Read Thai New Contemporary Version (ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย) เฉลยธรรมบัญญัติ 32 Bible Online

เฉลยธรรมบัญญัติ 32 - Thai New Contemporary Version (ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย) bible

เฉลยธรรมบัญญัติ 32

¹ฟ้าสวรรค์เอ๋ย ฟังเถิดที่ข้าพเจ้าจะกล่าว แผ่นดินโลกเอ๋ย จงสดับวาจาจากปากของข้าพเจ้า

²ขอให้คำสอนของข้าพเจ้าพรั่งพรูลงมาดั่งฝน และให้ถ้อยคำของข้าพเจ้าหยาดหยดมาดุจน้ำค้าง เหมือนสายฝนโปรยปรายลงบนหญ้าอ่อน เหมือนฝนชุ่มรินรดพืชพันธุ์เขียวสด

³ข้าพเจ้าจะประกาศพระนามของพระยาห์เวห์ ขอสดุดีความยิ่งใหญ่ของพระเจ้าของเรา!

⁴พระองค์ทรงเป็นพระศิลา พระราชกิจของพระองค์สมบูรณ์พร้อม และวิถีทางของพระองค์ล้วนยุติธรรม ทรงเป็นพระเจ้าผู้ซื่อสัตย์ผู้ไม่ทำสิ่งที่ผิดใดๆ เลย พระองค์ทรงชอบธรรมและยุติธรรม

⁵พวกเขาทำตัวเสื่อมทรามต่อพระองค์ น่าอับอายขายหน้าเกินกว่าจะเป็นลูกของพระเจ้าต่อไป พวกเขาเป็นคนรุ่นที่วิปริตและกลับกลอก[30]

⁶ท่านตอบสนองต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าเช่นนี้หรือ ประชากรที่โง่เขลาเบาปัญญา? พระเจ้าไม่ใช่พระบิดาพระผู้สร้างของท่าน[31] ผู้ทรงก่อร่างสร้างท่านขึ้นมาหรือ?

⁷จงระลึกถึงวันคืนเก่าก่อน คิดถึงชั่วอายุตั้งแต่อดีตนานมา ถามบิดาของท่านดูเถิด เขาจะบอกท่านได้ ถามบรรดาผู้อาวุโสเถิด พวกเขาจะอธิบายให้ฟัง

⁸เมื่อองค์ผู้สูงสุดประทานกรรมสิทธิ์แก่ชนชาติต่างๆ เมื่อทรงแยกมวลมนุษยชาติ พระองค์ทรงกำหนดเขตชนชาติทั้งหลาย ตามจำนวนบุตรของอิสราเอล[32]

⁹ส่วนขององค์พระผู้เป็นเจ้าคือประชากรของพระองค์ ยาโคบคือส่วนกรรมสิทธิ์ของพระองค์

¹⁰พระองค์ทรงพบเขาในถิ่นกันดารอันเริศร้าง และเต็มไปด้วยเสียงโหยหวน พระองค์ทรงปกป้องและดูแลเขา พระองค์ทรงพิทักษ์เขาดั่งแก้วพระเนตรของพระองค์

¹¹เหมือนนกอินทรีตะกุยรังของมัน และบินร่อนอยู่เหนือลูกอ่อน กางปีกออกรองรับ ประคับประคองพาลูกบินไป

¹²องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้เดียวทรงนำเขาไป ไม่มีพระต่างด้าวอยู่กับเขา

¹³พระองค์ทรงทำให้เขาทะยานไปตามเบื้องสูงแห่งแผ่นดิน และทรงเลี้ยงดูเขาด้วยผลผลิตจากท้องทุ่ง ทรงบำรุงเลี้ยงเขาด้วยน้ำผึ้งจากศิลา และด้วยน้ำมันจากหินผา

¹⁴ด้วยน้ำนมและนมข้นจากฝูงสัตว์ และด้วยแพะแกะอ้วนพี กับแกะผู้ชั้นเยี่ยมแห่งบาชาน และข้าวสาลีที่ดีที่สุด เขาดื่มน้ำองุ่นสีแดงก่ำที่มีฟอง

¹⁵เยชูรุน[33] อ้วนพีขึ้นก็พยศ ครั้นอิ่มหนำก็อ้วนใหญ่ ขนเป็นมันปลาบ เขาทอดทิ้งพระเจ้าผู้ทรงสร้างเขา ปฏิเสธพระศิลาพระผู้ช่วยให้รอดของตน

¹⁶พวกเขายั่วยุให้พระองค์อิจฉาด้วยพระต่างด้าวทั้งปวงของเขา และยั่วยุพระพิโรธของพระองค์ด้วยรูปเคารพอันน่าชิงชังทั้งหลาย

