Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 ลูกา 8 Bible Online

ลูกา 8 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

ลูกา 8

¹อีกไม่นานพระองค์ก็เสด็จไปทั่วตลอดตามบ้านตามเมือง, ทรงประกาศกิตติคุณแห่งแผ่นดินของพระเจ้า. สาวกสิบสองคนนั้นก็อยู่ด้วยพระองค์,

²พร้อมกับผู้หญิงลางคนที่มีผีร้ายออกจากเขาและที่หายโรคต่างๆ คือมาเรียผู้มีชื่ออีกว่ามัฆดาลา, ที่พระองค์ได้ทรงขับผีออกจากเขาเจ็ดผี,

³และโยฮันนาภรรยาของคูซาต้นเรือนของเฮโรด, และซูซันนา, และผู้หญิงอื่นๆ หลายคนที่เคยปรนนิบัติพระองค์ด้วยการถวายสิ่งของ

⁴เมื่อประชาชนเป็นอันมากอยู่พร้อมกัน, และคนกำลังมาหาพระองค์จากทุกเมือง, พระองค์จึงตรัสแก่เขาเป็นคำอุปมาว่า,

⁵มีผู้หว่านคนหนึ่งออกไปหว่านพืชของตน และเมื่อเขาหว่าน, พืชนั้นก็ตกอยู่ริมหนทางบ้าง ถูกเหยียบย่ำ, และนกในอากาศมาเก็บกินเสีย.

⁶บ้างก็ตกที่หิน และเมื่องอกขึ้นแล้วก็เหี่ยวแห้งไปเพราะที่ไม่ชื้น.

⁷บ้างก็ตกที่กลางหนาม, หนามก็งอกขึ้นมาด้วยปกคลุมเสีย.

⁸บ้างก็ตกที่ดินดี, จึงงอกขึ้นเกิดผลร้อยเท่า.” ครั้นพระองค์ตรัสอย่างนั้นแล้วจึงทรงร้องว่า, “ใครมีหูยินได้ก็ให้ฟังเอาเถิด.”

⁹ฝ่ายเหล่าสาวกจึงทูลถามพระองค์ว่า, คำเปรียบนั้นมีใจความอย่างไร?

¹⁰พระองค์จึงตรัสว่า, “ข้อลึกลับแห่งแผ่นดินของพระเจ้าก็ทรงโปรดให้ท่านทั้งหลายรู้ได้, แต่สำหรับคนอื่นนั้นได้ให้เป็นคำเปรียบ, เพื่อเมื่อเขาดูจะไม่เห็น, และเมื่อเขายินจะไม่เข้าใจ.

¹¹คำเปรียบนั้นก็อย่างนี้ พืชนั้นได้แก่พระวจนะของพระเจ้า.

¹²ที่ตกริมหนทางได้แก่ คนเหล่านั้นที่ได้ยิน, แล้วมารมาชิงเอาพระวจนะจากใจของเขา, เพื่อไม่ให้เขาเชื่อและรอดได้.

¹³ซึ่งตกที่หินนั้นได้แก่ คนเหล่านั้นที่ได้ยินแล้วก็รับพระวจนะนั้นด้วยความยินดี แต่ไม่มีราก, เชื่อได้แต่ชั่วคราว, เมื่อถูกทดลองเขาก็หลงเสียไป.

¹⁴ที่ตกกลางหนามนั้นได้แก่ คนเหล่านั้นที่ได้ยินแล้วก็ออกไป, และความปรารภปรารมภ์ และทรัพย์สมบัติ และความสนุกสนานแห่งชีวิตนี้ก็ปกคลุมหุ้มห่อเขา, ผลของเขาจึงม้านไป.

¹⁵ซึ่งตกที่ดินดีนั้นได้แก่ คนเหล่านั้นที่ได้ยินพระวจนะด้วยใจเลื่อมใสศรัทธา, แล้วก็จดจำไว้, จึงเกิดผลโดยความเพียร.”

¹⁶“ไม่มีผู้ใดเมื่อจุดตะเกียงแล้วจะเอาภาชนะปิดบังไว้, หรือวางไว้ใต้เตียง, แต่ตั้งไว้ที่เชิงตะเกียง, เพื่อคนทั้งหลายที่เข้ามาจะเห็นแสงสว่างได้.

¹⁷ด้วยว่าไม่มีสิ่งใดที่ซ่อนไว้ซึ่งจะไม่ปรากฏแจ้ง, และไม่มีสิ่งใดที่บดบังไว้ซึ่งจะไม่รู้จะไม่แพร่งพราย.

¹⁸เหตุฉะนั้นท่านทั้งหลายจะฟังอย่างไรก็จงระวังให้ดี เพราะว่าผู้ใดมีอยู่แล้ว จะเพิ่มเติมให้แก่ผู้นั้นอีก แต่ผู้ใดไม่มี, แม้ซึ่งเขาคิดว่ามีอยู่นั้นจะต้องเอาไปจากเขา.”

¹⁹ครั้งนั้นมารดาและพี่น้องของพระองค์มาหาพระองค์, แต่เข้าไปถึงพระองค์ไม่ได้เพราะคนมาก.

