Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش دوّم سموئیل 12 Bible Online

دوّم سموئیل 12 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

دوّم سموئیل 12

¹خداوند ناتان نبی را نزد داوود فرستاد. ناتان نزد او رفت و به او گفت: «در شهری دو مرد زندگی می‌کردند. یکی از آن‌ها ثروتمند و دیگری فقیر بود.

²مرد ثروتمند رمه و گلّۀ فراوان داشت.

³امّا آن شخص دیگر، از مال دنیا فقط یک برّۀ مادّه داشت که خریده و پرورش داده بود. این برّه مثل حیوانی دست‌آموز با او و فرزندانش بزرگ می‌شد. آن برّه از کاسۀ او می‌خورد و از جام او می‌نوشید؛ در آغوش او می‌خوابید و مانند دختر خود او بود.

⁴روزی یک مسافر به خانۀ مرد ثروتمند آمد. او نخواست که از گلّه و رمۀ خود برّه‌ای را بگیرد و برای مهمان خود غذا تهیّه کند. در عوض رفت و برّۀ آن مرد فقیر را گرفت و آن‌ را کباب کرده برای مهمانش آورد.»

⁵وقتی داوود این را شنید، بسیار خشمگین شد و به ناتان گفت: «به نام خداوند سوگند کسی‌ که این کار را کرد، سزاوار مرگ است.

⁶چون او با بی‌رحمی برّۀ آن مرد فقیر را گرفت، او باید چهار برابر تاوان بدهد.»

⁷ناتان به داوود گفت: «تو همان شخص هستی، و یَهْوه، خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: من تو را به‌عنوان پادشاه اسرائیل برگزیدم و تو را از دست شائول نجات دادم.

⁸کاخ شائول را به تو بخشیدم و زن‌های او را به تو دادم، و تخت سلطنت اسرائیل و یهودا را به تو عطا کردم. اگر همۀ این‌ها کم بود، من به تو زیادتر می‌دادم.

⁹پس چرا از فرمان‌های من سرپیچی نمودی و کاری کردی که در نظر من ناپسند بود؟ اوریای حِتّی را با شمشیر عَمونیان به قتل رساندی و زن او را تصاحب کردی.

¹⁰بنابراین شمشیر هرگز از خانواده‌ٔ تو دور نخواهد بود. چرا تو زن اوریای حِتّی را گرفته به همسری خود در‌آوردی؟ من از این عمل تو بسیار ناراضی هستم.»

¹¹خداوند چنین می‌گوید: «من از خانوادۀ خودت کسی را بلای جانت می‌گردانم و زن‌هایت را می‌گیرم و به مردم دیگر می‌دهم. و آن‌ها با زن‌هایت در برابر چشم همه هم‌بستر خواهند شد.

¹²تو آن کار را در خفا کردی، امّا کاری که من با تو می‌کنم در روز روشن و در حضور تمام مردم اسرائیل خواهد بود.»

¹³داوود به ناتان گفت: «من در برابر خداوند گناه کرده‌ام.» ناتان گفت: «خداوند گناهت را بخشیده است و به‌خاطر گناهی که کردی، نخواهی مرد.

¹⁴ولی چون با این کارِ زشت خود باعث شده‌ای که دشمنان خداوند کُفر بگویند، بنابراین این فرزند تو خواهد مُرد.»

¹⁵ناتان این‌ را گفت و به خانۀ خود بازگشت. خداوند کودکی را که بیوۀ اوریا برای داوود به دنیا آورده بود، بیمار کرد.

¹⁶داوود در دعا از خدا خواست که او را شفا بدهد. او روزه گرفت و داخل اتاقش شده تمام شب بر روی زمین خوابید.

¹⁷بزرگان قوم و خانواده‌اش آمدند و از او خواهش کردند که برخیزد و با آن‌ها نان بخورد، امّا او قبول نکرد.

¹⁸در روز هفتم کودک مرد و خادمان داوود می‌ترسیدند که این خبر را به او بدهند. آن‌ها گفتند: «زمانی‌‌ که کودک هنوز زنده بود، داوود سخنان ما را نمی‌شنید، حال ما چگونه می‌توانیم این خبر را به او بدهیم؟ او ممکن است به خود صدمه‌ای برساند.»

¹⁹امّا وقتی داوود دید که خادمانش آهسته صحبت می‌کنند، فهمید که فرزندش مُرده است. از آن‌ها پرسید: «آیا کودک مُرده است؟» آن‌ها جواب دادند: «بلی، مُرده است.»

²⁰آنگاه داوود از روی زمین برخاسته حمام کرد و عطر زده و لباس تمیز پوشید. سپس برای عبادت به خانهٔ خداوند رفت. وقتی از آنجا به خانه برگشت، گفت که برایش غذا بیاورند. غذا را آورده پیش رویش گذاشتند و او خورد.

²¹خادمانش تعجّب کرده پرسیدند: «ما نمی‌فهمیم! وقتی‌که بچّه زنده بود، تو روزه گرفتی و گریه کردی. حالا که او مُرده است، آمدی و غذا می‌خوری.»

²²داوود در جواب گفت: «وقتی‌که کودک هنوز زنده بود، روزه گرفتم و گریه کردم، زیرا امیدوار بودم که شاید خداوند بر من رحم کند و او را شفا بدهد.

²³امّا حالا که او مُرده است، چرا روزه بگیرم؟ آیا امکان دارد که او را باز آورم؟ من نزد او خواهم رفت، ولی او نزد من باز نخواهد گشت.»

²⁴سپس داوود زن خود، بِتشِبَع، را تسلّی داد و با او هم‌بستر شد. بعد از مدّتی بِتشِبَع پسری به دنیا آورد و داوود او را سلیمان نامید. خداوند سلیمان را دوست داشت

²⁵و پیامی به‌وسیلهٔ ناتان نبی برای داوود فرستاد تا سلیمان را یدیدیا، یعنی محبوب خدا، لقب دهد.

²⁶در این زمان یوآب با عَمونیان می‌جنگید و می‌خواست رَبَّه پایتخت ایشان را تصرّف کند.

²⁷او پیامی برای داوود فرستاده گفت: «من با عَمونیان جنگیده شهر رَبَّه را که ذخیرۀ آب آن‌ها است، تصرّف کرده‌ام.

²⁸پس حالا بقیّۀ سپاه را با خود بیاور و کار را تمام کن تا تسخیر و پیروزی به نام تو خاتمه یابد، نه به نام من.»

²⁹پس داوود همۀ سپاه را جمع کرده به رَبَّه رفت و جنگیده آن‌ را به‌کلّی تصرّف کرد.

³⁰تاج مِلکُوم خدای عَمونیان را که وزن آن سی‌وچهار کیلوگرم طلای خالص و دارای جواهر بود، از سرش برداشت و بر سَرخود گذاشت و غنائم بسیار زیاد و گران‌بهایی را با خود برد.

³¹او مردم شهر را به بردگی گرفت تا با ارّه، کلنگ و تبر کار کنند، و گروهی را در کوره‌های آجرپزی به کار گُماشت. او به همین ترتیب با همۀ شهرهای عَمونیان رفتار کرد. آنگاه داوود و سپاهیانش به اورشلیم بازگشتند.