¹⁷พวกเขาเซ่นสังเวยแก่ภูตผีปีศาจซึ่งไม่ใช่พระเจ้า เป็นพระซึ่งเขาไม่เคยรู้จัก พระซึ่งเพิ่งปรากฏ พระซึ่งบรรพบุรุษของท่านไม่เกรงกลัว

¹⁸ท่านได้ทอดทิ้งพระศิลาผู้ให้กำเนิดท่าน ท่านลืมพระเจ้าผู้ทรงให้ท่านเกิดมา

¹⁹องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเห็นเช่นนี้และทรงละทิ้งเขา เพราะว่าบุตรชายบุตรสาวของพระองค์ทำให้พระองค์ทรงพระพิโรธ

²⁰พระองค์ตรัสว่า “เราจะซ่อนหน้าจากพวกเขา และดูว่าบั้นปลายของเขาจะเป็นเช่นใด เพราะเขาเป็นคนรุ่นที่นอกลู่นอกรอย ลูกหลานผู้ไม่ซื่อสัตย์

²¹เขาทำให้เราอิจฉาสิ่งที่ไม่ใช่พระ และยั่วโทสะเราด้วยรูปเคารพอันไร้ค่า เราจะทำให้เขาอิจฉาผู้ที่ไม่ใช่ชนชาติ เราจะยั่วโทสะเขาด้วยประชาชาติที่ไม่มีความเข้าใจ

²²เพราะโทสะของเราจุดเปลวไฟ ซึ่งเผาถึงก้นบึ้งของแดนมรณา ไฟนั้นจะเผาผลาญโลกและพืชผลทั้งปวง และบันดาลให้ภูเขาทั้งหลายลุกเป็นไฟ

²³“เราจะสุมหายนะลงเหนือพวกเขา และยิงธนูเข้าใส่พวกเขา

²⁴เราจะส่งการกันดารอาหารมาต่อสู้พวกเขา ส่งโรคระบาดอันล้างผลาญและภัยพิบัติร้ายแรงมาเล่นงานพวกเขา เราจะส่งเขี้ยวเล็บของสัตว์ป่ามาทำร้ายพวกเขา ส่งพิษของงูร้ายซึ่งเลื้อยมาในผงคลี

²⁵ตามท้องถนนมีคมดาบปลิดชีวิตลูกหลานของพวกเขา ภายในบ้านมีความหวาดหวั่นพรั่นพรึง ชายหนุ่มและหญิงสาวจะพินาศ ทั้งทารกและคนสูงอายุ

²⁶เราพูดแล้วว่าเราจะกระจายพวกเขาออกไป และลบพวกเขาให้เลือนหายไปจากความทรงจำของมนุษยชาติ

²⁷แต่เราหวั่นคำถากถางของศัตรู เกรงว่าปฏิปักษ์จะเข้าใจผิด และพูดว่า ‘มือของเราพิชิตชัยชนะ องค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ได้ทรงทำอะไรเลย’ ”

²⁸พวกเขาเป็นชนชาติที่ไร้ความคิด ขาดความฉลาดหลักแหลม

²⁹ถ้าเพียงแต่พวกเขาฉลาดและเข้าใจ และมองออกว่าบั้นปลายของตนจะเป็นเช่นใด!

³⁰คนคนเดียวจะไล่คนเป็นพันได้อย่างไร? หรือสองคนทำให้คนเป็นหมื่นหนีเตลิดได้อย่างไร? ถ้าไม่ใช่เพราะพระศิลาของพวกเขาได้ขายพวกเขาเสียแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงมอบพวกเขาไว้แล้ว

³¹เพราะศิลาของชนชาติอื่นๆ ไม่เหมือนพระศิลาของเรา แม้ศัตรูของเราก็ยอมรับเช่นนั้น

³²เทือกเถาของพวกเขามาจากเทือกเถาแห่งโสโดม และจากท้องทุ่งแห่งโกโมราห์ ผลองุ่นของพวกเขาเต็มไปด้วยยาพิษ พวงองุ่นของพวกเขามีแต่ความขมขื่น

³³เหล้าองุ่นของพวกเขาคือพิษงูร้าย เป็นพิษร้ายของงูเห่า

³⁴“เราเก็บงำเรื่องนี้ และประทับตราเก็บไว้ในคลังของเราไม่ใช่หรือ?

