Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 ลูกา 17 Bible Online

ลูกา 17 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

ลูกา 17

¹พระองค์ตรัสแก่เหล่าสาวกของพระองค์ว่า, “จำเป็นต้องมีเหตุให้หลงผิด, แต่วิบัติแก่ผู้ที่ก่อเหตุให้เกิดความหลงผิดนั้น

²ถ้าเอาหินโม่ผูกคอคนนั้นถ่วงเสียที่ทะเลก็ดีกว่าให้เขานำผู้เล็กน้อยเหล่านี้คนหนึ่งให้หลงผิด.

³จงระวังตัวให้ดีถ้าพี่น้องผิดต่อท่าน, จงต่อว่าเขาและถ้าเขากลับใจแล้ว, จงยกโทษให้เขา.

⁴แม้เขาจะผิดต่อท่านวันละเจ็ดหน, และจะกลับมาหาท่านทั้งเจ็ดหนนั้นแล้วว่า. ‘ฉันกลับใจแล้ว.’ จงยกโทษให้เขาเถิด.”

⁵ฝ่ายอัครสาวกทูลพระองค์ว่า, “ขอพระองค์โปรดให้ความเชื่อของพวกข้าพเจ้ามากยิ่งขึ้น.”

⁶พระองค์จึงตรัสว่า, “ถ้าพวกท่านมีความเชื่อเท่าพันธุ์ผักกาดเมล็ดหนึ่ง, ท่านก็จะสั่งต้นสุกะมินนี้ได้ว่า. ‘จงถอนขึ้นออกไปปักในทะเล.’ และมันจะฟังท่าน

⁷ในพวกท่านมีผู้ใดที่มีบ่าวไถนาหรือเลี้ยงแกะ, เมื่อบ่าวคนนั้นกลับมาจากทุ่งนา จะบอกเขาว่า. ‘เชิญนั่งลงกินทีเดียวเถิด.’

⁸หรือจะไม่บอกเขาว่า, ‘จงหาให้เรากิน, และคาดเอวไว้ปรนนิบัติเราจนเราจะกินและดื่มอิ่มแล้ว, และภายหลังเจ้าจึงค่อยกินและดื่มเถิด?’

⁹นายจะขอบใจบ่าวนั้นเพราะบ่าวได้ทำตามคำสั่งหรือ

¹⁰ฉันใดก็ดี, เมื่อท่านทั้งหลายได้กระทำสิ่งสารพัตรซึ่งทรงบัญชาไว้แก่ท่านนั้น, ก็คงพูดด้วยว่า. ‘ข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นบ่าวที่ไม่มีบุญคุณต่อนาย, ข้าพเจ้าได้กระทำตามหน้าที่ซึ่งข้าพเจ้าควรกระทำเท่านั้น?’ ”

¹¹เมื่อพระองค์กำลังเสด็จขึ้นไปยังกรุงยะรูซาเลม, พระองค์จึงเสด็จผ่านกลางมณฑลซะมาเรียและฆาลิลาย.

¹²เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนัง, มีคนเป็นโรคเรื้อนสิบคนมาพบพระองค์. ยืนอยู่แต่ไกล.

¹³และร้องเสียงดังว่า, “เยซูนายเจ้าข้า, ขอเอ็นดูข้าพเจ้าทั้งหลายเถิด.”

¹⁴เมื่อพระองค์ทรงเห็นแล้วจึงตรัสแก่เขาว่า, “จงไปสำแดงตัวแก่พวกปุโรหิตเถิด,” เมื่อกำลังเดินไปเขาทั้งหลายก็หายและสะอาด.

¹⁵ฝ่ายคนหนึ่งในพวกนั้น, เมื่อเห็นว่าตัวหายโรคแล้ว, จึงกลับมาสรรเสริญพระเจ้าด้วยเสียงดัง

¹⁶และกราบลงซบหน้าที่พระบาทของพระองค์ โมทนาพระคุณของพระองค์ คนนั้นเป็นชาวซะมาเรีย.

¹⁷ฝ่ายพระเยซูตรัสถามว่า, “มีสิบคนหายโรคและสะอาดมิใช่หรือ แต่เก้าคนนั้นอยู่ที่ไหน?

