Read Today's Farsi مژده برای عصر جدید مزامیر 78 Bible Online

مزامیر 78 - Today's Farsi مژده برای عصر جدید bible

مزامیر 78

¹سرود آساف ای قوم من، تعالیم مرا بشنوید و به آنچه به شما می‌گویم، توجّه نمایید.

²می‌‌‌‌خواهم با شما با مَثَلها صحبت کنم و شما را از اسرار گذشته،

³چیزهایی را که از نیاکان خود شنیده و یاد گرفته‌ایم، آگاه نمایم.

⁴ما اینها را از فرزندان خود مخفی نمی‌کنیم، بلکه آنها را برای نسلهای آینده بازگو می‌کنیم تا آنها نیز بدانند که، خداوند چه کارهای عجیب و شگفت‌انگیزی انجام داده است.

⁵خدا احکام و قوانینی را به قوم اسرائیل و به فرزندان یعقوب داد. او به نیاکان ما دستور داد که آنها را به فرزندان خود بیاموزند،

⁶تا نسلهای بعدی هم این احکام را یاد بگیرند و به نوبهٔ خود به نسلهای آینده بیاموزند.

⁷به این ترتیب آنها یاد می‌گیرند که به خداوند توکّل نمایند و آنچه را که او انجام داده است فراموش نخواهند کرد، بلکه پیوسته اوامر او را اطاعت خواهند نمود.

⁸آنها مانند اجداد خود، مردمی سرکش و فتنه‌انگیز نخواهند بود، زیرا آنها کسانی بودند که به خدا وفادار نبودند و در ایمانشان استوار نماندند.

⁹طایفهٔ افرایم با وجودی که با تیر و کمان مسلّح بودند، در روز جنگ فرار کردند.

¹⁰آنها به پیمان خود با خدا وفا نکردند و احکام او را بجا نیاوردند.

¹¹آنها معجزات و کارهای خدا را فراموش کردند.

¹²كارهایی را که خدا در برابر چشمان نیاکانشان در سرزمین مصر و دیار صوعن انجام داد.

¹³خدا دریا را شکافت و آبها را مانند دیوار نگه ‌داشت و آنها را از میان آن گذرانید.

¹⁴هنگام روز آنها را به وسیلهٔ ابر، و تمام شب با نور آتش هدایت می‌کرد.

¹⁵در بیابان، صخره‌ها را شکافت و از اعماق زمین، به آنها آب فراوان داد.

¹⁶او از صخره، چشمه به وجود آورد و آب را مانند رودخانه جاری ساخت.

¹⁷ولی ایشان باز نسبت به خدای متعال، گناه ورزیدند و در بیابان از او سرپیچی کردند.

¹⁸در دلهای خود، خدا را امتحان کردند و از او غذایی مطابق میل خودشان خواستند.

¹⁹علیه خدا حرف می‌زدند و می‌گفتند: «آیا خدا می‌تواند در این بیابان برای ما خوراک تهیّه کند؟

²⁰درست است که او توانست صخره را بزند و رود جاری شود، آیا می‌تواند برای ما نان و گوشت نیز فراهم کند؟»

²¹وقتی خداوند شکایت آنها را شنید، بسیار خشمگین شد و آتش غضب او بر بنی‌اسرائیل شعله‌ور گردید،

²²زیرا آنها به خدا ایمان نداشتند و باور نمی‌کردند که او آنها را نجات خواهد داد.

²³ولی خداوند به آسمان فرمان داد و درهای آسمان گشوده شدند

²⁴و غلّهٔ آسمانی یعنی مَنّا را بر ایشان بارانید تا بخورند.

²⁵بنابراین آنها غذای فرشتگان را خوردند و خدا آذوقهٔ فراوان به آنان عطا فرمود.

²⁶به باد شرقی امر فرمود که بوزد و با قدرت خود، باد جنوبی را به وزش آورد.

²⁷گوشت را مانند باران و پرندگان را مانند ریگ کنار دریا از آسمان

²⁸در بین اردو‌ها و اطراف اقامتگاه آنها فروریخت.

²⁹پس همگی خوردند و سیر شدند و خدا، آنچه را که می‌خواستند به آنها داد.

³⁰درحالی که لقمه در دهان ایشان بود و هنوز مشتاق خوردن بودند،

³¹آتش خشم خداوند بر آنها شعله‌ور گردید و نیرومندترین و بهترین جوانانشان را هلاک کرد.

³²با وجود همهٔ اینها، آنها دست از گناه نکشیدند و با آن که آن‌همه معجزات را دیدند، اعتماد نکردند.

³³بنابراین خداوند عمرشان را کوتاه، و روزگارشان را با ترس و لرز همراه نمود.

³⁴هرگاه تعدادی از آنها را می‌کشت، بقیّه به سوی او بازگشت می‌نمودند و از صمیم دل توبه می‌کردند.

³⁵آنها به یاد می‌آوردند که خدا پشت و پناه آنهاست و پروردگار متعال، رهانندهٔ ایشان است.

