Read Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش دوّم سموئیل 13 Bible Online

دوّم سموئیل 13 - Today's Persian Version Revised مژده برای عصر جدید - ویرایش bible

دوّم سموئیل 13

¹اَبشالوم، پسر داوود، خواهر زیبایی به نام تامار داشت. پسر دیگر داوود که اَمنون نام داشت عاشق تامار شد.

²عشق تامار آن‌قدر او را رنج می‌داد که سرانجام بیمار شد. چون تامار باکره بود، امکان نداشت که اَمنون با او رابطه‌ای داشته باشد.

³امّا اَمنون دوست هوشیار و زیرکی داشت به نام یوناداب. او پسر شَمَّه، برادر داوود بود.

⁴یک روز یوناداب به اَمنون گفت: «ای پسر پادشاه، چرا روزبه‌روز ضعیف‌تر می‌شوی؟ به من بگو چه ناراحتی داری.» اَمنون گفت: «من عاشق خواهر ناتنی‌ام، تامار هستم.»

⁵یوناداب به او گفت: «به بستر خود برو و وانمود کن که بیمار هستی. وقتی‌ که پدرت به دیدنت آمد، از او خواهش کن که به خواهرت تامار اجازه بدهد که او غذایت را تهیّه کند و خودش به تو غذا بدهد.»

⁶پس اَمنون به بستر رفت و وانمود کرد که بیمار است. وقتی‌که پادشاه به دیدنش آمد، اَمنون از او خواهش کرده گفت: «لطفاً اجازه بده تا تامار به اینجا بیاید و در حضور خودم برایم غذا بپزد تا بتوانم او را ببینم و او با دست‌های خودش غذا را به من بدهد.»

⁷آنگاه داوود به تامار پیام فرستاد و گفت: «به خانۀ برادرت برو و برای او غذا بپز.»

⁸پس تامار به خانۀ اَمنون رفت و اَمنون در اتاق‌خواب خود روی بستر دراز کشیده بود. تامار کمی آرد گرفت و خمیر کرد و نان پخت.

⁹بعد آن‌ را در یک سینی برای او برد. امّا اَمنون از خوردن خودداری کرد و گفت: «هیچ‌کس در خانه نباشد. همه را بیرون کن.» پس همه از خانه بیرون رفتند.

¹⁰آنگاه اَمنون به تامار گفت: «نان را به اتاق‌خواب بیاور و به من بده.»

¹¹وقتی تامار نان را برای او به اتاق‌خوابش برد، اَمنون دست او را گرفت و گفت: «ای خواهرم، بیا و با من هم‌بستر بشو.»

¹²تامار گفت: «نه، ای برادرم، مرا وادار به این کار نکن. چنین کار شرم‌آوری در اسرائیل روی نمی‌دهد. تو نباید رسوایی به بار بیاوری.

¹³من دیگر چطور می‌توانم سَرخود را در میان مردم بلند کنم؟ و تو هم یکی از احمق‌ترین مردان اسرائیل به شمار خواهی رفت. خواهش می‌کنم بروی و با پادشاه صحبت کنی؛ او مرا به تو خواهد داد.»

¹⁴امّا اَمنون به حرف گوش نداد و چون او از تامار قوی‌تر بود، مجبورش کرد تا با او هم‌بستر بشود.

¹⁵آنگاه اَمنون از تامار متنفّر شد و نفرت او شدیدتر از عشقی بود که قبلاً به او داشت. پس به تامار گفت که فوراً از خانه‌اش خارج شود.

¹⁶تامار گفت: «نه، ای برادر، این کار غلط است، زیرا اگر مرا از خانه بیرون کنی، این کار تو بدتر از شرارتی خواهد بود که نسبت به من مرتکب شدی.» امّا اَمنون به حرف‌ او گوش نداد؛

¹⁷او خادم خود را صدا کرد و گفت: «بیا این زن را از نزد من بیرون کن و در را پشت سرش ببند.»

¹⁸پس خادم اَمنون او را از خانه بیرون کرد و در را به رویش بست. تامار ردای بلندِ آستین‌دار به تن داشت، زیرا در آن زمان دختران باکرۀ پادشاه آن‌گونه ردا می‌پوشیدند.

¹⁹او خاکستر بر سَرخود ریخت، لباس خود را پاره کرد و در‌حالی‌که بر سروصورت خود می‌زد و با صدای بلند گریه‌ می‌کرد، از آنجا رفت.

