Read ฉบับมาตรฐาน, 2011 โยบ 30 Bible Online

โยบ 30 - ฉบับมาตรฐาน, 2011 bible

โยบ 30

¹“แต่บัดนี้ พวกที่อ่อนวัยกว่าข้าได้เยาะเย้ยข้า ซึ่งพวกบิดาของเขา ข้ายังปฏิเสธ ที่จะให้อยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า

²ข้าจะได้อะไรจากกำลังมือของพวกเขา คือของคนที่หมดเรี่ยวแรงแล้ว

³ด้วยความขาดแคลนและหิวโหย เขาแทะดินที่แห้งและทิ้งร้าง

⁴เขาเก็บผักชะคราม[84]กับใบไม้ และเอารากต้นซากมาเป็นอาหาร

⁵เขาถูกขับไล่ออกไปจากชุมนุมชน มีคนตะโกนไล่เขาอย่างไล่โจร

⁶ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำห้วย ในโพรงดินและซอกหิน

⁷ท่ามกลางพุ่มไม้ เขาร้องเหมือนลา ใต้ต้นเหงือกหนาม เขาเบียดเสียดกัน

⁸เป็นคนโง่เขลา เออ เป็นพวกที่ไม่มีผู้ใดรู้จัก เขาถูกกวาดออกไปจากแผ่นดิน

⁹“แต่บัดนี้ ข้ากลายเป็นเพลงล้อเลียนของเขา เออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา

¹⁰เขาสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้า เขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายใส่หน้าข้า

¹¹เพราะพระองค์ทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำ เขาจึงเหวี่ยงความยั้งคิดทิ้งเสียต่อหน้าข้า

¹²ฝูงชนลุกขึ้นที่ขวามือของข้า เขาผลักข้าออกไป เขาจู่โจมข้าเพื่อจะทำลายเสีย

¹³เขาพังทางเดินของข้า เขามีส่วนทำให้ข้าพบหายนะ โดยไม่ต้องมีผู้ใดช่วยเขาเลย

¹⁴เขาเข้ามาทางช่องโหว่ เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง

¹⁵ความสยดสยองต่างๆ หันมาหาข้า เกียรติของข้าถูกเขาไล่ตามอย่างลมไล่หลังมา และความเจริญของข้าสูญไปอย่างเมฆ

¹⁶“บัดนี้ ชีวิตข้าค่อยๆ หมดไป[85] วันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้

¹⁷กลางคืนเจาะไชกระดูกข้า[86] และความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดหย่อนเลย

¹⁸เสื้อผ้าข้าเสียรูปไปด้วยกำลังมหาศาล พระองค์ทรงมัดข้าอย่างคอเสื้อรัดข้า

¹⁹พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในปลัก ข้ากลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า

²⁰ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพระองค์ ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์ก็เพียงทอดพระเนตรข้า

²¹พระองค์กลับทรงโหดร้ายต่อข้าพระองค์ พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์

²²พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลม ทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลม และทรงให้พายุโยนข้าพระองค์ขึ้นลง

²³ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรงให้ข้าพระองค์ตายเสีย และให้กลับบ้านเก่าที่กำหนดของทุกชีวิต

²⁴“แน่ทีเดียว คนจะไม่ยื่นมือออกตีผู้ที่บอบช้ำ[87] เมื่อเขาร้องขอความช่วยเหลือในยามหายนะ

²⁵ข้ามิได้ร้องไห้เพื่อผู้ประสบวันทุกข์ยากหรือ? ใจของข้ามิได้โศกสลดเพื่อคนขัดสนหรือ?

²⁶แต่เมื่อข้ามองหาสิ่งดี สิ่งร้ายก็มาถึง และเมื่อข้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง

²⁷จิตใจของข้าพลุ่งพล่านไม่สงบเลย วันแห่งความทุกข์ใจมาพบข้า

²⁸ข้าหมองคล้ำไป มิใช่ด้วยแดด ข้ายืนขึ้นในที่ชุมนุมชน และร้องขอความช่วยเหลือ

²⁹ข้าเป็นพี่น้องกับหมาป่า และเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ

³⁰ผิวหนังของข้าดำและหลุดลอก กระดูกของข้าร้อนอย่างไฟไหม้

³¹เพราะฉะนั้น เสียงพิณเขาคู่ของข้ากลายเป็นเสียงโหยไห้ และเสียงปี่ของข้ากลายเป็นเสียงของผู้ที่ร้องไห้