Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش دوّم سموئیل 1 Bible Online

دوّم سموئیل 1 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

دوّم سموئیل 1

¹بعد از مرگ شائول، هنگامی‌که داوود از پیروزی بر عمالیقیان به صِقْلَغ بازگشت، دو روز در آنجا ماند.

²روز سوّم مَرد جوانی از اردوی شائول با لباس پاره و خاک بر سر ریخته، نزد داوود آمد. او روی به خاک نهاد و تعظیم کرد.

³داوود از او پرسید: «از کجا آمده‌ای؟» او جواب داد: «من از اردوگاه اسرائیل فرار کرده‌ام.»

⁴داوود پرسید: «از جنگ چه خبر داری؟» او گفت: «مردم ما از میدان جنگ گریختند. بسیاری از آن‌ها زخمی و کشته شدند. شائول و پسرش، یوناتان هم کشته شدند.»

⁵داوود پرسید: «از کجا می‌دانی که شائول و یوناتان مرده‌اند؟»

⁶او جواب داد: «من اتّفاقی از کوه جِلبوع می‌گذشتم، در آنجا شائول را دیدم که بر نیزۀ خود تکیه داده و ارّابه‌ها و سواران دشمن به او نزدیک می‌شوند.

⁷وقتی او به پشت سرش نگاه کرد، مرا دید و صدایم کرد. من جواب دادم، 'بلی، ای آقا'

⁸او پرسید، 'تو کیستی؟' جواب دادم، 'من یک عمالیقی هستم.'

⁹او به من گفت، 'بیا اینجا و مرا بکُش، چون من به‌سختی مجروح شده‌ام و در حال مرگ هستم.'

¹⁰پس من رفتم و او را کشتم، چون می‌دانستم به‌خاطر آن زخم مُهلکی که داشت، زنده نخواهد ماند. بعد تاج سر و بازوبندش را برداشته به حضور سرور خود آوردم.»

¹¹آنگاه داوود و همراهانش جامۀ خود را پاره کردند

¹²و برای شائول و یوناتان، و برای اسرائیل و سپاه خداوند گریستند و عزاداری کرده تا شام روزه گرفتند زیرا بسیاری از آن‌ها در جنگ کشته شده بودند.

¹³داوود از جوان پرسید: «اهل کجا هستی؟» او جواب داد: «من پسر یک مهاجر عمالیقی هستم.»

¹⁴داوود گفت: «آیا تو نترسیدی که پادشاه برگزیدۀ خداوند را کشتی؟»

¹⁵بعد داوود به یکی از مردان خود گفت: «او را بکُش.» آن مرد با شمشیر خود او را زد و کشت.

¹⁶داوود گفت: «خونت به گردن خودت باشد، زیرا با زبان خود اقرار کردی که پادشاه برگزیدۀ خداوند را کُشتی.»

¹⁷داوود این سوگ‌نامه را برای شائول و پسرش یوناتان سرود.

¹⁸بعد دستور داد که آن‌ را به همۀ مردم یهودا تعلیم بدهند. (این سوگ‌نامه در کتاب یاشر ثبت شده است.)

¹⁹«ای اسرائیل، رهبران تو بر فراز تپّه‌ها کشته شده‌اند. بنگر که دلاوران چگونه سرنگون گشته‌اند.

²⁰این خبر را در جَت و در جاده‌های اَشقِلون بازگو نکنید، مبادا دختران فلسطینیان خوشحال شوند و دختران بُت‌پرستان شادی کنند.

²¹«ای کوه‌های جِلبوع، باشد که بر شما شبنم ننشیند و باران نبارد. کشتزارهایتان همیشه بی‌حاصل شوند، زیرا در آنجا سپر قهرمانان دور انداخته شده، و سپر شائول دیگر با روغن جلا داده نمی‌شود.

²²کمان یوناتان مرگ‌بار بود و شمشیر شائول بی‌رحم؛ آن‌ها دشمن را مضروب کرده از پای درمی‌آوردند.

²³«شائول و یوناتان، شگفت‌انگیز و گرامی؛ در مرگ و زندگی با هم؛ از عقاب تیزبال‌تر، از شیر نیرومندتر.

²⁴«ای دختران اسرائیل، برای شائول گریه کنید، برای او که به شما جامه‌های قرمز گران‌بها می‌پوشانید و با جواهر و زَر شما را می‌آراست.

²⁵«این دلاوران توانا، چگونه در میدان جنگ کشته شدند! یوناتان بر فراز تپّه‌ها کشته افتاده است.

²⁶«یوناتان ای برادرم، دل من برای تو پُر از اندوه است. تو برای من چقدر عزیز بودی! محبّت تو به من ژرف‌تر از محبّت زنان بود.

²⁷«دلاوران افتاده‌اند و سلاح‌های آن‌ها از بین رفته است.»