²⁰وقتی برادرش اَبشالوم تامار را دید، از او پرسید: «آیا برادرت اَمنون این کار را با تو کرده است؟ آرام باش و غصّه نخور. او برادر تو است، پس چیزی به کسی نگو.» پس تامار در خانۀ اَبشالوم در غم و پریشانی به سر می‌برد.

²¹هنگامی‌که داوود پادشاه این خبر را شنید، بسیار خشمگین شد، ولی پسر خود اَمنون را سرزنش نکرد، چون او پسر اوّلش بود و وی را بسیار دوست می‌داشت.

²²و اَبشالوم به‌خاطر این‌که اَمنون به خواهرش تجاوز کرده بود، از او منتفر شد، ولی با‌این‌حال هیچ حرفی به او نزد.

²³دو سال از آن ماجرا گذشت. پشم‌چینان اَبشالوم در نزدیکی اِفرایِم، پشم گوسفندان او را می‌چیدند، و اَبشالوم تمام برادران خود را به جشن پشم‌چینی دعوت کرد.

²⁴اَبشالوم نزد پادشاه رفت و گفت که مراسم پشم‌چینی دارد و از او دعوت کرد تا با مأمورانش در آن مراسم شرکت کنند.

²⁵پادشاه گفت: «نه، فرزندم، اگر همۀ ما بیاییم، زحمت تو زیاد می‌شود.» اَبشالوم بسیار اصرار کرد، امّا پادشاه نپذیرفت. پادشاه از او تشکّر کرد و برکتش داد.

²⁶اَبشالوم گفت: «بسیار خوب، اگر شما نمی‌توانید بیایید، به برادرم اَمنون اجازه دهید که بیاید.» پادشاه پرسید: «چرا می‌خواهی اَمنون بیاید؟»

²⁷امّا چون اَبشالوم بسیار پافشاری کرد، پادشاه اجازه داد که اَمنون و همۀ پسران دیگرش با او بروند.

²⁸آنگاه اَبشالوم به خادمان خود امر کرد: «صبر کنید تا اَمنون مست شراب شود. زمانی‌‌ که اشاره کردم، فوراً او را بکُشید. نترسید، زیرا شما به دستور من این کار را می‌کنید. پس دلیر و شجاع باشید.»

²⁹بنابراین خادمان اَبشالوم امر سرور خود را به‌جا آورده اَمنون را کشتند. پسران دیگر پادشاه بر قاطرهای خود سوار شدند و از ترس جان خود فرار کردند.

³⁰وقتی آن‌ها هنوز در راه بودند، به داوود خبر رسید که اَبشالوم همۀ پسران او را کشته و حتّی یکی از‌ آن‌ها زنده نمانده است.

³¹آنگاه پادشاه برخاست و لباس خود را پاره کرد و خود را به زمین انداخت. همۀ خدمتکارانش با جامه‌های دریده در اطرافش ایستاده بودند.

³²امّا یوناداب، برادرزادۀ داوود، پسر شَمَّه گفت: «سرورم، خاطرتان جمع باشد؛ همۀ آن‌ها کشته نشده‌اند. تنها اَمنون مُرده است. اَبشالوم از همان روزی که اَمنون به خواهرش تامار تجاوز کرد، نقشۀ کشتن او را در سر داشت و چنین تصمیم گرفته بود.

³³خبری که شنیدید حقیقت ندارد. همان‌طور که گفتم، به‌غیراز اَمنون، همۀ پسران پادشاه زنده هستند.»

³⁴در این حین، اَبشالوم فرار کرد. کسانی‌ که مراقب و محافظ شهر بودند، جمعیّت بزرگی را دیدند که از جادۀ کنار کوه به‌طرف شهر می‌آیند.

³⁵یوناداب به پادشاه گفت: «آن‌ها پسران شما هستند که می‌آیند درست همان‌طور که به شما گفتم.»

³⁶همین‌که حرفش تمام شد، پسران پادشاه رسیدند و همگی با صدای بلند گریه کردند. پادشاه و مأمورینش هم به‌تلخی گریستند.

³⁷اَبشالوم گریخت و نزد تَلمای، پسر عَمّیهود، پادشاه جِشور رفت. و داوود مدّت زیادی برای پسر خود ماتم گرفت.

³⁸اَبشالوم مدّت سه سال در جِشور ماند.

³⁹اکنون داوود از مرگ اَمنون تسلّی یافته بود و دلش می‌خواست اَبشالوم را ببیند.