Read ฉบับมาตรฐาน, 2011 โยเอล 1 Bible Online

โยเอล 1 - ฉบับมาตรฐาน, 2011 bible

โยเอล 1

¹พระวจนะของพระยาห์เวห์ที่มาถึงโยเอล บุตรของเปธุเอล

²ท่านผู้ใหญ่ทั้งหลาย จงฟังเรื่องนี้ ทุกคนที่อาศัยในแผ่นดิน จงเงี่ยหูฟัง สิ่งเหล่านี้เคยเกิดขึ้นในสมัยของพวกท่าน หรือเกิดขึ้นในสมัยบรรพบุรุษของท่านหรือ?

³จงบอกลูกๆ ของพวกท่านให้รับรู้ และให้ลูกๆ บอกหลานๆ และให้หลานๆ บอกกับคนอีกชั่วอายุหนึ่ง

⁴สิ่งที่เหลือจากตั๊กแตนวัยเดินกินแล้ว ตั๊กแตนวัยบินก็กินเสีย สิ่งที่เหลือจากตั๊กแตนวัยบินกินแล้ว ตั๊กแตนวัยกระโดดก็กินเสีย สิ่งที่เหลือจากตั๊กแตนวัยกระโดดกินแล้ว ตั๊กแตนตัวอ่อนก็กินเสีย

⁵พวกขี้เมาเอ๋ย จงตื่นขึ้นและร้องไห้ คอเหล้าทุกคน จงคร่ำครวญ เนื่องด้วยเหล้าองุ่นหวาน เพราะมันจะถูกตัดขาดจากปากของพวกเจ้าแล้ว

⁶เพราะว่าประชาชาติหนึ่งขึ้นมาสู้กับแผ่นดินของข้าพเจ้า[1] มันมีกำลังมากและมีจำนวนนับไม่ถ้วน ฟันของมันเหมือนฟันสิงโต เขี้ยวของมันเหมือนเขี้ยวสิงโตตัวเมีย

⁷มันทำลายเถาองุ่นของข้าพเจ้า และปอกเปลือกต้นมะเดื่อของข้าพเจ้า มันลอกเปลือกออกและโยนทิ้ง กิ่งก้านก็ดูขาวโพลน

⁸จงโอดครวญเหมือนหญิงพรหมจารีที่คาดผ้ากระสอบไว้ทุกข์ ให้แก่เจ้าบ่าวของเธอที่ได้เมื่อวัยสาว

⁹ธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาถูกเอาไป จากพระนิเวศของพระยาห์เวห์ ปุโรหิตก็โศกเศร้า คือผู้ปรนนิบัติพระยาห์เวห์

¹⁰นาก็ร้างเปล่า พื้นดินก็เศร้าโศก เพราะข้าวถูกทำลาย เหล้าองุ่นใหม่ก็ไม่มี น้ำมันก็ขาดมือไป

¹¹ชาวนาทั้งหลายเอ๋ย จงระทดหดหู่ ผู้แต่งเถาองุ่นเอ๋ย จงคร่ำครวญ เนื่องด้วยข้าวสาลีและข้าวบาร์เลย์ เพราะผลผลิตจากนาก็ถูกทำลาย

¹²เถาองุ่นก็เหี่ยวแห้ง ต้นมะเดื่อก็เฉาไป ทั้งต้นทับทิม และต้นอินทผลัมกับต้นแอปเปิลด้วย ต้นไม้ทั้งหมดในนาก็เหี่ยวแห้งไป ความยินดีก็ห่อเหี่ยวไป[2] จากบรรดาบุตรของมนุษย์

¹³ปุโรหิตทั้งหลายเอ๋ย จงคาดผ้ากระสอบ[3]และโอดครวญ ท่านผู้ปรนนิบัติที่แท่นบูชา จงคร่ำครวญ บรรดาผู้ปรนนิบัติพระเจ้าของข้าพเจ้า จงเข้ามาค้างคืนโดยสวมผ้ากระสอบ เพราะว่าธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชา ได้ขาดไปจากพระนิเวศพระเจ้าของท่าน

¹⁴จงจัดพิธีอดอาหาร จงเรียกประชุมทำพิธี จงรวบรวมพวกผู้ใหญ่ และทุกคนที่อาศัยในแผ่นดิน ให้ไปยังพระนิเวศของพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน และร้องทูลต่อพระยาห์เวห์

¹⁵อนิจจา วันนั้น เพราะวันแห่งพระยาห์เวห์มาใกล้แล้ว วันนั้นจะมาเหมือนการทำลายจากองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์

¹⁶อาหารก็ถูกเอาไปแล้ว ต่อหน้าต่อตาของเราไม่ใช่หรือ? ความร่าเริงและความยินดี ก็ถูกเอาไปจากพระนิเวศพระเจ้าของเราแล้วไม่ใช่หรือ?

¹⁷เมล็ดพืชแห้งตายอยู่ในดิน ฉางก็ร้างเปล่า ยุ้งก็พังทลาย เพราะว่าข้าวก็ม้านแล้ว

¹⁸เหล่าสัตว์เลี้ยงร้องครวญคราง ฝูงวัวก็สนเท่ห์ เพราะไม่มีทุ่งหญ้าให้พวกมัน ฝูงแพะแกะก็อ่อนระโหยด้วย[4]

¹⁹ข้าแต่พระยาห์เวห์ ข้าพระองค์ร้องทูลต่อพระองค์ เพราะว่าไฟได้เผาผลาญ ทุ่งหญ้าแห่งถิ่นทุรกันดาร และเปลวไฟได้ไหม้ ต้นไม้ในทุ่งหมดสิ้นแล้ว

²⁰แม้สัตว์ป่าในทุ่งก็ร้องทูลต่อพระองค์ด้วย เพราะว่าน้ำในห้วยแห้งไป และไฟก็เผาผลาญ ทุ่งหญ้าของถิ่นทุรกันดาร