Read Thai New Contemporary Version (ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย) โยบ 30 Bible Online

โยบ 30 - Thai New Contemporary Version (ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย) bible

โยบ 30

¹“แต่เดี๋ยวนี้ผู้ที่อ่อนอาวุโสกว่าข้า เย้ยหยันข้า ซึ่งบิดาของเขาเหล่านั้นข้ายังรังเกียจ ไม่ให้มาอยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า

²มืออันเปี่ยมพลังของพวกเขามีประโยชน์อันใดสำหรับข้า ในเมื่อกำลังวังชาเสื่อมถอยจากพวกเขาแล้ว

³พวกเขาผอมโซเพราะหิวโหยและขาดอาหาร ซัดเซพเนจรไปในถิ่นกันดารยามค่ำคืน

⁴พวกเขาเก็บผักตามพุ่มไม้ และเก็บรากไม้เป็นอาหาร[47]

⁵พวกเขาถูกขับไล่ไสส่งจากเพื่อนพ้อง ผู้คนตะโกนไล่หลังราวกับว่าเขาเป็นขโมย

⁶พวกเขาถูกบังคับให้อาศัยอยู่ในพื้นลำธารซึ่งแห้งขอด ตามโพรงหรือตามซอกหิน

⁷พวกเขาส่งเสียงร้องอยู่กลางพุ่มไม้ และซุกตัวกันใต้พุ่มหนาม

⁸พวกเขาเป็นคนถ่อยด้อยสกุล ถูกขับไล่จากแผ่นดิน

⁹“และบัดนี้ลูกๆ ของพวกเขาร้องเพลงเย้ยข้า ข้าตกเป็นขี้ปากของพวกเขา

¹⁰พวกเขารังเกียจข้าและไม่ยอมเข้ามาใกล้ข้า พวกเขาถ่มน้ำลายรดหน้าข้าอย่างไม่ลังเล

¹¹ในเมื่อพระเจ้าทรงปลดธนูของข้าและทำให้ข้าทุกข์ยาก พวกเขาไม่มีความยับยั้งชั่งใจต่อหน้าข้า

¹²ข้าถูกพวกเขา[48]จู่โจมเข้ามาด้านขวามือ พวกเขาวางกับดักหลุมพรางไว้ และโอบล้อมเข้ามาต่อสู้กับข้า

¹³พวกเขาปิดกั้นทางหนีของข้า และทำลายล้างข้า พวกเขากล่าวว่า ‘ไม่มีใครช่วยเขาได้เลย’[49]

¹⁴พวกเขาตรงรี่เข้ามาหาตามรอยแยก ทะลักเข้ามาท่ามกลางซากปรักหักพัง

¹⁵ความอกสั่นขวัญแขวนจู่โจมข้า ศักดิ์ศรีของข้าสูญสิ้นเหมือนถูกลมพัดไป สวัสดิภาพของข้าลอยลับไปดั่งเมฆ

¹⁶“บัดนี้ชีวิตของข้าตกต่ำไป วันคืนอันทุกข์ทรมานยึดข้าไว้

¹⁷ค่ำคืนทิ่มแทงกระดูกของข้า ความเจ็บปวดกัดกินข้าไม่หยุดหย่อน

¹⁸โดยฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ เสื้อผ้าของข้าถูกกระชากออก[50] ข้าถูกคว้าที่คอเสื้อ

¹⁹พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในโคลน ข้ากลายเป็นเหมือนฝุ่นและขี้เถ้า

²⁰“ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบ ข้าพระองค์ยืนขึ้น พระองค์ก็เพียงแต่ทอดพระเนตร

²¹พระองค์กลับโหดร้ายต่อข้าพระองค์ และทรงเล่นงานข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์

²²พระองค์ทรงฉวยข้าพระองค์ขึ้นและให้ลมพัดพาข้าพระองค์ไป และทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ไปมาในพายุ

²³ข้าพระองค์ทราบว่าพระองค์จะนำข้าพระองค์ไปสู่ความตาย ไปยังที่ซึ่งกำหนดไว้สำหรับทุกชีวิต

²⁴“แน่ทีเดียว ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยคนที่แตกสลาย เมื่อเขาทุกข์ยากและร้องขอให้ช่วย

²⁵ข้าไม่ได้ร่ำไห้เพื่อผู้ตกทุกข์ได้ยากหรือ? จิตวิญญาณของข้าไม่ได้เศร้าเสียใจเพื่อผู้ยากไร้หรือ?

²⁶ถึงกระนั้นเมื่อข้ามุ่งหวังสิ่งที่ดีกลับได้สิ่งที่เลวร้าย เมื่อข้ามองหาความสว่างกลับได้ความมืดมน

²⁷จิตใจของข้าทุกข์ร้อนไม่หยุดหย่อน พานพบแต่วันคืนอันทุกข์ทรมาน

²⁸ผิวข้าหมองคล้ำแต่ไม่ใช่เพราะกรำแดด ข้ายืนขึ้นร้องขอความช่วยเหลือต่อชุมชน

²⁹ข้าถูกมองว่าเป็นพี่น้องกับหมาป่า และเป็นเพื่อนกับนกเค้าแมว

³⁰ผิวของข้าดำและตกสะเก็ด กายข้าร้อนรุ่มด้วยพิษไข้

³¹เสียงพิณของข้ากลายเป็นเสียงคร่ำครวญ และเสียงปี่ของข้ากลายเป็นเสียงโหยไห้