²⁰มีคนทูลพระองค์ว่า, “มารดาและพี่น้องของพระองค์ยืนอยู่ข้างนอกปรารถนาจะมาหาพระองค์.”

²¹แต่พระองค์ตรัสตอบเขาว่า, “มารดาของเราและพี่น้องของเราคือคนเหล่านี้ที่ได้ฟังคำของพระเจ้าและประพฤติตาม.”

²²อยู่มาวันหนึ่งพระองค์เสด็จลงเรือกับเหล่าสาวกของพระองค์, แล้วพระองค์ตรัสแก่เขาว่า, “ให้เราข้ามทะเลสาบไปฟากข้างโน้น.” เขาก็ถอยเรือออกไป.

²³เมื่อกำลังแล่นไปพระองค์บรรทมหลับ และบังเกิดพายุกล้ากลางทะเล, น้ำเข้าเกือบเต็มเรือน่ากลัวจะมีอันตราย.

²⁴เขาจึงมาปลูกพระองค์ว่า, “อาจารย์เจ้าข้า, อาจารย์เจ้าข้า, ข้าพเจ้ากำลังจะพินาศอยู่แล้ว.” พระองค์จึงทรงลุกขึ้นห้ามลมและคลื่น, แล้วคลื่นลมก็หยุดเงียบสงบทีเดียว.

²⁵พระองค์จึงตรัสแก่เขาว่า, “ความเชื่อของท่านอยู่ที่ไหน?” เขาเหล่านั้นกลัวและประหลาดใจพูดกันว่า, “ท่านนี้เป็นผู้ใดหนอ, จึงสั่งบังคับลมและน้ำได้, และลมกับนํ้านั้นก็ฟังท่าน?”

²⁶เขาแล่นไปถึงแขวงเมืองฆะดาราที่อยู่ตรึงฆาลิลายข้าม.

²⁷เมื่อพระองค์เสด็จขึ้นบกแล้ว, มีคนหนึ่งออกมาจากเมืองพบพระองค์ คนนั้นมีผีสิงอยู่, และนานแล้วมิได้ใส่เสื้อ, มิได้อยู่บ้านเรือน, แต่อยู่ที่อุโมงค์.

²⁸ครั้นเห็นพระเยซูเขาก็โห่ร้อง, และกราบลงตรึงพระพักตรพระองค์ ร้องเสียงดังว่า, “โอพระเยซูบุตรของพระเจ้าสูงสุด, ข้าพเจ้ามีสาเหตุอะไรกับพระองค์? ขอพระองค์อย่าทรมานข้าพเจ้าเลย.”

²⁹ที่พูดเช่นนี้ก็เพราะพระองค์ได้สั่งผีโสโครกให้ออกมาจากตัวคนนั้น ด้วยว่าผีนั้นแผลงฤทธิ์ในตัวเขาบ่อยๆ, และเขาถูกจำด้วยโซ่ตรวน, แต่เขาได้หักเครื่องจำนั้นเสีย, แล้วผีก็พาเขาไปในป่า.

³⁰ฝ่ายพระเยซูตรัสถามมันว่า, “เอ็งชื่ออะไร?” มันทูลตอบว่า, “ชื่อกอง, “ด้วยว่ามีผีหลายตนเข้าสิงในตัวเขา.

³¹ผีนั้นจึงอ้อนวอนขอพระองค์มิให้สั่งให้มันกลับไปยังนรกขุมอีกเลย.

³²ตำบลนั้นมีสุกรฝูงใหญ่กำลังหากินอยู่ที่ภูเขา ผีเหล่านั้นจึงอ้อนวอนพระองค์ ขออนุญาตให้มันเข้าในฝูงสุกร, พระองค์ก็ทรงอนุญาต.

³³ผีเหล่านั้นจึงออกมาจากคนนั้น แล้วเข้าสิงในตัวสุกร, สุกรทั้งฝูงก็วิ่งกะโดดจากที่สูงชันลงไปในทะเลสำลักน้ำตาย.

³⁴ฝ่ายคนเลี้ยงสุกร, เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น, ต่างก็หนีไปเล่าเนื้อความนั้นทั้งในเมืองและนอกเมือง.

³⁵คนทั้งหลายจึงออกไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น, และเมื่อเขามาถึงพระเยซู, ก็เห็นคนนั้นที่ผีออกจากตัวนุ่งห่มผ้ามีสติอารมณ์ดีนั่งใกล้พระบาทพระเยซู, เขาทั้งหลายก็พากันกลัว.

³⁶ฝ่ายคนทั้งหลายที่ได้เห็นก็ได้เล่าให้เขาฟังถึงเรื่องคนที่ผีสิงอยู่ได้หายปกติอย่างไร.

³⁷ชาวเมืองฆะดาราและคนทั้งปวงที่อยู่ใกล้เคียง จึงมาอ้อนวอนพระองค์ให้ไปเสียจากเขา, เพราะว่าเขากลัวยิ่งนักพระองค์จึงเสด็จลงเรือกลับไป.