³⁶امّا حرفهای آنها همه دروغ بود و از روی راستی و صفا حرف نمی‌زدند.

³⁷دلهایشان با خدا راست نبود و به پیمان خود با خدا وفا نکردند.

³⁸امّا خدا با رحمت خود گناهانشان را بخشید و آنها را نابود نکرد. او بارها خشمگین شد امّا خشم خود را فرو نشانید.

³⁹او به یاد آورد که آنها انسان فانی هستند و مانند بادی هستند که فقط لحظه‌ای می‌وزد و دیگر بر نمی‌گردد.

⁴⁰آنها بارها در بیابان در مقابل او سرکشی کردند و او را رنجاندند.

⁴¹آنها بارها او را آزمایش کردند و خدای مقدّس اسرائیل را آزردند.

⁴²قدرت عظیم او را فراموش کردند، و روزی که او آنها را از دست دشمنانشان آزاد کرد، به یاد نیاوردند،

⁴³زمانی که او قدرت عظیم خود را با معجزات و عجایب، بر منطقهٔ صوعن در سرزمین مصر آشکار کرد.

⁴⁴آب رود‏ها را به خون تبدیل کرد، طوری که مصریان آب برای خوردن نداشتند.

⁴⁵و انواع پشه‌ها را فرستاد تا آنها را بگزند و قورباغه‏‌هایی که آنها را هلاک می‌کردند.

⁴⁶کِشت و زراعتشان را و محصول زحماتشان را خوراک ملخها ساخت.

⁴⁷تاکستانهای ایشان را به وسیلهٔ تگرگ و درختان انجیرشان را با سرما از بین برد.

⁴⁸رمه‏‌ها و گلّه‏‌هایشان را با تگرگ و رعد و برق نابود کرد.

⁴⁹او خشم هولناک و غضب خود را مانند فرشتگان مرگ فرستاد. تا ایشان را به اضطرابی عظیم گرفتار سازد.

⁵⁰او از خشم خود دست نکشید، بلکه بلایی فرستاد و آنان را هلاک نمود.

⁵¹تمام پسران نخستزادهٔ مصریان را هلاک کرد.

⁵²آنگاه قوم خود را مانند یک شبان راهنمایی کرد و آنان را در بیابان هدایت نمود.

⁵³او آنان را در امنیّت رهبری کرد و آنها هیچ ترسی نداشتند. امّا دریا، دشمنان ایشان را غرق نمود.

⁵⁴او آنها را به سرزمین مقدّس خود، بر کوهی که خود آن را تسخیر نموده بود، آورد.

⁵⁵ساکنان آنجا را در مقابل چشمان آنان بیرون راند و سرزمینشان را بین طایفه‌های اسرائیل تقسیم کرد و به عنوان مِلکیّت به آنها بخشید.

⁵⁶امّا آنها بار دیگر طغیان کردند و خدای متعال را امتحان نمودند و دستورات او را اطاعت نکردند.

⁵⁷مانند نیاکان خود به راه کج رفتند، و همچون کمان کج غیر قابل اعتماد شدند.

⁵⁸با ساختن پرستشگاهها و پرستش بُتها و خدایان غیر، آتش خشم او را برافروختند.

⁵⁹چون خدا آن وضع را دید به خشم آمد و قوم اسرائیل را از حضور خود راند.

⁶⁰خیمهٔ شیلوه را -‌که جای سکونت او با آدمیان بود- ترک کرد.

⁶¹به دشمنان فرصت داد تا صندوق پیمان را که نشانهٔ قدرت و جلال او بود، به یغما ببرند.

⁶²او از قوم خود خشمگین شد و آنان را به شمشیر دشمنانشان سپرد.

⁶³جوانانشان در آتش جنگ سوختند و دختران جوان بی‌شوهر ماندند.

⁶⁴کاهنانشان با شمشیر به قتل رسیدند و بیوه‌های ایشان اجازهٔ ماتم و عزاداری نداشتند.

⁶⁵سرانجام، خداوند مانند کسی‌که از خواب بیدار شود و مانند پهلوانی سرخوش از شراب، برخاست.

⁶⁶دشمنان خود را به عقب راند و برای همیشه خجل و رسوا ساخت.

⁶⁷خانوادهٔ یوسف را رد کرد و طایفهٔ افرایم را نپذیرفت،

⁶⁸بلکه طایفهٔ یهودا را، و کوه صهیون را که دوست می‌داشت، برگزید.

⁶⁹در آنجا معبد بزرگ خود را که چون آسمان و زمین استوار و پایدار است، برپا نمود.

⁷⁰بندهٔ خود داوود را برگزید، او را از چراگاه گوسفندان بیرون آورد،

⁷¹جایی که گوسفندان پدرش را شبانی می‌کرد، تا شبان قوم او، یعنی بنی‌اسرائیل باشد.

⁷²داوود نیز از صمیم دل و با کاردانی، پیشوایی آنها را به عهده گرفت.