³⁵การแก้แค้นเป็นหน้าที่ของเราเอง เราจะคืนสนอง เมื่อถึงเวลาเท้าของพวกเขาจะลื่นไถล วันแห่งหายนะของพวกเขาใกล้เข้ามาแล้ว และความย่อยยับจะถาโถมเข้าใส่พวกเขา”

³⁶องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงพิพากษาประชากรของพระองค์ และทรงสงสารเอ็นดูผู้รับใช้ของพระองค์ เมื่อพระองค์ทอดพระเนตรเห็นพละกำลังของพวกเขาเสื่อมลง และไม่มีใครหลงเหลืออยู่ ไม่ว่าทาสหรือไท

³⁷พระองค์จะตรัสว่า “พระทั้งหลายของพวกเขาไปไหนเสียเล่า ศิลาที่พวกเขาลี้ภัยไปไหนเสียแล้ว

³⁸ไหนล่ะพระที่กินไขมันของเครื่องบูชา และดื่มเหล้าองุ่นของเครื่องดื่มบูชาของพวกเขา? ให้พระเหล่านั้นลุกขึ้นมาช่วยพวกเจ้าสิ! ให้พระเหล่านั้นมาให้ที่พักพิงแก่พวกเจ้าสิ!

³⁹“จงดูเถิด เราเองนี่แหละคือผู้นั้น! ไม่มีพระอื่นใดนอกจากเรา เราทำให้ตายและเราให้ชีวิต เราทำให้บาดเจ็บและเราจะรักษาให้หาย และไม่มีผู้ใดช่วยให้พ้นมือของเราไปได้

⁴⁰เราชูมือขึ้นฟ้าและประกาศว่า เราดำรงอยู่นิรันดร์ฉันใด

⁴¹เมื่อเราลับดาบอันวาววับของเรา และเมื่อเรากุมการพิพากษาไว้ในมือ เราจะแก้แค้นศัตรูของเรา และตอบแทนผู้ที่เกลียดชังเราฉันนั้น

⁴²เราจะทำให้ลูกศรของเราดื่มเลือดจนเมามาย ส่วนดาบของเราจะกินเนื้อ คือเลือดเนื้อของผู้ถูกสังหารและเชลย ศีรษะของบรรดาผู้นำของศัตรู”

⁴³ประชาชาติทั้งหลายเอ๋ย จงชื่นชมยินดีร่วมกับประชากรของพระองค์เถิด[34][35] เพราะพระองค์จะทรงแก้แค้นให้แก่โลหิตของผู้รับใช้ของพระองค์ พระองค์จะล้างแค้นศัตรูของพระองค์ และลบมลทินบาปให้แก่ดินแดนและประชากรของพระองค์

⁴⁴โมเสสมากับโยชูวา[36]บุตรนูน กล่าวเนื้อเพลงทั้งบทนี้ให้ประชาชนฟัง

⁴⁵เมื่อโมเสสท่องข้อความให้อิสราเอลทั้งปวงฟังจบแล้ว

⁴⁶ก็กล่าวแก่พวกเขาว่า “จงจำใส่ใจทุกถ้อยคำที่ข้าพเจ้าได้ประกาศแก่ท่านอย่างหนักแน่นในวันนี้ เพื่อท่านจะกำชับบุตรหลานให้ใส่ใจปฏิบัติตามทุกถ้อยคำในบทบัญญัตินี้

⁴⁷บทบัญญัตินี้ไม่ได้เป็นเพียงถ้อยคำที่พูดไปเปล่าๆ แต่เป็นชีวิตของท่าน โดยบทบัญญัตินี้ท่านจะมีชีวิตอยู่ยาวนานในดินแดนซึ่งท่านกำลังจะข้ามแม่น้ำจอร์แดนไปครอบครอง”

⁴⁸ในวันเดียวกันนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับโมเสสว่า

⁴⁹“จงขึ้นไปบนภูเขาเนโบในเทือกเขาอาบาริม ในโมอับตรงข้ามเมืองเยรีโค และมองดูคานาอัน ดินแดนซึ่งเรายกให้เป็นกรรมสิทธิ์แก่ชนอิสราเอล

⁵⁰บนภูเขาที่เจ้าขึ้นไปนั้น เจ้าจะตายไปอยู่ร่วมกับญาติพี่น้องของเจ้า เช่นเดียวกับอาโรนพี่ชายของเจ้าซึ่งตายที่ภูเขาโฮร์และถูกรวบไปอยู่กับญาติพี่น้องของเขา

⁵¹เพราะเจ้าทั้งสองไม่ได้ให้เกียรติเราต่อหน้าชนอิสราเอลที่สายน้ำแห่งเมรีบาห์คาเดชในถิ่นกันดารศิน และไม่ได้เชิดชูความบริสุทธิ์ของเราในหมู่ชนอิสราเอล

⁵²ฉะนั้นเจ้าจะเห็นดินแดนนั้นแต่ไกล เจ้าจะไม่ได้เข้าไปในดินแดนซึ่งเราจะยกให้ประชากรอิสราเอล”