³⁸คนที่ผีออกจากตัวนั้นอ้อนวอนขออยู่กับพระองค์, แต่พระเยซูทรงสั่งเขาให้ไปและตรัสว่า,

³⁹“จงกลับไปบ้านเรือนของตัว, และบอกชาวบ้านถึงเรื่องการใหญ่ซึ่งพระเจ้าได้ทรงกระทำแก่เจ้า.” แล้วคนนั้นก็กลับไปประกาศแก่คนทั้งเมืองถึงเหตุการณ์ใหญ่ยิ่งที่พระเยซูได้กระทำแก่ตน

⁴⁰เมื่อพระเยซูเสด็จกลับมาแล้ว, ประชาชนก็ต้อนรับพระองค์, เพราะเขาทั้งหลายคอยท่าพระองค์อยู่.

⁴¹นี่แนะ มีชายคนหนึ่งชื่อญายโร เป็นนายธรรมศาลามากราบลงที่พระบาทพระเยซู อ้อนวอนพระองค์ให้เสด็จเข้าไปในตึกของเขา

⁴²เพราะว่าเขามีบุตรีคนเดียวอายุประมาณสิบสองปี, และบุตรีนั้นนอนป่วยอยู่เกือบจะตาย. แต่เมื่อพระองค์เสด็จไปนั้นประชาชนเบียดเสียคพระองค์

⁴³มีผู้หญิงคนหนึ่งเป็นโรคโลหิตตกได้สิบสองปีมาแล้ว[1] (เขาได้เสียทรัพย์ของตัวให้พวกหมอจนหมด, แต่) ไม่มีผู้ใดรักษาให้หายได้.

⁴⁴ผู้หญิงนั้นแอบมาข้างหลังถูกต้องชายฉลองพระองค์, และในทันใดนั้นโลหิตที่ตกก็หยุดแห้งไป.

⁴⁵พระเยซูจึงตรัสถามว่า, “ใครได้ถูกต้องเรา?” เมื่อคนทั้งหลายได้ปฏิเสธ, เปโตรกับคนที่อยู่ด้วยกันจึงทูลพระองค์ว่า, “อาจารย์เจ้าข้า, ก็เป็นเพราะประชาชนเบียดเสียดพระองค์.”

⁴⁶แต่พระเยซูตรัสว่า, “มีผู้หนึ่งได้ถูกต้องเรา, เพราะเรารู้สึกว่าฤทธิ์ได้ซ่านออกจากเราแล้ว.”

⁴⁷เมื่อผู้หญิงนั้นเห็นว่าจะซ่อนตัวไม่ได้แล้ว, เขาก็เข้ามาตัวสั่นกราบลงตรึงพระพักตรพระองค์ ทูลพระองค์ต่อหน้าคนทั้งปวงว่า เขาได้ถูกต้องพระองค์เพราะเหตุอะไร, และได้หายโรคในทันใดนั้น.

⁴⁸พระองค์จึงตรัสแก่เขาว่า, “ลูกเอ๋ย, ความเชื่อของเจ้าได้กระทำให้ตัวเจ้าหายโรคแล้ว, จงไปเป็นสุขเถิด.”

⁴⁹เมื่อพระองค์กำลังตรัสอยู่, มีคนหนึ่งมาจากบ้านนายธรรมศาลาบอกนายว่า, “ลูกสาวของท่านตายเสียแล้ว, อย่าให้ท่านอาจารย์ลำบากเลย.”

⁵⁰ฝ่ายพระเยซูเมื่อได้ยินจึงตรัสแก่เขาว่า, “อย่ากลัวเลย, จงเชื่อเท่านั้น, และลูกจะรอด.”

⁵¹เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในตึก, พระองค์ไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าไปเว้นแต่เปโตร, โยฮัน, ยาโกโบ, และบิดามารดาของเด็กนั้น.

⁵²คนทั้งหลายจึงร้องไห้ร่ำไรเพราะเด็กนั้น, แต่พระองค์ตรัสว่า, “อย่าร้องไห้เลย, เขาไม่ตายแต่นอนหลับอยู่.”

⁵³คนทั้งปวงก็หัวเราะเยาะพระองค์, เพราะเขารู้ว่าเด็กนั้นตายแล้ว.

⁵⁴พระองค์จึงทรงจับมือเด็กนั้นตรัสว่า, “ลูกเอ๋ย, จงลุกขึ้นเถิด.”

⁵⁵แล้ววิญญาณจิตต์ก็กลับเข้าในเด็กนั้น, เขาก็ลุกขึ้นกันที, พระองค์จึงตรัสสั่งให้เอาอาหารมาให้เขากินบ้าง.

⁵⁶ฝ่ายบิดามารดาของเด็กนั้นก็ประหลาดใจนัก, แด่พระองค์ทรงห้ามเขาไม่ให้บอกผู้ใดให้รู้เหตุการณ์ซึ่งเป็นมานั้น

Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 ลู​กา 8 Bible Online

ลู​กา 8 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

ลู​กา 8

Read Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 ลูกา 8 Bible Online

ลูกา 8 - Thai Holy Bible – พระคริสตธรรมคัมภีร์ Thai OV 83 bible

ลูกา 8