¹⁸ไม่เห็นผู้ใดกลับมาสรรเสริญพระเจ้า, เว้นไว้คนต่างชาติคนนี้.”

¹⁹แล้วพระองค์ตรัสแก่คนนั้นว่า, “จงลุกขึ้นไปเถิด, ความเชื่อของเจ้าได้กระทำให้ตัวเจ้าหายปกติ.”

²⁰เมื่อพวกฟาริซายทูลถามพระองค์ว่า, “แผ่นดินของพระเจ้าจะมาถึงเมื่อไร?” พระองค์ตรัสตอบเขาว่า, “แผ่นดินของพระเจ้าไม่มาโดยทางปรากฏแก่ตา

²¹และเขาจะไม่พูดว่า. ‘มาดูนี่.’ หรือ ‘ไปดูโน่น’ เพราะนี่แน่ะ แผ่นดินของพระเจ้าอยู่ภายในท่านทั้งหลาย.”

²²พระองค์ตรัสแก่เหล่าสาวกว่า, “คงจะมีเวลาหนึ่งเมื่อท่านทั้งหลายจะใคร่เห็นวันของบุตรมนุษย์สักวันหนึ่ง, แต่จะไม่เห็น.

²³เขาจะพูดกับท่านทั้งหลายว่า. ‘มาดูนี่,’ หรือ ‘ไปดูโน่น’ อย่าออกไป, อย่าตามเขา

²⁴ด้วยว่าเปรียบเหมือนฟ้าแลบ, เมื่อแลบออกจากฟ้าข้างหนึ่ง, ก็ส่องสว่างไปถึงฟ้าอีกข้างหนึ่งบุตรมนุษย์ก็จะเป็นอย่างนั้นแหละในวันของพระองค์นั้น.

²⁵แต่จำเป็นพระองค์จะต้องทนทุกข์ทรมานหลายประการก่อน, และคนสมัยนี้จะไม่ยอมรับพระองค์.

²⁶ในสมัยของโนฮาเหตุการณ์ได้เป็นมาแล้วอย่างไร, ในสมัยของบุตรมนุษย์ก็จะเป็นอย่างนั้นด้วย.

²⁷เขาได้กินและดื่ม, ได้สมรสกัน, และได้ยกให้เป็นสามีภรรยากัน, จนถึงวันนั้นที่โนฮาได้เข้าในนาวา, และนาได้มาท่วมล้างผลาญเขาเสียทั้งสิ้น.

²⁸ในสมัยของโลตก็เหมือนกันเขาได้กินดื่ม, ซื้อขาย, หว่านปลูก, ก่อสร้าง

²⁹แต่ในวันนั้นที่โลตออกไปจากเมืองซะโดม, ไฟและกำมะถันได้ตกจากพามาเผาผลาญเขาเสียทั้งสิ้น.

³⁰ในวันที่บุตรมนุษย์จะมาปรากฏก็จะเป็นเหมือนอย่างนั้น.

³¹ในวันนั้นคนที่อยู่บนดาดพาหลังคาตึกและของๆ เขาอยู่ในตึก, อย่าให้เขาลงมาเก็บของนั้นไป และคนที่อยู่ตามทุ่งนา, อย่าให้เขากลับมาเหมือนกัน.

³²จงระลึกถึงภรรยาของโลตนั้นเถิด.

³³ผู้ใดจะอุสส่าห์เอาชีวิตของตนรอด, ผู้นั้นจะเสียชีวิต แต่ผู้ใดจะสู้เสียชีวิต, ผู้นั้นจะได้ชีวิตรอด.

³⁴เราบอกท่านทั้งหลายว่า, ในคืนวันนั้นจะมีชายสองคนนอนในที่นอนอันเดียวกัน จะเอาไปคนหนึ่ง, จะละไว้คนหนึ่ง.

³⁵ผู้หญิงสองคนจะโม่แป้งด้วยกัน จะเอาไปคนหนึ่ง, จะละไว้คนหนึ่ง. [3]

³⁶เขาจึงทูลถามพระองค์ว่า, “จะเกิดขึ้นที่ไหน, พระองค์เจ้าข้า?” พระองค์ตรัสตอบว่า, “ซากศพอยู่ที่ไหน, ฝูงนกแร้งจะตอมกันอยู่ที่นั่น.”