอ้วนพีมาฆ่าเลี้ยงกัน เพื่อความรื่นเริงยินดีเถิด

²⁴เพราะว่าลูกของเราคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นอีก, หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก.’ เขาทั้งหลายต่างก็มีความโสมนัสส์ยินดี.

²⁵ฝ่ายบุตรคนใหญ่นั้นกำลังอยู่ที่ทุ่งนา เมื่อเขากลับมาใกล้ตึกแล้วก็ได้ยินเสียงมะโหรีและเต้นรำ.

²⁶เขาจึงเรียกบ่าวคนหนึ่งมาถามว่า เขาทำอะไรกัน.

²⁷บ่าวนั้นจึงตอบว่า, ‘น้องของท่านกลับมาแล้ว, และบิดาได้ให้ฆ่าลูกวัวอ้วนพี, เพราะได้ลูกกลับมาโดยสวัสดิภาพ.’

²⁸ฝ่ายพี่ชายก็โกรธไม่ยอมเข้าไป บิดาจึงออกมาชักชวนเขา.

²⁹แต่เขาตอบบิดาว่า, ‘ดูเถอะ, ข้าพเจ้าได้ปรนนิบัติท่านกี่ปีมาแล้ว, และมิได้ละเมิดคำสั่งสอนของท่านสักข้อหนึ่งเลย, แต่แม้เพียงลูกแพะสักตัวหนึ่งท่านก็ยังไม่เคยให้ข้าพเจ้า, เพื่อจะเลี้ยงกันเป็นที่ยินดีกับเพื่อนฝูงของข้าพเจ้า

³⁰แต่เมื่อลูกคนนี้ของท่าน ผู้ได้ผลาญทรัพย์สิ่งของๆ ท่านโดยคบหญิงคนชั่วมาแล้ว, ท่านยังได้ฆ่าลูกวัวอ้วนพีเลี้ยงเขา.’

³¹บิดาจึงตอบเขาว่า. ‘ลูกเอ๋ย, เจ้าอยู่กับเราเสมอ, และสิ่งของทั้งหมดของเราก็เป็นของๆ เจ้า.

³²แต่สมควรที่เราจะได้ชื่นชมยินดี เพราะน้องของเจ้าคนนี้ตายแล้วแต่กลับเป็นขึ้นอีก, หายไปแต่ได้พบกันอีก.’ ”